Άρτος και θεάματα;

Όλα τα ΜΜΕ, από κοινού και χωρίς καμία εξαίρεση, μάλλον για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, αναφέρονται σε μία τεράστια νίκη της Δημοκρατίας – παρά το ότι εμείς διαπιστώνουμε, κινδυνεύοντας βέβαια να «πνιγούμε κολυμπώντας αντίθετα στο ρεύμα» ότι, η «συλλογική ευθύνη» για ατομικές πράξεις, όσο εγκληματικές και αν είναι αυτές, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας.

Διαθέτοντας όμως περισσότερες γνώσεις από τον καθένα, σε σχέση με τον τρόπο λειτουργίας ορισμένων υπηρεσιών της Γερμανίας, λόγω των μεταπτυχιακών σπουδών, της ίδρυσης μίας σειράς επιχειρήσεων, καθώς επίσης της επιδρομής των «ταγμάτων εφόδου» της συγκεκριμένης χώρας σε ιδιωτικούς και επαγγελματικούς χώρους, έχουμε μία εντελώς διαφορετική εντύπωση – ελπίζοντας φυσικά να μην είναι η σωστή.

Στο βιβλίο μας «Υπέρβαση Εξουσίας» πάντως, έχουμε αναφερθεί το χρονικό της δράσης ενός σκοτεινού κρατικού μηχανισμού, ο οποίος μετατρέπεται σταδιακά σε μία τεράστια, ανεξέλεγκτη γραφειοκρατική εξουσία – η οποία χρησιμοποιεί, αδίστακτα και κυνικά, έξω από κάθε θεμιτό όριο, όλα τα όπλα που της εμπιστεύθηκε το Κράτος Δικαίου, για να προστατεύσει το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον.

Με τον τρόπο αυτό διαμορφώνεται σταδιακά ένα απίστευτο «Κράτος εν Κράτει», το οποίο διαθέτει σαν «πέπλο προστασίας» τη γενική απροθυμία να το αγγίξει οποιοδήποτε τμήμα της κοινωνίας – με τελικό αποτέλεσμα να μην λογοδοτεί πουθενά.

Όσο και αν φαίνεται δε απίστευτο, αυτές οι «σκοτεινές εστίες» τέτοιων κρατικών μηχανισμών, φωλιάζουν, αυτονομούνται και δρουν σχεδόν ανενόχλητες, ακόμη και στις πιο δημοκρατικές χώρες – σε χώρες που διαθέτουν κοινωνίες με προηγμένη δημοκρατική συνείδηση και αυξημένη ευαισθησία στο κεφάλαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Έχοντας γράψει αλλά όχι εκδώσει τη συνέχεια της τρομακτικής ιστορίας που βιώσαμε, η οποία είχε ευτυχώς αίσιο τέλος (αν και θα το παρομοιάζαμε με την έκφραση «Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε»), δεν φανταζόμαστε ποτέ ότι θα ακολουθούσε η «μετάσταση» του τρομακτικού αυτού μηχανισμού στην πατρίδα μας.

Εν τούτοις, αυτό ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει στην Ελλάδα – με την αφορμή να έχει δοθεί από μία εγκληματική κατά τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ οργάνωση, από μία αιμοβόρα συμμορία, η αντιμετώπιση της οποίας αιτιολογεί, διευκολύνει και «μεταμορφώνει» σε κοινωνικά αποδεκτή τη χρησιμοποίηση αντίστοιχα εγκληματικών μεθόδων.

Αν και ελπίζουμε να κάνουμε λάθος, να πρόκειται δηλαδή πράγματι για μία μεγάλη νίκη της Δημοκρατίας και να μην σηματοδοτεί το τέλος της, θεωρούμε υποχρέωση μας να επισημάνουμε τους κινδύνους – ευχόμενοι να αποδειχθούν άνευ ουσίας και αντικειμένου.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, το «άρτος και θεάματα» που βιώνουμε, δεν μπορεί να αποκρύψει για μεγάλο χρονικό διάστημα τον απόλυτο διεθνή εξευτελισμό της χώρας μας, τις συνεχείς υποκλίσεις απέναντι στους ξένους, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την οικονομική γενοκτονία, καθώς επίσης όλα τα υπόλοιπα δεινά που προηγήθηκαν, αλλά και που φαίνεται δυστυχώς πως θα ακολουθήσουν.

Ολοκληρώνοντας, ελπίζουμε και ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά να έχει η Δικαιοσύνη στα χέρια της πανίσχυρες αποδείξεις σχετικά με τα εγκλήματα, για τα οποία κατηγορείται η άκρα δεξιά. Επομένως, να μην πρόκειται για “άρτο και θεάματα”, αλλά για την απαιτούμενη απονομή Δικαίου – κάτι που ελπίζουμε να τηρηθεί και για τα γνωστά σε όλους μας πολιτικά εγκλήματα.

 .

Επίλογος

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, επειδή πρέπει κανείς να προτείνει λύσεις και να μην αναφέρεται μόνο σε προβλήματα, θεωρούμε σκόπιμο να τονίσουμε τον επίλογο της πρόσφατης ανάλυσης μας «Άτοκο πάγωμα χρεών» – αν και, όπως καταλαβαίνουμε, ελάχιστοι είναι αυτοί που ασχολούνται σήμερα με οικονομικά θέματα. Εν τούτοις, εμείς θα επιμένουμε, επαναλαμβάνοντας τα παρακάτω:

Είμαστε ανέκαθεν της άποψης ότι, η «χρυσή μεσότητα» είναι ο καλύτερος δρόμος – αφού αποφεύγονται οι υπερβολές ενώ οι κίνδυνοι, τους οποίους δεν μπορεί κανένας να προβλέψει με ασφάλεια ή/και να αποκλείσει, διατηρούνται σε ελεγχόμενα επίπεδα.

