H κυβέρνηση έδειξε πολύ ενωρίς τα χαρτιά της, δεν ήταν αρκετά αποφασισμένη και δεν πήρε κανένα ρίσκο – με αποτέλεσμα να έχει χάσει την αξιοπιστία που απαιτούν οι μπλόφες, για να κερδηθεί το παιχνίδι χωρίς να έχει κανείς τα καλύτερα χαρτιά
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ο ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα, από την απλή ουδετερότητα” (Machiavelli).
.
Άποψη
«Το να είσαι ανίκητος εξαρτάται από την άμυνα, όμως η πιθανότητα να νικήσεις εξαρτάται από την επίθεση», γράφει ο γνωστός, σοφός κινέζος στρατηγός στο βιβλίο του «Η τέχνη του πολέμου», τονίζοντας παντού πως ο πόλεμος δεν κρίνεται από την θαρραλέα πρόθεση να πολεμήσεις, αλλά από το αποτέλεσμα του. Όταν προσποιείσαι δε ότι κέρδισες τη μάχη, ενώ την ίδια στιγμή ο εχθρός καταλαμβάνει τα εδάφη σου, θεωρείς το λαό σου ανόητο, κάτι που όμως δεν διαρκεί πολύ.
Όσον αφορά τώρα τη στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης ένας άλλος, αμερικανός αυτή τη φορά, πρόεδρος του «Ινστιτούτου της νέας οικονομικής σκέψης», γράφει τα εξής: “Η εντύπωση της Ελλάδας για τη στρατηγική είναι σαν να κρατάει κανείς ένα πιστόλι στο δικό του κρόταφο και μετά να απαιτεί την πληρωμή λύτρων από αυτόν που θέλει να εκβιάσει, με την απειλή ότι θα τραβήξει τη σκανδάλη“. Με απλά λόγια, ο οικονομολόγος αναρωτιέται τι αποτελέσματα μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον, ο οποίος απειλεί να αυτοκτονήσει ο ίδιος, εάν δεν ενδώσουν στους εκβιασμούς του οι αντίπαλοί του.
Κατά τον ίδιο, η πιθανότερη έκβαση των συζητήσεων της Ελλάδας με τους δανειστές της, θα είναι μία συνθηκολόγηση άνευ όρων – με μοναδική διαφορά την προθυμία της Τρόικας να αλλάξει το όνομα της, να αποκαλεί στο μέλλον διαφορετικά τα μνημόνια, καθώς επίσης να συμφωνήσει στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα, με τα γνωστά «ισοδύναμα μέτρα», έτσι ώστε να εφησυχάσει η κοινή γνώμη.
Στη χειρότερη των περιπτώσεων, η εφαρμογή της κυπριακής μεθόδου – επειδή η Ευρώπη δεν θέλει μία δεύτερη εστία πυρκαγιάς, παράλληλη στην Ουκρανία, οπότε δεν πρόκειται να επιτρέψει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
.
Οι μονομάχοι
Η διαμάχη των δύο αντιπάλων, με τη Γερμανία στη μία πλευρά και με την Ελλάδα στην άλλη, θα μπορούσε να κερδηθεί από τον πιο «αδύναμο κρίκο», από την ελληνική κυβέρνηση, εάν κατάφερνε να διαπραγματευτεί σωστά, έχοντας προετοιμαστεί ανάλογα. Η αιτία είναι το ότι, η ελληνική κυβέρνηση έχει πολύ περισσότερα να χάσει από τη γερμανική, εάν το παιχνίδι τελειώσει εις βάρος της.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τη θεωρεία των παιγνίων, το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ενός αδύναμου αλλά αποφασιστικού «πολεμιστή», με έναν δυνατό μεν, αλλά πολύ λιγότερο αποφασισμένο αντίπαλο, είναι σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτο. Συνήθως η μάχη, σε ένα τέτοιο σενάριο, τελειώνει με μία ισοπαλία, με την οποία και οι δύο μονομάχοι είναι «μερικώς ικανοποιημένοι».
Στην περίπτωση της σύγκρουσης την Ελλάδας με τη Γερμανία, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα ήταν δυνατόν να υπάρξει ένα τέτοιο ισόπαλο αποτέλεσμα, τουλάχιστον με βάση τη θεωρεία των παιγνίων.
Όταν όμως η μία πλευρά, η Ελλάδα, είναι αδύναμη και εξαιρετικά αναποφάσιστη μαζί, διακηρύσσοντας παντού ότι δεν ρισκάρει τη ρήξη με τους δανειστές ή την έξοδο από το ευρώ (ανάλυση), ενώ η άλλη πλευρά, η Γερμανία, εμφανίζεται δυνατή και αποφασισμένη ταυτόχρονα, δήθεν πρόθυμη να πάρει το ρίσκο της αποπομπής της Ελλάδας, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι καν ισόπαλο.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τη χρησιμοποιούμενη ρητορική, σύμφωνα με την οποία ο ηττημένος ζητωκραυγάζει, ενώ ο νικητής διατηρεί την ικανοποιημένη σιωπή του, όλοι διαισθάνονται πια την κατάληξη της μάχης – χωρίς να επιτρέπουν ούτε στον εαυτό τους να το πιστέψει.
Ειδικά αυτοί που αγαπούν πραγματικά την πατρίδα τους, έχοντας αποθέσει τις ελπίδες τους σε μία κυβέρνηση η οποία δεν έχει διαφθαρεί ποτέ μέχρι στιγμής, ενώ φαίνεται πρόθυμη να αγωνιστεί και να πολεμήσει – διαθέτοντας αρκετά όπλα στη φαρέτρα της (άρθρο), με κυριότερο ίσως τη στήριξη του λαού της.
.
Το διακύβευμα
Η Γερμανία είναι απολύτως αποφασισμένη να αντισταθεί σε κάθε απαίτηση διαγραφής χρέους εκ μέρους της Ελλάδας, επειδή για το λαό της ο στόχος αυτός είναι σημαντικότερος από οποιονδήποτε άλλο – ενώ αδιαφορεί για τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες στην ελληνική οικονομία, εκτός από τις απαιτούμενες για να εξασφαλίσει τα χρήματα της (ενίσχυση εφοριών, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής κλπ.). Το ίδιο ισχύει και για ορισμένες άλλες χώρες του Βορά, όπως η Ολλανδία και η Φιλανδία.
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να απελευθερωθεί από την τιμωρητική και αντιπαραγωγική πολιτική λιτότητας, η οποία της έχει επιβληθεί από την Τρόικα, κατ’ εντολή της Γερμανίας. Φαίνεται δε πως για τους Έλληνες ο στόχος αυτός είναι πολύ πιο σημαντικός από το ύψος του δημοσίου χρέους τους, από τα περιθώρια ανθρωπιστικής πολιτικής που επιτρέπει, καθώς επίσης από το πόσο θα είναι το χρέος μετά από είκοσι χρόνια, εις βάρος των παιδιών τους.
Εάν λοιπόν οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές επικεντρωνόταν σε αυτό που ενδιαφέρει κυρίως τους λαούς τους, συμβιβαζόμενες μεταξύ τους σε όλα τα υπόλοιπα, τότε θα μπορούσαν να συμφωνήσουν. Αρκεί φυσικά να μην γίνονταν λάθη και να αποφευγόταν οι προκλήσεις, κάτι που δεν φαίνεται ακόμη να συμβαίνει.
