Το πρόβλημα που απασχολεί τους περισσότερους Έλληνες είναι εάν η χρεοκοπία πρέπει να επιδιωχθεί εντός ή εκτός της Ευρωζώνης – κυρίως όμως ποια κυβέρνηση έχει την ικανότητα να τη δρομολογήσει σωστά, είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο
.
Είναι προφανής η κούραση των Ελλήνων, οι οποίοι ακούν, βλέπουν και αισθάνονται τα ίδια, μετά από έξι ολόκληρα χρόνια ύφεσης, χρεοκοπίας, προσφυγής στο ΔΝΤ, λιτότητας, PSI, διαδοχικών εκλογών, προσβολών των διεθνών ΜΜΕ, συνεχών διενέξεων με τη Γερμανία κοκ. – ειδικά μετά το ξεκίνημα των διαπραγματεύσεων της σημερινής κυβέρνησης, οι οποίες διεξάγονται «μετ’ εμποδίων», ενώ έχουν διαρκέσει ήδη τόσο, όσο ήταν αρκετό για να χαθεί ξανά η εμπιστοσύνη στην οικονομία (η οποία είχε αρχίσει ξανά να αναπτύσσεται δειλά στα τέλη του 2014).
Σαν να μην έφταναν δε όλα αυτά, η απειλή της ΕΚΤ να πάψει να χρηματοδοτεί τις τράπεζες, καθώς επίσης η επιστροφή των φημών περί εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, έχουν τρομοκρατήσει τους περισσότερους – με αποτέλεσμα να αδειάζουν τους λογαριασμούς τους, καθώς επίσης να αναβάλλουν τις αγορές προϊόντων που χρειάζονται, έτσι ώστε να έχουν χρήματα για ώρα ανάγκης.
Με τον τρόπο αυτό επιστρέφει ξανά ο ρυθμός ανάπτυξης στο βαθύ κόκκινο, μειώνονται τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου, μετατρέπονται σε ελλείμματα τα πενιχρά πρωτογενή πλεονάσματα και «αδυνατίζει» επικίνδυνα ο τραπεζικός τομέας – οπότε η οικονομία βυθίζεται ξανά στην ύφεση και οι Έλληνες στην απόγνωση.
Ιδίως φυσικά οι νέοι, οι οποίοι δεν βλέπουν απολύτως καμία προοπτική για το μέλλον τους, ενώ αναγκάζονται να καταφεύγουν ξανά στους γονείς τους – εις βάρος δυστυχώς της αυτοπεποίθησης και της ψυχικής τους υγείας, με αποτέλεσμα τη δημιουργία επικίνδυνων «συγκρουσιακών» συναισθημάτων (μίσος, επιθετικότητα κλπ.) που ασφαλώς δεν είναι θετικά για το μέλλον της χώρας.
Την ίδια στιγμή συνεχίζεται ο αποπληθωρισμός, αφού η πτώση των τιμών ανήλθε στο -1,4% μόνο το 2014, αυξάνοντας ουσιαστικά τα χρέη όλων όσων οφείλουν – μειώνοντας τα κέρδη των επιχειρήσεων, οι οποίες ως εκ τούτου δεν επενδύουν, καθώς επίσης περιορίζοντας την αγοραστική αξία των μισθών των εργαζομένων, οι οποίοι αφενός μεν συνεχίζουν την καθοδική τους πορεία, αφετέρου επιβαρύνονται με υψηλότερους φόρους.
Εάν δε σημειώσει κανείς ότι, ένα ζευγάρι με δύο εργαζομένους φορολογείται με 42% περίπου, έναντι 26% του μέσου όρου του ΟΟΣΑ, τότε θα κατανοήσει τα μεγάλα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας – τα οποία φυσικά δεν πρόκειται να επιλυθούν από τις ατέρμονες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις με τους «Θεσμούς».
Στα πλαίσια αυτά, όλοι κατανοούν πλέον πως η μοναδική λύση της χώρας, εάν θέλει να αποφύγει την ολοκληρωτική καταστροφή, είναι η χρεοκοπία – η στάση πληρωμών δηλαδή, με στόχο την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους (ονομαστική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, βιώσιμος διακανονισμός του υπολοίπου), μετά από συζητήσεις με τους πιστωτές της χώρας.
Άλλωστε κανένας δεν πιστεύει πως είναι εφικτή η επίτευξη των στόχων που τοποθετούνται από την Τρόικα, οι οποίοι προϋποθέτουν πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 6% ετησίως (κάτι που δεν πέτυχε ποτέ κανένα κράτος), για να μειωθεί το δημόσιο χρέος στο 130% του ΑΕΠ το 2020 – στα επίπεδα δηλαδή του 2010, όπου η Ελλάδα χρεοκόπησε, ενώ πρέπει παράλληλα να «ανακυκλώνονται» χρεολύσια της τάξης των 25 δις € ετησίως, χωρίς να έχει η χώρα πρόσβαση στις αγορές.
Το πρόβλημα λοιπόν που απασχολεί τους περισσότερους είναι εάν η χρεοκοπία πρέπει να επιδιωχθεί εντός ή εκτός της Ευρωζώνης – κυρίως όμως ποια κυβέρνηση έχει την ικανότητα να τη δρομολογήσει είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο.
Η Ελλάδα βέβαια μπορεί να προβεί σε στάση πληρωμών, χωρίς να διακινδυνεύσει την έξοδο της (ανάλυση) – ενώ η επιστροφή στη δραχμή (άρθρο) θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη αφού, ακόμη και αν χρεοκοπούσε, το δημόσιο χρέος θα συνέχιζε να υπάρχει και δεν θα μετατρεπόταν σε δραχμές, λόγω του PSI.
Εκτός αυτού, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, το οποίο θα παρέμενε ως έχει, ενώ είναι φυσικά σε ευρώ – οπότε θα αυξανόταν κατά το ποσοστό της υποτίμησης της δραχμής, με αποτέλεσμα την αδυναμία εξυπηρέτησης του από τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.
Από την άλλη πλευρά κανένας δεν επιθυμεί την παραμονή του σε μία νομισματική ένωση, η οποία δεν τον θέλει, εξευτελίζοντας και προσβάλλοντας τον συνεχώς – ενώ επιδιώκει τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του, αδιαφορώντας για τη χώρα και τους Πολίτες της. Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνει πως η Ευρωζώνη έχει μετατραπεί πλέον σε μία απολυταρχική γερμανική αυτοκρατορία, η οποία απαιτεί τα πάντα από τις χώρες-υποτελείς της, χωρίς να δίνει απολύτως τίποτα.
Συμπερασματικά λοιπόν η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε μία οδυνηρή κατάσταση, η οποία δεν είναι καθόλου εύκολο να επιλυθεί, εκτός εάν βρεθεί μία κυβέρνηση, η οποία να μπορεί πράγματι να δρομολογήσει άμεσα, χωρίς καμία καθυστέρηση, τη χρεοκοπία εντός του ευρώ – έτσι ώστε αργότερα να έχει τη δυνατότητα μίας ομαλής επιστροφής σε ένα εθνικό νόμισμα, εάν και όταν οι Έλληνες το θεωρήσουν σωστό, ορθολογικό ή απαραίτητο.
Ακολουθεί μία μικρή ραδιοφωνική συνέντευξη του κ. Βιλιάρδου στο «Prisma 95.1», η οποία έγινε όταν ξεκίνησαν οι πρώτες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την Ευρώπη, την ημέρα ακριβώς που ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του προέδρου της Δημοκρατίας.
.
………
Link: “https://www.youtube.com/watch?v=aGefwCCkTgQ“
