Αυτό που απαιτείται είναι η πολιτική σταθερότητα, με έναν κεντρικό στόχο: τη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, μέσω της οποίας θα ανακτούσε το κράτος τη χαμένη του πιστοληπτική ικανότητα – δρομολογώντας τη διαγραφή του ιδιωτικού χρέους
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Εάν οδηγηθούμε ξανά σε εκλογές, οι οποίες παραδοσιακά συνδέονται με τη μείωση των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης με την αύξηση των δαπανών, η Ελλάδα θα καταστραφεί –όπως συνέβη το 2009 όπου, παρά το ότι τα οικονομικά μεγέθη της χώρας μας ήταν συγκρίσιμα με αυτά των υπολοίπων κρατών, ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, τα φορολογικά έσοδα μειώθηκαν κατά -5,59% (πηγή: Ελεγκτικό Συνέδριο 2010), πολύ περισσότερο δηλαδή από την πτώση του ΑΕΠ, ενώ οι κρατικές δαπάνες εκτοξεύθηκαν στα ύψη.
Έτσι, μαζί με τις απίστευτες στατιστικές λαθροχειρίες, προκλήθηκε το τεράστιο έλλειμμα στον προϋπολογισμό το οποίο, σε συνδυασμό με την εγκληματική διαχείριση της κρίσης από την τότε κυβέρνηση, μας οδήγησε προδοτικά στο ΔΝΤ και σε μία περιπέτεια που θα διαρκέσει αρκετά χρόνια ακόμη.
Εκείνη την εποχή, τα βεβαιωθέντα συνολικά έσοδα διαμορφώθηκαν στα 89 δις €, από τα οποία εισπράχθηκαν τελικά μόλις 50,59 δις € (39 δις € λιγότερα!) ή ποσοστό 56,78% – ενώ βεβαιώθηκαν δημόσια έσοδα 60,35 δις € ή το 25,41% του ΑΕΠ, έναντι 65 δις € ή 27,20% του ΑΕΠ το 2008 (4,7 δις € λιγότερα το 2009 σε σχέση με το 2008 ή 7,22%, αν και το ΑΕΠ μειώθηκε μόλις κατά 0,69%)”.
.
Ανάλυση
Όταν δεν γνωρίζει η κυβέρνηση μίας χώρας πως εάν δεν μπορεί να υποστηρίξει το δίκιο της με ορθολογικά επιχειρήματα, τελικά το χάνει ή που ακριβώς πρέπει να επικεντρωθεί για να ερμηνεύσει σωστά πώς οδηγήθηκε η χώρα στο ΔΝΤ και στο χάος των μνημονίων, τότε είναι καταδικασμένη να αποτύχει – γεγονός που ευχόμαστε να μην συνειδητοποιήσει και ο σημερινός πρωθυπουργός, όταν θα είναι πλέον πολύ αργά.
Ειδικότερα, δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία σχετικά με το ότι οι στατιστικές, με βάση τις οποίες το έλλειμμα του 2009 εκτοξεύθηκε στα ύψη, ήταν σκόπιμα παραποιημένες. Μεταφέρθηκαν έσοδα στο επόμενο έτος, δεν εισπράχθηκε ένα μεγάλο ποσοστό τους όπως φαίνεται από την εισαγωγή του κειμένου, ενώ επιβαρύνθηκαν οι δαπάνες με εγκληματικό τρόπο – μέσω της πρόσθεσης των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ, του διογκωμένου Swap της Goldman Sachs από το παρελθόν, του κόστους των εξοπλιστικών προγραμμάτων προτού παραληφθούν τα όπλα, της αυθαίρετης αλλαγής του τρόπου μέτρησης κοκ.
Σε κάθε περίπτωση, το πραγματικό έλλειμμα τότε ήταν κάτω του 10%, οπότε δεν υπήρχε κανένας λόγος να απομονωθεί η Ελλάδα από τις αγορές, αδυνατώντας να χρηματοδοτηθεί – ενώ, εάν δεν προηγούταν η εκστρατεία δυσφήμισης της χώρας από την τότε κυβέρνηση, δεν θα υπήρχε καμία απολύτως ανάγκη να υποβληθεί στο μαρτύριο των μνημονίων, μέσω των οποίων τελικά καταστράφηκε.
Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά, είναι ενδιαφέρουσα η επιστολή των πέντε Γερμανών οικονομολόγων προς την καγκελάριο (πηγή), το βασικό νόημα της οποίας είναι το εξής:
“Οι Έλληνες έχουν εφαρμόσει πιστά την πολιτική λιτότητας που τους επιβλήθηκε – αφού μείωσαν τις δημόσιες δαπάνες, τους μισθούς και τις συντάξεις, ενώ αύξησαν τους φόρους. Η σειρά των «προγραμμάτων προσαρμογής», τα οποία έπρεπε να υποστεί η Ελλάδα, είχαν αποτελέσματα, τα οποία δεν έχουν σημειωθεί ποτέ μέχρι σήμερα, από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης του 1929-1933.
Το φάρμακο, το οποίο παρασκευάσθηκε από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, είναι χειρότερο από την ασθένεια – καταστρέφοντας ακόμη και αυτούς που δεν είχαν γεννηθεί στο ξεκίνημα της κρίσης. Τα μέτρα που επέβαλλε η Τρόικα είχαν διαφορετικό αποτέλεσμα από το αναμενόμενο – εάν θεωρήσουμε πως πίστεψε ότι, με μειώσεις δαπανών, με αυξήσεις φόρων και με απορρυθμίσεις θα μπορούσε να θεραπευτεί ο ασθενής.
Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο, οπότε η θεωρία πρέπει να είναι λανθασμένη. Εάν όμως η διάγνωση της ασθένειας είναι εσφαλμένη, τότε δεν πρέπει να δίνεται ξανά στον ασθενή το ίδιο φάρμακο“.
Στην επιστολή αυτή απάντησε με θράσος ο επικεφαλής οικονομολόγος του κ. Σόιμπλε, ο οποίος ισχυρίσθηκε πως η δημοσιονομική λιτότητα δεν ήταν απλά μία πιθανότητα θεραπείας, αλλά μία αναγκαιότητα – αφού η ανάπτυξη προϋποθέτει ικανές κυβερνήσεις, οι οποίες να είναι σε θέση να πληρώνουν τους λογαριασμούς των κρατών τους. Μόνο τότε μπορεί μία οικονομία να έχει το κατάλληλο ρυθμιστικό πλαίσιο, για να προσφέρει σωστές υπηρεσίες στους Πολίτες της – επιμένοντας στο ότι, μόνο η Ελλάδα δεν τα κατάφερε.
Εν τούτοις, εάν ανατρέξει κανείς στα οικονομικά στοιχεία των άλλων χωρών της περιφέρειας (γράφημα), οι οποίες είναι επίσης θύματα της πολιτικής του μερκαντιλισμού της Γερμανίας, θα διαπιστώσει πως είναι σε αρκετά άσχημη κατάσταση – παρά το ότι τους επιβλήθηκε μία πολύ πιο ήπια θεραπεία, συγκριτικά με την Ελλάδα (ανάλυση).
.
(*Πατήστε στο γράφημα για μεγέθυνση)
.
Η βασική αιτία, λόγω της οποίας δεν έπρεπε να επιβληθεί μία τόσο βίαιη πολιτική λιτότητας είναι το ότι, προκαλεί μία εξαιρετικά επικίνδυνη επιπλοκή – την ύφεση ισολογισμών (ανάλυση), από την οποία πάσχει ακόμη η Ιαπωνία μετά το 1990, ενώ θεωρείται ως ένας εξαιρετικά θανατηφόρος ιός. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, το ΔΝΤ παραδέχθηκε επανειλημμένα την εσφαλμένη διάγνωση, καθώς επίσης την απόλυτα λανθασμένη θεραπεία της ασθένειας – επιμένοντας όμως να ακολουθήσει η χώρα μας την ίδια συνταγή!
