Η καταπολέμηση της θανατηφόρου ασθένειας της συνεχούς μείωσης των τιμών, απαιτεί μία «θεραπεία σοκ» η οποία, εάν δεν αποφασιστεί έγκαιρα, δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας – ενώ τα μετρητά χρήματα είναι βασιλιάς σε μία τέτοια εποχή
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Τον Ιούνιο του 1989 στην Αργεντινή, με το μηνιαίο πληθωρισμό να ξεπερνάει το 100%, η λαϊκή οργή ήταν έτοιμη να εκραγεί. Ήδη τον Απρίλιο, όπου στο εθνικό νομισματοκοπείο της χώρας είχε εξαντληθεί το χαρτί που τύπωνε χρήματα, οι πελάτες ενός σούπερ μάρκετ στην πρωτεύουσα της, είχαν αναποδογυρίσει τα καρότσια με τα ψώνια, μόλις η διεύθυνση ανακοίνωσε από το μικρόφωνο πως όλες οι τιμές θα αυξάνονταν αμέσως και αυτομάτως κατά 30%.
Εντός του Ιουνίου, επί δύο ημέρες, τα πλήθη στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής βρισκόταν σε κατάσταση αμόκ, έχοντας ξεσπάσει σε έκτροπα και λεηλασίες, αφήνοντας πίσω τους τουλάχιστον δεκατέσσερις νεκρούς. Εν τούτοις, όπως και στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, οι μεγάλοι χαμένοι εξ αιτίας του υπερπληθωρισμού δεν ήταν οι κοινοί εργάτες, οι οποίοι είχαν καλύτερη τύχη αφού οι μισθοί τους αυξάνονταν ανάλογα με τις τιμές, αλλά όσοι βασίζονταν σε σταθερές αμοιβές.
Για παράδειγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι, καθώς επίσης όλοι όσοι ζούσαν από τους τόκους και τις αποταμιεύσεις τους, επειδή τα χρήματα έχαναν ραγδαία την αγοραστική τους αξία. Όπως ακριβώς δε συνέβαινε τη δεκαετία του 1920 στη Γερμανία, ωφελημένοι ήταν κυρίως όσοι είχαν δανειστεί μεγάλα ποσά, αφού ο πληθωρισμό εξάλειφε ουσιαστικά τα χρέη τους. Μεταξύ αυτών των ωφελημένων ήταν και το κράτος, αλλά μόνο για εκείνο το τμήμα του χρέους του που ήταν εκφρασμένο σε εθνικό νόμισμα.
Επειδή όμως το μεγαλύτερο μέρος του ήταν σε ξένο συνάλλαγμα, όπως το συνολικό εξωτερικό χρέος, η ωφέλεια ήταν περιορισμένη. Σε κάθε περίπτωση, το εξωτερικό χρέος, από 46 δις $ το 1983 ή 40% του ΑΕ, έφτασε στα 65 δις $ το 1989. Την επόμενη δεκαετία ξεπέρασε τα 155 δις $, οπότε η χώρα χρεοκόπησε“.
.
Ανάλυση
Ξεκίνησα με την παραπάνω εισαγωγή, για να δείξω πως ο υπερπληθωρισμός δεν αποτελεί ένα σημαντικά μικρότερο πρόβλημα για την οικονομία μίας χώρας, σε σχέση με τον αποπληθωρισμό.
Στο πρώτο μέρος τώρα του κειμένου (Αποπληθωρισμός, η θανατηφόρα νόσος), αναφέρθηκα στον «αποπληθωρισμό της ζήτησης», εξηγώντας πως αυτός είναι η εξαιρετικά επικίνδυνη, συχνά θανατηφόρα ασθένεια μίας οικονομίας. Αντίθετα, ο αποπληθωρισμός της προσφοράς, σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης, θεωρείται θετικό νέο για ένα κράτος.
Αναφέρθηκα επίσης στη σημασία των πραγματικών επιτοκίων καταθέσεων ή δανεισμού, αφού αυτά είναι που διαδραματίζουν το σημαντικότερο ρόλο. Ολοκλήρωσα δε το κείμενο, γράφοντας πως η συμβατική νομισματική πολιτική έχει φτάσει πια στο τέλος της, αφού έχουν σχεδόν μηδενιστεί τα βασικά επιτόκια, οπότε η μοναδική πλέον δυνατότητα των κεντρικών τραπεζών είναι η υιοθέτηση μη συμβατικών μέτρων, με απροσδιόριστα αποτελέσματα.
Αυτό κάνουν ήδη οι Η.Π.Α., μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, «τρέμοντας» κυριολεκτικά μήπως ανεβούν τα επιτόκια δανεισμού τους (ομόλογα), αφού οι τόκοι απορροφούν ένα τεράστιο μέρος των εσόδων τους (880 δις $, διάγραμμα). Με δεδομένο δε το ότι, αναφέρονται έντεχνα σε έναν πλασματικό ρυθμό ανάπτυξης, μέσω της συνεχούς χειραγώγησης των στατιστικών, επειδή θέλουν να δημιουργήσουν «πληθωριστικές προσδοκίες» στους Πολίτες τους (ερμηνεία στη συνέχεια του κειμένου), βαδίζουν ήδη στην κόψη του ξυραφιού.
.
ΗΠΑ – οι καθαροί ετήσιοι τόκοι ύψους 880 δις $, που απορροφούν ένα τεράστιο μέρος των εσόδων της χώρας. Αντίστοιχα 240 δις $, αποτελούν τις ετήσιες δαπάνες για κρατικές υπηρεσίες όπως η NASA, το FBI, οι φυλακές κλπ.
.
Συνεχίζοντας, δεν πρέπει να παραλειφθεί το ότι, ο αποπληθωρισμός της ζήτησης οφείλεται κυρίως στη συγκέντρωση πλούτου, στα χέρια μίας μικρής μειοψηφίας (1%). Επομένως, στην λανθασμένη αναδιανομή των εισοδημάτων από τους φτωχούς στους πλούσιους, την οποία διευκόλυναν τα καινούργια, μη συμβατικά μέτρα των κεντρικών τραπεζών.
Εδώ εννοώ την «ποσοτική διευκόλυνση» (QE), την οποία ξεκίνησε η Fed, αυξάνοντας την ποσότητα χρήματος, με τελικό αποδέκτη των νέων χρημάτων τις χρηματιστηριακές αγορές και όχι την πραγματική οικονομία (η σχετικά ανάλογη πολιτική που εφαρμόστηκε μετά το 1933, είχε διαφορετικούς αποδέκτες).
Η συγκέντρωση πλούτου στους λίγους, οι οποίοι φυσικά δεν μπορούν να δαπανήσουν τα τεράστια ποσά που έχουν στη διάθεση τους, προφανώς δεν αυξάνει την κατανάλωση. Από την άλλη πλευρά, η απώλεια των εισοδημάτων της πλειοψηφίας των ανθρώπων, έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση της κατανάλωσης, η οποία προκαλεί ουσιαστικά τον αποπληθωρισμό της ζήτησης.
Περαιτέρω τα εξής (2η σελίδα):
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
