Για να τα καταφέρουμε απαιτείται ένα θαύμα – η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση και ομοψυχία, η οποία δεν θα έπρεπε να υιοθετηθεί μόνο από εμάς αλλά, επίσης, από όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας μας, χωρίς ανόητους εγωισμούς και αντιπαραθέσεις
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Η πολιτική των μνημονίων που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τους δανειστές της, ερήμην ουσιαστικά των έκτοτε κυβερνήσεων της, ήταν ασφαλώς αποτυχημένη – γεγονός που αποδεικνύεται ξεκάθαρα από τους αριθμούς, από όλους τους δείκτες της οικονομίας δηλαδή, οι οποίοι δεν επιτρέπουν την παραμικρή αμφιβολία (ανάλυση).
Δεν δόθηκε καμία σημασία στις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η ελληνική οικονομία για να μπορεί να λειτουργεί ορθολογικά (άρθρο), ενώ όλα τα μέτρα που υιοθετήθηκαν επικεντρώθηκαν στη μείωση των ελλειμμάτων – χωρίς να δοθεί η παραμικρή προσοχή στο ότι, ελλείψει συνοδευτικών αναπτυξιακών μέτρων, δεν μπορούσε παρά να είναι νομοτελειακή «η βύθιση» της χώρας σε μία ύφεση άνευ ιστορικού προηγουμένου.
Η διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους δεν έγινε όταν έπρεπε να γίνει, το Μάιο του 2010, η μονομερής στάση πληρωμών δεν επιλέχθηκε τη σωστή χρονική στιγμή (επίσης τότε), το PSI αποφασίσθηκε πολύ αργά και με το λάθος τρόπο, αφού κατάστρεψε το τραπεζικό σύστημα της χώρας, καθώς επίσης τα ασφαλιστικά της ταμεία, οι κρατικές δαπάνες μειώθηκαν με ανεξέλεγκτο τρόπο, αφαιρέθηκαν τεράστια ποσά από τη ρευστότητα της Ελλάδας (διαφυγή καταθέσεων) και η φορολογία διέλυσε τη μεσαία τάξη, το στήριγμα κάθε Δημοκρατίας – αφού η ανεργία είχε προηγουμένως «αποδεκατίσει» τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, χωρίς καμία προσπάθεια αντιμετώπισης της.
Εκτός αυτού, η σημερινή κυβέρνηση δεν προέβη σε στάση πληρωμών όταν θα έπρεπε (20 Φεβρουαρίου), με αποτέλεσμα να εξανεμίσει ανεύθυνα όλες τις χρηματικές ρεζέρβες της – ενώ ο υπουργός οικονομικών της υπέγραψε αυθαίρετα ένα μνημόνιο, χωρίς εύλογα ο πρωθυπουργός να έχει την πρόθεση να το εφαρμόσει.
Το σημαντικότερο δε όλων, η διχόνοια διέβρωσε περαιτέρω την ελληνική πολιτική σκηνή, παρά το ότι η χώρα είναι αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της – κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει.
Ο κ. Παπανδρέου «υπονόμευσε» τον κ. Καραμανλή και παραπλάνησε ενδοτικά τους Έλληνες, οδηγώντας την Ελλάδα στο ΔΝΤ, ο κ. Σαμαράς δεν ενίσχυσε τον κ. Παπανδρέου όταν έπρεπε να το κάνει, επεξεργαζόμενος μαζί του έστω μία αλλαγή της πολιτικής των μνημονίων, ο κ. Τσίπρας δεν ενίσχυσε τον κ. Σαμαρά, τουλάχιστον όταν ο τελευταίος φάνηκε να κατανοεί τα σφάλματα του, αλλάζοντας τακτική (μετά τις Ευρωεκλογές), ο κ. Σαμαράς δεν ενισχύει σήμερα τον κ. Τσίπρα, παρά το ότι είναι υποχρεωμένος εάν δεν θέλει να χαρακτηρισθεί ως προδότης της πατρίδας του κοκ.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει δυστυχώς και στην ελληνική κοινωνία, με τη μία «κομματική» ομάδα να κατηγορεί την άλλη, με την αναζήτηση ενόχων και προδοτών αντί ρεαλιστικών λύσεων στα τρομακτικά προβλήματα της χώρας, με τη δημιουργία των «μνημονιακών και αντιμνημονιακών» αντίπαλων στρατοπέδων υπέρ και κατά της δραχμής, με την πόλωση να εκτοξεύεται στα ύψη, με την θεωρητική, λεκτική και υποκριτική μάλλον στήριξη της κυβέρνησης, αφού πρακτικά οι εκροές καταθέσεων συνεχίζονται κοκ.
Καμία αναφορά ή πρόθεση συναίνεσης, παρά το ότι η απόλυτη καταστροφή ευρίσκεται προ των πυλών – αφού εύλογα η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο, γνωρίζοντας όμως πως δεν της προσφέρεται απολύτως καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα από την Τρόικα, οπότε θα ακολουθήσει η χρεοκοπία της χώρας. Μία κατάσταση δηλαδή που δεν θα έχει καμία σχέση με αυτά που βιώνουν σήμερα οι Έλληνες, όσο και αν προσπαθούν να δώσουν μία άλλη, πιο ήπια εικόνα τα στελέχη της κυβέρνησης – με μάλλον ανεύθυνο τρόπο.
