Οι εξαγωγές βέβαια της Ελλάδας αυξήθηκαν σε κάποιο βαθμό, μετά την κατάρρευση του 2010, ξεπερνώντας το προηγούμενο ύψος τους – αν και ένα μεγάλο μέρος της αύξησης οφείλεται στα πετρελαιοειδή, οπότε είναι ουσιαστικά «τεχνητή» και μη διατηρήσιμη. Εν τούτοις, η καλυτέρευση του Ισοζυγίου της (Διάγραμμα VI) οφείλεται κυρίως στη μείωση των εισαγωγών, λόγω της ραγδαίας πτώσης των εισοδημάτων των Ελλήνων (μισθοί, φόροι κλπ.) – ενώ, όταν η χώρα επιστρέψει στην ανάπτυξη, πιθανολογείται πως θα επιστρέψουν και τα ελλείμματα στο ισοζύγιο της.
.
Εμπορικό Ισοζύγιο (μαύρο), Εισαγωγές (πορτοκαλί), Εξαγωγές (πράσινο)
.
Οι αιτίες τώρα, λόγω των οποίων δεν έχει αποτέλεσμα η στρατηγική της ανάπτυξης μέσω των εξαγωγών, με τη βοήθεια των χαμηλών αμοιβών και του περιορισμού του κόστους, είναι οι εξής:
(α) Εν πρώτοις σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, οι εξαγωγές της οποίας αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος του ΑΕΠ της, συγκριτικά με την εσωτερική κατανάλωση, η μείωση των εισοδημάτων των Πολιτών είναι καταστροφική – με αποτέλεσμα οι εξαγωγές να μην μπορούν να ισορροπήσουν την κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης και η χώρα να βυθίζεται στην ύφεση.
(β) Μία δεύτερη αιτία είναι το ότι, σε μία στρατηγική ανάπτυξης μέσω της αύξησης των εξαγωγών θα έπρεπε να συμμετέχουν και οι «εμπορικοί εταίροι» της χώρας – κυρίως βέβαια η Γερμανία, η οποία την επέβαλλε. Στο θέμα αυτό έχουμε αναφερθεί ήδη από το 2009 (υπολογίζοντας τότε ότι, η λανθάνουσα ανεργία στη χώρα μας ήταν της τάξης του 40% ανάλυση μας), «δανειζόμενοι» τα παρακάτω λόγια του Keynes, όταν προέβλεψε την κατάληξη της Γερμανίας, σαν αποτέλεσμα της συνθήκης των Βερσαλλιών:
“Απαιτήθηκαν 160 δις γερμανικά μάρκα για αποζημιώσεις πολέμου. Η δυνατότητα της Γερμανίας να πληρώσει 160 δις ή, έστω, 100 δις, είναι ανύπαρκτη – δεν βρίσκεται δηλαδή εντός των πλαισίων του εφικτού, με βάση έναν λογικό υπολογισμό. Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε η Γερμανία να πληρώνει κάθε χρόνο πολλά δις Μάρκα για να εξοφλήσει, θα έπρεπε να μας εξηγήσουν, μέσω ποιών ακριβώς εμπορευμάτων θα ακολουθούσαν αυτές οι πληρωμές κατά τη γνώμη τους και σε ποιες ακριβώς Αγορές θα μπορούσαν να πουληθούν αυτά τα εμπορεύματα. Μέχρι να μπορέσουν να εκφραστούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και να τεκμηριώσουν αντικειμενικά τις αποφάσεις τους, απαιτώντας πράγματα που είναι δυνατόν να επιτευχθούν, δεν μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας”.
Κάτι τέτοιο δεν ήταν όμως στις προθέσεις της καγκελαρίου, σκοπός της οποίας είναι αναμφίβολα η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία – αφού προηγηθεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της.
(γ) Μία τρίτη αιτία είναι τα έμμεσα αποτελέσματα των μειώσεων των μισθών – με κυριότερο τον περιορισμό της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Η μείωση της παραγωγικότητας, λόγω της απροθυμίας των εργαζομένων να προσπαθήσουν περισσότερο, όταν μειώνονται οι αμοιβές τους, εξουδετερώνει τη μείωση του κόστους παραγωγής από τη μείωση των μισθών.
(δ) Μία επόμενη αιτία είναι η μείωση των επενδύσεων, η οποία επιδεινώνει επίσης το κόστος παραγωγής. Υπάρχουν βέβαια πολλές άλλες αιτίες, στις οποίες όμως δεν θεωρούμε σκόπιμο να επεκταθούμε, στα πλαίσια ενός άρθρου που δεν πρέπει να κουράζει.
