.
Ο προϋπολογισμός
Συνεχίζοντας, όπως το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος θα μπορούσε να μειωθεί μέσω των πλεονασμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, έτσι και το δημόσιο εάν ο προϋπολογισμός της χώρας ήταν πλεονασματικός – σημειώνοντας πως κράτη, όπως η Δανία και η Σουηδία, έχουν αφενός μεν πλεονασματικά ισοζύγια (γράφημα αριστερά), αφετέρου χαμηλά δημόσια χρέη ως προς το ΑΕΠ τους (γράφημα δεξιά – η Δανία έχει μηδενίσει τα εξωτερικά της κρατικά χρέη).
Φυσικά βοήθησε το ότι διαθέτουν δικό τους νόμισμα, αλλά δεν είναι η βασική αιτία – αφού ωφελούνται κυρίως από το σταθερό πολιτικό και οικονομικό τους πλαίσιο, από το υψηλό επίπεδο μόρφωσης και παιδείας, από την καινοτομία, καθώς επίσης από την πρόσβαση τους σε νέες τεχνολογίες. Η πολιτική σταθερότητα με τη σειρά της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ανεπτυγμένο κοινωνικό τους κράτος – αν και τόσο το κοινωνικό κράτος τους, όσο και η εξισορρόπηση του προϋπολογισμού τους απαιτούν υψηλούς φόρους, οι οποίοι αυξάνουν το ιδιωτικό χρέος σημαντικά. Αυτός ήταν ο λόγος της μεγάλης τραπεζικής κρίσης που βίωσαν στις αρχές του 1990 – ενώ η υπερχρέωση των νοικοκυριών τους σήμερα, σε συνδυασμό με τη φούσκα ακινήτων και στις δύο χώρες, ίσως οδηγήσει σε μία ανάλογη επόμενη κρίση.
Σε κάθε περίπτωση, το χαμηλό δημόσιο χρέος επιτυγχάνεται με το υψηλό ιδιωτικό, ειδικά όταν δεν είναι εις βάρος του κοινωνικού κράτους. Είναι όμως προτιμότερο από το μεγάλο δημόσιο χρέος, επειδή μπορεί να αντιμετωπισθεί καλύτερα – όπως πρόσφατα στην περίπτωση της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας.
Εδώ οφείλουμε να κατανοήσουμε πως είναι απείρως προτιμότερο να έχει κανείς ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο σε μία μη χρεωμένη και ασφαλή χώρα, από ένα υψηλότερο σε μία υπερχρεωμένη – αφού τελικά οι Πολίτες καλούνται να πληρώσουν τα δημόσια χρέη, όταν το κράτος αδυνατεί, ενώ τους κοστίζουν τα πολλαπλάσια. Για παράδειγμα, η χρεοκοπία έχει κοστίσει μέχρι στιγμής στην Ελλάδα πάνω από 1 τρις €, έναντι δανείων λιγότερων από 300 δις € – ενώ έχει χάσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία, έχει δρομολογηθεί η υφαρπαγή του δημοσίου και ιδιωτικού της πλούτου, η πλειοψηφία των Ελλήνων κινδυνεύει να εξαθλιωθεί κοκ.
Ως εκ τούτου οι φόροι, ιδιαίτερα όταν είναι ανταποδοτικοί και δεν σπαταλούνται από τις κυβερνήσεις, είναι απαραίτητοι για να είναι βιώσιμο και ασφαλές ένα κράτος – κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη ποτέ στην Ελλάδα, όπου όχι μόνο οι κυβερνήσεις διαχειρίσθηκαν ανεύθυνα τους φόρους αλλά, το κυριότερο, δεν ανέπτυξαν τη φορολογική συνείδηση των Πολιτών. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί κάτι τέτοιο, όταν οι φόροι δεν ήταν ποτέ ανταποδοτικοί – ενώ ένα μεγάλο μέρος τους απορροφούταν από τη διαφθορά και τη διαπλοκή της πολιτικής με την οικονομική εξουσία. Πώς μπορεί μία κυβέρνηση να αλλάξει τα κακώς κείμενα εάν η ίδια δεν δώσει το καλό παράδειγμα; Πώς θα αποκτήσουν οι Πολίτες φορολογική συνείδηση, εάν οι πολιτικοί διαπλέκονται, διαφθείρονται και προσφέρουν στους εαυτούς τους ειδικά φορολογικά προνόμια;
Η λύση εδώ είναι ολοφάνερη: η ίδρυση ενός σώματος δίωξης της πολιτικής διαφθοράς, καθώς επίσης της διαφθοράς του δημοσίου, όπως το ΣΔΟΕ για τη φοροδιαφυγή, υπό την εποπτεία μίας πραγματικά ανεξάρτητης Δικαιοσύνης – έτσι ώστε να σταματήσει το έγκλημα που διενεργείται τόσα χρόνια, έχοντας οδηγήσει στη χρεοκοπία της πατρίδας μας. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, παράλληλα με τη σωστή λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών του δημοσίου, είμαστε σίγουροι πως ο κρατικός προϋπολογισμός μας θα γίνει πλεονασματικός – ενώ η φοροδιαφυγή θα υποχωρήσει σημαντικά, το λαθρεμπόριο των καυσίμων θα μηδενιστεί κοκ.
