Η νομισματική πολιτική, η οποία επιτρέπει μεγάλες επεμβάσεις των κρατών στην Οικονομία, όπως συμβαίνει σήμερα, θα προκαλέσει το ξέσπασμα της καταιγίδας των καταιγίδων – μετά το πέταγμα της πεταλούδας, κάπου στον πλανήτη
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
“Αυτό που λείπει σήμερα από τη χώρα μας, αυτό δηλαδή που αδυνατεί να μας προσφέρει η Πολιτική στο σύνολο της, είναι ένα λογικό πλαίσιο προσανατολισμού μας – χωρίς το οποίο είναι αδύνατον να χειρισθούμε τα προβλήματα μας με επιτυχία.
Εάν λοιπόν η Πολιτική έλεγε στους Έλληνες Πολίτες την αλήθεια, η οποία θα ήταν το προϊόν της αντικειμενικής ανάλυσης των σημερινών, εθνικών και διεθνών συνθηκών με τη βοήθεια της απλής λογικής, «χαράσσοντας» μία συγκεκριμένη πορεία, η χώρα μας θα μπορούσε πολύ εύκολα να διαχειριστεί όλα της τα προβλήματα με απόλυτη επιτυχία – αφού σε αυτήν την περίπτωση οι Έλληνες θα αποκτούσαν ένα πλαίσιο προσανατολισμού, το οποίο σήμερα δεν διαθέτουν.
Εάν όμως η Πολιτική μας συνεχίσει να υποκρίνεται, να διασπείρει ψευδείς ελπίδες ή να κινδυνολογεί, να αναφέρεται διαρκώς σε επώδυνα μέτρα και να ενδιαφέρεται μόνο για την «επιβίωση» της, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες, τους εκβιασμούς καλύτερα των «παιδιών του Σικάγου», η Ελλάδα θα καταστραφεί – χωρίς να υπάρχει κανένας αντικειμενικός λόγος, αφού είναι αναμφίβολα μία πάμπλουτη, προικισμένη πολλαπλά χώρα, η οποία όμως δεν έχει κατανοήσει ότι οφείλει να προστατεύει συνεχώς τα «υπάρχοντα» της”.
Ανεξάρτητα από την εισαγωγή μας, στα πλαίσια μίας παλαιότερης διαδικτυακής συζήτησης, τέθηκαν κάποιες ερωτήσεις και δόθηκαν ορισμένες απαντήσεις, τις οποίες υπενθυμίζουμε στο κείμενο που ακολουθεί:
.
Ερωτήσεις
Ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα, το οποίο βασίζεται, μεταξύ άλλων, στην αέναη ανάπτυξη, όπως χαρακτηριστικά λέγεται. Πόσο βιώσιμο μπορεί να είναι ένα σύστημα που εξαντλεί τους πόρους του πλανήτη, στα πλαίσια της συνεχούς ανάπτυξης (οι οποίοι πόροι, σύμφωνα με πολλούς, δεν είναι ανεξάντλητο), χωρίς ταυτόχρονα να φροντίζει για την οικολογική ανανέωση τους;
Αυτό που γίνεται σήμερα είναι μια φυσιολογική εξέλιξη του καπιταλισμού που βαδίζει προς την αυτοκαταστροφή του, σύμφωνα με την μαρξιστική σκέψη (αναντιστοιχία και αντίθεση των σχέσεων παραγωγής με τις παραγωγικές δυνάμεις), ή απλώς μία προσωρινή στρέβλωση του συστήματος που κάποια στιγμή θα διορθωθεί;
Πόση ομοιότητα υπάρχει μεταξύ της παγκόσμιος οικονομικής κρίσης του 1929, η οποία οδήγησε στην «δημιουργική καταστροφή», μέσω του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου που ακολούθησε; Αν υπάρχει μεγάλη ομοιότητα, ελλοχεύει ο κίνδυνος νέων πολέμων «δημιουργικής καταστροφής»;
Μπορεί ο σημερινός καπιταλισμός να διορθώσει την καταστροφική πορεία του υιοθετώντας εκ νέου τις συνταγές του Keynes, ή λόγω της παγκοσμιοποίησης αυτό είναι πρακτικά ανέφικτο, εκτός εάν έχουμε καταστροφές μέσω πολέμων; Ο παλαιός φιλελευθερισμός πόση σχέση και ομοιότητα έχει με τον σημερινό νεοφιλελευθερισμό; Ακόμη καλύτερα με τον «καπιταλισμό της καταστροφής», ο οποίος τον διαδέχθηκε;
