Όποιος δεν πληρώνει το ενοίκιο του στην επίδοξη Ουάσιγκτον της Ευρώπης, καταλήγει μέσα σε τρία λεπτά στο δρόμο – ενώ οι εξώσεις, σε ολόκληρη τη χώρα, φτάνουν τις 65.000 ετησίως
.
Στην πρωτεύουσα της ισχυρότερης χώρας της Ευρωζώνης, οι δικαστικοί κλητήρες, με την πρωσική μεθοδικότητα που τους διακρίνει, διώχνουν καθημερινά από τα σπίτια τους κατά μέσον όρο 22 ανθρώπους – παίρνοντας τους τα κλειδιά και αλλάζοντας τις κλειδαριές, μέσα σε τρία μόλις λεπτά της ώρας.
Οι άνθρωποι αυτοί καταλήγουν άστεγοι σε μία πόλη, στην οποία η θερμοκρασία το χειμώνα φτάνει ακόμη και τους -20 βαθμούς Κελσίου, χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται – αν και σε πολλές εξώσεις συγκεντρώνονται διαδηλωτές, με τύμπανα, «πανό» και «πινακίδες stop», φωνάζοντας «ντροπή» και βρίζοντας τους κλητήρες. Οι Ιαβέρηδες όμως, ειδικά στη Γερμανία, είναι πανίσχυροι και εξαιρετικά αυστηροί – οπότε οι διαμαρτυρίες σταματούν πολύ γρήγορα και χωρίς αποτέλεσμα.
Ειδικότερα, στο Βερολίνο, στο Μόναχο και στο Αμβούργο αυξάνονται ραγδαία τα ενοίκια, σαν αποτέλεσμα της ανόδου των τιμών των ακινήτων (άρθρο μας) – οπότε αδυνατεί το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού να ανταπεξέλθει. Επομένως, αναγκάζεται είτε να καταφύγει στην επαρχία, είτε να μείνει χωρίς στέγη.
Επίσημες στατιστικές βέβαια δεν υπάρχουν, αφού η κυβέρνηση καταγράφει μόνο εκείνους, οι οποίοι κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι μετά την έξωση από τα σπίτια τους. Στα πλαίσια αυτά, ο αριθμός των υποψηφίων αστέγων στο Βερολίνο, οι οποίοι υπολογίζονται στους 22 κάθε εργάσιμη ημέρα, αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς – από συνολικά 5.021 περιπτώσεις το 2009, στις 5.603 το 2010 και στις 6.777 το 2011 (δηλαδή, περί το 33% μέσα σε δύο μόλις χρόνια).
Σε ολόκληρη τη χώρα ο αριθμός των εξώσεων υπολογίζεται στις 65.000 ετησίως – εκ των οποίων 40.000 άνθρωποι εγκαταλείπουν εκούσια τα σπίτια τους, πριν ή κατά τη διάρκεια της δικαστικής καταγγελίας. Το 2010 οι εξώσεις ήταν μόλις 20.000, γεγονός που σημαίνει ότι, αυξήθηκαν κατά 325% μέσα σε τρία μόλις χρόνια – παρά το ότι το ποσοστό του ενοικίου, σε σχέση με το μισθό στη Γερμανία, είναι ακόμη πολύ χαμηλό συγκριτικά (σχήμα που ακολουθεί).
.
ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ
Ενοίκιο για σπίτι ενός δωματίου, σε σχέση με το εισόδημα νοικοκυριού του ενός ατόμου (σε ποσοστά)
.
Σημείωση: Τα ενοίκια αυξήθηκαν κατά μέσον όρο 10,5% από το 2003. Στις μεγάλες πόλεις όμως, όπως στο Βερολίνο, ξεπέρασαν ακόμη και το 39% – ενώ οι τιμές αγοράς στο Μόναχο έφτασαν τα 4.200 € ανά τετραγωνικό.
Περαιτέρω, η Γερμανία έχει το μεγαλύτερο αριθμό ενοικιαστών στην Ευρώπη, μετά την Ελβετία – αφού οι πολίτες της δεν ενδιαφέρονται για την απόκτηση δικής τους κατοικίας, προτιμώντας τις τραπεζικές καταθέσεις.
Λόγω της ιδιαιτερότητας τους αυτής, είναι αντίθετοι με την πληθωριστική αντιμετώπιση της υπερχρέωσης, μέσω της «εκτύπωσης νέων χρημάτων» από τη ΕΚΤ – αφού, σε μία τέτοια περίπτωση, χάνουν οι αποταμιευτές σε μετρητά (Γερμανοί), ενώ κερδίζουν οι αποταμιευτές σε ακίνητα (Ελλάδα).
Προφανώς για τον ίδιο λόγο, ενδεχομένως σε συνδυασμό με την έμφυτη ζηλοφθονία τους, επιβάλλουν συνεχείς αυξήσεις στη «δημευτική φορολογία» ακινήτων στην Ελλάδα – έχοντας την άποψη ότι, η ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλή, οπότε οι Έλληνες θα πρέπει είτε να πουλήσουν τα σπίτια τους, είτε να τα πληρώσουν διπλά.
Συνεχίζοντας, εκτός από το ότι οι περισσότεροι Γερμανοί «ζουν στο ενοίκιο», οι υπερχρεωμένοι δήμοι της χώρας υποχρεώνονται να πουλούν όλο και περισσότερες «κοινωνικές κατοικίες», για να πληρώνουν τα χρέη τους – με αποτέλεσμα από τις συνολικά 2,47 εκ. εργατικές κατοικίες το 2002, να έχουν απομείνει μόλις 1,66 εκ. το 2010 (πολύ λιγότερες σήμερα).
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις εξώσεις, έχει αυξήσει τον αριθμό των αστέγων στους 254.000 – εκ των οποίων οι 24.000 ζουν αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους (αύξηση 10%).
Οι αριθμοί αυτοί δεν έχουν ευαισθητοποιήσει δυστυχώς την Πολιτική, η οποία δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με το θέμα – αν και συζητήθηκε σε κάποιο βαθμό από τους σοσιαλδημοκράτες κατά την προεκλογική περίοδο, σε συνδυασμό με την επαναφορά του επιδόματος θέρμανσης για τους οικονομικά ασθενέστερους, το οποίο έχει καταργηθεί προ πολλού.
Αυτό που έκανε όμως η γερμανική κυβέρνηση, ήταν η ψήφιση ενός νέου νόμου το Μάιο, ο οποίος διευκολύνει τις εξώσεις – όπου μπορεί πλέον ο δικαστικός κλητήρας να διώχνει τον ενοικιαστή, πριν ακόμη αποφασιστεί κάτι τέτοιο από το δικαστήριο, αρκεί να υπάρχει η αγωγή έξωσης (κάτι που υποθέτουμε πως θα επιβληθεί και στην Ελλάδα, από την κυβέρνηση κατοχής).
