Το τρομακτικό ποσόν των 26,45 τρις $ σε παράγωγα είναι συνδεδεμένα με το ευρώ – οπότε, τυχόν κατάρρευση του στο 0,90 λόγω της πιθανής εξόδου της Ελλάδας, θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Εν πρώτοις, διαπιστώνεται μία «αναζωπύρωση» του νομισματικού πολέμου, με το δολάριο να ανατιμάται απέναντι σε όλα σχεδόν τα νομίσματα του πλανήτη – δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, καθώς επίσης στις ίδιες τις Η.Π.Α., αφού επιδεινώνει τις εξαγωγές πολλών αμερικανικών επιχειρήσεων, αυξάνει τις εισαγωγές της χώρας, ενώ προκαλεί ακόμη μεγαλύτερα ελλείμματα στο εμπορικό της ισοζύγιο.
Η εξέλιξη του συναλλαγματικού πολέμου φαίνεται καθαρά στο γράφημα που ακολουθεί – υπενθυμίζοντας πως συνήθως αποτελεί τον πρόλογο των συμβατικών πολέμων, με κριτήριο την παγκόσμια ιστορία. Με δεδομένη δε τη σύνδεση πολλών νομισμάτων με το ευρώ ή με το δολάριο, σε σταθερή (ανοιχτό χρώμα) ή σε ευέλικτη σχέση (πολύ ανοιχτό χρώμα), όταν ελάχιστα είναι συνδεδεμένα με ένα καλάθι νομισμάτων (πράσινο), η κατάσταση θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεφύγει από τον έλεγχο.
.
.
Ειδικότερα, η σύνδεση του νομίσματος μίας χώρας με το νόμισμα κάποιας άλλης, η οποία είναι εμπορικός εταίρος της, έχει σημαντικά πλεονεκτήματα – αφού οι επιχειρήσεις τους μπορούν να προγραμματίσουν καλύτερα, συμφωνώντας τις τιμές χωρίς να ανησυχούν για τις ξαφνικές συναλλαγματικές διακυμάνσεις.
Έως το 1970 άλλωστε τα περισσότερα νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με το δολάριο, το οποίο ήταν με τη σειρά του συνδεδεμένο με το χρυσό – στα πλαίσια του συστήματος του Bretton Woods. Έκτοτε όμως η κατάσταση έχει αλλάξει, οπότε υπάρχουν οι εξής ιδιαιτερότητες:
.
(α) Ορισμένες χώρες, όπως η Κίνα, αποφεύγουν τις διακυμάνσεις της ελεύθερης αγοράς – διαχειριζόμενες τα νομίσματα τους «κλειστά», με την υιοθέτηση ελέγχων στη διακίνηση των κεφαλαίων.
(β) Άλλες χώρες συνδέουν το νόμισμα τους με κάποιο άλλο, συνήθως με το δολάριο, έτσι ώστε να αυξήσουν την αξιοπιστία του – με στόχο κυρίως την αντιμετώπιση του πληθωρισμού. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν ασκούν οι ίδιες νομισματική πολιτική, εξαρτώμενες από την πολιτική που ασκεί η κεντρική τράπεζα της χώρας, με την οποία έχουν συνδέσει το νόμισμα τους.
(γ) Η Ευρωζώνη συνιστά ουσιαστικά μία τρίτη «παραλλαγή», αφού οι διάφορες χώρες που την αποτελούν δεν έχουν τη δική τους νομισματική πολιτική, διατηρώντας όμως το ίδιο νόμισμα – κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο, εάν δεν ακολουθήσει η τραπεζική, η δημοσιονομική, καθώς επίσης η πολιτική ένωση τους.
.
Συνεχίζοντας, οι παραπάνω «συνδέσεις» δεν έχουν μόνο πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα – αφού οι συνδεδεμένες χώρες «άγονται και φέρονται» από τη νομισματική πολιτική της χώρας που την διαμορφώνει.
Εάν δε οι συμμετέχοντες στις αγορές διακρίνουν κάποιες αδυναμίες, όπως στην περίπτωση της Μ. Βρετανίας το 1992, όταν η στερλίνα ήταν συνδεδεμένη με το μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών που προηγήθηκε του ευρώ, επιτίθενται στο νόμισμα – αναγκάζοντας τη χώρα να «σπάσει» τη σύνδεση, υποτιμώντας το (Βρετανία 1992) ή ανατιμώντας το (Ελβετία πρόσφατα).
Φυσικά η χώρα μπορεί να προσπαθήσει να το στηρίξει, όπως συνέβη αποτυχημένα με το ρούβλι ή επιτυχημένα μέχρι στιγμής με την κορώνα της Δανίας, με τη βοήθεια των συναλλαγματικών αποθεμάτων της – τα οποία όμως τις περισσότερες φορές δεν αρκούν, αναγκάζοντας τις κεντρικές τράπεζες να αλλάξουν στρατηγική.
Περαιτέρω, εάν προσθέσει κανείς στο νομισματικό πόλεμο που διεξάγεται (ανάλυση) τις προειδοποιήσεις των κεντρικών τραπεζών (άρθρο), καθώς επίσης πολλών άλλων μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων παγκοσμίως, θα συμπεράνει πως επίκειται μία μεγάλη κρίση, η οποία θα ξεσπάσει στους επόμενους μήνες.
Οι βασικότεροι φόβοι τους φαίνεται να είναι η υπερχρέωση του πλανήτη, η τυχόν πτώση της τιμής του πετρελαίου στα 20 $ το βαρέλι, η κατάρρευση του δείκτη θαλασσίων μεταφορών (Baltic Dry), η ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (η οποία θα πίεζε το ευρώ στο 0,90 σε σχέση με το δολάριο, ενώ θα εκτόξευε τα επιτόκια δανεισμού της ευρωπαϊκής περιφέρειας), καθώς επίσης ο περιορισμός του παγκόσμιου ΑΕΠ άνω των 2.000 δις $ το 2015.