Η μείωση του εξωτερικού χρέους
Γενικότερα στο θέμα του δημοσίου χρέους είμαστε της άποψης πως πρέπει να διαγραφεί ονομαστικά ένα μεγάλο μέρος του – αφενός μεν επειδή εμποδίζει την έξοδο της χώρας μας από την κρίση λόγω της μηδενικής πιστοληπτικής της ικανότητας, αφετέρου επειδή το δικαιούμαστε μετά από τα τεράστια λάθη της Τρόικα, τα οποία πληρώσαμε πανάκριβα. Είμαστε βέβαιοι δε πως η καγκελάριος το γνωρίζει καλύτερα από εμάς, ενώ τοποθετείται εναντίον όχι για τα χρήματα (άλλωστε μόνο το 28% των συνολικών δανείων είναι «δικό» της), αλλά (α) για να μην απαιτήσουν κάτι ανάλογο τα άλλα κράτη που όμως δεν το δικαιούνται, αφού δεν τους επιβλήθηκαν τέτοια εγκληματικά μέτρα και (β) το κυριότερο, για να μετατρέψει την Ελλάδα σε γερμανικό προτεκτοράτο (ανάλυση).
Ανεξάρτητα όμως από το θέμα της διαγραφής, ασφαλώς είμαστε σε θέση και πρέπει να επιτύχουμε κάποια άλλα πράγματα μόνοι μας – όπως θα ήταν ο εσωτερικός δανεισμός με εθνικά ομόλογα, όπου θα συνέβαλαν επίσης οι καταθέσεις των Ελλήνων στο εξωτερικό, εάν υπήρχε εμπιστοσύνη στη χώρα. Η εμπιστοσύνη βέβαια κερδίζεται – για παράδειγμα, με την επίτευξη πλεονασμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και στον προϋπολογισμό, με την καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς μέσω του σώματος δίωξης που αναφέραμε παραπάνω κοκ.
Σε κάθε περίπτωση, γνωρίζοντας πως η βασική αιτία της χρεοκοπίας ενός κράτους δεν είναι το δημόσιο χρέος, αλλά το εξωτερικό, πρέπει οπωσδήποτε να το μειώσουμε – πριν ακόμη ξεσπάσει η επόμενη μεγάλη κρίση στον πλανήτη και μας βρει ξανά εντελώς απροετοίμαστους.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, εάν μία χώρα έχει πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, πλεονασματικό προϋπολογισμό, επαρκή συγκριτική ανταγωνιστικότητα και ένα χαμηλό εξωτερικό χρέος, τότε μπορεί να ευημερήσει με οποιοδήποτε νόμισμα – ενώ τότε μόνο έχει τη ρεαλιστική επιλογή του δικού της, το οποίο οχυρώνει καλύτερα μία οικονομία. Όταν όμως είναι υπερχρεωμένη σε ξένο νόμισμα, με δίδυμα ελλείμματα, με ένα διεφθαρμένο κράτος και με μία ανεπαρκή/ανίκανη κυβέρνηση, τίποτα δεν μπορεί να τη βοηθήσει – όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς.
Ως εκ τούτου υπάρχουν ακόμη λύσεις για την Ελλάδα, οι οποίες φυσικά δεν μπορούν να περιγραφούν στα πλαίσια ενός μικρού άρθρου – ενώ είναι απαραίτητο ένα ελληνικό σχέδιο για την οικονομία της, το οποίο να συμπεριλαμβάνει τα πάντα (ασφαλιστικό, εμπορικές τράπεζες, αναπτυξιακή τράπεζα, δημόσιο χρέος, ιδιωτικό χρέος, κόκκινα δάνεια κλπ.), με κάθε λεπτομέρεια. Διαφορετικά η χώρα μας είναι καταδικασμένη να μετατραπεί σε γερμανική αποικία – χωρίς καμία δυνατότητα ανάκτησης της εθνικής της κυριαρχίας.
.
* Σημείωση: Η οικονομία της Γερμανίας έχει την ιδιαιτερότητα να εξαρτάται κατά περίπου 50% από τις εξαγωγές και κατά 50% από τις εισαγωγές της – ενώ ένα σημαντικό μέρος των εξαγωγών της αφορά επανεξαγωγές άλλων προϊόντων που εισάγει, αγοράζοντας τα φθηνότερα επειδή πληρώνει με απόλυτη συνέπεια (κάτι που δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα της, επειδή όταν δεν είναι κανείς συνεπής με τις πληρωμές του αγοράζει πολύ ακριβά). Ως εκ τούτου μπορεί να επιβιώνει είτε με ακριβό νόμισμα, είτε με φθηνό – οπότε είναι πάντοτε ωφελημένη.
