.
Το κυρίαρχο οικονομικό καθεστώς
Συνεχίζοντας, κυρίαρχο είναι ένα «οικονομικό καθεστώς», το οποίο μετατρέπει το ρίσκο των συντελεστών του, αυτών που το συναποτελούν, σε απειλές για τους υπόλοιπους ανθρώπους – όπου ως «οικονομικό καθεστώς» ορίζεται εδώ η συσπείρωση, η ένωση δηλαδή εθνικών και διεθνών οργανισμών, όπως είναι οι κεντρικές τράπεζες, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΟΟΣΑ κλπ.
Οι «οργανισμοί» αυτοί, στηριζόμενοι σε διεθνείς συμφωνίες που οι ίδιοι δρομολογούν, είναι εκείνοι οι ισχυρότατοι «παίκτες» των χρηματαγορών, οι οποίοι υιοθετούν και εφαρμόζουν συγκεκριμένες πρακτικές – μέσω των οποίων ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και κοινωνικοποιούν τις ζημίες των εντολέων τους, των αγορών, απειλώντας όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Ο τρόπος τώρα, με τον οποίο εισβάλλουν σε μία χώρα, καταλύουν την εθνική της κυριαρχία και τη μετατρέπουν σε κατεχόμενη, τους Πολίτες της σε σκλάβους χρέους, δεν είναι φυσικά ο παραδοσιακός – κατά τον οποίο απαιτούνταν τανκς, στρατός και αεροπλάνα. Απλά «δημεύουν» το παρόν και το μέλλον της χώρας, με τη βοήθεια των σύγχρονων χρηματοπιστωτικών όπλων – τα οποία είναι αθόρυβα, οπότε δεν γίνονται αντιληπτά εύκολα, ενώ δεν καταστρέφουν τον υλικό πλούτο της, αλλά τον «περιττό» ανθρώπινο πληθυσμό της.
Αυτόν δηλαδή που δεν είναι απαραίτητος για την διασφάλιση της παραγωγικής διαδικασίας, καθώς επίσης για την ομαλή λειτουργία της κατεχόμενης χώρας, έτσι ώστε να υπηρετούνται τα συμφέροντα των εισβολέων: η μεγιστοποίηση της ωφέλειας τους, με το ελάχιστο δυνατό κόστος.
Στα πλαίσια αυτά, τα σχετικά πρόσφατα λόγια του γερμανού υπουργού οικονομικών, σύμφωνα με τα οποία «η Ελλάδα έχει χάσει την εμπιστοσύνη των αγορών, οπότε πρέπει να την κερδίσει ξανά», δεν είναι προφανώς η λύση του προβλήματος της πατρίδας μας, αλλά ο ορισμός του. Με απλά λόγια, εάν κάνουμε αυτό που λέει ο υπουργός, εάν προσπαθήσουμε να κερδίσουμε δηλαδή την εμπιστοσύνη των αγορών, τότε θα είναι σαν να αποδεχόμαστε την ηγεμονία τους – κάτι που σημαίνει ότι, θα βάλουμε το πρόβλημα στη θέση της λύσης!
Ακόμη περισσότερο, η φράση «χαμένη εμπιστοσύνη» είναι διπλής ανάγνωσης, επειδή στη σημερινή εποχή η σχέση εμπιστοσύνης δανειστή και οφειλέτη είναι «ασύμμετρη» – αφού ναι μεν κανένας δανειστής δεν ωφελείται καταστρέφοντας τον οφειλέτη του, αλλά με τα σύγχρονα οικονομικά εργαλεία μπορεί να κερδίσει ορισμένες φορές περισσότερα, οδηγώντας τον στο γκρεμό.
Για παράδειγμα, οι κάτοχοι ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, ειδικά οι «μικροί», έχασαν μεν πολλά χρήματα από τη χρεοκοπία της χώρας (PSI), αλλά οι αγορές, το «οικονομικό καθεστώς», κέρδισε πολλαπλάσια – με τη βοήθεια των ασφαλιστικών συμβολαίων (CDS), των ανοιχτών πωλήσεων μετοχών και ομολόγων, της εξαγοράς επιχειρήσεων του δημοσίου σε εξευτελιστικές τιμές (ΟΠΑΠ) κοκ.
