Η κυβέρνηση πρέπει να διευρύνει τη συνεργασία της Ελλάδας με τη Ρωσία και με την Κίνα, χωρίς να έλθει σε σύγκρουση με την Ευρώπη, καθώς επίσης με τις Η.Π.Α. – επιμένοντας σε μία δίκαιη απαίτηση, στη διαγραφή χρέους και συμβιβαζόμενη στα υπόλοιπα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Το πρόβλημα που είχε μέχρι σήμερα η πολιτική στην Ελλάδα, εκτός από τη διαφθορά, ήταν η «υπεξαίρεση» της εξουσίας από διάφορα κόμματα, με τη βοήθεια προεκλογικών δεσμεύσεων και υποσχέσεων που δεν τηρούνταν ποτέ. Το σημερινό πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο: η έντιμη, πιστή τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων από την κυβέρνηση, παρά το ότι η χώρα κινδυνεύει να οδηγηθεί στο χάος.
Στην προκειμένη περίπτωση οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ελλάδα οφείλονται στο ότι, έχει εκλεγεί μία κυβέρνηση, η οποία δεσμεύθηκε προεκλογικά με μία οικονομική και κοινωνική πολιτική (ανάλυση) που αδυνατεί να εφαρμόσει άμεσα – ενώ δεν είναι πρόθυμη να κάνει τον παραμικρό συμβιβασμό, φοβούμενη τους ψηφοφόρους της.
Εμείς είχαμε ανέκαθεν την άποψη πως η πολιτική των μνημονίων ήταν εντελώς εσφαλμένη, απόλυτα καταστροφική για την Ελλάδα, τεκμηριώνοντας το με κάθε λεπτομέρεια (ανάλυση). Από την άλλη πλευρά οι Έλληνες, με κριτήριο τις δημοσκοπήσεις, τάσσονται υπέρ ενός έντιμου συμβιβασμού, έτσι ώστε να μην διακινδυνεύσει η παραμονή τους στην Ευρωζώνη – ενώ η κυβέρνηση δεν φαίνεται διατεθειμένη να φτάσει στα άκρα, απαιτώντας μία ριζική λύση, με εναλλακτική τη χρεοκοπία (ανάλυση).
Ο έντιμος συμβιβασμός όμως σημαίνει πως θα πρέπει να υπάρξουν παραχωρήσεις «ένθεν κακείθεν» – οι οποίες να εξασφαλίζουν αφενός μεν τη βιωσιμότητα της χώρας μας, αφετέρου τις όποιες δίκαιες απαιτήσεις των δανειστών και εταίρων της ή, έστω, αυτές που θεωρούν ως δίκαιες, με κριτήριο τους δικούς τους εκλογείς.
Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, η κυβέρνηση θα έπρεπε να περιορίσει τις απαιτήσεις της σε μία και μοναδική: στην ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους (50%), με ρήτρα εξαγωγών για το υπόλοιπο, έτσι ώστε να μπορεί στο μέλλον να χρηματοδοτείται από τις αγορές, τουλάχιστον για τους αναπτυξιακούς της σχεδιασμούς. Όλοι γνωρίζουν πλέον πως η χώρα μας, μετά από έξι χρόνια ύφεσης, είναι αδύνατον να επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης, χωρίς ξένη χρηματοδότηση – χωρίς ανάπτυξη δε, οι όποιες ελπίδες για το μέλλον είναι ουτοπικές.
Έναντι αυτού, οφείλει να εφαρμόσει όλα τα υπόλοιπα που απαιτούν οι δανειστές, έτσι όπως η ίδια τα έχει υπογράψει στις 20 Φεβρουαρίου του 2015, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση – αντί να επιμένει στο ακριβώς αντίθετο, όπως συμπεραίνεται από την αναίρεση της απαίτησης για διαγραφή του χρέους προτού καν συζητηθεί, παράλληλα με την επιμονή της σε θέματα που είναι αδύνατον να συμφωνηθούν.
