Οι Η.Π.Α., με τη στρατηγική της καμένης γης, δεν έχουν να χάσουν τίποτα εάν καταστραφεί η Ουκρανία, ενώ η Ευρώπη πάρα πολλά – αφού εκατομμύρια ένοπλοι πεινασμένοι θα εισέβαλλαν στη Ρωσία και στην ΕΕ, εγκληματώντας για να επιβιώσουν
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς, είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική, είναι ο θόρυβος πριν την ήττα”. (Sun Tzu).
.
Ανάλυση
Όπως έγραψα στο πρώτο μέρος του κειμένου (ανάλυση), η υπερδύναμη δεν κυβερνάται από ηλιθίους – οπότε αντιλαμβάνεται πολύ καλά τη δύσκολη οικονομική και γεωπολιτική κατάσταση, στην οποία βρίσκεται. Κατανοεί επίσης πως η Ρωσία δεν σχεδιάζει να της δημιουργήσει προβλήματα, ενώ είναι πράγματι διατεθειμένη να συνεργασθεί μαζί της, αρκεί αυτή η συνεργασία να είναι σε ισότιμο επίπεδο – όχι όπως η αντίστοιχη με την Ευρώπη, η οποία έχει αποδεχθεί την υποτέλεια της, ακόμη και σε επιχειρηματικό πλαίσιο (συμφωνίες TTIP, TISA).
Η συνεργασία όμως αυτή δεν είναι καθόλου αποδεκτή από τις Η.Π.Α. – επειδή η πολιτική και οικονομική ελίτ τους έχουν συνηθίσει την ιδιότητα τους, ως οι ιδιοκτήτες του πλανήτη, τουλάχιστον τα τελευταία 25 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αδυνατούν δε να κατανοήσουν πώς είναι δυνατόν να αμφισβητήσει κανείς τα «βασιλικά» τους προνόμια – ενώ, σε αντίθεση με τη Ρωσία, θεωρούν τον πόλεμο ως ζωτικής σημασίας για τις ίδιες, ειδικά επειδή ο πόλεμος είναι αρχικά ένας αγώνας για την κατάκτηση πόρων.
Συνήθως δε ο νικητής είναι αυτός που κερδίζει τους περισσότερους πόρους, εξασφαλίζοντας έτσι τη δυνατότητα να κινητοποιήσει τελικά περισσότερα στρατεύματα, πλοία και αεροπλάνα – ενώ, ακόμη και αν βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα με μία τακτική νίκη στο πεδίο του πολέμου.
Επειδή τώρα οι πυρηνικές δυνάμεις δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν κατά πρόσωπο, οι μάχες για την έμμεση κατάκτηση πόρων και συμμάχων είναι υψίστης σημασίας – όπου όμως η Ρωσία ευρίσκεται σε καλύτερη θέση, αφού οι χώρες που ευθυγραμμίζονται μαζί της ελέγχουν περίπου το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ, τα δύο τρίτα του πληθυσμού του πλανήτη, καθώς επίσης τα τρία τέταρτα της επιφανείας του.
Επομένως, οι Η.Π.Α., με συμμάχους ουσιαστικά μόνο την ΕΕ, την Ιαπωνία, τον Καναδά και την Αυστραλία, είναι υποχρεωμένες να δράσουν άμεσα, αφού αρνούνται να αποδεχθούν τη συνεργασία της Ρωσίας (οπότε και των συμμάχων της) σε ισότιμο επίπεδο – έχοντας τις παρακάτω βασικές επιλογές τακτικής:
.
Η πρώτη επιλογή
Η πρώτη «τακτική επιλογή» ήταν αυτή που προσπάθησαν να εφαρμόσουν οι Η.Π.Α., προκαλώντας την κρίση στην Ουκρανία με τη βοήθεια της υποτελούς τους Γερμανίας – μία προσπάθεια ουσιαστικά να αναγκάσουν τη Ρωσία να διαλέξει μεταξύ μίας κακής κατάστασης, καθώς επίσης μίας χειρότερης (το μη χείρον βέλτιστο).
(α) Η κακή κατάσταση: Εν προκειμένω, η Ρωσία θα υποχρεωνόταν να αποδεχθεί ένα ναζιστικό κράτος στα σύνορα της, με αποτέλεσμα τη δραματική απώλεια του διεθνούς κύρους της, καθώς επίσης της εμπιστοσύνης των συμμάχων της – οπότε θα έχανε την υποστήριξη τους ενώ, μετά από κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα, θα γινόταν ευάλωτη σε εσωτερικές και εξωτερικές εχθρικές δυνάμεις, φιλικά διακείμενες στις Η.Π.Α., χωρίς καμία δυνατότητα επιβίωσης.
(β) Η χειρότερη κατάσταση: Από την άλλη πλευρά, εάν η Ρωσία αντιδρούσε στέλνοντας στρατό στην Ουκρανία, με στόχο την ανατροπή της πραξικοπηματικής κυβέρνησης της, η οποία θα αντικαθιστούταν από τη νόμιμα εκλεγμένη, θα προκαλούσε την οργή όλων των χωρών – οι οποίες θα την κατηγορούσαν για επίθεση εναντίον ενός ανεξάρτητου κράτους, καθώς επίσης για τη βίαιη καταστολή μίας λαϊκής επανάστασης.
