Θα προτιμούσαμε να βλέπαμε τις χθεσινές, μεγάλες διαδηλώσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, καθώς επίσης στο εξωτερικό, μπροστά από όλες τις γερμανικές πρεσβείες του πλανήτη – με αίτημα την άμεση εξόφληση των οφειλών της Γερμανίας
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Το να δανείζεσαι, δεν είναι πολύ καλύτερο από το να ζητιανεύεις. Όπως το να δανείζεις με τόκο, δεν είναι πολύ καλύτερο από το να κλέβεις” (G. Lessing).
.
Άρθρο
Εμείς πιστεύουμε ότι το χρέος είναι η χειρότερη μορφή σκλαβιάς, πως οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι όταν είναι υπερχρεωμένοι, καθώς επίσης ότι κανένα κράτος δεν έχει την εθνική του ανεξαρτησία, εάν οφείλει ποσά που υπερβαίνουν τις δυνατότητες του να τα εξυπηρετεί φυσιολογικά – υποχρεωμένο να εξευτελίζεται διεθνώς, διενεργώντας «ταξίδια επαιτείας», με την παράκληση για διευκολύνσεις ή για δανεικά.
Παράλληλα, θα είμαστε ευτυχείς εάν είχαμε τη δυνατότητα να περιορίσουμε το δημόσιο χρέος σε λογικά επίπεδα (80% του ΑΕΠ), εξοφλώντας έντιμα και υπεύθυνα τα κράτη δανειστές μας – γνωρίζοντας ότι θα μπορούσαμε σχετικά εύκολα, εάν το είχαμε προσπαθήσει πριν επιτρέψει η κυβέρνηση του 2010 την εισβολή του ΔΝΤ στην πατρίδα μας.
Περαιτέρω, θεωρούμε πως είναι εξαιρετικά ανεύθυνο, απαράδεκτο ίσως, να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας ένα χρέος που εμείς δημιουργήσαμε – με την ανοχή πολλών από εμάς, οι οποίοι όμως το επιτρέψαμε σε λίγους.
Στα πλαίσια αυτά, θα προτιμούσαμε να υιοθετηθεί μία μορφή λιτότητας, η οποία δεν θα εμπόδιζε την ανάπτυξη, εάν οι δανειστές το απαιτούσαν – με αντάλλαγμα όμως τη μερική διαγραφή του χρέους, την οποία ασφαλώς δικαιούμαστε, έχοντας το ηθικό έρεισμα (ανάλυση). Σε καμία περίπτωση βέβαια το αντίθετο, το τέλος της λιτότητας δηλαδή χωρίς τη διαγραφή χρέους, με αποτέλεσμα να συνεχίσει να αυξάνεται – κάτι που θα μας καταδίκαζε σε σκλάβους της Γερμανίας στο διηνεκές.
Εναλλακτικά, είμαστε βέβαιοι πως θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ακόμη και χωρίς διαγραφή του χρέους – αρκεί να μας προσφερόταν ο απαιτούμενος χρόνος από τους δανειστές, έτσι ώστε να ξεφύγει η πατρίδα μας από την ύφεση, οπότε να επανέλθουν οι τιμές των παγίων περιουσιακών της στοιχείων σε φυσιολογικά επίπεδα.
Αυτό ακριβώς είχε τονίσει σε μία ανάλυση του ο κ. Βιλιάρδος το Σεπτέμβρη του 2010, με τον τίτλο «Ο μηδενισμός του χρέους», όταν η Ελλάδα ήταν ακόμη σε καλή κατάσταση – ενώ οι τεράστιες δυνατότητες της πατρίδας μας, οι οποίες «στραγγαλίζονται» δυστυχώς από την συνεχή κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων συμπεραίνονται, μεταξύ άλλων, από τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού άμυνας (πηγή).
Σύμφωνα με αυτές, η περιουσία μόνο του υπουργείου άμυνας, υπολογίζεται σήμερα στα 32 δις € περίπου, σε ένα ποσόν που ισοδυναμεί με το 10% του δημοσίου χρέους – με τα έσοδα της να είναι μόλις 1,1 εκ. € το χρόνο, όταν ακόμη και ο χειρότερος διαχειριστής θα μπορούσε να επιτύχει μία απόδοση της τάξης του 2% ετησίως. Δηλαδή, ένα εισόδημα περί τα 640 εκ. € κάθε χρόνο, το οποίο ισοδυναμεί με πάνω από 100.000 θέσεις εργασίας, αμοιβής 6.000 € ετήσια!
