Η ελληνική τραγωδία είναι παράλληλα ένα ευρωπαϊκό δράμα επικών διαστάσεων – γεγονός που σημαίνει πως, εάν δεν επιλυθεί ριζικά, δεν θα αποφευχθεί η κατάρρευση της Ευρωζώνης, η οποία δεν θα αφήσει αλώβητο κανένα κράτος στον πλανήτη
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ο απίστευτος ερασιτεχνισμός της κυβέρνησης φαίνεται δυστυχώς ανάγλυφα από το κλείσιμο των τραπεζών. Αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί θα έπρεπε να σταματήσουν να λειτουργούν για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα οι τράπεζες, αφού ο έλεγχος κεφαλαίων και ο περιορισμός των αναλήψεων, δεν απαιτούν κάτι τέτοιο.
Οι συναλλαγές με ηλεκτρονικά χρήματα εντός της χώρας δεν έχουν σταματήσει, ενώ δυσκολεύονται χωρίς κανένα λόγο να πληρώσουν/καταναλώσουν αυτοί που δεν διαθέτουν πιστωτικές κάρτες ή πρόσβαση στο διαδίκτυο (e-banking) – επίσης, όσοι δεν έχουν κάρτες για τα ΑΤΜ, ενώ δεν μπορούν να τις προμηθευτούν από τα κλειστά καταστήματα.
Με δεδομένο δε το ότι, δεν είναι απαραίτητα τα μετρητά χρήματα για τις συναλλαγές των ανθρώπων, το κλείσιμο των τραπεζών μόνο ως ανόητη ενέργεια μπορεί να θεωρηθεί – εάν όχι ως σκοπιμότητα. Οι καταθέσεις πάντως δεν κινδυνεύουν από την αφερεγγυότητα των τραπεζών, αλλά από τέτοιου είδους ενέργειες – οι οποίες μπορούν να τις καταστήσουν αφερέγγυες, χωρίς πραγματικό λόγο (ΕΒ)”.
.
Άρθρο
Τα παρακάτω λέχθηκαν από τον πρωθυπουργό σήμερα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υπενθυμίζοντας μας δυστυχώς τα αντίστοιχα λόγια ενός προηγούμενου, ο οποίος τελικά απηύθυνε το οδυνηρό διάγγελμα του Καστελόριζου.
“Η Ελλάδα έχει βυθιστεί στην κρίση, επειδή στη χώρα βασιλεύει η διαφθορά, ο νεποτισμός και οι πελατειακές σχέσεις. Είμαστε αποφασισμένοι να μην ακολουθήσουμε μία πορεία σύγκρουσης με την Ευρώπη, αλλά με το κατεστημένο της Ελλάδας” (πηγή).
Η ιστορία βέβαια δεν επαναλαμβάνεται, ούτε κατηγορούμε κανέναν, αλλά οι μνήμες είναι ακόμη νωπές – ενώ τίποτα δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, το πλοίο τελικά θα αποφύγει τα βράχια, αλλάζοντας κατεύθυνση.
Στο αδιέξοδο άλλωστε που έχουμε οδηγηθεί, σύμφωνα με το οποίο (α) είτε ένα νέο μνημόνιο με το ευρωπαϊκό ΔΝΤ (ESM) χωρίς διαγραφή μέρους του χρέους, (β) είτε η χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης με άδεια ταμεία, (γ) είτε η υιοθέτηση της δραχμής μοιάζουν ως επιλογές του όπλου, με το οποίο θα αυτοκτονήσει η χώρα, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία – πόσο μάλλον όταν η κοινή λογική φαίνεται να έχει εγκαταλείψει όλους τους συμμετέχοντες.
Η Ελλάδα πάντως θα μπορούσε να εξυπηρετήσει όλα της τα χρέη το 2010, εάν δεν είχε «διασυρθεί» από τον τότε πρωθυπουργό της απέναντι στις αγορές – ακόμη όμως και τότε είχε τη δυνατότητα, χωρίς καν την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων της, εάν η Ευρώπη την είχε βοηθήσει να λύσει το πρόβλημα ρευστότητας που αντιμετώπιζε, με ένα ποσόν της τάξης των 20 δις €.
Η δυνατότητα της αυτή διατηρήθηκε έως το 2011, όπου υποχρεώθηκε να υπογράψει το εγκληματικό PSI, χρεοκοπώντας τα ασφαλιστικά της ταμεία, κυρίως όμως τις τράπεζες. Από το σημείο αυτό και μετά, έως την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών το 2014, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει επίσης το δημόσιο χρέος της, εάν επιμηκυνόταν ο χρόνος αποπληρωμής του στα 50 χρόνια, με χαμηλότερα επιτόκια.
