Ακόμη και ο πιο ευκολόπιστος καταλαβαίνει ότι, εάν το νόμισμα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας μίας χώρας, τότε η Αμερική δεν θα ήταν αντιμέτωπη με την παρακμή της – αφού διαθέτει το δολάριο, το πρώτο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα
.
Ειλικρινά εκνευρίζομαι όταν ακούω στην τηλεόραση οικονομολόγους να ισχυρίζονται πως η λύση της Ελλάδας, μετά από την καταστροφή της τα τελευταία χρόνια από τα μνημόνια, είναι η επιστροφή στη δραχμή – επικαλούμενοι πλέον την Ισλανδία και όχι την Αργεντινή όπως μέχρι σήμερα, έχοντας προφανώς ενημερωθεί για το δράμα που βιώνουν οι Πολίτες της (άρθρο).
Συνεχίζουν όμως να παραπλανούν ανεύθυνα τους Έλληνες, αφού δεν αναφέρουν πως η κρίση της Ισλανδίας ήταν εντελώς διαφορετική, πως οι Πολίτες της έχασαν τις καταθέσεις τους, πως πληρώνουν δόσεις στα δάνεια τους χωρίς όμως αυτά να μειώνονται, ότι το ΑΕΠ της Ισλανδίας παραμένει χαμηλότερο σχεδόν κατά 25% από το 2008 (γράφημα), πως η χώρα αναγκάσθηκε να προσφύγει στο ΔΝΤ, κάτι που θα συνέβαινε και στην Ελλάδα εάν ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο (αντικατάσταση της Τρόικας δηλαδή από το ΔΝΤ) κοκ.
.
.
Επίσης, δεν τους ενημερώνουν σχετικά με το επιτόκιο δανεισμού της κατά πολύ μικρότερης αυτής χώρας, εντελώς διαφορετικής από την Ελλάδα, το οποίο άρχισε ξανά να αυξάνεται στο 7,5% (γράφημα), για τα οδυνηρά βιώματα των κατοίκων της μετά τη χρεοκοπία των τραπεζών, καθώς επίσης για πάρα πολλά άλλα – τα οποία δυστυχώς διαστρεβλώνονται «κατά το δοκούν» από ανθρώπους ουσιαστικά ανεύθυνους, με κριτήριο μόνο την πολιτική τους ιδεολογία ή άλλου είδους σκοπιμότητες.
.
.
Ελπίζοντας πως δεν εξυπηρετούν μυστικά σχέδια της κυβέρνησης και χωρίς να ισχυρίζομαι πως τυχόν υποχρεωτική επιστροφή στη δραχμή θα ήταν το τέλος του κόσμου, δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία για τα τρομακτικά επακόλουθα που θα είχε, όσον αφορά τη μεσαία, καθώς επίσης την κατώτερη εισοδηματική τάξη – ενώ, ως συνήθως, η ελίτ δεν θα αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα και το χρηματιστήριο θα ακολουθούσε ανοδική πορεία, με όλους όσους έχουν χρήματα στο εξωτερικό να μπορούν να αγοράσουν ελληνικά πάγια (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.) σε πάμφθηνες τιμές.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και ο πιο ευκολόπιστος καταλαβαίνει πως εάν το νόμισμα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας μίας χώρας, εάν δηλαδή ήταν πράγματι το «μαγικό ραβδί» που επικαλούνται συνάδελφοί μου, τότε η Αμερική δεν θα ήταν αντιμέτωπη με την παρακμή της – αφού διαθέτει το μεγαλύτερο αποθεματικό νόμισμα στον πλανήτη, το δολάριο, έχοντας παράλληλα το απίστευτα ισχυρό προνόμιο των πετροδολαρίων (άρθρο).
