Το εισοδηματικά ασθενέστερο μέρος του πληθυσμού αύξησε γεωμετρικά το δανεισμό του – χρεοκοπώντας ουσιαστικά αφού η μέθοδος, με την οποία κλιμακώθηκε το ιδιωτικό χρέος, δεν ήταν άλλη από την μη πληρωμή των τραπεζικών δόσεων
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όσο διεστραμμένο και αν ακούγεται, δεν παύει να ισχύει το ότι, αυτοί που προκάλεσαν τη χρηματοπιστωτική κρίση είναι αυτοί που βγήκαν τελικά κερδισμένοι από την κρίση. Στην προκειμένη περίπτωση ο χρηματοπιστωτικός κλάδος, μαζί με την Πολιτική, κατάφεραν να πετύχουν έναν απίστευτο, διπλό άθλο: να υποχρεώσουν όλους εμάς τους πολίτες να πληρώσουμε το τεράστιο κόστος της κρίσης, καθώς επίσης να αυξήσουν εκθετικά τη δική τους ισχύ, σταθεροποιούμενοι στην εξουσία.
Όπως λέγεται, «μπορεί κανείς εύκολα να αγνοήσει την πραγματικότητα – όμως, δεν μπορεί να αγνοήσει τις οδυνηρές συνέπειες της αγνοούμενης πραγματικότητας». Ειδικότερα, η ΕΚΤ, εκμηδενίζοντας τα βασικά επιτόκια, έχει εγκλωβιστεί στην παγίδα ρευστότητας. Η γαλλική κυβέρνηση είναι στο τέλος της, με την εθνικοσοσιαλιστική παράταξη και το φράγκο προ των πυλών, ενώ η ανεργία στην Ευρώπη αυξάνεται συνεχώς – παραμένοντας σταθερά σε υψηλά επίπεδα στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα.
Εν τούτοις η Τρόικα διασώζει έναντι αρκετών δις € τη χρεοκοπημένη πορτογαλική «Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος» – χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι, τα μαυροντυμένα στελέχη της δραστηριοποιούταν από το 2011 στη χώρα, έχοντας ελέγξει όλες τις τράπεζες της, χωρίς να ανακαλύψουν την παραπάνω μεγάλη τραπεζική απάτη.
Περαιτέρω, θα συνεχίσουν να απογοητεύονται σίγουρα όλοι όσοι είναι τόσο ανόητοι, ώστε να νομίζουν πως απλά και μόνο με την ψήφο τους κάθε τέσσερα χρόνια μπορούν να αλλάζουν τη ροή των πραγμάτων. Οι πολιτικοί, οι τράπεζες, καθώς επίσης οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, δεν πρόκειται να το επιτρέψουν ποτέ.
Ουσιώδης, απαραίτητη δηλαδή εδώ για την κατανόηση του θέματος, είναι η γνώση πως τα κράτη χρηματοδοτούνται αφενός μεν από τα φορολογικά έσοδα, αφετέρου από την πώληση ομολόγων – τα οποία εγγυώνται και πληρώνουν σε τελική ανάλυση επίσης οι πολίτες τους. Το 99% αυτών των ομολόγων, των δανείων δηλαδή που συνάπτουν τα κράτη, αγοράζονται από το χρηματοπιστωτικό κλάδο – ο οποίος εύλογα επιβάλλει δικτατορικά τις θέσεις του αφού, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ναπολέων, «Το χέρι που δίνει είναι πάντοτε επάνω από το χέρι που παίρνει».
Ακριβώς λόγω αυτού του αναμφίβολου γεγονότος, η ελπίδα να απαιτήσουν οι πολιτικοί να γίνουν οι απαραίτητες, βαθιές αλλαγές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, έτσι ώστε να μην προκληθεί μία επόμενη κρίση, είναι αμελητέες – αφού ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο, από τους έμμισθους, πιστούς, πειθήνιους υπηρέτες της οικονομικής ελίτ. Σε γενικές γραμμές δε η Πολιτική δεν υπηρετεί πλέον τους ανθρώπους, ούτε τα κόμματα τους ψηφοφόρους τους – αφού έχουν μετατραπεί στο άβουλο εκτελεστικό όργανο της οικονομικής εξουσίας.