Από την άλλη πλευρά, όποιος χάνει την εμπιστοσύνη των αγορών σήμερα δεν είναι μόνο οφειλέτης, αλλά και ένοχος – όπως συμπεραίνεται από τη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, η οποία δεν απαιτεί μόνο την πληρωμή των χρεών της χώρας μας αλλά, επίσης, την παραδειγματική τιμωρία της.
Χρησιμοποιώντας λοιπόν κατά το δοκούν την έννοια της ηθικής, καθώς επίσης αδιαφορώντας για άλλου είδους «αρχές», όπως αυτή της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, του κράτους προνοίας κοκ., ο γερμανός υπουργός οικονομικών κατηγορεί τους Έλληνες που διαπραγματεύονται μαζί του ως ανεύθυνους, ως τρομοκράτες της νομισματικής ένωσης, ως εκβιαστές, ως ανόητα αφελείς κοκ. για να επιβληθεί στις διαπραγματεύσεις.
Η παγίδα των αγορών
Ιστορικά η Δύση επέλεξε μόνη της να εγκλωβιστεί στην παγίδα των αγορών, μετά τη δεκαετία του 1970, όπου επικράτησε ο νεοφιλελευθερισμός – με αφετηρία τις Η.Π.Α., καθώς επίσης τη Μ. Βρετανία.
Ειδικότερα, παρά το ότι η δυναμική των χρηματαγορών, η πολυπλοκότητα και η ταχύτατη εξέλιξη τους δηλαδή, απαιτούσε τη συνεχώς αυξανόμενη ρύθμιση τους, τον έλεγχο τους δηλαδή μέσω του κράτους, έγινε ακριβώς το αντίθετο – απελευθερώθηκαν, αναλαμβάνοντας τελικά τα ηνία.
Για παράδειγμα, η αμερικανική κυβέρνηση μείωσε στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας τις θέσεις στο δημόσιο κατά 50.000, δημιουργώντας 1.000.000 θέσεις στον ιδιωτικό τομέα – ο οποίος ανέλαβε τη διεκπεραίωση κρατικών υποθέσεων, κατ’ εντολή της κυβέρνησης.
Την ίδια εποχή, η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, καθώς επίσης η δυνατότητα παραγωγής των επιχειρήσεων στις χώρες φθηνού εργατικού δυναμικού, αύξησε σημαντικά τα κέρδη των οικονομικά ισχυρών – παράλληλα με τη δημιουργία μεγάλων επενδυτικών επιχειρήσεων, με τεράστιες δυνατότητες, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν να αυξάνονται γεωμετρικά τα χρέη των κρατών. Δημιουργήθηκαν λοιπόν δύο «Θεσμοί», οι οποίοι εξυπηρετούν ουσιαστικά το κυρίαρχο πλέον οικονομικό καθεστώς:
(α) το φορολογικό κράτος, το οποίο διευκολύνει τον κυκλοφοριακό κύκλο της χρηματοδότησης μέσω των φόρων – έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα χρέη και οι τόκοι, καθώς επίσης
(β) οι κεντρικές τράπεζες με τη νέα τους μορφή, με βάση την οποία φροντίζουν για το Δίκαιο των πιστωτών – για την ασφάλεια των δανείων και των κεφαλαίων τους.
Για παράδειγμα, η Τράπεζα της Αγγλίας δημιουργήθηκε από τη συνεργασία των ιδιωτών πιστωτών, στους οποίους εξασφαλίσθηκε η λήψη τόκων για τα δάνεια τους στο κράτος – οπότε ουσιαστικά το φορολογικό μονοπώλιο. Με τον τρόπο αυτό η χρηματοδότηση του κράτους, καθώς επίσης η εξυπηρέτηση των δανείων του, υπήχθη στο σύνταγμα του – οπότε εξασφαλίσθηκε η καλύτερη δυνατή προστασία των πιστωτών του.
