Η ερμαφρόδιτη αριστερά και η ΕΕ

.

Όπως έχει αναφερθεί σε προηγούμενη ανάλυση, “η αριστερά δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία απολύτως πιθανότητα να διασώσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης – διατηρώντας το ευρώ δηλαδή, ως νόμισμα της χώρας“.

Σύμφωνα όμως με τις δηλώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία φαίνεται να έχει πλέον εμβολιασθεί με τα «σοσιαλδημοκρατικά ιδεώδη» του 75% περίπου των νέων στελεχών και ψηφοφόρων της, δεν προωθείται ως λύση η έξοδος της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα. Αντίθετα, η δραχμή θεωρείται πια καταστροφική αφού, όπως αποδέχεται εντελώς ξαφνικά η «αριστερά», θα προκαλούσε πληθωρισμό, τραπεζικές επιθέσεις (bank run), εκτεταμένη φυγή κεφαλαίων, μεγάλη μετανάστευση κοκ.

Επομένως, δεν υπάρχει θέμα αθέτησης των εξωτερικών πληρωμών, των μνημονίων, καθώς επίσης των δανειακών συμβάσεων εκ μέρους της αντιπολίτευσης – πόσο μάλλον αντίστασης απέναντι στις αποκρατικοποιήσεις ή στη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας.

Δεν φαντάζεται δε κανείς ότι, θα προωθηθούν από τη δήθεν «αριστερά» οι εθνικοποιήσεις τραπεζών που έχουν αναγγελθεί, οι αυξήσεις των μισθών των εργαζομένων, οι μειώσεις των φόρων κοκ. – παραμένοντας μάλλον «κενή προεκλογική ρητορεία» και τροφή για τους ανόητους.

Θα κληθούμε λοιπόν απλά να αποφασίσουμε, όταν γίνουν εκλογές, ποιός είναι ο καλύτερος  διαχειριστής και διαπραγματευτής – όπου, κατά τα φαινόμενα, το μεν ένα κόμμα έχει τη στήριξη της Γερμανίας, αλλά μεγαλύτερη εμπειρία, ενώ το άλλο τη βοήθεια των Η.Π.Α., με πολύ μικρότερη εμπειρία.

Θεωρείται δε ότι, οι διεθνείς τοκογλύφοι, καθώς επίσης οι δολοφόνοι των λαών, προτιμούν μία κυβέρνηση με «αριστερό μανδύα», έχοντας ήδη κάψει το σοσιαλιστικό «μασκάρεμα» τους, με την προηγούμενη – αφού διευκολύνει περισσότερο τη λεηλασία μίας χώρας, επειδή οι πολίτες δεν εξεγείρονται τόσο εύκολα, όσο με ένα συντηρητικό κόμμα.

Εκτός αυτού, η απειρία της σημερινής αντιπολίτευσης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα «χαρίσματα» της για το ΔΝΤ – το οποίο θεωρεί ως ανεκτίμητο δώρο τη δυνατότητα που του δίνεται, να προωθήσει μία υπάκουη και άπειρη ταυτόχρονα «αριστερά», στην μελλοντική κυβέρνηση της Ελλάδας. Με τον τρόπο αυτό θα συνεχίσει, μεταξύ άλλων, να διατηρεί το Δούρειο Ίππο εντός της Ευρωζώνης – κάτι που έχει απόλυτη ανάγκη τόσο η υπερδύναμη, όσο και το νόμισμα της.

Με βάση τώρα τα καινούργια δεδομένα, εάν οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης δεν τηρούν την πολιτική λιτότητας και διαρθρωτικών αλλαγών που επιβάλλει η Κομισιόν, δεν θα έρχονται μόνο αντιμέτωπες με τις γνωστές διαδικασίες υπερβολικού ελλείμματος – αλλά θα τιμωρούνται επί πλέον με υψηλά χρηματικά πρόστιμα.

Εκτός αυτού, θα σταματούν οι πληρωμές από τα διαρθρωτικά ταμεία, καθώς επίσης από τα ταμεία συνοχής – αποφάσεις που έλαβαν την προηγούμενη εβδομάδα οι εκπρόσωποι των Ευρωπαίων στις Βρυξέλλες, μετά από τις πιέσεις που άσκησε η Γερμανία.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, τα χρήματα από τα ευρωπαϊκά ταμεία θα δίνονται πλέον μόνο σε εκείνες τις χώρες, οι οποίες θα τηρούν αυτά που απαιτεί η Κομισιόν εκ μέρους τους – ως συνήθως μειώσεις των δαπανών στην υγεία και στην παιδεία, περιορισμούς στις βασικές αμοιβές των εργαζομένων, εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις κοκ. Φυσικά οι αποφάσεις αυτές θα λειτουργήσουν αρνητικά, όσον αφορά τις επενδύσεις στις ελλειμματικές χώρες της ζώνης του ευρώ – επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο την ύφεση και την κρίση.

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, οι ασυμμετρίες στην Ευρώπη συνεχίζουν να αυξάνονται επικίνδυνα – ενώ ένας από τους σημαντικότερους αρνητικούς παράγοντες είναι η διαφορά μεταξύ των πραγματικών επιτοκίων δανεισμού στις αδύναμες οικονομίες, σε σχέση με τους εκάστοτε ρυθμούς ανάπτυξης.

Πολύ περισσότερο, τα επιτόκια όλων αυτών των χωρών είναι κατά πολύ υψηλότερα από το πρωτογενές πλεόνασμα που εμφανίζουν (διάγραμμα δεξιά), οπότε είναι αδύνατον να σταθεροποιήσουν το δημόσιο χρέος τους (διάγραμμα αριστερά) – ενώ είναι όλες υποψήφιες να παγιδευτούν στον αποπληθωρισμό, ο οποίος οδηγεί σε υπερβολικά υψηλά μακροπρόθεσμα πραγματικά (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) επιτόκια.

.

.

Οι υπόλοιπες χώρες βέβαια της Ευρωζώνης δεν έχουν τα ίδια προβλήματα, αφού τα πραγματικά μακροπρόθεσμα επιτόκια τους είναι κατά μέσον όρο της τάξης του 1% – ελάχιστα υψηλότερα δηλαδή από το ρυθμό ανάπτυξης. Επί πλέον, δεν έχουν πρωτογενή ελλείμματα, οπότε μπορούν να θεωρηθούν φερέγγυες (διάγραμμα ΙΙ).

.