Πόσο βιώσιμο είναι το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, όταν για να βγουν υπερκέρδη ή για να μην μειωθεί το ποσοστό του κέρδους, προσπαθεί μέσω της κρατικής καταστολής και των διορισμένων «τεχνοκρατικών» κυβερνήσεων να επιβάλει μισθούς Βουλγαρίας και Κίνας – το κυριότερο, να εξαφανίσει την αστική δημοκρατία η οποία ήταν, παλαιότερα τουλάχιστον, απαραίτητη για την καπιταλιστική ανάπτυξη; Δηλαδή, εάν έχουμε αντίθεση παραγωγικών σχέσεων και παραγωγικών δυνάμεων και ταυτόχρονα επιβολή φεουδαρχικού τύπου ηγεσιών, όλες αυτές οι αντιθέσεις που θα οδηγήσουν;
Οι μισθοί σε ένα κράτος με καπιταλιστικό σύστημα έχουν σχέση με την παραγωγικότητα και την δυναμική της οικονομίας ή όχι; Εάν έχουν, πως μπορεί να συμβαδίσει αυτό με τα 150 ευρώ μισθού που θέλουν να επιβάλουν σαν κατώτερο ελληνικό μισθό; Αν καταφέρουν να επιτύχουν το παραπάνω, σε συνδυασμό με τις προς το παρόν ακριβότερες τιμές βασικών προϊόντων, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, πόσο χρονικό διάστημα μπορεί αυτό να κρατήσει, χωρίς να ακολουθήσουν ανεξέλεγκτες κοινωνικές αντιδράσεις, αναταραχές και συγκρούσεις;
Με τη διαγραφή χρεών (PSI), καθώς επίσης με την ψήφιση της δανειακής σύμβασης, με την οποία το μεγαλύτερο χρέος της Ελλάδας έγινε διακρατικό (240 δις € από τα 320 δις €), πόσο εφικτό είναι να χρεοκοπήσουμε στο μέλλον και να φορτωθούν τα βάρη οι πολίτες των κρατών που μας δανείζουν;
Τι επιπτώσεις θα έχει μία τέτοιου είδους χρεοκοπία στην Ευρώπη; Μήπως το «μυστικό σενάριο» των δανειστών και των τραπεζιτών είναι η «απαγόρευση» της χρεοκοπίας της Ελλάδας και η αποπληρωμή του ελληνικού χρέους αποκλειστικά από το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών, τωρινών και μελλοντικών, της Ελλάδας;
Και κάνω αυτή την τελευταία σκέψη επειδή, από τα λίγα οικονομικά που έχω μάθει, είναι φύσει αδύνατον, με την δραματική συρρίκνωση του ΑΕΠ που έχουμε βιώσει, να ξεπληρώσουμε φυσιολογικά τα χρέη μας – ενώ υφίσταται επί πλέον ο κίνδυνος να μην επιβιώσουμε τελικά.
.
Απαντήσεις
Η μέχρι σήμερα ανάπτυξη εντός του καπιταλιστικού συστήματος δεν ήταν γραμμική, αλλά ένας ανοδικός σπειροειδής κύκλος – όπου στο εκάστοτε «ναδίρ» εισερχόμαστε μετά από μία «δημιουργική καταστροφή» (στην περίπτωση κρατών, οι πόλεμοι, η εισβολή του ΔΝΤ, η οποία ουσιαστικά δεν διαφέρει από έναν πόλεμο, αφού αφήνει στο πέρασμα της ανάλογες καταστροφές, η κατάρρευση ενός πολιτικού συστήματος κλπ.). Όσον αφορά τους φυσικούς πόρους του πλανήτη, είναι σωστό πως ο καπιταλισμός τους εξαντλεί «παράλογα» – δεν πρόκειται όμως να αναλωθούν τόσο σύντομα, όσο νομίζουμε.
Κατά την άποψη μας (μεσοπρόθεσμα, αφού όπως πολύ σωστά είπε ο Keynes, «μακροπρόθεσμα θα έχουμε όλοι πεθάνει», ενώ φυσικά δεν ζούμε σε έναν «άτρωτο» πλανήτη), αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μία προσωρινή στρέβλωση του συστήματος, από μία ελιτίστικη ομάδα (τράπεζες, καρτέλ, λέσχες κλπ.) – η οποία επεμβαίνει στο «σύστημα», επιθυμώντας ουτοπικά να κυριαρχήσει στον πλανήτη.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
