Ο πλανήτης, βέβαιος για τη χρεοκοπία της Ελλάδας, για την έξοδο της από την Ευρωζώνη, καθώς επίσης για την καταστροφή της, προσπαθεί να επιμερίσει τις ζημίες που θα υποστούν οι δανειστές της – για τους οποίους η χώρα θα σβηστεί από τον παγκόσμιο χάρτη
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όταν οι Ναζί έπαιρναν τους κομμουνιστές σιώπησα, δεν ήμουν δα κομμουνιστής. Όταν φυλάκιζαν τους σοσιαλδημοκράτες σιώπησα, δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης. Όταν έπαιρναν τους συνδικαλιστές σιώπησα, δεν ήμουν δα συνδικαλιστής. Όταν έπαιρναν εμένα, δεν είχε μείνει κανένας για να διαμαρτυρηθεί” (M. Niemöller)
.
Άρθρο
Επαναλαμβάνοντας το παραπάνω κείμενο, επειδή πιστεύω πως η Ελλάδα θα είναι μόνο η αρχή των δεινών πολλών χωρών της Ευρωζώνης, υπενθυμίζω πως λίγο πριν από την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία, τόσο η ηγεσία της χώρας, όσο και οι Πολίτες της, δεν πίστευαν πως θα συμβεί αυτό που όλοι οι άλλοι θεωρούσαν τότε ως αυτονόητο.
Μία ανάλογη συμπεριφορά συλλογικής ουτοπίας παρατηρήθηκε προτού ξεσπάσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, τον οποίο δεν περίμενε κανείς, παρά το ότι τα σημάδια ήταν ολοκάθαρα – ενώ η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς με την Ελλάδα, η οποία ακολουθεί πιστά τα ίχνη της Αργεντινής (άρθρο ΒΒ), έχοντας πλέον ξεπεράσει το σημείο χωρίς επιστροφή.
Ειδικότερα, η κυβέρνηση είναι αδύνατον να συμφωνήσει πλέον με τους Ευρωπαίους, αφού τους τελευταίους πέντε μήνες έχει οδηγήσει τη χώρα σε πολύ μεγάλες νέες ζημίες – οι οποίες απαιτούν μέτρα που δεν είναι σε θέση και δεν πρέπει να υιοθετήσει, ακόμη και αν θα το ήθελε. Φαίνεται λοιπόν πως θα καταθέσει μία πρόταση «για τα μάτια του κόσμου», η οποία γνωρίζει ότι θα απορριφθεί από τους δανειστές, οπότε η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει – ελπίζω, χωρίς φυσικά να είμαι σίγουρος, εντός της Ευρωζώνης, αφού διαφορετικά η καταστροφή θα ήταν ανυπολόγιστη.
Οι Ευρωπαίοι βέβαια έχουν συνειδητοποιήσει που οδηγείται η χώρα, έχοντας αποφασίσει να πάρουν το ρίσκο της χρεοκοπίας της, δρομολογώντας την έξοδο της από την Ευρωζώνη – χωρίς να γνωρίζω πώς σχεδιάζουν να το πετύχουν. Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση έχει πλέον πεθάνει για τους ίδιους, αφού δεν την εμπιστεύεται πια κανένας – ενώ ακριβώς για το λόγο αυτό συγκάλεσαν τη σύνοδο κορυφής ολόκληρης της ΕΕ την Κυριακή, η οποία θα σφραγίσει δυστυχώς τον απόλυτο εξευτελισμό της Ελλάδας, χωρίς κανένα ιστορικό προηγούμενο.
Ούτε η ελληνική κυβέρνηση, ούτε η Ευρώπη κατανοούν που οδηγούν τους Πολίτες, οι οποίοι τους εμπιστεύθηκαν την ηγεσία των χωρών τους – βαδίζοντας όπως οι υπνοβάτες απ’ ευθείας στο γκρεμό, ονειρευόμενοι πώς μπροστά τους βρίσκεται μία καταπράσινη κοιλάδα. Δεν βλέπουν το απόλυτο χάος, στο οποίο θα βυθιστεί δυστυχώς η πατρίδα μας ή την αρχή του τέλους της Ευρωζώνης, την οποία θα εγκαινιάσουμε εμείς – αφού η αλυσίδα αποκλείεται να διατηρηθεί, όταν αποκοπεί με τέτοιο βίαιο, βάναυσο τρόπο ένας από τους βασικούς αν και μικρούς κρίκους της.
Οι Έλληνες από την πλευρά τους, έχοντας πιστέψει άπειρες φορές τις κενές υποσχέσεις της κυβέρνησης τους, οι οποίες ποτέ μέχρι σήμερα δεν τηρήθηκαν, ενώ δεν πρόκειται να τηρηθούν ούτε στο μέλλον, συνεχίζουν να υπνοβατούν. Γίνονται ως εκ τούτου τα οδυνηρά θύματα ενός ακούσια αδίστακτου ανθρώπου, ο οποίος δεν διστάζει να πει τεράστια ψέματα σε αυτούς που τον τιμούν με την ψήφο τους, χαμογελώντας όσο τα λέει.
