H παγκόσμια δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου επιβάλλεται μέσω της Πολιτικής, των Κεντρικών Τραπεζών και του Χρέους στις ανθρώπινες κοινωνίες – με στόχο τη συνεχή αύξηση των κερδών μίας συνεχώς μειούμενης ελίτ
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ζούμε σε έναν πλανήτη, στο οποίο έχει κυριαρχήσει ο νεοφιλελεύθερος κανιβαλισμός. Οι 500 μεγαλύτερες πολυεθνικές ελέγχουν το 52,8% του παγκοσμίου ακαθαρίστου προϊόντος, ύψους 73,8 τρις $ το 2013.
Την ίδια στιγμή αυξάνεται ραγδαία η φτώχεια στο μισό νότιο ημισφαίριο – ενώ κάθε πέντε δευτερόλεπτα πεθαίνει από την πείνα ένα παιδί. Σχεδόν 1 δις άνθρωποι υποσιτίζονται, σε έναν πλανήτη που είναι πάμπλουτος και ανήκει σε όλους” (J. Ziegler).
.
Άρθρο
Προφανώς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τεκμηριωμένα τους πολυεθνικούς ομίλους, για την έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής στις αναδυόμενες οικονομίες ή να τους θεωρήσει υπεύθυνους για τις συνεχείς αποτυχίες των κυβερνήσεων – οι οποίες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με την αποστολή τους, για πολλές διαφορετικές αιτίες, όπως είναι η ανικανότητα, η ανεπάρκεια, η πολιτική διαφθορά, η αμετροέπεια, η ιδιοτέλεια κοκ.
Άλλωστε το πρόβλημα ευρίσκεται κάπου αλλού – στην έλλειψη κοινωνικού ελέγχου, καθώς επίσης στο ότι ο πλανήτης σήμερα λειτουργεί ολοκληρωτικά με βάση το αξίωμα του μεγαλύτερου εφικτού κέρδους, με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Με μία «ιδεολογία» δηλαδή, η οποία έχει επικρατήσει σε όλα τα επίπεδα: στην Πολιτική, στην Οικονομία, καθώς επίσης σε όλες τις ομάδες κοινών συμφερόντων.
Η ψευδής «γνώση» δε, σύμφωνα με την οποία η Οικονομία ακολουθεί τους φυσικούς νόμους, φροντίζοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ευημερία των ανθρώπων ευρύτερα, αμφισβητείται πλέον σπάνια – ακόμη περισσότερο θεωρείται νομοτελειακή, δεδομένη, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. ή στην Αφρική.
Η ιδεολογία αυτή οδηγεί αυτόματα στην κλοπή «αντικειμένων» που ανήκουν σε όλους – μία διαδικασία που ξεκίνησε από τότε που «ανακαλύφθηκε» η έννοια της ιδιοκτησίας. Ο P.J. Proudhon, το 1846, είχε γράψει πως «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή», ενώ ο J.J. Rousseau είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, «Η δυστυχία ξεκίνησε όταν ο πρώτος άνθρωπος περιέφραξε ένα κομμάτι γης, χαρακτηρίζοντας το δικό του».
Ελπίζουμε βέβαια να μην δημιουργηθεί η παρανόηση, σύμφωνα με την οποία υποστηρίζουμε τις πρώην σοβιετικές κοινωνίες, επειδή δεν επιτρεπόταν η ιδιοκτησία σε αυτές – αφού η παράλληλη ύπαρξη της διαφθοράς, της αδικίας, της καταπίεσης και της ανελευθερίας που τις χαρακτήριζε, είναι ένας σημαντικός λόγος, για να τις απορρίψει κανείς εξ ολοκλήρου.
Η κεντρική μας θέση είναι άλλωστε εντελώς αντίθετη – το ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ενώ οι κοινωνίες πρέπει να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, έτσι ώστε να έχει ο καθένας την ευκαιρία να επιδιώξει τη δική του ατομική ευτυχία, χωρίς να είναι εις βάρος κανενός άλλου (ούτε του φυσικού περιβάλλοντος).
.
Η εποχή της αφθονίας
Περαιτέρω ο K. Marx πίστευε μέχρι τη στιγμή που πέθανε ότι, η αντικειμενική έλλειψη αγαθών θα ήταν αυτή που θα καθόριζε το μέλλον της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του εκείνης της εποχής, οι άνθρωποι θα συγκρούονταν διαχρονικά για να εξασφαλίζουν τα λίγα σε απόλυτους αριθμούς αγαθά – τα οποία δεν θα αρκούσαν για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες όλου του πληθυσμού.
Σε αυτήν την παραδοχή στήριξε ουσιαστικά τη θεωρία του για την πάλη των τάξεων – η οποία εξελίχθηκε αργότερα στον «εφαρμοσμένο κομμουνισμό», με εντελώς εσφαλμένο τρόπο κατά την υποκειμενική μας άποψη.
Από την εποχή που πέθανε όμως ο Marx μέχρι σήμερα, ο πλανήτης βίωσε μία εντυπωσιακή εξέλιξη, αυξάνοντας κατακόρυφα την παραγωγική του δυναμικότητα – με αφετηρία την πρώτη βιομηχανική επανάσταση και σε επίπεδα που ήταν αδύνατον να φαντασθεί ποτέ κανείς. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχουν πλέον αντικειμενικές ελλείψεις σε αγαθά – να έχει εξαφανισθεί δηλαδή το πρόβλημα που βίωναν οι άνθρωποι στους περασμένους αιώνες.
Στα πλαίσια αυτά, η παγκόσμια γεωργική οικονομία έχει τη δυνατότητα να εκθρέψει τουλάχιστον 12 δις ανθρώπους – οπότε στα 7 δις που ζουν σήμερα θα μπορούσε να εξασφαλισθεί, σε συνθήκες ελευθερίας, ένα βασικό βιοτικό επίπεδο, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ως εκ τούτοι, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν σήμερα επειδή η παραγωγή τροφίμων δεν είναι αρκετή, αλλά λόγω του ότι δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά – τους έχει απαγορευθεί για να εξασφαλισθεί η κερδοφορία των απίστευτα δικτυωμένων πολυεθνικών (γράφημα), καθώς επίσης η δυσανάλογη ευημερία των υπολοίπων.
.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Για να εκλείψει το πρόβλημα, στο οποίο οφείλονται μεταξύ άλλων τα «μεταναστευτικά ρεύματα» των πεινασμένων προς τη Δύση, οι εξεγέρσεις σε χώρες όπως η Αίγυπτος κλπ., θα έπρεπε να εξασφαλισθεί στους ανθρώπους η κάλυψη των αναγκών τους εκεί που διαμένουν. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, ενώ φαίνεται πως δεν ενδιαφέρει κανέναν – με εξαίρεση τα τείχη που κατασκευάζονται, για την παρεμπόδιση των «εισβολέων».