Επομένως η καλύτερη λύση, τουλάχιστον για την Ευρωζώνη, είναι επιγραμματικά το άτοκο πάγωμα εκείνων των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, τα οποία υπερβαίνουν τα επίπεδα του 60% – για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, εντός του οποίου θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μία βιώσιμη ανάπτυξη.

Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε ότι, η κρίση χρέους της Ευρωζώνης μπορεί και πρέπει να λυθεί με τη βοήθεια της ΕΚΤ και με τον τρόπο που παραθέσαμε σε προηγούμενο κείμενο μας (ανάλυση), ή με κάποιον άλλο παραπλήσιο

Για παράδειγμα, θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα ειδικό «ευρωπαϊκό κεφάλαιο αποπληρωμής χρεών» («bad bank» ουσιαστικά), όπως έχει προταθεί από πολλούς, στο οποίο να «οδηγηθούν» εκείνα τα χρέη των χωρών της Ευρωζώνης που υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ τους – έτσι ώστε να παγώσουν και να αποπληρωθούν σταδιακά, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ή/και το επιβάλλουν, για να μην προκληθεί υπερπληθωρισμός.

Παράλληλα, οι δημόσιες δαπάνες πρέπει να «συγκρατούνται» μεν σε λογικά επίπεδα, αλλά χωρίς υπερβολικές μειώσεις – έτσι ώστε να αποφεύγεται η ύφεση και τα τεράστια προβλήματα που προκαλεί, όπως διαπιστώθηκε κυρίως στην περίπτωση της Ελλάδας (ανεργία, χρεοκοπίες, κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου, φτώχεια, εγκληματικότητα, κοινωνικές εξεγέρσεις, εθνικές αντιπαλότητες κοκ.).

Φυσικά ο σταδιακός περιορισμός των δαπανών πρέπει να συνοδεύεται με μέτρα ανάπτυξης όλων των χωρών της ΕΕ, αφού διαφορετικά είναι αδύνατη η μακροπρόθεσμη επίλυση της κρίσης χρέους – ενώ ο «επιτρεπόμενος» πληθωρισμός οφείλει να αναπροσαρμοσθεί στο 4%, από το 2% σήμερα. Εάν στην περίπτωση αυτή η ισοτιμία ευρώ δολαρίου περιοριζόταν στο 1:1, θα ήταν θετικό τόσο για την Ευρώπη, όσο και για τις Η.Π.Α. – λιγότερο φυσικά για την Κίνα, αφού τα προϊόντα της θα γινόταν αυτόματα μη ανταγωνιστικά για τη Δύση.

Στη συνέχεια πρέπει να δρομολογηθεί ένα νέο δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας, το οποίο όμως να απαγορεύει τις ασυμμετρίες στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των χωρών-μελών της Ευρωζώνης – με τα οποία κάποιες χώρες (Γερμανία, Ολλανδία κλπ.), αναπτύσσονται εις βάρος των υπολοίπων. Οι ανισότητες αυτές θα έπρεπε να περιορισθούν και σε παγκόσμιο επίπεδο, εάν θέλουμε να διατηρηθεί η ειρήνη στον πλανήτη.

Τέλος, το ESM θα ήταν σωστό να εξελιχθεί σε ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο, το οποίο να λειτουργεί όπως το ΔΝΤ από την ίδρυση του μέχρι τη δεκαετία του 1970 – με κύριο στόχο την συμμετρική ανάπτυξη, καθώς επίσης τη βιώσιμη χρηματοδότηση των χωρών της ΕΕ. Πόσο μάλλον αφού, η μη ισορροπημένη εξέλιξη των κρατών, καθιστά αδύνατη την εφαρμογή μίας κοινής νομισματικής πολιτικής – για παράδειγμα, στη Γερμανία απαιτούνται υψηλά επιτόκια, ενώ στην Ιταλία χαμηλά.

Σε εθνικό επίπεδο τώρα, το μυστικό της ευημερίας και της ανάπτυξης είναι η σωστή και δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων – έτσι ώστε να μην υποφέρουν οι λιγότερο ικανοί, τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα και η κατανάλωση, η οποία προέρχεται κυρίως από την μεσοαστική τάξη.

Επίσης, η ίδρυση κρατικών επενδυτικών τραπεζών, με μοναδικό σκοπό τις ορθολογικές επενδύσεις στην πραγματική οικονομία – αφού διαφορετικά δεν είναι δυνατή η καταπολέμηση της ύφεσης και της ανεργίας. Ενδεχομένως δε η είσοδος στο χρηματιστήριο εταιρειών, οι οποίες έχουν «προικισθεί» με δημόσια περιουσία όπως, για παράδειγμα, το ΤΑΙΠΕΔ – με στόχο τη σωστή αξιοποίηση της κρατικής ιδιοκτησίας, καθώς επίσης τη μείωση του χρέους.

Ολοκληρώνοντας, εκείνοι που πιστεύουν στην ελεύθερη, μη κεντρικά κατευθυνόμενη αγορά, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, όσο πολυτελές και αν είναι ένα σπίτι, είναι αδύνατον να διατηρηθεί σε μία γειτονιά, στην οποία όλοι οι υπόλοιποι υποφέρουν ή/και χάνουν τη στέγη τους – αφού, αργά ή γρήγορα θα επαναστατήσουν, καταστρέφοντας και ισοπεδώνοντας τα πάντα.

Επίσης ότι, «αυτός που πνίγεται στη θάλασσα πιάνεται από το πρώτο καράβι που περνάει, αδιαφορώντας για τη μαύρη πειρατική σημαία του» – αφού προέχει όλων των άλλων, ενστικτωδώς, η επιβίωση του.