Η κυβέρνηση έκανε το αντίθετο, από αυτό που όφειλε, απαιτώντας την υιοθέτηση μίας κοινωνικής πολιτικής με δανεικά χρήματα και παραιτούμενη δυστυχώς από την απαίτηση περιορισμού του χρέους – κάτι που ίσως πληρώσει ακριβά η Ελλάδα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Προφανώς δεν μπορεί μία χώρα να εφαρμόσει μία κοινωνική πολιτική, στηριζόμενη στα χρήματα χωρών, οι οποίες δεν θέλουν να την δανείσουν – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας και των «εταίρων» της. Δεν μπορεί όμως ούτε να επιβιώσει, όταν το δημόσιο χρέος της έχει φτάσει στο 180% του ΑΕΠ, με ευθύνη της πολιτικής που της επιβλήθηκε (ανάλυση) – παρά τη διαγραφή που προηγήθηκε στα πλαίσια του PSI, η οποία όμως δεν τη βοήθησε σημαντικά, λόγω του ότι συνεχίσθηκε η ίδια πολιτική από την Τρόικα.
Επομένως, η μοναδική λύση είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της (50%), η οποία αφενός μεν θα έδινε προοπτική στους Πολίτες της, αφετέρου θα της επέτρεπε το δανεισμό από τις αγορές – αποκλειστικά και μόνο για τη διεξαγωγή επενδύσεων, με στόχο την αναβίωση του παραγωγικού της ιστού, καθώς επίσης για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της (ανάλυση).
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα επέστρεφε στην προηγούμενη κατάσταση της, σπαταλώντας χρήματα, προσλαμβάνοντας υπεράριθμους υπαλλήλους στο δημόσιο κοκ. – αλλά πως θα της δινόταν η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα, σε στέρεες, ορθολογικές βάσεις.
Έχοντας λοιπόν την πεποίθηση ότι, η κυβέρνηση έκανε ακριβώς το αντίθετο, από αυτό που όφειλε, απαιτώντας την υιοθέτηση μίας κοινωνικής πολιτικής και παραιτούμενη από την απαίτηση διαγραφής χρέους, παραθέτω ένα παλαιότερο κείμενο του κ. Β. Βιλιάρδου, το οποίο αφορά τη λογική της διαγραφής (Ιάκωβος Ιωάννου):
.
Διαγραφή
“Φαντασθείτε πως ο γείτονας σας παίρνει από την τράπεζα του, η οποία τυχαίνει να είναι και η δική σας, το ένα δάνειο μετά το άλλο – καταναλώνοντας τα χρήματα για πολλά χρόνια σε διάφορα ψώνια, αγοράζοντας διαμέρισμα, ένα ακριβό αυτοκίνητο κοκ. Αντίθετα, εσείς αποταμιεύεται ένα μέρος του εισοδήματος σας, για το οποίο εργάζεστε σκληρά, χωρίς να παίρνετε κανένα δάνειο από την τράπεζα.
Μετά από μερικά χρόνια διαπιστώνεται πως ο γείτονας σας αδυνατεί πλέον να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις του, οπότε η τράπεζα, λόγω των δικών του «κόκκινων δανείων», αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες – με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν και οι δικές σας καταθέσεις. Εκείνη τη στιγμή το κράτος αναγκάζεται (επιλέγει ουσιαστικά) να διασώσει την τράπεζα, αγοράζοντας τα επισφαλή της δάνεια – έτσι ώστε να μην χρεοκοπήσει, με κίνδυνο να απειληθεί η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Φυσικά εσείς θα το θεωρήσετε άδικο – επειδή αφενός μεν υποθέτετε πως το κράτος έχει χρησιμοποιήσει τα φορολογικά του έσοδα, πληρώνοντας τα λάθη του γείτονα σας αντί να τα διαθέσει για άλλους κοινωφελείς σκοπούς, αφετέρου λόγω του ότι έχετε το συναίσθημα πως ο γείτονας σας κατανάλωσε χρήματα για τα οποία δεν εργάσθηκε – ενώ εσείς δεν το κάνατε, αρκούμενοι στο μισθό σας, καθώς επίσης στους ελάχιστους τόκους των καταθέσεων σας.
Εάν ανήκε λοιπόν σε εσάς η τράπεζα, θα υποχρεώνατε το γείτονα σας να συμπεριφέρεται στο μέλλον όπως εσείς – να ζει δηλαδή με λιτότητα, να μην δανείζεται και να αποταμιεύει όσο περισσότερα χρήματα μπορεί, για να εξοφλήσει τα χρέη του. Επίσης να πουλήσει ότι έχει και δεν έχει, για να καλύψει ένα μέρος των υπέρογκων υποχρεώσεων του“.
.
Άρθρο
Η παραπάνω είναι η άποψη των Γερμανών, καθώς επίσης αρκετών άλλων Ευρωπαίων, όσον αφορά την Ελλάδα – ειδικά όταν βλέπουν για τρίτη φορά την κυβέρνηση της να ζητιανεύει, αδυνατώντας να ανταπεξέλθει με τα δάνεια της. Έχουν αλήθεια δίκιο ή άδικο;
Χωρίς να αμφισβητούμε τα τεράστια λάθη της χώρας μας στο παρελθόν, όσον αφορά την κατανάλωση με δανεικά, θεωρούμε πως οι Ευρωπαίοι δεν προσπαθούν να δουν την άλλη όψη του νομίσματος – το ότι δηλαδή δεν είναι υπεύθυνος μόνο ο γείτονας σας, στο παραπάνω παράδειγμα, αλλά και η τράπεζα που τον δάνειζε, η οποία το έκανε φυσικά για να κερδίσει, ενώ διαφορετικά δεν θα ήξερε που να τοποθετήσει τις καταθέσεις σας.
Άλλωστε, αυτός που δανείζει, εισπράττοντας τόκους, είναι υπεύθυνος για το ρίσκο που αναλαμβάνει – ενώ η χρεοκοπία είναι μέρος του συστήματος του καπιταλισμού, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να λειτουργήσει (άρθρο). Το πρόβλημα στην περίπτωση των Γερμανών ή των άλλων Ευρωπαίων Πολιτών ευρίσκεται κάπου αλλού – σε κάτι που τους κρύβεται σκόπιμα από τις κυβερνήσεις τους.
Ειδικότερα, στο ότι οι κυβερνήσεις τους πήραν τα χρήματα των φορολογουμένων Πολιτών τους και τα έδωσαν στις τράπεζες – στους τοκογλύφους γενικότερα, οι οποίοι ήταν εκτεθειμένοι με τα δάνεια τους προς την Ελλάδα (γράφημα). Έτσι οι τοκογλύφοι εισέπραξαν τόσο το κεφάλαιο, όσο και τα κέρδη τους, χωρίς να πληρώσουν καθόλου για τα λάθη τους – επιβαρύνοντας τους Ευρωπαίους και φέρνοντας σε δύσκολη θέση την Ελλάδα, η οποία σήμερα κατηγορείται άδικα, όταν αναφέρεται σε διαγραφή χρέους (ανάλυση).
.
.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