Συνεχίζοντας, οι κεντρικές τράπεζες ανέλαβαν κυβερνητικές λειτουργίες, χωρίς όμως να ελέγχονται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια – με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία τέταρτη εξουσία, η οποία δεν υπόκειται στους περιορισμούς του εκάστοτε συντάγματος. Ο νικητής στην προκειμένη περίπτωση είναι οι επενδυτές, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, η δύναμη των οποίων αυξήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Ο βασικότερος εκπρόσωπος της τέταρτης αυτής εξουσίας είναι η Fed η οποία, σε αντίθεση με την Τράπεζα της Αγγλίας, δεν ιδρύθηκε για δημοσιονομικούς λόγους, αλλά για την προστασία των χρηματαγορών – με την έννοια πως ο πρωταρχικός της σκοπός δεν είναι η χρηματοδότηση του κράτους και των χρεών του, αλλά η ασφάλεια του τραπεζικού κλάδου, των χρηματοπιστωτικών αγορών και της διακίνησης των πιστώσεων (πρόσφατα εξελίσσεται αντίστοιχα και η ΕΚΤ).
Ουσιαστικά πρόκειται για την ανεξαρτησία του κεφαλαίου από την «τυραννία της τυχαίας πλειοψηφίας», η οποία θεωρεί πως χαρακτηρίζει τη Δημοκρατία – όπου με την ίδρυση της Fed ολοκληρώθηκε ο χωρισμός μεταξύ της εκλογικής και της χρηματοπιστωτικής «τάξης».
Αργότερα, όταν οι αρμοδιότητες των κεντρικών τραπεζών, όσον αφορά τη δημιουργία χρήματος, καθώς επίσης τη νομισματική πολιτική, έγιναν αντικείμενο των ίδιων των αγορών, η κυριαρχία του οικονομικού καθεστώτος έγινε απόλυτη – ενώ έκτοτε το χρήμα δεν είναι αυτό που δημιουργείται από τις κεντρικές τράπεζες, αλλά, κυρίως, αυτό που παράγεται από τις αγορές, από τις εμπορικές τράπεζες.
Ένα από τα αποτελέσματα της εξέλιξης αυτής είναι το ότι, οι κεντρικές τράπεζες σήμερα δεν γνωρίζουν πόσα χρήματα κυκλοφορούν στις αγορές – οπότε ούτε τα ρίσκα που υπάρχουν στο σύστημα. Με απλά λόγια, οι εξελίξεις στις χρηματαγορές δεν εξαρτώνται πια από τις πολιτικές ή οικονομικές εξελίξεις – γεγονός που σημαίνει πως η Πολιτική έχει ηττηθεί κατά κράτος.
Επίλογος
Προφανώς η Πολιτική δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τις αγορές – αφού δεν έχει καν τη δυνατότητα να επιβάλλει φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, παρά τις προσπάθειες της τα τελευταία χρόνια, ούτε να περιορίσει τους φορολογικούς παραδείσους.
Στο σημείο αυτό αρκετοί θεωρούν πως στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν πρόκειται για μία σύγκρουση που αφορά την πολιτική λιτότητας – αλλά για μία ευρύτερη διαμάχη της Πολιτικής με το οικονομικό καθεστώς, από το αποτέλεσμα της οποίας θα καθοριστεί ποιός θα έχει την τελευταία λέξη, όσον αφορά το μέλλον των οικονομιών και των κοινωνιών, τα συστήματα υγείας, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματα των εργαζομένων κοκ.
Όλα όσα αφορούν λοιπόν τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων, καθώς επίσης τη λειτουργία των κοινωνικών συστημάτων τους – για την έκβαση της σύγχρονης «πάλης των τάξεων», όπου στη μία πλευρά ευρίσκονται οι Πολίτες όλων των χωρών, ενώ στην άλλη το «οικονομικό καθεστώς», με την Πολιτική στον ενδιάμεσο χώρο.
Το πεδίο της μεγάλης αυτής μάχης, καλώς ή κακώς, είναι η Ελλάδα – αφού έχουν πλέον συνθηκολογήσει όλες οι άλλες χώρες που βρέθηκαν στο «μάτι του κυκλώνα», μετά την υπερχρέωση τους. Επομένως, η έκβαση της δεν θα είναι καλή ή κακή μόνο για την ίδια, αλλά αφορά ολόκληρο τον πλανήτη – γεγονός που επεξηγεί καλύτερα γιατί συνεχίζουν να είναι στραμμένα επάνω της τα φώτα της δημοσιότητας.
