Η θανατηφόρα ασθένεια του συστήματος είναι η φορολογική ασυδοσία των πολυεθνικών, σε συνδυασμό με τα εγκληματικά προνόμια που έχουν δοθεί στις τράπεζες – με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται διαρκώς οι Πολίτες και να χρεοκοπούν τα κράτη.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όταν μία αντιπροσωπεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου «επισκέπτεται» μία χώρα, θέτοντας σαν προϋπόθεση για την εκχώρηση δανείων τον περιορισμό των κοινωνικών και λοιπών δαπανών, η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που θα προκαλούσε ένας βομβαρδισμός εκ μέρους του ΝΑΤΟ.
Το ΔΝΤ απαιτεί το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και βιομηχανιών, με ένα πολύ χαμηλότερο κόστος «εισβολής» για τη Δύναμη που εκπροσωπεί, από αυτό που θα είχε ο ανελέητος βομβαρδισμός των νοσοκομείων, των σχολείων και των βιομηχανιών – όπως στο παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Το αποτέλεσμα όμως, για τη χώρα «υποδοχής» του, είναι σχετικά το ίδιο: Η απόλυτη καταστροφή της” (M.Chossudovsky).
.
Άποψη
Είναι πολύ δύσκολο να αναφέρεται κανείς στην Ελλάδα σε θεμελιώδη προβλήματα του συστήματος, προτείνοντας λύσεις για την καταπολέμηση τους ή να αναζητάει τους ενόχους της καταστροφής μίας από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Ενός κράτους που θα μπορούσε να ζήσει άνετα εάν όχι πλουσιοπάροχα, απλά και μόνο από τα έσοδα του τουρισμού – εκμεταλλευόμενο τις απίστευτες φυσικές του ομορφιές, σε συνδυασμό με τα μοναδικά στον πλανήτη πολιτιστικά του μνημεία.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν πρέπει να δοθεί η απαραίτητη σημασία στους υπόλοιπους τομείς της Οικονομίας, στους οποίους θα μπορούσε ανάλογα να μεγαλουργήσει – όπως στη γεωργία, στη ναυτιλία, στο λογισμικό, καθώς επίσης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Συνεχίζοντας, όταν αναφέρεται κανείς στα «δομικά προβλήματα» της χώρας, μοιάζει σαν να σκέφτεται πώς θα αλλάξει τα έπιπλα και τη διακόσμηση ενός σπιτιού που καταρρέει – όταν αυτό που πρέπει να τον απασχολεί πρωταρχικά είναι ο τρόπος, με τον οποίο θα σταματήσει την καταστροφή. Πόσο μάλλον όταν το τελευταίο είναι εξαιρετικά δύσκολο σήμερα στην Ελλάδα, αφού εμφανίζονται όλο και περισσότερα ρήγματα, βαθύτερα και απειλητικότερα, στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό της οικοδόμημα.
Αρκεί να διαπιστωθεί πως οι «ουρές των μελλοθανάτων» που σχηματίζονται σε εθνικό επίπεδο αυξάνονται καθημερινά – με νέες δόσεις για την πληρωμή φόρων και δανείων να «συνωστίζονται» επάνω στις παλαιότερες, ενώ καιροφυλακτούν κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, και ποινικές διώξεις. Την ίδια στιγμή η ανεργία «ζει και βασιλεύει», χωρίς καμία ελπίδα αντιμετώπισης της, ενώ οι χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων δεν έχουν τέλος – παράγοντας μαζικά νέους φτωχούς και ανέργους, στους οποίους επιβάλλονται διαρκώς καινούργιες επιβαρύνσεις.
Παράλληλα, όλο και περισσότερες επιχειρήσεις εγκαταλείπουν τη χώρα, ειδικά οι ξένες, ενώ η αιμορραγία συνεχίζεται: η πτώση δηλαδή των τιμών των ακινήτων, η κατάρρευση του χρηματιστηρίου, η εκροή συναλλάγματος, η αυξημένη εξάρτηση του τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ, καθώς επίσης η μετανάστευση των νέων και ικανών Ελλήνων.
Δυστυχώς, αν και κάποια στιγμή φάνηκε ένα μικρό παράθυρο στο τούνελ, μία αμυδρή χαραμάδα φωτός στο βαθύ σκοτάδι που έχει βυθιστεί η Ελλάδα για πάνω από έξι χρόνια, βιαστήκαμε να το κλείσουμε μόνοι μας, με τα ίδια μας τα χέρια, ερμητικά, αυτοκαταστροφικά – προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές οι οποίες, εάν τυχόν επαναληφθεί το πρόσφατο παρελθόν (διπλές), θα αποτελέσουν την «ταφόπλακα» που θα σκεπάσει παγερά χιλιάδες νέα θύματα, σε ένα απέραντο νεκροταφείο.
Αν και όλα τα γεγονότα λοιπόν οδηγούν στο συμπέρασμα, σύμφωνα με το οποίο δεν θα αποφύγει η Ελλάδα την οδυνηρή μοίρα της Αργεντινής (σε υπερθετικό βαθμό όμως, λόγω της συμμετοχής της στην Ευρωζώνη, της διάρκειας της ύφεσης, καθώς επίσης της γεωπολιτικής της θέσης), είναι υποχρεωμένος κανείς να αναζητάει λύσεις – τόσο όσον αφορά την επισκευή των ρηγμάτων του σπιτιού, όσο και τα αίτια που την προκάλεσαν, έτσι ώστε να μην συμβεί ξανά στο μέλλον.