Προφανώς, είναι εντελώς ανόητο να προσπαθεί να εκβιάσει η κυβέρνηση την Ευρώπη και το ΔΝΤ σήμερα με τη χρεοκοπία της Ελλάδας, ισχυριζόμενη πως οι επιπτώσεις της θα είναι σοβαρότερες για το ευρώ, καθώς επίσης την παγκόσμια οικονομία, από ότι για την πατρίδα μας – αφού μοιάζει σαν να απειλεί τους πάντες με την αυτοκτονία μας, στρέφοντας το πιστόλι στο δικό μας κρόταφο και υποθέτοντας ότι η στενοχώρια, καθώς επίσης οι τύψεις συνείδησης, θα οδηγήσουν στο θάνατο όλους τους άλλους.
Δυστυχώς δεν χρεοκοπήσαμε όταν έπρεπε (άρθρο), δεν διαπραγματευτήκαμε μία ριζική λύση όταν είχαμε τη δυνατότητα (άρθρο), δεν αποφασίσαμε όταν οφείλαμε (άρθρο) και δεν προβήκαμε σε δημοψήφισμα την κατάλληλη χρονική στιγμή (άρθρο) – ενώ τα πάντα στην οικονομία, συχνά και στη ζωή, είναι θέμα συγχρονισμού, «timing» κατά τους άγγλους. Γνωρίζουμε βέβαια πως είναι πολύ εύκολο να λέει κανείς όλα αυτά, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να τα εφαρμόσει ο ίδιος – αυτό δεν αλλάζει όμως τα συμπεράσματα, στα οποία οδηγείται εκ των πραγμάτων κανείς.
Φυσικά δεν μπορεί κανένας να μας αποπέμψει από την Ευρωζώνη, χωρίς να αποφασιστεί η εκούσια έξοδος της χώρας από την ΕΕ – με 200 θετικούς ψήφους από το κοινοβούλιο ή μετά από ένα λαϊκό δημοψήφισμα, εάν δεν κάνουμε λάθος. Μπορεί όμως να μας υποχρεώσει στη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης, η οποία θα ήταν ίσως βιώσιμη, λιγότερο επώδυνη καλύτερα, εάν είχαν ληφθεί έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα – κάτι που όμως μάλλον δεν συμβαίνει, κρίνοντας από τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών.
Η αγωνία βέβαια όλων, Ελλήνων και άλλων Πολιτών, έχει αυξηθεί κατακόρυφα – κρίνοντας από τις αναζητήσεις στη Google, οι οποίες έχουν πολλαπλασιαστεί, ενώ είναι πολύ περισσότερες συγκριτικά με το 2012, όπου η Ελλάδα κινδύνευσε ξανά.
.
Ελλάδα – οι αναζητήσεις μέσω της πλατφόρμας της Google το 2015, στις λέξεις κλειδιά “Greek exit, Grexit, Eurozone crisis, Euro collapse”.
.
Ολοκληρώνοντας, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν υπάρχει ακόμη λύση για τη χώρα μας. Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε πως για να τα καταφέρουμε απαιτείται ένα θαύμα: η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση και ομοψυχία, η οποία δεν θα έπρεπε να υιοθετηθεί μόνο από εμάς αλλά, επίσης, από όλα τα πολιτικά κόμματα, χωρίς ανόητους εγωισμούς και αντιπαραθέσεις. Μηδενική διχόνοια λοιπόν, η οποία όμως δεν ανήκει στα πλεονεκτήματα της «φυλής» μας – αντίθετα, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μειονεκτήματα της.
Αυτή είναι κατά την υποκειμενική μας άποψη η μοναδική συνταγή για να ξεφύγουμε από την κρίση – η οποία έχει διαρκέσει μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, από οποιαδήποτε άλλη σε οποιαδήποτε χώρα, έχει προκαλέσει τεράστιες καταστροφές τόσο σε υλικό, όσο και σε ψυχικό επίπεδο, ενώ έχει συνοδευθεί από τεράστια λάθη και άπειρες παραλείψεις, «ένθεν κακείθεν», στην κοινωνία και στην πολιτική, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Μπορεί φυσικά να κάνουμε μεγάλο λάθος, τόσο όσον αφορά την εκτίμηση της σημερινής κατάστασης, όσο και τις λύσεις που υπάρχουν ή απαιτούνται – εκφράζουμε όμως απλά τη γνώμη μας, ελπίζοντας να βοηθάει τις σκέψεις των υπολοίπων. Θα ήταν πάντως άδικο να μετατραπεί η Ελλάδα σε ένα αποτυχημένο κράτος – απλά και μόνο επειδή δεν μπορούν τα κόμματα να συνεννοηθούν μεταξύ τους, η κοινωνία επίσης, υιοθετώντας μία κοινή γραμμή.
