Λίγο πριν το καράβι οδηγηθεί στα βράχια, χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής, τόσο το πλήρωμα, όσο και ο καπετάνιος του, συνειδητοποίησαν επί τέλους τον κίνδυνο, επιλέγοντας την αλλαγή πορείας – η οποία όμως δεν οδηγεί πια σε ασφαλή νερά.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Διαπιστώνοντας όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, την τελευταία στιγμή κυριολεκτικά, χωρίς καμία απολύτως προετοιμασία ή σοβαρότητα, δεν μπορεί παρά να θλίβεται κανείς – να απογοητεύεται με το κατάντημα μίας πάμπλουτης χώρας, η οποία οδηγήθηκε σκόπιμα στα νύχια του ΔΝΤ. Έκτοτε είχε βέβαια πάρα πολλές δυνατότητες για να ξεφύγει από το «στημένο παιχνίδι» – χωρίς όμως δυστυχώς να εκμεταλλευθεί καμία.
Σήμερα, ελάχιστα μέτρα πριν από τη ελεύθερη πτώση της στο γκρεμό, η κυβέρνηση βιάζεται να υιοθετήσει τα νέα δημοσιονομικά μέτρα, παρακαλώντας γονατιστή το ΔΝΤ να επιστρέψει – παρά το ότι μόλις μερικές εβδομάδες πριν, ανακοίνωσε με πομπώδη τρόπο την εκδίωξη του. Όπως έχει δηλώσει δε πολύ σωστά, τα μέτρα αυτά θα είναι απολύτως καταστροφικά για την Ελλάδα – είναι υποχρεωμένη όμως να τα εφαρμόσει, αφού τα έχει υπογράψει στο παρελθόν.
Από την άλλη πλευρά μία σειρά «βουλευτών», οι οποίοι μέχρι σήμερα απαιτούσαν ανεύθυνα την προσφυγή της χώρας σε πρόωρες εκλογές, στη χειρότερη στιγμή που θα μπορούσε ποτέ να επιλεχθεί, συγκεντρώνουν βιαστικά υπογραφές για την εκλογή του προέδρου.
Θα έλεγε βέβαια κανείς πως «καλύτερα αργά παρά ποτέ» – εάν δεν υποψιαζόταν πως ο βασικός λόγος της ξαφνικής μεταστροφής τους, με κριτήριο τα κόμματα προέλευσης τους, καθώς επίσης τους ανεξάρτητους, δεν είναι άλλος από το φόβο απώλειας της βουλευτικής τους έδρας. Από τη συνήθη ιδιοτέλεια λοιπόν, η οποία φαίνεται πως είναι ο καλύτερος σύμβουλος των Ελλήνων πολιτικών – εάν εξαιρέσουμε τη διαπλοκή και τη διαφθορά.
Τέλος, η αξιωματική αντιπολίτευση συνειδητοποίησε ότι, δεν της επιτρέπεται να αναλάβει ρίσκα, για τα οποία δεν έχει καν ενημερώσει τους Έλληνες – ενώ οι δυνατότητες της να κυβερνήσει μόνη της μία χώρα που αντιμετωπίζει τέτοιου μεγέθους προβλήματα, δεν είναι τόσο μεγάλες. Πόσο μάλλον να επιτεθεί κατά μέτωπο στις αγορές, στο ΔΝΤ ή στη Γερμανία, με τα μέσα που έχει στη διάθεση της – με απολύτως τίποτα δηλαδή, όταν η κατά πολύ ισχυρότερη και υγιέστερη Ρωσία κινδυνεύει να καταρρεύσει.
Επειδή τώρα δεν είμαστε καθόλου ευτυχείς με το παραπάνω «πολιτικό σκηνικό», θεωρούμε σκόπιμη την αναφορά μας στο μέρος ενός κειμένου, το οποίο δημοσιεύθηκε στις 25. Απριλίου του 2010, όταν ανακοινώθηκε η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, με τον τίτλο «Το ρέκβιεμ της Δημοκρατίας».
.
Άρθρο του 2010
Είναι πολύ δύσκολο να χαρακτηρίσει κανείς την κυβέρνηση μίας χώρας, η οποία αποφασίζει την προσφυγή της στο ΔΝΤ. Την εκούσια εκχώρηση δηλαδή της εξουσίας που της ανατέθηκε δημοκρατικά σε ξένους «εισβολείς», χωρίς την άδεια των Πολιτών της – μέσω δημοψηφίσματος ή, έστω, με τη σύμφωνη γνώμη του Εθνικού της Κοινοβουλίου.
Εν τούτοις, η τοποθέτηση των Πολιτών αυτής της χώρας απέναντι σε «τετελεσμένα γεγονότα», για τα οποία ποτέ δεν ενημερώθηκαν (προεκλογικά ή μετεκλογικά), αποτελεί μία απίστευτη αυθαιρεσία, για την οποία δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν υπεύθυνοι – όπως δυστυχώς δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα, για τα όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, με τελικό αποτέλεσμα τη «συλλογική συνθηκολόγηση».
.
Το μέλλον υπό το ΔΝΤ, με την κυβέρνηση αρωγό του
Πριν ακόμη αναφερθούμε στους επομένους υπεύθυνους, θεωρούμε σκόπιμη τη μερική παρουσίαση του μέλλοντος μας, υπό την αιγίδα του Ταμείου – του ΔΝΤ, το οποίο είναι ο μοναδικός «οργανισμός» παγκοσμίως, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να διαχειρισθεί μία χώρα, στη θέση της μέχρι τότε κυβέρνησης της.