Στα πλαίσια αυτά, αν και πολλοί θεωρούν υπεύθυνη για το κατάντημα της πατρίδας μας τη διαφορά, τους διεφθαρμένους πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών και τα κόμματα τους, σε συνδυασμό με την εγγενή ανικανότητα και ανεπάρκεια τους, εμείς συνεχίζουμε να επιμένουμε πως πρόκειται για το σύμπτωμα – όχι για την ασθένεια, η οποία επιδεινώνεται διαρκώς, «προοιωνίζοντας» το θάνατο μίας ολόκληρης χώρας.
Κατά την άποψη μας, ο βασικότερος υπεύθυνος της ελληνικής τραγωδίας δεν είναι οι διεφθαρμένοι, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, αλλά οι διαφθορείς – οι οποίοι έχουν οικοδομήσει σκόπιμα ένα σύστημα που εξασφαλίζει τη μεγιστοποίηση του κέρδους μίας μικρής μειοψηφίας, τόσο σε επίπεδο κρατών, όσο και ιδιωτών.
Έχοντας όμως αναφερθεί πολλές φορές στα κράτη και στους «οργανισμούς εκμετάλλευσης» των μικρότερων από τα μεγαλύτερα (στη Γερμανία και τα πλεονάσματα της, εις βάρος των ελλειμμάτων του Νότου, καθώς επίσης στο ΔΝΤ και στις μεθόδους του), θα επικεντρωθούμε εδώ στις δομές του συστήματος – σε εκείνη τη «γάγγραινα» που, εάν δεν αντιμετωπισθεί, θα συνεχιστεί η σήψη, χωρίς να εμποδίζεται από τα εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα, όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις τους.
Ειδικότερα σε εκείνους τους διαφθορείς που προκαλούν ουσιαστικά την υπερχρέωση των κρατών, μεταξύ άλλων διαφθείροντας την πολιτική τους ηγεσία και οι οποίοι είναι κυρίως οι εξής:
.
(α) Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις
Οι θηριώδεις αυτές εταιρείες, οι οποίες μεγεθύνονται διαρκώς, απορροφώντας τα διεθνή κεφάλαια και καταβροχθίζοντας ή χρεοκοπώντας τις μικρότερες, με τελικό σκοπό τη μονοπώληση της εκάστοτε αγοράς τους, έχουν εξασφαλίσει τεράστια φορολογικά προνόμια – διαφθείροντας μεθοδικά τις πολιτικές ηγεσίες των κρατών.
Επιλέγοντας ορισμένες χώρες, οι οποίες εν πρώτοις αμείβονται για αυτά που τους παρέχουν (Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Ιρλανδία κοκ.), μειώνουν με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό τη φορολογική βάση των κρατών που δραστηριοποιούνται, μέσω της «νόμιμης» φοροδιαφυγής – η οποία δεν περιορίζεται στους άμεσους φόρους (κέρδη), αλλά συμπεριλαμβάνει και αρκετούς έμμεσους όπως, για παράδειγμα, το ΦΠΑ. Παράλληλα, απομυζούν με διάφορους άλλους τρόπους τα δημόσια έσοδα, έχοντας τη δυνατότητα να εισπράττουν επιδοτήσεις κάθε είδους.
Έτσι λοιπόν μειώνονται συνεχώς τα φορολογικά έσοδα των κρατών – όπως στο παράδειγμα της Ιρλανδίας η οποία, λόγω των χαμηλών φορολογικών συντελεστών της, καθώς επίσης της συμμετοχής της στην Ευρωζώνη, εξυπηρετεί ως έδρα τις αμερικανικές πολυεθνικές. Στα πλαίσια αυτά, σύμφωνα με τις πρόσφατες στατιστικές, από τον Ιανουάριο έως τον Οκτώβριο του 2013, οι φόροι των εταιριών αντιπροσώπευαν μόλις το 9,46% των συνολικών εσόδων που εισέπραξε το κράτος – ενώ για την ίδια χρονική περίοδο του 2014, το ποσοστό μειώθηκε στο 9,24%!
Η μείωση των φορολογικών εσόδων των κρατών, η οποία κλιμακώνεται όσο μεγαλύτερος γίνεται ο τζίρος των πολυεθνικών στην εσωτερική αγορά τους, εις βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οδηγεί στην αύξηση των φορολογικών συντελεστών για εκείνες τις εταιρείες και τα νοικοκυριά που δεν απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια με τις πολυεθνικές. Εάν δε θελήσουν να μην πληρώσουν φόρους ή αδυνατούν να το κάνουν, κατηγορούνται για φοροδιαφυγή, εξευτελίζονται δημόσια και διώκονται ποινικά – ενώ τα «συστήματα τύπου ΙΚΕΑ» (άρθρο) λειτουργούν ανεμπόδιστα.
Ορισμένα κράτη λοιπόν, οι Πολίτες των οποίων δεν έχουν κάποια στιγμή τη δυνατότητα να πληρώνουν τους συνεχώς αυξανόμενους φόρους, όπως η Ελλάδα, υπερχρεώνονται – ενώ κάποια άλλα, όπως η Γερμανία, αυξάνουν συνεχώς τους φόρους, μειώνοντας ταυτόχρονα το κοινωνικό κράτος, για να εξισορροπήσουν τις απώλειες από τη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών.
Ακόμη και σε αυτά όμως, εάν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές στο σύστημα, οι Πολίτες θα φτάσουν στα όρια τους και το κράτος τους θα χρεοκοπήσει – όπως έχει συμβεί ήδη στην Ελλάδα, ενώ θα ακολουθήσουν πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και των Η.Π.Α.
