Ίσως οι οπαδοί της διάλυσης να μην εκτιμούν σωστά τη θέση των χωρών τους στο σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον, χωρίς την προστασία της ένωσης – καθώς επίσης των Πολιτών, χωρίς την ασφάλεια που τους παρέχουν οι ευρωπαϊκοί Θεσμοί
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ο χωρισμός ελαττώνει τα μέτρια πάθη και δυναμώνει τα μεγάλα – όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά, αλλά φουντώνει τις φωτιές” (Ροσφουκώ).
.
Άρθρο
Είναι αρκετοί αυτοί που μας ζητούν να δεχθούμε, να γράψουμε και να τονίσουμε πως για όλα τα δεινά της Ελλάδας φταίει η Ευρωζώνη – ευρύτερα η ΕΕ, λόγω των πολιτικών που επιβάλλει στα κράτη μέλη της. Ακόμη περισσότερο πως ο μεγάλος ένοχος είναι το ευρώ, από το οποίο θα έπρεπε να βγούμε, υιοθετώντας τη δραχμή – ισχυριζόμενοι ότι, με το εθνικό νόμισμα θα ήταν καλύτερη η οικονομία της πατρίδας μας, ενώ δεν θα είχαμε ποτέ οδηγηθεί σε μία τόσο άσχημη κατάσταση: στη χρεοκοπία, στα μνημόνια και στην ύφεση, στο σπιράλ του θανάτου καλύτερα, το οποίο συνεχίζει να μας απειλεί.
Εν προκειμένω επιθυμούμε να επαναλάβουμε ότι, εάν θεωρούσαμε πως ισχύει κάτι τέτοιο, εάν δηλαδή είμαστε σε θέση να το τεκμηριώσουμε, δεν θα διστάζαμε καθόλου να το δηλώσουμε. Έχουμε την άποψη όμως πως το νόμισμα δεν είναι η θεμελιώδης αιτία της οικονομικής μας κατάρρευσης – αφού, στην αντίθετη περίπτωση, τουλάχιστον οι μεγαλύτερες από την Ελλάδα χώρες, όπως η Βραζιλία, η Ρωσία ή η Τουρκία, οι οποίες έχουν τα δικά τους νομίσματα, δεν θα ήταν αντιμέτωπες με τα τρομακτικά σημερινά τους προβλήματα:
με τις τεράστιες υποτιμήσεις ως αποτέλεσμα κυρίως των ελλειμματικών ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών τους, οι οποίες περιορίζουν σε μεγάλο βαθμό την αγοραστική αξία των εισοδημάτων των Πολιτών τους, έχοντας και οι τρεις χρεοκοπήσει στο παρελθόν.
Δυστυχώς ορισμένοι δεν κατανοούν πως η ονομαστική μείωση των μισθών και των συντάξεων, δεν έχει καμία σημαντική διαφορά σχετικά με την πληθωριστική – η οποία, πολύ συχνά, είναι αρκετά πιο επώδυνη για τα φτωχά εισοδηματικά στρώματα της εκάστοτε κοινωνίας. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από τις παραπάνω χώρες, οι οποίες έχουν πληγεί σε μεγάλο βαθμό – ενώ κινδυνεύουν να οδηγηθούν ξανά σήμερα σε έναν υπερπληθωρισμό, ο οποίος θα τις οδηγούσε σε ένα μεγάλο κοινωνικό χάος.
Σε κάθε περίπτωση, ούτε η εσωτερική υποτίμηση ενός κοινού νομίσματος, ούτε η πραγματική υποτίμηση ενός εθνικού, είναι σε θέση να επιλύσουν τα δομικά ελαττώματα μίας οικονομίας – οπότε να αναβιώσουν τον παραγωγικό της ιστό, να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα της, να οδηγήσουν στην ανοδική πορεία των εξαγωγών κοκ. Ένα σωστό πολιτικό σύστημα όμως, όπως η άμεση Δημοκρατία της Ελβετίας, μπορεί να επιτύχει θαύματα – αφού έχει μετατρέψει μία ουσιαστικά άγονη, μη προικισμένη χώρα, στην καλύτερη οικονομία παγκοσμίως.
Έχουμε την άποψη λοιπόν πως ο υπεύθυνος για την ελληνική κρίση δεν είναι μόνο ένας: η Ευρωζώνη και η ΕΕ, οπότε θα ήταν πολύ εύκολο να λυθεί το πρόβλημα, με την απλή αποχώρηση της Ελλάδας. Αντίθετα, οι υπεύθυνοι είναι περισσότεροι, ενώ θα πρέπει να τους αναζητήσουμε τόσο στο εσωτερικό της χώρας μας, η οποία πάσχει από μία σειρά θανατηφόρων ασθενειών, όσο και στο εξωτερικό – στην πολιτική της ΕΕ και της Ευρωζώνης, στην αντίστοιχη της ΕΚΤ, της Γερμανίας, των γεωπολιτικών επιδιώξεων των Η.Π.Α. κοκ.
Περαιτέρω, ασφαλώς ωφελεί στην ανάλυση της οικονομίας μας ο δείκτης της εξέλιξης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Ελλήνων σε δολάρια, αφενός μεν σε πραγματικούς όρους (διακεκομμένη καμπύλη, δεξιά στήλη), αφετέρου σε όρους αγοραστικής αξίας (γαλάζια καμπύλη, αριστερή στήλη) – όπως φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί (πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα).
.
.
Όπως συμπεραίνεται, το κατά κεφαλήν εισόδημα σε όρους αγοραστικής αξίας σχεδόν πενταπλασιάστηκε, από 5.359 $ το 1960, στα 24.307 $ το 2007 – έχοντας έκτοτε ακολουθήσει καθοδική πορεία, φτάνοντας στα 18.000 $ περίπου (-26%).
Σε πραγματικούς όρους, ξεκίνησε από τις 22.000 $ περίπου το 1990 (δεν υπάρχουν προηγούμενες στατιστικές), μειώθηκε στα 20.905 το 1993, φτάνοντας στα 32.408 $ το 2007 – περιοριζόμενο έκτοτε στα 24.000 $ περίπου (-26%). Και οι δύο δείκτες λοιπόν έχουν υποχωρήσει στα επίπεδα του 2000, στην εποχή προ της εισόδου της χώρας μας στην Ευρωζώνη – γεγονός που σημαίνει πως έχουμε χάσει τις όποιες ωφέλειες του κοινού νομίσματος (χαμηλά επιτόκια δανεισμού, εισροές κεφαλαίων κλπ.), ενώ έχουν παραμείνει τα εγγενή ελαττώματα του.