Εν τούτοις, η οικονομία της παραπαίει, έχει δίδυμα ελλείμματα, τα χρέη της έχουν ξεπεράσει τα 18 τρις $ (πάνω από 54 τρις $ συνολικό, δημόσιο και ιδιωτικό χρέος), ενώ προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αποφύγει τη χρεοκοπία – όσο υπερβολικό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο.
Η Αμερική έχει βέβαια τη δυνατότητα να διαχειριστεί την ενδεχόμενη αθέτηση της πληρωμής των εξωτερικών της υποχρεώσεων, αφού είναι με απόσταση η ισχυρότερη χώρα παγκοσμίως, σε στρατιωτικό και χρηματοπιστωτικό επίπεδο – κάτι που μάλλον δεν ισχύει για την Ελλάδα, η οποία δεν θα μπορούσε τόσο εύκολα να διαγράψει τις υποχρεώσεις της, όπως τόσο ανεύθυνα ισχυρίζονται οι οπαδοί της δραχμής.
Το παράδειγμα της Αργεντινής (άρθρο) τεκμηριώνει σαφέστατα τη θέση μου, ενώ υπάρχουν πάρα πολλά άλλα, τα οποία δεν είναι καθόλου σωστό να αποκρύπτονται, από ανθρώπους που εκμεταλλεύονται την εύλογη άγνοια των απλών Ελλήνων στα οικονομικά – για να στρέψουν τη χώρα σε αποτυχημένα πολιτικά συστήματα ή για να τους δώσουν ουτοπικές ελπίδες.
Ακόμη όμως και να δεχτώ πως μπορεί πράγματι να εξυγιανθεί η οικονομία με την υιοθέτηση της δραχμής, η οποία θα μείωνε τουλάχιστον κατά 50% την αγοραστική δύναμη των μισθωτών και των συνταξιούχων (οι επιχειρήσεις απλά θα αναπροσάρμοζαν τις τιμές τους, οπότε θα ζημιώνονταν μόνο από τη μείωση της ζήτησης, έχοντας τη δυνατότητα να την εξισορροπήσουν με τις εξαγωγές ή με το τουρισμό), έχει αλήθεια την εντύπωση κανείς πως θα μπορούσε να διαχειριστεί την τεράστια αυτή αλλαγή η σημερινή ή κάποια άλλη ελληνική κυβέρνηση;
Πόσο μάλλον παράλληλα με τη μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές της χώρας, οι οποίοι ασφαλώς δεν θα κάθονταν άπρακτοι, αδιαφορώντας για τα χρήματα που θα έχαναν; Ακόμη περισσότερο, όταν δεν υπάρχει το παραμικρό ιστορικό προηγούμενο, η εμπειρία καλύτερα, όσον αφορά την «απόσχιση» μίας χώρας από ένα κοινό χαρτονόμισμα, καθώς επίσης από ένα κοινό χρηματοπιστωτικό σύστημα, με μία δική του κεντρική τράπεζα;
Πόσο ανεύθυνος μπορεί να είναι κανείς για να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο ή πόσο ευκολόπιστος για να συμφωνεί με τέτοιου είδους «μαθητευόμενους μάγους»; Εάν είναι δε βουλευτής ή υπουργός, πόσο αδιάφορος μπορεί να είναι για τους συμπολίτες του, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων θα ριχτεί από το ετοιμόρροπο πλοία στην αφρισμένη θάλασσα, για να επιβιώσουν οι υπόλοιποι;
Εάν τουλάχιστον συνέδεαν τις απόψεις τους με κάποιο σενάριο, από κοινού με την Ευρωζώνη (ανάλυση), τότε θα μπορούσα ίσως να το καταλάβω. Διαφορετικά πραγματικά αδυνατώ, χωρίς φυσικά να θέλω να πείσω κανέναν, όσον αφορά την άποψη μου – αφού οι Έλληνες είναι αρκετά ώριμοι για να αποφασίζουν σωστά, έχοντας όμως την απαιτούμενη αντικειμενική πληροφόρηση.
