Όλες οι χώρες έχουν πρόβλημα με την πολιτική της Γερμανίας, είτε ευρίσκονται εντός της Ευρωζώνης, είτε εκτός – οπότε, είτε θα πρέπει να αλλάξει η χώρα, είτε να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την ένωση, με τη βοήθεια των ΗΠΑ
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Δεν είναι δυστυχώς πολλοί αυτοί που κατανοούν τα πλεονεκτήματα της υιοθέτησης του συστήματος της άμεσης Δημοκρατίας από μία χώρα, ισχυριζόμενοι συνήθως πως απαιτεί ώριμους Πολίτες – οπότε δεν είναι κατάλληλο για τα περισσότερα κράτη. Πρόκειται όμως για μία εξαιρετικά αυθαίρετη ερμηνεία, αφού ισχύει ακριβώς το αντίθετο – με την έννοια πως η άμεση Δημοκρατία ωριμάζει τους Πολίτες, κάτι που δεν είναι σε θέση να επιτύχει η κοινοβουλευτική Δημοκρατία ή τα άλλα συστήματα.
Ειδικά για μία χώρα όπως η Ελλάδα, το θεμελιώδες πρόβλημα της οποίας είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία, ακολουθούμενο από τη διαφθορά και τη διαπλοκή μεταξύ της πολιτικής εξουσίας, της οικονομικής και των ΜΜΕ, η μοναδική δυνατότητα της είναι η υιοθέτηση ενός τέτοιου συστήματος – όπου οι Πολίτες θα έπαιρναν τα ηνία του κράτους στα χέρια τους, ψηφίζοντας οι ίδιοι τους βασικούς νόμους και ελέγχοντας συστηματικά την εκάστοτε εξουσία. Πριν από κάθε τι άλλο, θα εξασφάλιζαν τον πλήρη διαχωρισμό της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας – χωρίς τον οποίο καμία χώρα στον πλανήτη δεν μπορεί να θεωρηθεί ποτέ ως ευνομούμενη.
Εν τούτοις, επειδή οι Πολίτες χειραγωγούνται από την πολιτική, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, έχουν πεισθεί πως η άμεση Δημοκρατία δεν είναι εφαρμόσιμη στην Ελλάδα – ενώ, όταν τους υποδεικνύει κανείς το παράδειγμα της Ελβετίας, με την έννοια πως δεν θα έπρεπε η χώρα μας να ανακαλύψει ξανά τον τροχό, αφού ήδη υπάρχει και λειτουργεί, τότε ειρωνεύονται – αντιτάσσοντας πως η Ελλάδα απέχει μακράν από το να είναι Ελβετία. Δυστυχώς δεν συνειδητοποιούν ότι, με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα όλων αυτών που νέμονται την εξουσία – απολαμβάνοντας προνόμια που ασφαλώς δεν θέλουν να χάσουν.
.
Η ελβετική περιπέτεια
Στο θέμα μας τώρα, στις 15 Ιανουαρίου του 2015 η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας ανακοίνωσε την αποδέσμευση του φράγκου από το ευρώ, επιτρέποντας την ελεύθερη διακύμανση του – με αποτέλεσμα, μέσα σε ελάχιστα λεπτά της ώρας, να ανατιμηθεί το νόμισμα μαζικά, από το 1:1,20 κάτω από το 1:1.
Ξαφνικά λοιπόν οι τουρίστες που ήταν σε διακοπές στην Ελβετία αντάλλασσαν το 1 € με 1 φράγκο, αντί με 1,20 – οπότε όλα τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που απολάμβαναν, ακρίβυναν κατά περίπου 20%. Όσοι δε Πολίτες άλλων χωρών είχαν δανειστεί σε φράγκα, πέφτοντας θύματα των τραπεζών, είδαν τα δάνεια τους να εκτοξεύονται στα ύψη – απειλώντας τους με την καταστροφή.
Στη συνέχεια βέβαια η ισοτιμία υποχώρησε γύρω από το 1:1,10 – χωρίς όμως να μειώνονται οι δυσμενείς συνέπειες για τον τουρισμό και τις εξαγωγές της Ελβετίας, αφού τα προϊόντα της στις διεθνείς αγορές ανατιμήθηκαν ακαριαία, με αποτέλεσμα να αναφέρεται κανείς στο «σοκ του φράγκου».
Για τους ίδιους τους Ελβετούς οι εισαγωγές έγιναν ακριβότερες, ενώ τα ταξίδια και τα ψώνια τους στο εξωτερικό φθηνότερα – οπότε όλοι όσοι διέμεναν κοντά στα σύνορα, άρχισαν να αγοράζουν ακόμη και είδη πρώτης ανάγκης από τα Σούπερ Μάρκετ των γειτονικών χωρών.
