Τα αποτελέσματα για το έλλειμμα και για το δημόσιο χρέος
Για να μπορέσει κανείς να ερευνήσει τις επιπτώσεις της πολιτικής λιτότητας στο πρωτογενές έλλειμμα, καθώς επίσης στο δημόσιο χρέος, θα πρέπει να κάνει κάποιες υποθέσεις όσον αφορά την ελαστικότητα του προϋπολογισμού, τις πληρωμές των τόκων, καθώς επίσης την εξέλιξη των τιμών – σε ένα υποθετικό σενάριο χωρίς τη λήψη μέτρων.
Όσον αφορά την ελαστικότητα, σε συνθήκες ανάλογες με αυτές των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης υιοθετείται ο συντελεστής 0,47 (πηγή), για τους τόκους αυτοί που πραγματικά πληρώθηκαν, ενώ για τις τιμές ο μέσος της Ευρωζώνης – οπότε ένας αντίστοιχος συντελεστής (deflator). Έτσι καταλήγει κανείς στο γράφημα που ακολουθεί.
.
Πηγή: Ameco, Gechert-Rannenberg
.
Στο επάνω μέρος (αριστερή κάθετος), η κόκκινη γραμμή αναφέρεται στο πραγματικό πρωτογενές πλεόνασμα (έλλειμμα έως το 2013), ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, η πορτοκαλί στο ίδιο εάν είχαν επιβληθεί μέτρα μόνο στα έσοδα, ενώ η μπλε εάν δεν είχαν επιβληθεί καθόλου μέτρα λιτότητας.
Όπως φαίνεται από το γράφημα, εάν δεν είχαν επιβληθεί μέτρα λιτότητας (μπλε γραμμή και μπλε στήλες), το πρωτογενές έλλειμμα θα παρέμενε περίπου στα επίπεδα του 2009 (-10%) και λίγο υψηλότερα, ενώ το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ το 2014 θα ήταν περίπου 10 μονάδες χαμηλότερο – επειδή δεν θα είχε μειωθεί το ΑΕΠ. Το βασικότερο όμως όλων θα ήταν το ότι, δεν θα υπήρχε αύξηση της ανεργίας, αφού δεν θα είχε μειωθεί το ΑΕΠ – οπότε η χώρα θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση.
.
Εναλλακτικά σενάρια
Από το πρώτο γράφημα της ανάλυσης συμπεραίνεται πως οι αρνητικές επιπτώσεις της μείωσης των δαπανών (με εξαίρεση τις δημόσιες επενδύσεις) είναι πολύ χαμηλότερες, όταν η οικονομία δεν ευρίσκεται σε ύφεση. Εάν λοιπόν δεν είχαν επιβληθεί στην Ελλάδα όλα τα μέτρα μαζί, αλλά είχαν επεκταθεί σε μεγαλύτερη διάρκεια, τότε η μείωση του ΑΕΠ δεν θα ξεπερνούσε το 9% αντί του 28% που έφτασε το 2013 – ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα θα είχε καλυτερεύσει κατά 20 μονάδες σε σχέση με το ΑΕΠ του 2009, σε όρους ΑΕΠ του 2009. Επομένως, θα ήταν διπλάσιο από το σημερινό, η χώρα θα είχε ήδη εξυγιανθεί, ενώ η ανεργία θα είχε αυξηθεί πολύ λιγότερο.
Από το ίδιο γράφημα φαίνεται πως οι πολλαπλασιαστές, στην περίπτωση αύξησης μόνο των φόρων, είναι πολύ χαμηλοί – ενώ από το δεύτερο γράφημα (πορτοκαλί γραμμή) τεκμηριώνεται ότι, εάν είχαν αυξηθεί μόνο οι φόροι, χωρίς να ληφθούν καθόλου μέτρα στον τομέα των δαπανών, θα υπήρχε ένα πολύ μικρό έλλειμμα το 2014, σχεδόν όσο το πραγματικό πρωτογενές πλεόνασμα που είχε η χώρα.
Την ίδια στιγμή όμως το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ θα ήταν κατά 40% χαμηλότερο (στο 135% του ΑΕΠ περίπου) – γεγονότα που σημαίνουν ότι, τα μέτρα λιτότητας, λόγω των υψηλών πολλαπλασιαστών τους, δεν προσέφεραν τίποτα αλλά, αντίθετα, κατέστρεψαν την οικονομία της Ελλάδας. Επειδή δε οι πολλαπλασιαστές αυτοί ήταν γνωστοί εκ των προτέρων (πηγή), δεν επρόκειτο για λάθος της Τρόικας, αλλά για ένα έγκλημα εκ προμελέτης.
Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν προς το συμφέρον των δανειστών η μη επιβολή όλων μαζί των μέτρων, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα – η υπομονετική επέκταση τους δηλαδή σε περισσότερα χρόνια. Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως η Τρόικα είχε εντελώς διαφορετικές προθέσεις – οι οποίες ήταν αντίθετες τόσο με την εξυγίανση Ελλάδας, όσο και με τα οικονομικά συμφέροντα των δανειστών της.
Μεταξύ αυτών των προθέσεων ήταν ασφαλώς η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας, αφού προηγουμένως πιέζονταν οι τιμές σε εξευτελιστικά επίπεδα, καθώς επίσης η επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρωζώνη (εργατική νομοθεσία, μείωση μισθών κοκ.).
.
Επίλογος
Οι οικονομικές μελέτες, καθώς επίσης οι αριθμοί που υποχρεωτικά τις συνοδεύουν, είναι ασφαλώς πολύ κουραστικές – ειδικά για όσους δεν έχουν την απαιτούμενη εκπαίδευση. Είναι όλως απολύτως απαραίτητες, επειδή τεκμηριώνουν όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν σε μία χώρα – τα οποία πρέπει να γίνονται κατανοητά από τους Πολίτες της, έτσι ώστε να είναι σίγουροι για όλα όσα πρεσβεύουν και απαιτούν.
Στην περίπτωση της Ελλάδας αποδεικνύεται με αναμφισβήτητους αριθμούς ότι, επρόκειτο για ένα έγκλημα εκ προμελέτης εκ μέρους της Τρόικας – το οποίο έχει ζημιώσει τους Πολίτες σε βαθμό που ούτε καν διανοούνται, από κάθε πλευρά. Με κριτήριο δε την κατάρρευση των τιμών των παγίων (ακίνητα, μετοχές κοκ.), τις χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την ανεργία, την κατακόρυφη πτώση του ΑΕΠ, των εισοδημάτων κλπ., η ζημία που έχει προκληθεί στη χώρα υπερβαίνει το 1 τρισεκατομμύριο € – χωρίς απολύτως καμία διάθεση υπερβολής.
Επομένως, η διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης η έγκριση ενός αναπτυξιακού προγράμματος για την αναβίωση του παραγωγικού μηχανισμού της Ελλάδας, είναι τα ελάχιστα που πρέπει να απαιτηθούν – ως αποζημίωση για την τρομακτική καταστροφή που προκλήθηκε στην πατρίδα μας από την Τρόικα.
Στα πλαίσια αυτά, πρέπει να στηριχθεί, καθώς επίσης να πιεστεί η κυβέρνηση, έτσι ώστε να απαιτήσει αυτά ακριβώς που δικαιούμαστε – χωρίς συμβιβασμούς οι οποίοι δεν οδηγούν πουθενά, αλλά απλά επεκτείνουν το μαρτύριο της σταγόνας.
Βιβλιογραφία: Gechert-Rannenberg, Almunia, Miguel, Christiano, L. J. / Eichenbaum, M. / Rebelo
.
