Η Ελλάδα, το μοναδικό πρόβατο που αντιδράει κλειδωμένο στο κλουβί, επιχειρώντας να «δαγκώσει» το μεγάλο λύκο, τη Γερμανία, κινδυνεύει με στάση πληρωμών – έχοντας αποκοπεί από τις διεθνείς χρηματαγορές και από τη χρηματοδότηση της Ευρώπης
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ο Λένιν, το έργο του οποίου φαίνεται να γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση, είχε πει κάποτε πως υπάρχουν καταστάσεις, στις οποίες πρέπει κανείς να θυσιάζει χώρο, για να κερδίζει χρόνο. Με βάση το συγκεκριμένο αξίωμα η ασαφής συμφωνία με την Ευρώπη, η οποία επιτεύχθηκε την προηγούμενη Παρασκευή, ενώ επικυρώθηκε τη Δευτέρα, οδηγεί στο εξής συμπέρασμα:
Η ηγεσία της χώρας μας υποχώρησε, συμβιβάσθηκε, αποδέχθηκε αυτά που της ζητήθηκαν, θυσιάζοντας αρκετές προεκλογικές της δεσμεύσεις, με στόχο να κερδίσει χρόνο – ελπίζοντας πως θα αντέξει έως την επόμενη διαπραγμάτευση, όπου ίσως θα αλλάξουν κάποια πράγματα στην Ευρώπη, τα οποία θα της επιτρέψουν να επανέλθει, επαναφέροντας τις απαιτήσεις της”.
.
Άρθρο
Κατ’ αρχήν οφείλουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε ορισμένες έννοιες, έτσι ώστε να είναι σαφή αυτά που κάθε φορά αναφέρουμε, αναζητώντας τις λύσεις του ελληνικού προβλήματος. Πριν από όλα λοιπόν τη λέξη «πτώχευση ή χρεοκοπία», η οποία είναι συνώνυμη με την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους – που μπορεί να γίνει ως εξής:
(α) Είτε με την ονομαστική διαγραφή ενός μέρους του, σε συνδυασμό με το «διακανονισμό» του υπολοίπου (επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, χαμηλότερα επιτόκια, ρήτρα ανάπτυξης ή εξαγωγών κλπ.) – όπου με την έννοια «ονομαστική» περιγράφεται η εφάπαξ μείωση του κεφαλαίου (για παράδειγμα, με διαγραφή 30% τα 1.000 € γίνονται αμέσως 700 €).
(β) Είτε με την καθυστέρηση/επιμήκυνση της αποπληρωμής χωρίς διαγραφή, αλλά με το διακανονισμό του χρέους ως άνω – ενδεχομένως με την αντικατάσταση των ομολόγων, με καινούργια άλλης μορφής (μηδενικού επιτοκίου, με επιτόκιο αλλά αόριστης λήξης κοκ.).
Η χρεοκοπία τώρα μπορεί να είναι είτε ελεγχόμενη, είτε όχι (ανεξέλεγκτη) – όπου με τη λέξη «ελεγχόμενη» περιγράφεται η αναδιάρθρωση (διακανονισμός) του χρέους, πριν η χώρα προβεί σε στάση πληρωμών (αναγκαστική λόγω έλλειψης χρημάτων ή εκούσια), σε συμφωνία με τους δανειστές της.
Αντίθετα, όταν αναφερόμαστε σε «ανεξέλεγκτη» χρεοκοπία, τότε πρόκειται για μία μονομερή στάση πληρωμών (αναγκαστική ή εκούσια), όπως στο παράδειγμα της Αργεντινής, έτσι ώστε να ακολουθήσει μετά η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές – με στόχο το διακανονισμό του χρέους (διαγραφή, επιμήκυνση κλπ.).
Εύλογα, η ελεγχόμενη χρεοκοπία είναι πολύ λιγότερο επώδυνη από την ανεξέλεγκτη – η οποία έχει πολλά αρνητικά επακόλουθα, μεταξύ των οποίων την παραμονή της χώρας για αρκετά χρόνια εκτός των χρηματαγορών (με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δανεισθεί, υποχρεούμενη να καλύπτει τις δημόσιες δαπάνες από τα έσοδα της). Οι αρνητικές συνέπειες δεν περιορίζονται στο κράτος, αλλά διευρύνονται στις επιχειρήσεις, στις τράπεζες κοκ.