Δυστυχώς όμως, όλοι όσοι λένε στους ανθρώπους δυσάρεστες αλήθειες, χωρίς να τους χειραγωγούν με κενές υποσχέσεις ή με πανάκριβα προεκλογικά δώρα (τα οποία φυσικά πληρώνουν οι ίδιοι οι Πολίτες, ευγνωμονώντας παραδόξως τους θήτες τους), δεν έχουν καμία απολύτως δυνατότητα εκλογής – δεν γίνονται ούτε καν βουλευτές.
Άρθρο
Χρησιμοποιώντας τις Η.Π.Α. ως παράδειγμα, επειδή όλα όσα συμβαίνουν εκεί δεν διαφέρουν σημαντικά από τα αντίστοιχα στην Ευρώπη, όσον αφορά την ουσία τους, ενώ υπάρχουν πολλά στατιστικά στοιχεία, διαπιστώνουμε πως μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι περισσότεροι θεωρήσαμε πως οι αιτίες της, χειρότερης στην αμερικανική ιστορία, (μη) επανόδου της οικονομίας στα προηγούμενα επίπεδα (recovery), ήταν οι εξής:
.
(α) Η πολιτική χρήματος της Fed, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη μεταφορά πλούτου από τους φτωχούς στους πλούσιους, οπότε τη διεύρυνση της «ψαλίδας» μεταξύ τους – μέσω της εκτόξευσης των χρηματιστηριακών δεικτών στα ύψη, λόγω του ότι εκεί κατευθύνθηκαν τα νέα δολάρια (μία διαδικασία που ξεπέρασε ακόμη και τη φούσκα της δεκαετίας του 1920).
(β) Η συμπεριφορά των αμερικανών πολιτών οι οποίοι, φοβούμενοι ένα οικονομικό κραχ, προσπάθησαν να μειώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τα χρέη τους (deleveraging), μεταξύ άλλων καταναλώνοντας λιγότερο.
.
Υπάρχουν όμως δύο μεγάλα προβλήματα στο παραπάνω σενάριο, τα οποία οδηγούν σε διαφορετικά συμπεράσματα:
(α) Τα φτωχότερα αμερικανικά νοικοκυριά δεν μείωσαν τα χρέη τους, αλλά χρεοκόπησαν – μία σημαντική διαφορά, η οποία έχει άμεση σχέση με τα κίνητρα και τις προθέσεις τους. Αποδεικνύεται δε το ότι, αντί τα νοικοκυριά να αποπληρώνουν τα χρέη τους, δημιούργησαν όσα περισσότερα νέα μπορούσαν – κάτι που συμβαίνει επίσης όταν απλά δεν πληρώνουν τις δόσεις των δανείων τους, αυξάνοντας εκθετικά τις επισφάλειες των τραπεζών.
(β) Το φτωχότερο «τεταρτημόριο» της αμερικανικής κοινωνίας, περί τα 14 εκ. άνθρωποι, δεν είχε ποτέ τόσα πολλά χρέη, όσο σήμερα (πηγή).
.
Έχοντας την υποψία πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα, «σκοτεινιάζοντας» κατά πολύ τις μελλοντικές προοπτικές της, σύμφωνα με τις έρευνες που διενεργήθηκαν στις Η.Π.Α., πράγματι ο μέσος δανεισμός των νοικοκυριών μειώθηκε στο 105% των προ φόρων εισοδημάτων το 2013, από 125% που ήταν το 2010 – στα χαμηλότερα επίπεδα από το 2001 (γράφημα).
.
ΗΠΑ – το μέσο χρέος των νοικοκυριών της χώρας (ως ποσοστό του προ φόρων εισοδήματος).
.
Συνεχίζοντας, το παραπάνω γράφημα δημιουργεί ελπίδες, όσον αφορά τη σημερινή κατάσταση των αμερικανικών νοικοκυριών – πόσο μάλλον όταν διαπιστώνεται πως τα νοικοκυριά νοιώθουν πλέον καλύτερα, αρχίζοντας ξανά να δανείζονται.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