Ενός ατόμου που έχει την ικανότητα να πείθει τους υποστηρικτές του, στους οποίους δυστυχώς ανήκα και εγώ ότι, το τρομακτικό έρεβος που χάσκει κάτω από τα πόδια τους είναι η γη της επαγγελίας – πως το αδιέξοδο, στο οποίο οδήγησε τη χώρα είναι η σωστή διαπραγματευτική στρατηγική, ενώ θα τους σώσει την τελευταία στιγμή ως «ο από μηχανής Θεός», σώζοντας ταυτόχρονα τη Δημοκρατία, την Ευρώπη και τον υπόλοιπο πλανήτη.
.
Το μεγάλο ΟΧΙ
Είμαι ο τελευταίος βέβαια που θα επικρίνει το μεγαλοπρεπές 62% των Ελλήνων που ψήφισαν «ΟΧΙ» σε ένα δημοψήφισμα-παρωδία, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος – η οποία εφαρμόσθηκε επίσης στη Βουλή, στα καταστροφικά μνημόνια.
Δεν πρόκειται να διστάσω όμως να πω την πικρή αλήθεια, σύμφωνα με την οποία ένα τέτοιο ανεύθυνο «ΟΧΙ», απέναντι στο οποίο είχε τοποθετηθεί σκόπιμα ένα απαράδεκτο «ΝΑΙ» (κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ψηφίσει υπέρ ενός τρίτου μνημονίου, γνωρίζοντας τις συνέπειες των προηγουμένων – άρθρο), είναι ο απόλυτος ορισμός της χρεοκοπίας – η οποία επέρχεται νομοτελειακά, όταν ένας λαός αρνείται πλέον να συμβάλλει στην πληρωμή των χρεών του κράτους του (άρθρο).
Έχοντας όμως τεθεί ανεύθυνα από την Ευρώπη απέναντι στο δίλημμα «Υποταγή ή θάνατος», δεν ήταν καθόλου περίεργο το ότι ο λαός επέλεξε το θάνατο, έχοντας την ελπίδα της Ανάστασης – η οποία όμως έχει επαληθευθεί μία και μοναδική φορά στην ιστορία του ανθρώπου. Το τι ακριβώς σημαίνει θάνατος πάντως το έχω περιγράψει – παρακαλώντας βαθιά μέσα μου «Ο Θεός να φυλάει την Ελλάδα», από τη Δευτέρα το πρωί.
Δεν πρόκειται δε να το επαναλάβω, αφού δεν έχει κανένα νόημα να τρομοκρατεί κανείς τους ανθρώπους, όταν δεν έχουν πια την επιλογή να αποφύγουν την καταστροφή – το μέγεθος της οποίας θα είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ασύλληπτο.
Θα σημειώσω μόνο ότι, η χρεοκοπία θα συνοδευθεί από την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, το οποίο θα ακολουθήσει τη συνήθη στρατηγική «σοκ και δέους» – αφενός μεν γιατί δεν έχει τον πλούτο ή την τύχη της Αργεντινής (όταν χρεοκόπησε, άρχισαν να αυξάνονται οι τιμές των σημαντικών εξαγωγικών προϊόντων της κοκ.), αφετέρου για να αποκτήσει το συνάλλαγμα που θα έχει πλέον απόλυτη ανάγκη.
Παραδόξως τώρα, χωρίς να υποτιμώ καθόλου τις δικές μας ευθύνες, ενοχοποιώντας ανόητα μόνο τους «ξένους», η Δύση έχει συμπεριφερθεί στην Ελλάδα όπως ακριβώς στην Κωνσταντινούπολη, λίγο πριν από την κατάρρευση της – ειδικά η ΕΚΤ η οποία, ενεργώντας παράνομα (άρθρο), κατέστρεψε το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας μας, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα.
Ο μεγάλος ένοχος βέβαια, ο δήμιος της Ελλάδας, δεν είναι άλλος από τη γερμανική κυβέρνηση, η οποία πάτησε κυριολεκτικά τη σκανδάλη σκοτώνοντας πρώτα την Ελλάδα και μετά την Ευρωζώνη – με επόμενο θύμα την Ιταλία, η οποία μας αντιμετωπίζει όπως ο ήρωας του Μπρεχτ στην εισαγωγή του κειμένου.
Δεν εύχομαι φυσικά το κακό της Ιταλίας ή της Γερμανίας, θεωρώ όμως αδύνατον να ανεχθούν διαχρονικά οι 27 χώρες που θα απομείνουν στην ΕΕ μετά την έξοδο της Ελλάδας, την απολυταρχική ηγεμονία της – ενώ δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να τις απομυζεί, όσο και αν ελπίζουν για το αντίθετο.