Παράλληλα, θα αποδοκιμαζόταν εκ μέρους των Ουκρανών Πολιτών, οπότε θα υποχρεωνόταν να δαπανά συνεχώς περισσότερους πόρους (οικονομικούς, στρατιωτικούς, πολιτικούς και διπλωματικούς), για να διατηρεί μία δική της κυβέρνηση στο Κίεβο – αφού, κάτω από τέτοιες συνθήκες, δεν θα μπορούσε να επιβιώσει καμία άλλη.
Τελικά όμως, ο Putin κατάφερε να αποφύγει την παγίδα και το δίλλημα, μη εισβάλλοντας άμεσα στην Ουκρανία και διατηρώντας ένα κίνημα αντίστασης εναντίον της κυβέρνησης, στην ανατολική πλευρά της χώρας – με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν οι Η.Π.Α. να δαπανήσουν χρήματα για τη διατήρηση του καθεστώτος του Κιέβου (ΔΝΤ, ευρωπαϊκά κονδύλια), το οποίο είναι καταδικασμένο να αποτύχει, ενώ η Ρωσία παρέμεινε στο περιθώριο, με ειρηνευτικές προτάσεις.
.
Η δεύτερη επιλογή
Πρόκειται για τη γνωστή τακτική του «καμένου εδάφους» κατά την οποία, ότι δεν μπορεί να καταληφθεί από τον εχθρό πρέπει να καταστραφεί όσο το δυνατόν περισσότερο – έτσι ώστε η νίκη του εχθρού, ακόμη και «στα σημεία», να αποδειχθεί πιο δαπανηρή από την ήττα του.
Στα πλαίσια αυτά, οι Η.Π.Α. έχουν σταματήσει να βοηθούν την Ουκρανία οικονομικά (η «βοήθεια» του ΔΝΤ χορηγείται έναντι πολλαπλών ανταλλαγμάτων, όπως διαπιστώθηκε από την Ελλάδα, καθώς επίσης από πολλές άλλες χώρες), διατηρώντας απλά μία «πολιτική ρητορική βοήθειας» – ενώ παράλληλα ενθαρρύνουν την κυβέρνηση της να διευρύνει τον εμφύλιο πόλεμο, σε όλη την έκταση της χώρας.
Ο υπόγειος στόχος τους είναι η κατά το δυνατόν μεγαλύτερη καταστροφή των υποδομών της Ουκρανίας, έτσι ώστε ο πληθυσμός της να οδηγηθεί στα κατώτατα όρια της επιβίωσης – με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε ένα σύνολο εκατομμυρίων πεινασμένων ανθρώπων, απελπισμένων και βαριά οπλισμένων, οι οποίοι θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλο για την απόκτηση τροφίμων ή άλλων βασικών προϊόντων διαβίωσης.
Για να σταματήσουν τώρα αυτές οι αιματηρές συγκρούσεις, θα πρέπει να ακολουθήσει μία μαζική διεθνής στρατιωτική επέμβαση – αφού η πολιτοφυλακή από μόνη της δεν θα μπορεί να τα καταφέρει. Θα απαιτηθούν επί πλέον τεράστια ποσά χρημάτων, για να τραφεί ο πληθυσμός, καθώς επίσης για να ανοικοδομηθεί η Ουκρανία – έως ότου αποκτήσει τη δυνατότητα να επιβιώνει από μόνη της.
Ο πρόεδρος Putin αντιλαμβάνεται βέβαια την παγίδα, γνωρίζοντας πως ένα μεγάλο μέρος του κόστους θα πρέπει να αναληφθεί από τη Ρωσία – ένα ενδεχόμενο που θα την εξαντλούσε οικονομικά, ενώ είναι πολύ πιθανόν να μην αρκούσαν οι πόροι που διαθέτει.
Η Ουκρανία συνορεύει με τη Ρωσία, οπότε δεν θα μπορούσε να ευρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, χωρίς να την επηρεάζει – ενώ ζουν αρκετοί Ρώσοι στην επικράτεια της, τους οποίους ο πρόεδρος Putin δεν θα είχε τη δυνατότητα να εγκαταλείψει στη μοίρα τους, εισπράττοντας την «απόρριψη» του δικού του λαού.
Ως εκ τούτου, ο δικός του στόχος είναι να μην οδηγηθεί η Ουκρανία σε μία κατάσταση που θα είναι αδύνατον να ελεγχθεί από την ίδια – οπότε είναι απαραίτητη η ελαχιστοποίηση των απωλειών και της καταστροφής. Πρέπει λοιπόν να καταφέρει να διασώσει το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας της, καθώς επίσης τις υποδομές των μεγάλων πόλεων – έτσι ώστε να επιβιώσει ο πληθυσμός, αναλαμβάνοντας στη συνέχεια ο ίδιος την αποκατάσταση της τάξης και την εκδίωξη της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Κιέβου.
