Βιώνουμε μία επανάληψη του Μεγάλου Παιχνιδιού, μεταξύ της Ρωσίας, των Η.Π.Α. και της ΕΕ, σύμφωνα με το οποίο αυτός που κυριαρχεί στα Βαλκάνια, κυριαρχεί στο ενεργειακό μέλλον της κεντρικής Ευρώπης – ειδικά της βιομηχανικής Γερμανίας
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Από πολλά χρόνια τώρα μαίνεται στην Ευρώπη ένας ψυχρός ενεργειακός πόλεμος, ο οποίος αφορά την κατασκευή και τη λειτουργία των αγωγών μεταφοράς ενέργειας – όπου τα επί μέρους συμφέροντα των διαφόρων συμμετεχόντων αποτελούν τα κρίσιμα κίνητρα των συμπεριφορών τους, στις συγκρούσεις που παρατηρούνται. Ειδικότερα τα εξής:
.
TAP και South Stream
Οι ανταγωνιστές της Gazprom είχαν μία πολύ σημαντική επιτυχία το 2013 όπου το Αζερμπαϊτζάν, ως μέρος μίας κοινοπραξίας με ευρωπαϊκούς ενεργειακούς ομίλους, επιλέχθηκε για τη μεταφορά φυσικού αερίου, από τα καινούργια κοιτάσματα του «Schah-Denis-II» προς την Ευρώπη.
Στο εγχείρημα αυτό συμμετέχει επίσης η βρετανική ΒΡ – ενώ μέσω του αγωγού «Trans-Adria-Pipeline» (ΤΑΡ), σχεδιάζεται από το 2018 η μεταφορά 20 δις κυβικών μέτρων ετησίως, μέσω της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Αλβανίας, της Αδριατικής και της Ιταλίας, προς την κεντρική Ευρώπη. Το Μάρτιο εγκαινιάσθηκε στην Τουρκία η κατασκευή του αγωγού, ο οποίος αντιμετωπίζεται αρνητικά από τη Ρωσία.
Μικρότερη επιτυχία είχε ο αγωγός South Stream, ο οποίος αποτελούσε ένα κοινό εγχείρημα της Ευρώπης με τη Ρωσία – με στόχο να αποφευχθεί η μεταφορά φυσικού αερίου από την Ουκρανία, λόγω των πολλαπλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει (άρθρο).
Ο αγωγός θα μετέφερε 63 δις κυβικά μέτρα μέσω της Μαύρης Θάλασσας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της Ουγγαρίας και της Αυστρίας προς την κεντρική Ευρώπη – καθιστώντας περιττό το παλαιό σύστημα μεταφοράς, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της Λευκορωσίας, καθώς επίσης της Πολωνίας, ως χώρες διέλευσης.
Εν τούτοις το εγχείρημα, στο οποίο εκτός από την Gazprom συμμετείχαν η ιταλική ENI, η γαλλική EDF και η γερμανική Wintershall, αντιμετώπισε εμπόδια από την ΕΕ, λόγω της ισχυροποίησης δήθεν της μονοπωλιακής θέσης της ρωσικής εταιρείας – αν και η πραγματική αιτία ήταν το ότι, η ΕΕ επιθυμούσε να ενισχύσει έναν άλλο αγωγό, τον Nabucco.
Στα πλαίσια αυτά, όταν ο Nabucco ακυρώθηκε, ξεκίνησαν ξανά τα σχέδια για τον South Stream, όπου το 2013 γιορτάσθηκε το ξεκίνημα της κατασκευής του – ενώ στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται όλοι οι αγωγοί.
.
Ρωσία, Ευρώπη, ενέργεια – οι κατασκευασμένοι και οι υπό κατασκευή αγωγοί φυσικού αερίου.
.
Περαιτέρω, με την προσάρτηση της Κριμαίας άλλαξε ξανά η στάση της ΕΕ, όσον αφορά το εγχείρημα – όπου το Μάρτιο του 2014, ο γερμανός επίτροπος ενέργειας ανακοίνωσε την καθυστέρηση της κατασκευής του South Stream. Στη συνέχεια, το 2014 η ΕΕ τοποθετήθηκε εναντίον της Βουλγαρίας, όσον αφορά την κατασκευή του αγωγού, με αποτέλεσμα τον άμεσο συμβιβασμό της – μεταξύ άλλων λόγω των τραπεζικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε (άρθρο).
Τελικά, το Δεκέμβριο του 2014, η κατασκευή του αγωγού ακυρώθηκε ολοσχερώς – αποτελώντας ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο η Ευρώπη ενεργεί εις βάρος των συμφερόντων των Πολιτών της, μετά το ξεκίνημα της ουκρανικής κρίσης.
Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται από το ότι, ο South Stream θα είχε ανεξαρτητοποιήσει την ΕΕ και ιδίως τις χώρες των Βαλκανίων, από την ανασφαλή τροφοδοσία τους μέσω της Ουκρανίας – ενώ τεκμηριώνει πως ο σκοπός της ΕΕ είναι η ενίσχυση των αμερικανικών συμφερόντων, αφού οι Η.Π.Α. επιδιώκουν την προώθηση της σχιστολιθικής μεθόδου παραγωγής ενέργειας, καθώς επίσης του σχιστολιθικού αερίου στην αγορά της.
