Η χώρα είναι ίσως το πρώτο θύμα των συναλλαγματικών πολέμων που διεξάγονται στον πλανήτη, με την κεντρική της τράπεζα να υποφέρει – έχοντας δαπανήσει ήδη τεράστια ποσά, για τη διάσωση των εμπορικών τραπεζών από την αμερικανική κρίση
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ της Ελλάδας και της Ελβετίας, η επιτυχία της οποίας στηρίζεται κυρίως στο πολίτευμα της άμεσης Δημοκρατίας που έχει υιοθετηθεί με τη βοήθεια του Ι. Καποδίστρια – μέσω του οποίου (πολιτεύματος) έχει αποφευχθεί η νόσος, από την οποία πάσχει σήμερα η πατρίδα μας (άρθρο), με αποτέλεσμα να μην είναι πιθανότατα αρκετή η διαγραφή χρέους, για να θεραπευθεί.
Η σημαντικότερη διαφορά είναι ίσως το ότι η χώρα πληρώνει, καθώς επίσης αξιοποιεί τη γνώση και την καινοτομία – ακόμη και στην περίπτωση των ΜΜΕ, η επιτυχία των οποίων δεν εξαρτάται από τις ειδήσεις τύπου «κουτσομπολιού» ή από τις πολιτικές «αναλύσεις» και συνεντεύξεις, αλλά από τη σωστή ενημέρωση των Πολιτών σε θέματα οικονομίας, τεχνολογίας, επιχειρηματικών εξελίξεων κοκ.
Η επιτυχία των ΜΜΕ δεν εξαρτάται ούτε από τη «δικτύωση» τους με τους διαφημιζομένους, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, αφού δεν επιλέγονται με κριτήριο τις γνωριμίες (διαπλοκή) ή τα εκάστοτε «συμφέροντα» (άρθρο) – αλλά με βάση την ποιότητα των γνώσεων και της ενημέρωσης που προσφέρουν, με αποτέλεσμα να αποτελούν ένα από τα θεμέλια, επάνω στα οποία στηρίζεται η οικονομική επιτυχία της Ελβετίας.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο «ανθεί» ο κλάδος των υπηρεσιών στην Ελβετία, ιδιαίτερα της παροχής υπεύθυνων συμβουλών από εξειδικευμένα άτομα – όταν στην Ελλάδα «όλοι τα ξέρουν όλα», ανεξάρτητα από το γνωστικό τους πεδίο.
.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Εν τούτοις, η Ελβετία σήμερα κινδυνεύει να γίνει το θύμα της ίδιας της επιτυχίας της, λόγω της οποίας είναι η χώρα που εμπιστεύονται οι περισσότεροι, τουλάχιστον όσον αφορά τη διατήρηση των χρημάτων τους – με αποτέλεσμα να υποφέρει το νόμισμα της από την ανατίμηση του, εξ αιτίας των μεγάλων εισροών κεφαλαίων που προσπαθούν να προστατευθούν από την ευρωπαϊκή κρίση χρέους.
Στα πλαίσια αυτά, η κεντρική της τράπεζα υποχρεώθηκε στις αρχές του έτους να καταργήσει τη σύνδεση του φράγκου με το ευρώ, εγγράφοντας τεράστιες ζημίες (41 δις), λόγω του τεράστιου κόστους της (συνεχείς αγορές και υψηλά συναλλαγματικά αποθέματα σε ευρώ) – με αποτέλεσμα να ανατιμηθεί ραγδαία και ξαφνικά, δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα στην οικονομία της, κυρίως στις εξαγωγές και στον τουρισμό. Έκτοτε έχουν ακολουθήσει τρεις φάσεις (πηγή: F&W), οι οποίες είναι οι εξής:
(α) Αμέσως μετά την απόφαση της κεντρικής τράπεζας, η οποία προηγουμένως είχε διασώσει τις ελβετικές εμπορικές τράπεζες από τις αμερικανικές τους περιπέτειες (ενυπόθηκα δάνεια, κυρώσεις εκ μέρους των Η.Π.Α. για συνέργεια σε φοροδιαφυγή κλπ.), δαπανώντας τεράστια ποσά και αυξάνοντας υπερβολικά τον ισολογισμό της (600%, γράφημα), κυριάρχησαν στην κοινή γνώμη οι ανησυχίες – όσον αφορά κυρίως το ρυθμό ανάπτυξης, με πολλά ινστιτούτα να προβλέπουν πως η χώρα θα βυθιστεί στην ύφεση.
.
.
Ήταν αρκετοί δε αυτοί που κατηγόρησαν την κεντρική τράπεζα για κακή διαχείριση, για λανθασμένη επικοινωνιακή πολιτική κοκ. – φοβούμενοι πολύ άσχημες εξελίξεις.
(β) Λίγες εβδομάδες μετά άλλαξε η διάθεση, αφού η ισοτιμία του φράγκου φάνηκε να ανακάμπτει, η κεντρική τράπεζα (SNB) αιτιολόγησε καλύτερα την απόφαση της (φόβοι κατάρρευσης του ευρώ λόγω της προβλεπόμενης διάλυσης της Ευρωζώνης), ενώ τα αρνητικά επακόλουθα περιορίσθηκαν.
Δημιουργήθηκε δε η εντύπωση πως η οικονομία της χώρας θα μπορούσε να αφομοιώσει το «σοκ του νομίσματος» χωρίς μεγάλες απώλειες – ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού φάνηκε να συμφωνεί με την απόφαση της SNB.