Η ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία πάντως εντός της Ευρωζώνης, θεωρείται λιγότερο επώδυνη από κάποια άλλη, κυρίως επειδή δεν προκαλούνται προβλήματα στο νόμισμα – μεγάλη υποτίμηση, αδυναμία εισαγωγών κοκ.
Περαιτέρω, όταν η διαπραγμάτευση γίνεται με κράτη-πιστωτές, αρμόδιο είναι το «κλαμπ του Παρισιού», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για ένα συμβατικό δικαστήριο – αφού δεν παίρνει το ίδιο αποφάσεις, αλλά αυτοί που διαπραγματεύονται μεταξύ τους.
Από την άλλη πλευρά, όταν διαπραγματεύονται κράτη με ιδιώτες (επενδυτές, τράπεζες), τότε οι συζητήσεις γίνονται στο «κλαμπ του Λονδίνου» – το οποίο επίσης δεν έχει την έννοια του δικαστηρίου.
Σε περίπτωση τώρα που παρουσιάζονται εκ των υστέρων «περιπλοκές» μεταξύ πιστωτών και δανειζομένων, υπεύθυνο είναι το αμερικανικό «Διεθνές κέντρο επίλυσης επενδυτικών διαφορών» (ICSID) – στο οποίο κατέφυγε πρόσφατα η Αργεντινή, χάνοντας τελικά τη δίκη με τους γύπες (άρθρο).
Συνεχίζοντας, αυτό που προφανώς επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση είναι η «ελεγχόμενη χρεοκοπία» εντός της Ευρωζώνης – η αναδιάρθρωση δηλαδή του δημοσίου χρέους, σε συμφωνία με τους δανειστές. Μη συμπεριλαμβανομένου βέβαια του ΔΝΤ, το οποίο απαιτεί πάντοτε την εμπρόθεσμη καταβολή των δόσεων των δανείων που εγκρίνει – με μία και μοναδική εξαίρεση στον Ισημερινό.
Πιθανότατα η «απαίτηση» της δεν αφορά τους κατόχους των ομολόγων αγγλικού δικαίου που εκδόθηκαν με το PSI, αφού θεωρείται σχεδόν αδύνατο να συμφωνήσουν – αλλά μόνο τα κράτη της Ευρωζώνης (άρθρο).
Στο σημείο αυτό, στο εσωτερικό της χώρας η κυβέρνηση αναφέρεται σε ονομαστική διαγραφή, καθώς επίσης σε διακανονισμό του υπολοίπου (με χαμηλότερα επιτόκια, με ρήτρα ανάπτυξης, με «αέναα» ομόλογα κοκ.) – ενώ στο εξωτερικό, όπως και στη συμφωνία με το Euro Group, μόνο σε διακανονισμό, χωρίς ονομαστική διαγραφή.
.
Η Ευρωζώνη
Περαιτέρω, η συμμετοχή μίας χώρας στην Ευρωζώνη είναι τελεσίδικη και αμετάκλητη – αφού δεν προβλέπεται πουθενά η εκούσια ή ακούσια έξοδος της, για κανένα λόγο. Εάν δεν ήταν έτσι, τότε το ευρώ θα χαρακτηριζόταν ως η απάτη του αιώνα – για λόγους που έχουν αναφερθεί (άρθρο).
Στην ιδρυτική συμφωνία της Ευρωζώνης δεν αναφέρεται πως τυχόν χρεοκοπία μίας «χώρας-μέλους» σημαίνει αυτόματα την έξοδο της, οπότε την υιοθέτηση του εθνικού της νομίσματος. Επομένως, εάν η Ελλάδα επιλέξει ή αναγκαστεί να χρεοκοπήσει, δεν κινδυνεύει με έξοδο της από το ευρώ, με νόμιμες διαδικασίες – γεγονός που σημαίνει πως όλα όσα ακούγονται είναι τρομοκρατικά, χωρίς κανένα αντικείμενο.
