Το ενδεχόμενο να επαναστατήσουν άμεσα οι άνθρωποι που θα κατανοήσουν τη ληστρική λειτουργία του συστήματος, είναι πια «ορατό δια γυμνού οφθαλμού» – τα σχέδια αντικατάστασης του δολαρίου και της Fed, από το SDR και το ΔΝΤ
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Το σύμπαν μπορεί να περιγραφεί ως μία σταθερή ροή ενέργειας, μεταξύ των «σωματιδίων» του φωτός και της ύλης – ενώ, μέσω της συγκεκριμένης δυναμικής, δημιουργείται περισσότερη ενέργεια, από αυτήν που καταναλώνεται, με αποτέλεσμα να υπάρχει αρκετή ελεύθερη ενέργεια, στη διάθεση της διατήρησης της πολυπλοκότητας του. Όσο πιο πολύπλοκο είναι ένα σύστημα, τόσο περισσότερη ενέργεια απαιτείται, για τη διατήρηση του μεγέθους και της διεύρυνσης του (ρυθμός ανάπτυξης στην οικονομία).
Ο ήλιος χρησιμοποιεί πολύ περισσότερη ενέργεια από τον ανθρώπινο νου, επειδή έχει πολύ μεγαλύτερη μάζα. Εάν όμως ο ανθρώπινος νους είχε την ίδια μάζα, τότε θα κατανάλωνε, λόγω της τεράστιας πολυπλοκότητας του, 75.000 περισσότερες μονάδες ενέργειας, σε σχέση με τον ήλιο – μετρούμενες με τη μέθοδο του Caisson, ο οποίος διατύπωσε τη θεωρεία.
Υπάρχει όμως ένα σύστημα, το οποίο είναι πολύ πιο πολύπλοκο από τον ανθρώπινο νου: η κοινωνία, στην πολιτισμένη της μορφή, ακριβώς επειδή αποτελεί το σύνολο όλων των ανθρωπίνων μυαλών.
Σύμφωνα με υπολογισμούς η κοινωνία, με τη σημερινή της πυκνότητα, καταναλώνει 250.000 φορές περισσότερη ενέργεια από τον ήλιο – περίπου 1.000.000 περισσότερες φορές από το Γαλαξία. Φαίνεται δε πως παράγει πλέον λιγότερη ενέργεια, από αυτήν που χρειάζεται στο σημερινό της στάδιο εξέλιξης – οπότε θα καταρρεύσει.
Εάν μεταφέρουμε τις γνώσεις αυτές στη μακροοικονομία, καθώς επίσης στις χρηματαγορές, θα συμπεράνουμε, μεταξύ άλλων, πως το χρήμα είναι μία «αποθηκευμένη» μορφή ενέργειας – ενώ λειτουργεί σαν μία μπαταρία, η οποία φορτίζεται με ενέργεια, την αποθηκεύει για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια την απελευθερώνει, όταν χρειαστεί.
Αυτό συνεπάγεται από τον κλασσικό ορισμό του χρήματος, σύμφωνα με τον οποίο αποτελεί ένα μέσον αποθήκευσης αξιών – όπου ως αξίες θεωρούνται τα προϊόντα της φύσης, της εργασίας και του κεφαλαίου, τα οποία είναι πολύ «ενεργοβόρα». Η ενέργεια του χρήματος απελευθερώνεται, όταν καταναλώνεται για την αγορά άλλων μορφών ενέργειας – όπως στο παράδειγμα του αρτοποιού, ο οποίος με τα έσοδα από το ψωμί που παράγει, από τα χρήματα δηλαδή που έχει αποθηκεύσει καταναλώνοντας τη δική του ενέργεια, πληρώνει έναν ελαιοχρωματιστή για να βάψει το φούρνο του.
Περαιτέρω, όσο πιο πολύπλοκη γίνεται μία κοινωνία, τόσο περισσότερη ενέργεια καταναλώνει – έως εκείνο το χρονικό σημείο που ξεπερνάει τα όρια της και καταρρέει. Πρακτικά, μία πολύπλοκη κοινωνία απαιτεί από τα μέλη της συνεχώς μεγαλύτερους φόρους – προσφέροντας τους έναντι όλο και μικρότερες υπηρεσίες (ανταλλάγματα).
Κάποια στιγμή λοιπόν, όπως συνέβη με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο παρελθόν, η ενέργεια που παράγεται και καταναλώνεται ή αποθηκεύεται με τη μορφή του χρήματος, δεν είναι αρκετή για να διατηρήσει την πολυπλοκότητα του συγκεκριμένου συστήματος – το οποίο προσπαθεί να παράγει τεχνητή ενέργεια (εκτύπωση μεγάλων ποσοτήτων χρημάτων χωρίς αντίκρισμα), για να καταφέρει να διατηρηθεί.
Εν τούτοις η τεχνητή, η ψεύτικη αυτή ενέργεια απλά καθυστερεί την τελική κατάρρευση, αυξάνοντας το μέγεθος της έκρηξης που νομοτελειακά ακολουθεί – με την έκρηξη δε καταστρέφεται η πολυπλοκότητα, μειώνονται τα μεγέθη και δημιουργούνται μικρότερες μονάδες (κοινωνίες), οι οποίες μπορούν να επιβιώσουν με την υφιστάμενη παραγωγή αληθινής ενέργειας.
