Εκείνες οι κοινωνίες, στις οποίες η πολιτική εξουσία συγκεντρώνεται στα χέρια των λίγων και δήθεν εκλεκτών, δεν εξελίσσονται στους τομείς της καινοτομίας και της ανάπτυξης – με τα κόμματα να γίνονται υποχείριο της εγχώριας ελίτ και τη χώρα να πτωχεύει
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Οι τραπεζικές επιθέσεις, η μαζική εκροή κεφαλαίων δηλαδή από το χρηματοπιστωτικό σύστημα κλιμακώθηκε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, οδηγώντας τις τράπεζες στο χείλος του γκρεμού – γεγονός σχετικά εύλογο, με κριτήριο την προβλεπόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, λόγω της αδυναμίας εύρεσης μίας βιώσιμης λύσης με τους πιστωτές της. Η εικόνα που παρουσιάζεται είναι η εξής:
.
| Ημερομηνία* | Ποσόν | Γεγονός |
| Τετάρτη 27.05.15 | -630.000.000 | Μη αύξηση του ELA από την ΕΚΤ |
| Πέμπτη 28.05.15 | -740.000.000 | |
| Παρασκευή 29.05.15 | -920.000.000 | |
| Τρίτη 02.06.15 | +152.000.000 | ΟΓΑ, ΟΑΕΕ +570 εκ. € – ELA +500 εκ € / εκρ. -918 |
| Τετάρτη 03.06.15 | -312.000.000 | |
| Πέμπτη 04.06.15 | -272.000.000 | |
| Παρασκευή 05.06.15 | -700.000.000 | Μη πληρωμή της δόσης του ΔΝΤ |
| Σύνολο | -3.422.000.000 |
*Καταθέσεις τέλη Απριλίου στα 133,7 δις €, ELA σήμερα 80,7 δις €
.
Πρόκειται φυσικά για μία πολύ άσχημη εξέλιξη, η οποία συνεχίζεται από την αρχή του έτους, φέρνοντας όλο και πιο κοντά την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος – με τρομακτικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία.
Εν τούτοις, τα πολιτικά κόμματα δεν φαίνεται να το συνειδητοποιούν, κρίνοντας από την αδυναμία τους να συνεννοηθούν μεταξύ τους – όπως διαπιστώθηκε από μία ακόμη συνεδρίαση της Βουλής, με θέμα τις προτάσεις των δανειστών, όπου επεκράτησε ξανά η διχόνοια.
.
Στο δρόμο της Αργεντινής
Περαιτέρω, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, η Ελλάδα βαδίζει στα ίχνη της Αργεντινής (άρθρο) – ενώ, εάν δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης, θα είχε ήδη επιλέξει το δρόμο που ακολούθησε η μεγάλη και πλούσια σε φυσικούς πόρους χώρα της Λατινικής Αμερικής. Τη μονομερή στάση πληρωμών δηλαδή, με την οποία «φλερτάρει» ήδη από χθες η κυβέρνηση – μετά από πέντε χρόνια υπαγωγής της στο ΔΝΤ, στον επικεφαλής οργανισμό της Τρόικας.
Αυτό σημαίνει πιθανότατα πως οι δύο χώρες έχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά, όπως πιστεύει ένας συνάδελφός μας (A. Velasco) – εκτός φυσικά από την κακή μακροοικονομική παράδοση, η οποία συνοδεύει την ιστορική εξέλιξη τους.
Η τοποθέτηση του αυτή στηρίζεται σε μία πρόσφατη μελέτη της ασιατικής τράπεζας ανάπτυξης (πηγή), η οποία κατηγοριοποιεί την παγκόσμια οικονομία σε τέσσερις ομάδες: όπου στις δύο πρώτες συμπεριλαμβάνονται οι χώρες ανωτέρου μεσαίου και υψηλού εισοδήματος, ενώ στις άλλες οι μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος.
Τα όρια βέβαια που τοποθετούνται από την Παγκόσμια Τράπεζα, όσον αφορά το ανώτερο μεσαίο εισόδημα (αγοραστική δύναμη 7.250 $), καθώς επίσης το ανώτατο (αγοραστική δύναμη 10.750 $), φαίνονται χαμηλά.