Από εκείνη τη χρονική στιγμή, ειδικά μετά την απολύτως καταστροφική διαχείριση των διαπραγματεύσεων εκ μέρους τόσο της νέας κυβέρνησης, όσο και των δανειστών της, πόσο μάλλον μετά το κλείσιμο των τραπεζών, απαιτείται πλέον η ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους της, ταυτόχρονα με ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, καθώς επίσης με νέα κεφάλαια για τις τράπεζες – προφανώς έναντι των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων της οικονομίας της, οι οποίες φυσικά δεν είναι η μείωση μισθών και συντάξεων (ανάλυση).
Αυτοί που θεωρούν τώρα καλοπροαίρετα πως το σημαντικό με το χρέος είναι η εξυπηρέτηση του και όχι το ύψος του, οπότε η αναδιάρθρωση είναι η σωστή, ρεαλιστική λύση, οφείλουν να σκεφθούν εάν θα εξασφαλιζόταν τότε η επιστροφή της χώρας στις αγορές – χωρίς την οποία θα έμενε αιώνια στον «ορό» της Ευρωζώνης, με την τραγωδία που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια να επαναλαμβάνεται συνεχώς.
Κατά την άποψη μας πάντως, ακόμη και αν το χρέος επιμηκυνόταν για 100 χρόνια, έναντι νέων μέτρων που θα μείωναν διαρκώς το ΑΕΠ, οι αγορές δεν θα δάνειζαν ποτέ μία χώρα με χρέος της τάξης του 180% ως προς το ΑΕΠ της, καθώς επίσης με μηδενικές προοπτικές ανάπτυξης – χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κάνουμε λάθος.
Από την άλλη πλευρά έχουν απόλυτο δίκιο όσοι αμφιβάλλουν ή θεωρούν ουτοπική την ονομαστική διαγραφή, σε συνδυασμό με αναπτυξιακά μέτρα, καθώς επίσης με τη διάσωση των τραπεζών – θεωρώντας εύλογα ότι, δεν πρόκειται ποτέ να αποφασιστεί κάτι τέτοιο από την Ευρώπη, ιδιαίτερα από τους φορολογουμένους Πολίτες αρκετών κρατών, οι οποίοι έχουν χειραγωγηθεί από τους πολιτικούς τους και από ορισμένα ΜΜΕ εναντίον της χώρας μας.
Επομένως, το αδιέξοδο είναι πλήρες – πόσο μάλλον όταν οι δανειστές, με ηγέτη τη Γερμανία στο παρασκήνιο, απαιτούν την άνευ όρων υποταγή της ελληνικής κυβέρνησης, γνωρίζοντας όμως ταυτόχρονα πως δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει το παραμικρό, από όλα όσα τυχόν υποχρεωθεί να υπογράψει.
Άλλωστε είναι απόλυτα κατανοητό πως δεν μπορεί μία αριστερή κυβέρνηση να δρομολογήσει με επιτυχία ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα – αφού δεν έχει τη δυνατότητα ούτε μία φιλελεύθερη να επιβάλλει μεταρρυθμίσεις, μετά από πέντε χρόνια ύφεσης, η οποία επιδεινώνεται ξανά.
.
Το τέλος του δρόμου
Άνθρωποι όπως εμείς, οι οποίοι δεν ήθελαν να χάσουν τόσο γρήγορα την ελπίδα πως θα επικρατήσει τελικά η κοινή λογική στις διαπραγματεύσεις, ένθεν κακείθεν, πίστευαν πως θα μπορούσε να υπάρξει μία βιώσιμη για την Ελλάδα, συμβιβαστική λύση, έστω την τελευταία στιγμή – αν και δεν το θεωρούσαν πολύ πιθανόν.
Δυστυχώς όμως, τα γεγονότα δείχνουν κάτι εντελώς διαφορετικό – αφού η κυβέρνηση συνεχίζει να μην έχει κανένα βιώσιμο σχέδιο, ενώ οι δανειστές φαίνεται πως επιθυμούν είτε την ολοκληρωτική υποταγή της, είτε την αντικατάσταση της από κάποια άλλη, είτε την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, με τη χρήση του όπλου της ΕΚΤ (ανάλυση).