.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Από την παραπάνω μικρή αναφορά στα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε στην πατρίδα μας η πολιτική της Τρόικας, φαίνεται καθαρά πως η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, όσο συνεχίζει να ακολουθεί αυτά που της επιβάλλονται – ενώ πολύ σύντομα θα καταρρεύσει, με ελάχιστες πιθανότητες να ανακτήσει κάποτε το προηγούμενο βιοτικό της επίπεδο.
Είναι επομένως απόλυτα αναγκαίο να συνταχθεί άμεσα ένα ελληνικό επιχειρηματικό σχέδιο (Business plan), το οποίο να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις της Ελλάδας. Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η σύνταξη του συγκεκριμένου σχεδίου, βασικότερο στοιχείο του οποίου είναι η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της χώρας (απλούστερα, «τι θα κάναμε αύριο το πρωί, όταν θα διώχναμε την Τρόικα»), αλλά και ποια πολιτική παράταξη θα μπορούσε να το εφαρμόσει – κάτι που σίγουρα δεν συμπεραίνεται από τα προγράμματα των διαφόρων κομμάτων, τα οποία είναι μάλλον «ασκήσεις επί χάρτου» και θεωρίες χωρίς αντίκρισμα.
Με αυτό ακριβώς το θέμα θα ασχοληθούμε στο δεύτερο μέρος της ανάλυσης μας, την οποία θεωρήσαμε ότι έπρεπε να προλογίσουμε με τις παραπάνω αναφορές – ελπίζοντας να έγινε κατανοητό το ότι, ευρισκόμαστε ακριβώς στο χείλος του γκρεμού, ενώ θα χρειαστούν αρκετά κοπιώδη χρόνια για να διορθώσουμε την τεράστια καταστροφή που προκλήθηκε. Μπορούμε όμως, μπορούμε πολύ καλύτερα μόνοι μας, μπορούμε μόνο μόνοι μας και πρέπει να το κάνουμε – παραμένοντας βέβαια συνετοί, ρεαλιστές και χωρίς ανόητους, εάν όχι επικίνδυνους «ηρωισμούς».
Ολοκληρώνοντας, είναι μάλλον απαραίτητο να αναφέρουμε σήμερα, με την έννοια πως κάθε ημέρα που περνάει είναι κάτι περισσότερο από καταστροφική για την πατρίδα μας ότι, η αριστερά δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία απολύτως πιθανότητα να διασώσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης – διατηρώντας το ευρώ δηλαδή, ως νόμισμα της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρούμε αναγκαίο.
Όσον αφορά την συγκυβέρνηση, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, ότι και να κάνει – αφού έχει δυστυχώς εγκλωβιστεί, με κριτήριο τις μέχρι σήμερα κάκιστες επιλογές της, έχοντας αλλάξει τις βασικές θέσεις και προεκλογικές δεσμεύσεις της. Κατά την άποψη μας, είναι εντελώς απίθανο να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, ενώ θα γίνεται όλο και πιο «δικτατορική», αλλά και περισσότερο δουλοπρεπής στους ξένους, στην προσπάθεια της να διατηρήσει «με νύχια και με δόντια» την εξουσία.
Προοπτικές επιτυχίας εντός του ευρώ έχουν μόνο τα δεξιά κόμματα, εκ των πραγμάτων και όχι λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής τους, επειδή είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν τα εργαλεία της ελεύθερης αγοράς – εάν βέβαια στελεχωθούν σωστά, με τα ικανότερα και σοβαρότερα άτομα της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως το ευρώ είναι μονόδρομος, αλλά απλά και μόνο μία από τις υφιστάμενες επιλογές – ενδεχομένως η λιγότερο επώδυνη.
Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, είτε για την αριστερή, είτε για τη δεξιά εναλλακτική επιλογή κομμάτων διακυβέρνησης της χώρας, θα ήταν η «συστράτευση» όλων των Ελλήνων στο πλευρό τους. Αυτό απαιτεί όμως μία εξαιρετικά προικισμένη ηγετική ομάδα, η οποία να είναι σε θέση να πείσει τεκμηριωμένα – τιμωρώντας παραδειγματικά την πολιτική διαφθορά (όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς δηλαδή, οι οποίοι οδήγησαν την πάμπλουτη χώρα μας στη χρεοκοπία) και υιοθετώντας παράλληλα την άμεση δημοκρατία.
.