Άλλωστε, όπως συμβαίνει και στις επιχειρήσεις, προηγείται η εξυγίανση τους της αύξησης των αμοιβών του προσωπικού τους, της πρόσληψης νέων εργαζομένων κοκ. – αφού όλοι κατανοούν πως μία υπερχρεωμένη, ζημιογόνα εταιρεία είναι ουσιαστικά αναγκασμένη να μειώνει μισθούς και να μην προσλαμβάνει, έως ότου καταφέρει να αποφύγει τη χρεοκοπία, επιστρέφοντας στην κερδοφορία.
Η νομοθεσία δε της επιτρέπει να διαγράψει μέρος των χρεών της, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο – καθώς επίσης να αναζητήσει νέους χρηματοδότες, για να μπορέσει να γίνει ξανά ανταγωνιστική.
Συνεχίζοντας, πολύ σωστά τοποθετείται η κυβέρνηση εναντίον μέτρων που προκαλούν ύφεση – όπως είναι ασφαλώς οι περαιτέρω μειώσεις των μισθών και των συντάξεων (αν και η Τρόικα αναφέρθηκε μόνο στις υψηλές συντάξεις, εάν δεν κάνουμε λάθος). Εν τούτοις, αυτό που κυριολεκτικά δυναμιτίζει την ανάπτυξη, αυτό που προκαλεί δηλαδή τη μεγαλύτερη ύφεση σε σύγκριση με όλα τα υπόλοιπα, δεν είναι άλλο από τη μειωμένη ρευστότητα – η οποία, παρά το ότι καταστρέφει κυριολεκτικά τη χώρα μας, δεν αντιμετωπίζεται καθόλου από τη κυβέρνηση.
Ειδικότερα, το πλέον σημαντικό όλων δεν είναι τόσο η αποφυγή της χρεοκοπίας, με νέα δανεικά (ποτέ δεν αποπληρώνονται τα χρέη με νέα χρέη), ή με τη μη εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, όσο η ρευστότητα στην οικονομία – η οποία έχει κυριολεκτικά «στραγγίξει».
Η εξασφάλιση της πληρωμής των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων με νέα δάνεια, όταν την ίδια στιγμή ο ιδιωτικός τομέας έχει παραλύσει, αδυνατώντας να πληρώσει τις οφειλές του, τους μισθούς του προσωπικού του ή να δώσει λύση στο πρόβλημα του 1,5 εκ. ανέργων, δεν οδηγεί πουθενά – αντίθετα, εντείνει την καταστροφή, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.
Από την άλλη πλευρά, όταν οι τράπεζες κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, δανειζόμενες από το πρόγραμμα εκτάκτου ανάγκης της ΕΚΤ (ELA) για να μπορούν να ανταπεξέρχονται με τις συνεχείς αναλήψεις των καταθετών τους, μέσω των οποίων αυξάνονται συνεχώς οι εκροές κεφαλαίων προς το εξωτερικό (μεταγγίσεις αίματος για να είναι εφικτή η αιμορραγία, χωρίς να πεθάνει ο ασθενής – η πληγή του οποίου όμως επιδεινώνεται συνεχώς), δεν έχει κανένα νόημα η αποφυγή της χρεοκοπίας του δημοσίου.
Είναι δε αδύνατον να βρεθεί μία αντίστοιχου ύψους χρηματοδότηση από τρίτους, όσον αφορά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα – τα δάνεια του οποίου από την ΕΚΤ ξεπερνούν πλέον τα 100 δις €.
Ακόμη λοιπόν και αν εξασφαλιζόταν ένα δάνειο από τη Ρωσία, από το λευκό ιππότη, όπως αποκαλείται ο κ. Putin, ο οποίος λέγεται πως θα προκαταβάλλει 5 δις € για την κατασκευή του αγωγού «Blue Stream» προς την Ευρώπη, μέσω της Τουρκίας (γράφημα), θα επρόκειτο για μία απλή ασπιρίνη σε έναν ετοιμοθάνατο ασθενή – η οποία θα επιμήκυνε τον επιθανάτιο ρόγχο του.
.
Ελλάδα, Ρωσία, πολιτική – η πορεία του αγωγού «Blue Stream» προς την Ευρώπη, μέσω της Τουρκίας
.