Στο παράδειγμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η διάλυση της ακολουθήθηκε από τη δημιουργία μικρότερων κρατών, χαμηλότερης πολυπλοκότητας – τα οποία χρειάζονταν λιγότερη ενέργεια, αποθηκευμένη (χρήματα) ή μη, για τη διατήρηση τους” (Richard με παρεμβάσεις)
.
Ανάλυση
Στο πρώτο μέρος (ανάλυση) αναφέραμε ότι, έπρεπε να βρεθεί από τους επτά ισχυρότερους άνδρες των Η.Π.Α. που συγκεντρώθηκαν στο νησί της J.P. Morgan το 1910 μία λύση, η οποία θα εξασφάλιζε τουλάχιστον τις μεγάλες τράπεζες από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Επί πλέον, εάν παρ’ όλα αυτά χρεοκοπούσε κάποια τράπεζα, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος, με τη βοήθεια του οποίου οι ζημίες της τράπεζας θα επιβάρυναν τους φορολογουμένους Πολίτες.
Εκτός αυτού έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα, σχετικά με το πως θα γινόταν περισσότερο «ελαστική» η ποσότητα χρήματος – έτσι ώστε να αυξομειώνεται «κατά το δοκούν», χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα στις τράπεζες και στο σύστημα.
Τέλος, πως ο βασικότερος ίσως στόχος ήταν ουσιαστικά το πως θα άρχιζαν να χρεώνονται ξανά η βιομηχανία, το κράτος και οι καταναλωτές – έτσι ώστε οι τράπεζες να αυξήσουν την κερδοφορία τους, αναλαμβάνοντας ρίσκα τα οποία, στη χειρότερη των περιπτώσεων, εάν χρεοκοπούσαν δηλαδή, οι ζημίες θα μεταβιβαζόταν στους Πολίτες.
Σήμερα κυριαρχούν οι ίδιοι ακριβώς προβληματισμοί, σε παγκόσμιο όμως επίπεδο – με το ΔΝΤ και το SDR να διεκδικούν τη θέση της Fed και του δολαρίου, όπως θα δούμε στη συνέχεια της ανάλυσης.
Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, μέσα σε μία εβδομάδα το σχέδιο ήταν έτοιμο στο νησί της J.P. Morgan – βασικότερο μέρος του οποίου ήταν η «κατασκευή» του συστήματος της Federal Reserve. Το σύστημα αυτό ήταν τόσο αδιαφανές, ώστε να μην μπορεί κανένας να υποψιαστεί ποιοί το «συνέλαβαν» – κυρίως δε, ποιούς θα ωφελούσε.
Έχοντας τώρα πλησιάσει επικίνδυνα σε εκείνη την εποχή, όπου επίκειται ή προβλέπεται η αλλαγή του χρηματοπιστωτικού συστήματος, επισημάναμε πως τίποτα δεν είναι αιώνιο – ενώ το απρόβλεπτο κυριαρχεί σε πολλές πτυχές της ζωής μας.
.
Το σύστημα της Federal Reserve
Το «σύστημα Fed», η οποία είναι σήμερα η κεντρική τράπεζα του πλανήτη, αποτελείται από δώδεκα περιφερειακές κεντρικές τράπεζες – ιδιοκτήτες των οποίων είναι όλες οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες των Η.Π.Α.
Η κυβέρνηση επιτρέπεται να διορίσει ένα μέρος των μελών της διοίκησης, ενώ στη Γερουσία δίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα αναφορές, σχετικά με τη δραστηριότητα της. Οι αποφάσεις όμως λαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο από τη Fed – ενώ το κράτος λαμβάνει, έναντι της προσφοράς του αυτής, το μεγαλύτερο μέρος των κερδών της.
Ο κ. Aldrich, καθώς επίσης ο κ. Abraham Andrew, γραμματέας του υπουργείου οικονομικών των Η.Π.Α., ο οποίος συμμετείχε επίσης στη συνάντηση του 1910 στο Jekyll Island, χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια για να πείσουν την κυβέρνηση για τη δημιουργία μίας, ανεξάρτητης από το κράτος, κεντρικής τράπεζας – η οποία θα είχε προφανώς την κυριαρχία επί του νομίσματος.
Την επόμενη ημέρα των Χριστουγέννων του 1913 λοιπόν, όταν οι περισσότεροι γερουσιαστές ήταν ήδη σε διακοπές, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. W, Wilson, ο οποίος είχε πρόσφατα εκλεγεί, υπέγραψε τη νομοθετική πράξη της ίδρυσης της (Federal reserve Act) – κάτι για το οποίο ποτέ δεν συγχώρησε τον εαυτό του, λέγοντας τα εξής λίγο πριν πεθάνει: “Εξαπάτησα τη χώρα μου. Το μέλλον και η μοίρα του Έθνους βρίσκεται στα χέρια ορισμένων ελάχιστων ανδρών“.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
