Το πολυδιαφημιζόμενο «BREXIT» δεν είναι τίποτα άλλο από άσφαιρα πυρά – αν και τεκμηριώνει τις αδυναμίες της ΕΕ, ειδικά σε μία συγκυρία που απειλείται με διάλυση: εν μέσω ενός ναζιστικού «πογκρόμ» τύπου Ολοκαυτώματος
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Υπάρχουν πάρα πολλές «υπαρξιακές προκλήσεις», με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωπες τόσο η Ευρωζώνη όσο και η ΕΕ – ενώ όλο και περισσότεροι Πολίτες των χωρών του Νότου τάσσονται εναντίον του κοινού νομίσματος, θεωρώντας πως αυτό είναι η αιτία της οικονομικής κατάρρευσης τους, σε συνδυασμό με την ανέκαθεν προσκείμενη στα γερμανικά συμφέροντα νομισματική πολιτική της ΕΚΤ.
Επιγραμματικά, την πρώτη θέση στα ευρωπαϊκά προβλήματα έχει πλέον καταλάβει η μεταναστευτική κρίση, ειδικά μετά το ναζιστικό διπλό «πογκρόμ» εναντίον των ξένων – όπου αφενός μεν εμποδίστηκε βίαια η διέλευση ενός λεωφορείου με μετανάστες, αφετέρου πυρπολήθηκε ένα κατάλυμα προσφύγων, ενώ πλήθος συγκεντρωμένων Γερμανών χειροκροτούσαν, απολαμβάνοντας σαδιστικά το θέαμα (πηγή).
Εν προκειμένω δεν ήταν λίγοι αυτοί που συνέδεσαν τα γεγονότα με ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα ναζιστικού τύπου, με θύματα αυτή τη φορά τους μετανάστες αντί τους Εβραίους – θωρώντας επί πλέον πως τεκμηριώνεται ότι, δεν ήταν ο Χίτλερ και οι ναζί οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τις αγριότητες του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, για τις μαζικές εκτελέσεις αθώων, για τους βασανισμούς και για τα κρεματόρια.
Επόμενα προβλήματα είναι η επιβαλλόμενη από τη Γερμανία πολιτική λιτότητας, σύμφωνα με την οποία τα μνημόνια απελευθερώνουν (άρθρο), οι αυξημένες πιθανότητες χρεοκοπίας της Ελλάδας, καθώς επίσης της Πορτογαλίας, η μεγάλη τραπεζική αδυναμία ολόκληρης της ΕΕ, με αποκορύφωμα τη Deutsche Bank και το βαριά άρρωστο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ιταλίας, ενώ τελευταίο είναι η πιθανότητα εξόδου της Μ. Βρετανίας (BREXIT). Παρά το ότι η πλειοψηφία (54%) τάσσεται υπέρ της παραμονής (πηγή), ειδικά μετά την άκρως επιτυχημένη συμφωνία που απέσπασε ο πρωθυπουργός της χώρας από την ΕΕ – βοηθούμενος σε μεγάλο βαθμό από τις πρόσφατες συγκυρίες.
Εν τούτοις, με αμιγώς οικονομικά κριτήρια, η Βρετανία δεν είναι σε θέση να εγκαταλείψει την ΕΕ χωρίς να υποστεί τεράστιες ζημίες – κάτι που ισχύει ανάλογα για την Ελλάδα, όσον αφορά τον εγκλωβισμό της στο ευρώ, ενώ για την Ιταλία θα λέγαμε ακριβώς το αντίθετο.
.
