Ο βασικός κανόνας του παιχνιδιού είναι πως όποιος δανείζει χρήματα, υπαγορεύει τους όρους – οπότε οι απορίες, σχετικά με το «ποιός κυβερνάει τη χώρα», είναι εντελώς ανόητες, αφού είναι σε όλους γνωστή η απάντηση: η Τρόικα.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Το (η) Monopoly είναι ένα κλασικό επιτραπέζιο παιχνίδι αγοραπωλησίας ιδιοκτησιών, το οποίο έχει επινοηθεί στις Η.Π.Α., στη διάρκεια της Μεγάλης Οικονομικής Ύφεσης – αποτελώντας το αυθεντικό παιχνίδι μεγάλων χρηματικών συναλλαγών, καθώς επίσης απίστευτων περιουσιών.
Ξεκινώντας από τη γνωστή Αφετηρία, μετακινείται κανείς γύρω στο «ταμπλό», αγοράζει και πουλάει οικόπεδα, κτίζει σπίτια και ξενοδοχεία. Προσέχει τους παίκτες που θα «σταματήσουν» στις ιδιοκτησίες του, επειδή του οφείλουν ενοίκια. Δεν ξεχνάει φυσικά να εισπράττει την αμοιβή του, κάθε φορά που περνάει από την Αφετηρία!
Χρησιμοποιεί την εξυπνάδα του, μεγιστοποιεί τα κέρδη του και πραγματοποιεί τις πλέον συμφέρουσες αγοραπωλησίες. Ακόμη και αν εγκαταλειφθεί από την τύχη του, μπορεί πάντα να καταφύγει σε υποθήκες, καθώς επίσης σε συναλλαγές με άλλους παίκτες. Όταν γίνει ο πλουσιότερος παίκτης, με το μονοπώλιο στα χέρια του, έχει κερδίσει το παιχνίδι”.
Άρθρο
Το μεγάλο παιχνίδι στην Ευρώπη ξεκίνησε το 2010, με αφετηρία την Ελλάδα, καθώς επίσης με έναν βασικό, αυστηρά απαράβατο κανόνα: όποιος δανείζει χρήματα, υπαγορεύει απολυταρχικά, δικτατορικά, ολοκληρωτικά τους όρους. Πριν από τη συγκεκριμένη ημερομηνία, η εμπειρία του «ληστρικού παιχνιδιού» είχε περιορισθεί στις αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες οικονομίες – οι οποίες αναγκάζονταν, ξανά και ξανά, να καταφύγουν στους διεθνείς δανειστές: στις αγορές, πίσω από τις οποίες κρύβονται έντεχνα οι τοκογλύφοι.
Με την Τρόικα «άξιο απόγονο» του ΔΝΤ, αντικαταστάτη του ουσιαστικά για τις ανεπτυγμένες οικονομίες, το παιχνίδι παραμένει ως είχε: δυσφήμιση και παραποίηση των δημοσιονομικών μεγεθών του κράτους-θύματος, εκτόξευση των επιτοκίων, απομόνωση του από τις αγορές, δάνεια εκτάκτου ανάγκης, χωρίς τα οποία η χρεοκοπία φαίνεται αναπόφευκτη, τρομοκρατία με την απειλή εκδίωξης από το κοινό νόμισμα (ειδική προφανώς συνταγή για τις χώρες της Ευρωζώνης) και, το κυριότερο, ιδιωτικοποιήσεις.
Έναντι των δανείων λοιπόν, η Τρόικα απαιτεί ευρείας κλίμακας αποκρατικοποιήσεις, εντός ενός ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος, σε τιμές ευκαιρίας: εκποίηση των δημοσίων εταιρειών ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, αεροδρομίων, εθνικών οδών, πολύτιμων εκτάσεων γης, κτιρίων, λιμανιών κοκ.
Παράλληλα, δρομολογείται ο εξευτελισμός των χρηματιστηριακών αξιών των εισηγμένων επιχειρήσεων, οι οποίες ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν προβλήματα δανεισμού και τζίρου, λόγω της μειωμένης ζήτησης – επειδή η χώρα υποχρεώνεται να βυθιστεί στην ύφεση, χωρίς την οποία δεν μπορούν να καταρρεύσουν οι τιμές της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, ούτε να μειωθούν οι μισθοί.
Ο απώτερος στόχος της συγκεκριμένης πολιτικής είναι είτε να εξαγοραστούν οι επιχειρήσεις σε εξευτελιστικές τιμές, εφόσον αξίζουν (κυρίως οι κοινωφελείς), είτε να κλείσουν – προς όφελος των πολυεθνικών, στις οποίες δωρίζονται τα μερίδια αγοράς και ο τζίρος τους.
Κεντρικό στρατηγικό σημείο η «αποδυνάμωση» των εγχωρίων τραπεζών, έτσι ώστε αφενός μεν να κλείσει η δανειακή στρόφιγγα για τις εταιρείες, αφετέρου να διευκολυνθεί η λεηλασία – αφού οι τράπεζες κατέχουν, έχουν ως εγγύηση καλύτερα, ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας των ιδιωτών. Για τους διεθνείς «επενδυτές» οι ευκαιρίες που δημιουργούνται είναι τεράστιες – ενώ τα ρίσκα τους ελάχιστα, αμελητέα.
Οι κατασχέσεις, καθώς επίσης οι πλειστηριασμοί που ακολουθούν μετά από μία «περίοδο χάριτος», δεν γίνονται συνήθως από τις τράπεζες, επειδή δεν θέλουν να χαλάσουν την εικόνα τους, το όνομα τους – ειδικά εάν έχουν διασωθεί από το κράτος (ουσιαστικά από την Τρόικα, αφού αυτή προκαταβάλλει τα χρήματα, επιβαρύνοντας όμως αργότερα τους φορολογουμένους), γεγονός που θα οδηγούσε τους Πολίτες στους δρόμους.
Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, οι τράπεζες πουλούν δήθεν τις ενυπόθηκες απαιτήσεις τους σε ξένες εταιρείες (τιτλοποιήσεις), οι οποίες στη συνέχεια αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο – όπου όμως συχνά οι ξένες αυτές επιχειρήσεις ανήκουν στις ίδιες τις τράπεζες, ή σε συνεργάτες που τους εξασφαλίζει το ΔΝΤ.
.
Η Τρόικα
Συνεχίζοντας η ομάδα των δανειστών, η οποία αποτελείται από το ΔΝΤ, από την ΕΚΤ και από την Κομισιόν, η γνωστή Τρόικα, είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού – η τράπεζα, εάν κάνουμε μία παρομοίωση με το γνωστό μας monopoly.
Στο ξεκίνημα λοιπόν του παιχνιδιού, η τράπεζα δίνει χρήματα στις χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες έχουν οδηγηθεί στην παγίδα του χρέους – δάνειο 68 δις € στην Ιρλανδία, για να διασώσει τις χρεοκοπημένες ιδιωτικές της τράπεζες, 240 δις € στην Ελλάδα, 78 δις € στην Πορτογαλία και 10 δις € στην Κύπρο.
Η Ισπανία αρνείται να συμμετέχει στο τυχερό παιχνίδι, ενώ η Ιταλία απειλεί να το χαλάσει – επιστρέφοντας στο δικό της νόμισμα και διαλύοντας την Ευρωζώνη (οπότε αναγκάζεται η ΕΚΤ να παρέμβει, δανείζοντας απ’ ευθείας τις ισπανικές τράπεζες και αγοράζοντας ιταλικά, καθώς επίσης ισπανικά ομόλογα, για να διατηρηθούν χαμηλά τα επιτόκια τους).
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