Απλούστατα δε η τυπική κυβέρνηση, εφόσον δεν συμμορφώνεται με τις εντολές του, δεν λαμβάνει τις οικονομικές ενισχύσεις, για τις οποίες και το «επέλεξε». Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο διοικεί το «Ταμείο» είναι κάθε άλλο παρά αναπτυξιακός, τουλάχιστον με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία – ενώ βέβαια δεν υπόκειται σε δημοκρατικές διαδικασίες.
Το ΔΝΤ, έχοντας ουσιαστικά σαν στόχο την εξόφληση των δανειστών της «υπό κατάληψη» χώρας, περιορίζει τα μέγιστα τις δαπάνες, αυξάνει τη φορολογία (κυρίως των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων) και «εκποιεί» δημόσιο πλούτο – έτσι ώστε, αφενός μεν να μην διογκώνεται το χρέος από τα ελλείμματα, αφετέρου να αποπληρώνεται, τόσο από τη φορολόγηση, όσο και από την πώληση των παγίων του δημοσίου.
Όπως είναι κατανοητό, τόσο η μία μέθοδος, όσο και η άλλη, έχουν σαν αποτέλεσμα την ύφεση – άρα τη μείωση του ΑΕΠ. Με δεδομένο τώρα το ότι, η μείωση του ΑΕΠ αυξάνει το χρέος ως προς το ΑΕΠ, η χώρα εισέρχεται σε ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό ρεύμα, με άγνωστη κατεύθυνση.
Σε τελική ανάλυση, γνωρίζοντας πως ένα κράτος θεωρείται οικονομικά υγιές, όταν το δημόσιο χρέος του είναι κάτω από το 50% του ΑΕΠ του, το ΔΝΤ οφείλει να μειώσει το δημόσιο χρέος της χώρας μας κατά περίπου 200 δις € – υποθέτοντας αισιόδοξα ότι, το ΑΕΠ μας θα σταθεροποιηθεί στα 200 δις €, από τα 240 δις € σήμερα, καθώς επίσης πως το συνολικό δημόσιο χρέος μας δεν υπερβαίνει τα 300 δις €.
Φυσικά, αυτά τα 200 δις € δεν είναι δυνατόν να προέλθουν μόνο από την μείωση των δημοσίων δαπανών και από την πώληση των παγίων (δημοσίων επιχειρήσεων, ακίνητης περιουσίας κλπ) – πόσο μάλλον αφού η «εκποίηση», κάτω από τις σημερινές συνθήκες, πιθανότατα θα είναι της τάξης του 20%, σε σχέση με την κάποτε αξία τους.
Επομένως, είναι δεδομένη η «φοροδοτική» συμμετοχή των Πολιτών στην αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, παρά το ότι δεν είναι αυτοί που το δημιούργησαν, αλλά ούτε και αυτοί που διαχειρίσθηκαν καταστροφικά την κρίση – καθώς επίσης η σημαντική μείωση του βιοτικού επιπέδου τους.
Επίσης είναι δεδομένη η υποδούλωση τους, η απώλεια της ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας τους δηλαδή, αφού ο σύγχρονος κατακτητής δεν είναι άλλος από τα δανειακά κεφάλαια – τα οποία τοποθετούν το σύνδικο πτώχευσης για να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους.
Περαιτέρω, όπως φαίνεται καθαρά από τους παραπάνω αριθμούς, η προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση εγγύηση του ότι θα αποφευχθεί τελικά η χρεοκοπία. Πόσο μάλλον όταν, στην περίπτωση που δεν εκπληρωθούν οι απαιτήσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, θα διακοπεί η παροχή των επομένων δόσεων των συμφωνηθέντων δανείων – γεγονός που θα μας οδηγούσε στην αθέτηση (στάση) πληρωμών.
Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την «καταβαράθρωση» των τιμών των ελληνικών ομολόγων, παράλληλα με την εκτίναξη των ασφαλίστρων. Γνωρίζοντας τώρα ότι, οι κυριότεροι ιδιοκτήτες των ελληνικών ομολόγων είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι τεράστιες ζημίες τους θα προκαλούσαν ενδεχομένως «αλυσιδωτές» αντιδράσεις εντός της Ευρωζώνης, ενώ ταυτόχρονα θα καθιστούσαν πάμπλουτους τους «κερδοσκόπους» – οι οποίοι συνήθως μένουν μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, αφού τότε μεγιστοποιούνται τα κέρδη τους, έχοντας φυσικά την «κάλυψη» tου ΔΝΤ (ανάλυση).
Ενδεχομένως, τα πλέον πρόσφατα παραδείγματα αθέτησης πληρωμών, αυτά της Ρωσίας (1998) και της Αργεντινής (2001), να δίνουν μία καλύτερη εικόνα. Η απώλεια της αξίας των ομολόγων της Ρωσίας (hair cut) ήταν της τάξης του -82%, ενώ της Αργεντινής είχαν χάσει μέσα στις πρώτες 30 ημέρες μετά την αθέτηση πληρωμών το -73% της αξίας τους. Σύμφωνα δε με την Moody’s, η οποία ερεύνησε περιπτώσεις συνολικά 13 χωρών, η μέση απώλεια της αξίας των ομολόγων ήταν περίπου -50%.
Φυσικά, μία πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας, δεν θα είχε μόνο συνέπειες για την ίδια – πόσο μάλλον αφού είναι μέλος της Ευρωζώνης, ενώ η χρηματοπιστωτική κρίση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παρελθόν.
Οι κρατικές χρεοκοπίες άλλωστε θεωρούνται σαν εκρήξεις ηφαιστείων – με απρόβλεπτα επακόλουθα για ολόκληρο τον πλανήτη. Επί πλέον, το ΔΝΤ δεν εγγυάται την επιτυχή αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά ούτε και την εξυγίανση των χωρών, στις οποίες καλείται να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