Τα οικονομικά κριτήρια
Ειδικότερα, το βασικότερο επιχείρημα της βρετανικής καμπάνιας υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, το ότι δηλαδή το μεγάλο εμπορικό της έλλειμμα είναι η δύναμη της, με την έννοια πως η ΕΕ θα έχανε περισσότερα από τον περιορισμό των εμπορικών συναλλαγών της με τη Βρετανία, από ότι η ίδια, είναι απολύτως λανθασμένο.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται εύκολα από το ότι, η Βρετανία θα έπρεπε να διαπραγματευθεί καινούργιες συνθήκες με την ΕΕ για τον κλάδο των υπηρεσιών της – ο οποίος παράγει το 20% του ΑΕΠ της (γράφημα). Αντίθετα, η βιομηχανία της ΕΕ δεν το έχει ανάγκη – επειδή, με βάση τις συμφωνίες του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου που έχουν υπογραφεί, η ΕΕ μπορεί να εξάγει τα προϊόντα της στη Βρετανία χωρίς κανενός είδους περιορισμούς.
.
.
Όπως συμπεραίνεται από το γράφημα, η Βρετανία ευρίσκεται στη δεύτερη θέση μετά την Ολλανδία συνολικά στους δύο κλάδους των υπηρεσιών – ενώ είναι στην ίδια περίπου κατάταξη με την Ολλανδία στον τομέα των χρηματοπιστωτικών & ασφαλειών, καθώς επίσης στη δεύτερη θέση μετά την Ιρλανδία.
Όσοι απορούν σε σχέση με την Ολλανδία, ίσως δεν γνωρίζουν πως είναι η βασίλισσα της νόμιμης φοροδιαφυγής στην Ευρώπη (ανάλυση) – ενώ η Ιρλανδία αποτελεί το εφαλτήριο των αμερικανικών πολυεθνικών προς την ήπειρο μας, τις οποίες προσελκύει με το ευρώ, κυρίως όμως με τους ασυναγώνιστα χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές της.
Πόσο μάλλον όταν στη χώρα δεν επιβάλλονται συνήθως οι επίσημοι συντελεστές, αλλά πολύ χαμηλότεροι, μετά από μυστικές διαπραγματεύσεις – όπως συμβαίνει επίσης στην Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο, στη Γερμανία και αλλού. Επομένως, όσοι τοποθετούνται στην Ελλάδα ανόητα υπέρ των μνημονίων, αναφέροντας το δήθεν επιτυχημένο παράδειγμα της Ιρλανδίας, είτε παραπλανούν σκόπιμα τους Πολίτες, είτε έχουν απλά άγνοια.
.
Η σημασία της συμμετοχής της Βρετανίας στην ΕΕ
Περαιτέρω, η M. Thatcher ήταν η πρώτη που είχε αντιληφθεί ότι, η συμμετοχή της Μ. Βρετανίας στην εσωτερική αγορά της ΕΕ ήταν απολύτως απαραίτητη, λόγω της εξειδίκευσης της στον τομέα των υπηρεσιών – όχι μόνο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά, επίσης, στους κλάδους του Δικαίου, της λογιστικής, των ΜΜΕ, της έρευνας κοκ. Για τις μεγάλες όμως εξαγωγικές χώρες της ΕΕ, όπως είναι η Γερμανία ή η Γαλλία, είναι αδιάφορο εάν η Βρετανία είναι μέλος της ΕΕ ή μόνο του ΠΟΕ.
Εάν τώρα η Βρετανία επέλεγε την έξοδο της από την ΕΕ, θα έπρεπε να διαπραγματευθεί μία συμφωνία σύνδεσης μαζί της, όπως συμβαίνει με την Ελβετία και τη Νορβηγία – οι οποίες δεν είναι μέλη της ΕΕ. Εύλογα λοιπόν η Κομισιόν θα πρότεινε στη Βρετανία μία ανάλογη συμφωνία – αφού δεν θα ήθελε να έλθει σε αντίθεση με τις δύο άλλες χώρες. Ακόμη περισσότερο, εάν προέβαινε σε παραχωρήσεις, τότε αφενός μεν θα απαιτούσαν αντίστοιχες η Ελβετία και η Νορβηγία, αφετέρου οποιοδήποτε άλλο κράτος αποφάσιζε να εγκαταλείψει την ΕΕ, θα είχε μεγαλύτερα κίνητρα να το επιχειρήσει.
