Η ρυμούλκηση του πλοίου από την ξέρα που οδηγήθηκε δεν είναι πια δυνατή με δικά του μέσα – επομένως, η Ελλάδα ευρίσκεται σε ένα μεγάλο αδιέξοδο, προ των πυλών της χρεοκοπίας, από την οποία μόνο με ένα θαύμα θα μπορούσε να διασωθεί
.
Η Ελλάδα βρίσκεται κυριολεκτικά στο έλεος των αγορών, αφού δεν μπορεί να κάνει πλέον απολύτως τίποτα, χωρίς τη συγκατάθεση τους – όπως, για παράδειγμα, να διεξάγει εκλογές, να καταργήσει τα μνημόνια ή να εκδιώξει τον εντολοδόχο τους, το ΔΝΤ. Η ανακύκλωση των δανείων της (ληξιπρόθεσμα ομόλογα), καθώς επίσης η χρηματοδότηση του δημοσιονομικού της ελλείμματος, απαιτούν χρήματα, τα οποία δεν διαθέτει η χώρα – οπότε είναι υποχρεωμένη να απευθύνεται στις χρηματαγορές ή στους εταίρους της, εάν δεν θέλει να χρεοκοπήσει.
Οι αγορές αποφασίζουν, αφενός μεν με κριτήριο το βαθμό εμπιστοσύνης τους στην Ελλάδα, αφετέρου με βάση τις διεθνείς συνθήκες που κάθε φορά επικρατούν, το ύψος του επιτοκίου δανεισμού της – το οποίο είναι νομοτελειακά σημαντικά υψηλότερο από αυτό της Τρόικας (2,1% κατά μέσον όρο), κυρίως όμως από το ρυθμό ανάπτυξης της χώρας που συνεχίζει να είναι αρνητικός σε ετήσια βάση (αποπληθωρισμός).
Η Ελλάδα παραμένει λοιπόν στην παγίδα του χρέους και στο έλεος των αγορών, χωρίς καμία ουσιαστικά ελπίδα διαφυγής – εκτός εάν μπορέσει να αυξήσει τις αμοιβές των εργαζομένων της, μέσω των απαιτούμενων διαρθρωτικών αλλαγών (ανάλυση), οι οποίες θα βελτίωναν τόσο την παραγωγικότητα, όσο και την ανταγωνιστικότητα της.
Εάν οι αμοιβές αυξηθούν, τότε θα κλιμακωθεί η ζήτηση, η κατανάλωση θα είναι ανοδική, οι επενδύσεις επίσης (οπότε το ΑΕΠ), τα έσοδα του δημοσίου θα είναι μεγαλύτερα χωρίς την αύξηση των φορολογικών συντελεστών, οι επισφάλειες των τραπεζών θα αρχίσουν να περιορίζονται, τα δάνεια τους στην πραγματική οικονομία θα ακολουθήσουν ανοδική πορεία (θετική ρευστότητα), τα χρέη των Πολιτών προς το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία θα μειώνονται, οι αξίες των πάγιων περιουσιακών στοιχείων (μετοχές, ακίνητα) θα αυξάνονται κοκ.
Εάν όμως οι αμοιβές δεν αυξηθούν, τότε η Ελλάδα θα συνεχίσει την καθοδική της πορεία, ενδεχομένως έως εκείνη τη στιγμή που οι Πολίτες της θα αποφασίσουν το τέλος του μαρτυρίου – επιλέγοντας μία κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να εκβιάσει την Ευρωζώνη με τη στάση πληρωμών, για να επιτύχει τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της. Αναλαμβάνοντας φυσικά τα ρίσκα της χρεοκοπίας, καθώς επίσης της εξόδου από το ευρώ, τα οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα.
Δυστυχώς οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν πως το πρόβλημα ευρίσκεται κάπου αλλού: στη ρευστότητα, η οποία έχει πράγματι εξελιχθεί αρνητικά μετά το 2010 (γράφημα). Ότι δηλαδή εάν «τυπωνόταν» χρήματα, με την έννοια της αύξησης των δανείων των τραπεζών προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, η χώρα θα μπορούσε να ξεφύγει από την παγίδα, επανερχόμενη σε ρυθμούς ανάπτυξης μέσω των επενδύσεων.
.
.
Θεωρούν λοιπόν πως οι τράπεζες είναι υπεύθυνες, έχοντας την άποψη ότι δεν θέλουν να δώσουν δάνεια – χωρίς να δίνουν σημασία στο γεγονός, σύμφωνα με το οποίο κανένας δεν πρέπει να δανείζει κανέναν, ακόμη και όταν έχει τη δυνατότητα, εάν δεν μπορεί να εξασφαλίσει την αποπληρωμή του.
Εάν το κάνουν οι τράπεζες, εάν λειτουργήσουν δηλαδή αντίθετα, δανείζοντας κατά κάποιον τρόπο τα χρήματα των καταθετών τους, τότε θα χρεοκοπήσουν – οπότε θα χαθούν οι αποταμιεύσεις όλων αυτών που τις έχουν εμπιστευθεί, θεωρώντας ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους, προστατεύοντας τις καταθέσεις τους.
Από την άλλη πλευρά, οι ισολογισμοί των τραπεζών υποφέρουν από την αδυναμία του δημοσίου να δανεισθεί με βιώσιμα επιτόκια – αφενός μεν επειδή όσο αυξάνονται τα επιτόκια (spreads), μειώνεται η αξία των ομολόγων που κατέχουν, οπότε απαιτούνται περισσότερα κεφάλαια εκ μέρους τους, αφετέρου λόγω του ότι είναι υποχρεωμένες να δανείζονται και οι ίδιες με ανάλογα υψηλά επιτόκια, από τη διατραπεζική αγορά (γεγονότα που απεικονίζονται καθημερινά στις χρηματιστηριακές τιμές τους).
Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι οι τράπεζες ή η ρευστότητα, αλλά η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας – επειδή οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αντί να επικεντρωθούν στις πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές που χρειαζόταν η χώρα, επέλεξαν τις συνεχείς μειώσεις των μισθών, καθώς επίσης την αύξηση των φόρων, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν το πλοίο στην ξέρα.
Η ρυμούλκηση του ελληνικού πλοίου δεν είναι πλέον δυνατή με δικά του μέσα, όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο – αφού δεν υπάρχει πια ο απαιτούμενος χρόνος, για να επιτευχθούν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, με βάση τις οποίες θα μπορούσαν να αυξηθούν οι μισθοί. Η Ελλάδα λοιπόν βρίσκεται σε ένα μεγάλο αδιέξοδο, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής πορείας – προ των πυλών της χρεοκοπίας, από την οποία μόνο με ένα θαύμα θα μπορούσε να διασωθεί.
Με απλούστερα λόγια, η δολοφονία της Ελλάδας από τις κυβερνήσεις της έχει πλέον συντελεστεί, όπως έχει ήδη αναλυθεί στο ομώνυμο άρθρο, οπότε είναι πια πολύ αργά για να αποφύγει τις συνέπειες – αν και εύχομαι να κάνω λάθος και να τα καταφέρει τελικά.