Μόνο στα γερμανικά καταστήματα λιανικής λίγο έξω από τα σύνορα, οι Ελβετοί ξόδεψαν για τα ψώνια τους το ποσόν των 11 δις φράγκων ή το 10% των συνολικών δαπανών τους – αφαιρώντας προφανώς αυτόν τον τζίρο από το εγχώριο εμπόριο. Εν τούτοις, ένοιωθαν τύψεις συνείδησης, γνωρίζοντας πως αυτού του είδους οι ενέργειες μειώνουν τις θέσεις εργασίας στη χώρα τους – οπότε υιοθετήθηκαν πολλές πρωτοβουλίες, με στόχο να πάψουν να ψωνίζουν από τις άλλες χώρες.
Περαιτέρω, τέτοιου είδους ξαφνικές νομισματικές ανατιμήσεις έχουν τις εξής δύο βασικές συνέπειες για μία Οικονομία:
(α) Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που εξάγονται γίνονται ακριβότερα, μειώνεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων λόγω της πτώσης του τζίρου τους, καθώς επίσης της μείωσης των τιμών πωλήσεων για να εξισορροπηθεί κάπως η ανατίμηση, προκαλείται ύφεση και αυξάνεται η ανεργία.
(β) Η υψηλή ισοτιμία λειτουργεί ως ένα είδος «νεωτεριστικού μαστιγίου» – με την έννοια πως επειδή τα προϊόντα γίνονται ακριβότερα, οι επιχειρήσεις υποχρεώνονται να είναι πολύ πιο νεωτεριστικές και αποτελεσματικές, για να μπορέσουν να διατηρήσουν τις πωλήσεις των ακριβότερων αγαθών που παράγουν. Αυτήν τη ιδιαιτερότητα την έχουν μετατρέψει οι Ελβετοί σε εθνική τους εξειδίκευση – προσπαθώντας συνεχώς να εξελίσσουν τόσο την ποιότητα, όσο και τις μεθόδους παραγωγής, προώθησης και διάθεσης των προϊόντων τους.
Ως εκ τούτου, παρά τη ξαφνική ανατίμηση του νομίσματος, η οικονομία τους συνέχισε να αναπτύσσεται με ένα ρυθμό της τάξης του 0,8% – κυρίως βέβαια επειδή οι κλασσικοί κλάδοι εξαγωγών της χώρας, τα φάρμακα και τα πολυτελή αγαθά (ρολόγια κλπ.), δεν είναι τιμολογιακά ευαίσθητοι. Εν τούτοις, επηρεάσθηκαν σημαντικά οι κλασσικές βιομηχανικές εταιρείες της Ελβετίας, ο τουρισμός και το λιανικό εμπόριο – οπότε αυξήθηκε η ανεργία στο 4,9% περίπου, αφού 220.000 Ελβετοί έχασαν τη θέση εργασίας τους.
Τελικά, το ελβετικό εξαγωγικό εμπόριο παρουσίασε το Δεκέμβρη του 2015 ονομαστική και πραγματική αύξηση – ενώ οι εισαγωγές συνέχισαν να υποχωρούν. Οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 2,1% στα 16,1 δις φράγκα, όταν οι εισαγωγές μειώθηκαν κατά 9,1% στα 13,6 δις φράγκα – οπότε η Ελβετία εμφάνισε πλεόνασμα το συγκεκριμένο μήνα, ύψους 2,5 δις φράγκων, παρά την ανατίμηση. Ενώ δε οι τιμές των εξαγωγικών προϊόντων της μειώθηκαν κατά 1%, η πτώση των εισαγομένων έφτασε στο 3% – οπότε ωφελήθηκε ακόμη περισσότερο.
Σε ετήσιο επίπεδο, η χώρα εμφάνισε ένα πλεόνασμα ρεκόρ – το οποίο έφτασε στα 36,6 δις φράγκα, από 30 δις φράγκα το 2014. Η αιτία βέβαια ήταν η μεγαλύτερη μείωση των εισαγωγών (-6,9% στα 166,3 δις φράγκα), αφού οι εξαγωγές συρρικνώθηκαν κατά 2,6% – αν και το σύνολο των εξαγωγών ύψους 202,9 δις € ήταν το τρίτο καλύτερο στην ιστορία της. Ξεπέρασε λοιπόν ακόμη και τη Γερμανία (γράφημα, μπλε στήλες η Ελβετία, διακεκομμένη γραμμή η Γερμανία), παρά την ανατίμηση του φράγκου – γεγονός που τεκμηριώνει αναμφίβολα τη δυναμική της οικονομίας της.
.
.
Περαιτέρω, οι Ελβετοί θεωρούν πως είναι περικυκλωμένοι από μερκαντιλιστές. Από χώρες δηλαδή, όπως η Γερμανία, οι οποίες στηρίζουν τις εξαγωγές τους στο μισθολογικό dumping – με την έννοια πως διατηρούν σκόπιμα τις αμοιβές των εργαζομένων τους κάτω από την παραγωγικότητα τους. Πιστεύουν όμως ταυτόχρονα πως η εσωτερική υποτίμηση δεν αποτελεί την κατάλληλη στρατηγική άμυνας τους.