Εν τούτοις, επειδή αναφέρονται αφενός μεν στην αγοραστική αξία των εισοδημάτων, η οποία σε πολλές χώρες είναι η διπλή από κάποιες άλλες (για παράδειγμα, το ΑΕΠ της Κίνας σε κανονικές τιμές είναι 10,36 τρις $, ενώ σε όρους αγοραστικής αξίας 17,63 τρις $, ενώ των Η.Π.Α. 17,42 τρις $ και 17,46 τρις $ αντίστοιχα – προβλέψεις 2014), καθώς επίσης στο έτος 1990, δεν πρέπει να κρίνει κανείς τα ποσά με βάση το σήμερα ή με την αγοραστική αξία της Δύσης, η οποία συχνά συμπίπτει με την κανονική.
Το κοινό τώρα χαρακτηριστικό της Ελλάδας και της Αργεντινής δεν είναι άλλο από το ότι, αποτελούν τις μοναδικές χώρες που «κόλλησαν» για ένα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από όλες τις άλλες, στην κατηγορία του ανώτερου μεσαίου εισοδήματος – πριν από τη μετάβαση τους στην ανώτατη.
Συνεχίζοντας, σύμφωνα με την έρευνα, η Αργεντινή εξελίχθηκε σε μία χώρα ανωτέρου μεσαίου εισοδήματος το 1970 – παραμένοντας στάσιμη στη θέση αυτή για 40 ολόκληρα χρόνια, καταφέρνοντας να μεταβεί στην ανώτατη μόλις το 2010. Αντίστοιχα, η Ελλάδα προσχώρησε στη διεθνή ανώτερη μεσαία τάξη το 1972 – φτάνοντας όμως στην ανώτατη ενωρίτερα, το 2000, μετά από 28 χρόνια παραμονής της στην προηγούμενη κατηγορία.
Καμία όμως άλλη χώρα στον πλανήτη, από αυτές που έφτασαν στην ανώτατη εισοδηματική ομάδα μετά το 1950 και στη συνέχεια, δεν παρέμεινε στάσιμη στη μεσαία για τόσα πολλά χρόνια – αφού η μέση διάρκεια της μετάβασης ήταν 14 χρόνια, με κράτη όπως η Νότια Κορέα, η Ταιβάν και το Χονγκ Κονγκ να παραμένουν στάσιμα μόλις 7 χρόνια.
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, με κριτήριο τα στοιχεία του ΔΝΤ (πηγή), μετά την κρίση το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της σε όρους αγοραστικής δύναμης έχει μειωθεί κατά 10% από το 2010, καθώς επίσης κατά 18% από το 2007 – οπότε πιθανότατα δεν ανήκει πλέον στις χώρες της ανώτατης εισοδηματικής ομάδας.
Όσον αφορά όμως την Αργεντινή, το κατά κεφαλήν εισόδημα της έχει αυξηθεί κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, επίσης μετά το 2010 – αν και, επειδή συνεχίζει να βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, δεν είναι απίθανο να συμβαδίσει ξανά με την Ελλάδα, μετά από μία ανάλογη πτώση του κατά κεφαλήν εισοδήματος.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη του κατά κεφαλήν εισοδήματος της Ελλάδας σε όρους αγοραστικής αξίας (ΡΡΡ), καθώς επίσης της Αργεντινής (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά στήλη) – η οποία είναι ανάλογη.
.
.
Έτσι λοιπόν συμπεραίνεται πως και οι δύο χώρες υποφέρουν από την «παγίδα του μεσαίου εισοδήματος» – όπως αποκαλείται η στασιμότητα τους στη συγκεκριμένη περιοχή για πάρα πολλά χρόνια, καθώς επίσης ο κίνδυνος «υποτροπιασμού» που εμφανίζουν, όταν ευρίσκονται πλέον στην ανώτατη. Τα αίτια τώρα της παγίδας είναι τα εξής:
