Χρειάζεται η συναίνεση των πολιτικών κομμάτων, η οποία θα εξασφαλίζει την πιστή εφαρμογή όλων όσων συμφωνηθούν – καθώς επίσης να σταματήσουν τα περί πρόωρων εκλογών, όταν έχει τεκμηριωθεί «δις» πως οδηγούν στην καταστροφή της χώρας
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Μία σωστή διαπραγμάτευση με τους δανειστές απαιτεί αφενός μεν εθνική ομοψυχία, αφετέρου τη συνεργασία όλων των κομμάτων – τα οποία πρέπει να καταλάβουν πως μία χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο, δεν έχει την πολυτέλεια των εσωτερικών αντιθέσεων. Χρειάζεται απλά να συμφωνήσουν σε ένα θέμα:
Στο ότι είναι απαραίτητη η ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, μέσω της διαγραφής μέρους των μη βιώσιμων δημοσίων και ιδιωτικών χρεών – αναβάλλοντας τα κοινωνικά μέτρα για την εποχή που θα εξασφαλισθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, οπότε οι επενδύσεις, η ανάπτυξη, η αύξηση των εισοδημάτων και η ευημερία της πατρίδας μας“.
.
Ανάλυση
Τον Οκτώβριο του 2009, μετά από πρόωρες εκλογές, η τότε κυβέρνηση «υπεξαίρεσε» την εξουσία, μοιράζοντας υποσχέσεις που ήταν αδύνατον να τηρηθούν – αφού προηγουμένως η αντιπαλότητα των δύο «μονομάχων» είχε φτάσει στο ζενίθ, με το διεκδικητή πρωθυπουργό να κατηγορεί σε καθημερινή βάση τον υφιστάμενο, χωρίς καμία δυνατότητα συνεννόησης μεταξύ τους.
Η νέα κυβέρνηση, αφού άρχισε να εφαρμόζει ορισμένα μέρη του προγράμματος της, αυξάνοντας ανεύθυνα τις δαπάνες, προσπάθησε να μεταφέρει τις μελλοντικές της ευθύνες στην απερχόμενη κυβέρνηση – δηλώνοντας πως το έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν πολύ μεγαλύτερο. Παράλληλα, άρχισε να δυσφημίζει δημόσια και διεθνώς τη χώρα, μετατρέποντας σταδιακά μία κρίση ρευστότητας σε μία κρίση φερεγγυότητας – όπως τεκμηριώνεται από την πορεία των επιτοκίων των δεκαετών ομολόγων (γράφημα).
.
.
Αφού τελικά τα «κατάφερε», παραλαμβάνοντας ουσιαστικά το δημόσιο χρέος στο 105,4% του ΑΕΠ (2008), όταν το αντίστοιχο της Ιταλίας είναι σήμερα στο 132,1% του ΑΕΠ και της Πορτογαλίας στο 130,2%, οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ – υπογράφοντας ένα πρόγραμμα που καταδίκασε τη χώρα στη χρεοκοπία (ανάλυση).
Οφείλει βέβαια να σημειώσει κανείς πως η Ελλάδα, εκείνη την εποχή, είχε ένα από τα μικρότερα συνολικά χρέη στη Δύση, δημόσια και ιδιωτικά δηλαδή, ταυτόχρονα με μία πολύ σημαντική δημόσια και ιδιωτική περιουσία – κάτι που θα μπορούσε και θα έπρεπε τότε να φανεί, με την κατάρτιση ενός ισολογισμού, κατά το παράδειγμα της Νέας Ζηλανδίας (ανάλυση 2010).
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε πως μία εταιρεία διαθέτει ακίνητα αξίας 20 εκ. €, έχοντας δάνεια ύψους 5 εκ. € – τα οποία έχει συνάψει εσφαλμένα με βραχυπρόθεσμη λήξη, αντί με μακροπρόθεσμη (όπως συνέβαινε με τα ελληνικά ομόλογα). Όταν τα ακίνητα αυτά, λόγω κακής διαχείρισης, μείνουν ανοίκιαστα και δεν παράγουν έσοδα, τότε η εταιρεία αδυνατεί να πληρώσει τις ληξιπρόθεσμες δόσεις – οπότε αναφερόμαστε σε μία «κρίση ρευστότητας».
Εάν τώρα ο διευθυντής της δηλώσει δημόσια πως η εταιρεία είναι σε δύσκολη θέση απέναντι στις τράπεζες, έχοντας λειτουργικές ζημίες, τότε ο δανεισμός της γίνεται αδύνατος – οπότε η «κρίση ρευστότητας» μετατρέπεται σε «κρίση φερεγγυότητας» και η επιχείρηση πτωχεύει. Εύλογα δε οι υφιστάμενοι δανειστές της εξουσιοδοτούν έναν σύνδικο πτώχευσης (ΔΝΤ), προσπαθούν να της επιβάλλουν μείωση των εξόδων της, καθώς επίσης να αγοράσουν τα ακίνητα της σε τιμή ξεπουλήματος – επισφραγίζοντας τη χρεοκοπία της.
Συμπερασματικά λοιπόν, προφανώς τα μνημόνια έφεραν την ελληνική κρίση στην καταστροφική της υπόσταση και όχι η κρίση τα μνημόνια – αφού η κατάρρευση της οικονομίας της χώρας, η χρεοκοπία εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η αποψίλωση του παραγωγικού ιστού, η κορύφωση της ανεργίας, η ραγδαία πτώση των τιμών των παγίων κόστους περί το 1 τρις € κοκ., ξεκίνησαν μετά την εφαρμογή των εγκληματικών μέτρων που επιβλήθηκαν – ενώ υπήρχαν πολλές ορθολογικές λύσεις.
.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Περαιτέρω, τον Ιανουάριο του 2015, η ιστορία επαναλήφθηκε – με την ίδια αντιπαλότητα των πρωθυπουργών, με ανάλογες προεκλογικές δεσμεύσεις, με πρόωρες εκλογές (όταν ακόμη και ένας ανόητος θα αντιλαμβανόταν πως θα έπρεπε η προηγούμενη κυβέρνηση «να κλείσει τον κύκλο της», ολοκληρώνοντας την τελευταία αξιολόγηση των δανειστών), με την τήρηση των πρώτων υποσχέσεων εις βάρος των δημοσίων δαπανών, παρά το ότι δεν υπήρχε πλαίσιο χρηματοδότησης κοκ.
Έτσι, η διαδικασία της απελευθέρωσης της Ελλάδας, από τον ασφυκτικό «κλοιό» των δανειστών, τουλάχιστον εν μέρει, σταμάτησε απότομα – ενώ ξεκίνησαν οι ατελείωτες διαπραγματεύσεις από μία κυβέρνηση που, αν μη τι άλλο, λειτουργούσε εντελώς ερασιτεχνικά, λόγω της εύλογης απειρίας της.