Ο καθένας λοιπόν μπορεί να καταλάβει την αξία των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, καθώς επίσης των κρατικών επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ και πολλές άλλες – οι οποίες, εκτός από την εξαιρετικά κερδοφόρα δραστηριότητα τους, έχουν στην ιδιοκτησία τους πάρα πολλά ακίνητα.
Εάν δε κατάφερνε η Ελλάδα να της πληρώσει η Γερμανία τις πολεμικές επανορθώσεις, καθώς επίσης τα κατοχικά δάνεια που της οφείλει (άρθρο), τότε το σύνολο του χρέους της θα αποτελούσε αμέσως παρελθόν.
Θα προτιμούσαμε λοιπόν να βλέπαμε τις χθεσινές διαδηλώσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, καθώς επίσης στο εξωτερικό, μπροστά από όλες τις γερμανικές πρεσβείες του πλανήτη – με αίτημα την άμεση εξόφληση των οφειλών της Γερμανίας η οποία, ενώ αρνείται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι μας, μας κατηγορεί με θράσος για ανεντιμότητα και ασυνέπεια.
.
Χρέος, η ύπουλη μορφή σκλαβιάς
Συνεχίζοντας, υπενθυμίζουμε πως υπήρχαν ασφαλώς εποχές όπου η ελίτ, οι κάτοχοι της εξουσίας δηλαδή στον πλανήτη, οδηγούσαν μαζικά τους ανθρώπους στο θάνατο – συνήθως όμως θεωρούσαν προτιμότερο να εργάζονται οι άλλοι για αυτούς, έτσι ώστε να αποκομίζουν κέρδη.
Ειδικότερα, από το ξεκίνημα της ανθρώπινης ιστορίας, όλα εξελίσσονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: υπάρχει μία περιορισμένη ελίτ, η οποία προσπαθεί να αναγκάσει την υπόλοιπη ανθρωπότητα να τοποθετηθεί κάτω από το ζυγό της.
Όταν κάποιος έπρεπε στο παρελθόν να συμμετέχει ως εργάτης στην κατασκευή μίας πυραμίδας, να προσφέρει αργότερα το ένα τρίτο της σοδειάς του στο γαιοκτήμονα ή να δίνει σήμερα το μισό του εισόδημα στην εφορία, συνεχίζει ουσιαστικά να υποχρεώνεται στην ίδια διαδικασία: να κάνει πλουσιότερους τους ισχυρούς, εις βάρος του. Με απλά λόγια, μετατρέπεται σε σκλάβο, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε «φυσικό πόρο» (Human resource), ο οποίος αξιοποιείται καταληστευμένος, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν τη Δύναμη.
Ορισμένες μορφές της σκλαβιάς έχουν βέβαια απαγορευθεί σήμερα. Εν τούτοις, ένας από τους πλέον ύπουλους τύπους της έχει διευρυνθεί και διαδοθεί περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Ο τύπος αυτός ονομάζεται «χρέος» – όπου, στην πραγματικότητα, σχεδόν κάθε απόφαση μας στη ζωή μας οδηγεί, ατομικά ή συλλογικά, όλο και πιο βαθιά στην παγίδα των δανειστών. Ακόμη και οι σπουδές σε ορισμένες χώρες εξυπηρετούν τη συγκεκριμένη διαδικασία – κρίνοντας από το ύψος των φοιτητικών δανείων στις Η.Π.Α., τα οποία έχουν φτάσει στα 1.200 δις $.
Συνεχίζοντας, κάποια στιγμή στη ζωή τους οι περισσότεροι άνθρωποι αγοράζουν σπίτι, υπογράφοντας ένα ενυπόθηκο δάνειο που πολύ δύσκολα μπορούν να εξυπηρετήσουν, ειδικά σε εποχές κρίσης – όπως τεκμηριώνεται σήμερα στην Ελλάδα, όπου χιλιάδες κατοικίες είναι στα πρόθυρα της κατάσχεσης και των πλειστηριασμών. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγορά αυτοκινήτων, τα οποία συνήθως αποκτούνται επί πιστώσει – με τους γάμους, με τα ταξίδια, με τις πιστωτικές κάρτες, καθώς επίσης με μία σειρά άλλων καταναλωτικών δανείων, με τα οποία οι άνθρωποι μετατρέπονται σε σκλάβους χρέους.
Ελάχιστοι άλλωστε κατανοούν πως ένα δάνειο δεν πρέπει να συνάπτεται ποτέ για καταναλωτικούς σκοπούς, αλλά μόνο για επενδυτικούς – παραδείγματος χάριν, για την αγορά μηχανημάτων, μέσω των εσόδων (κερδών) των οποίων θα μπορούν να αποπληρώνονται τα τοκοχρεολύσια.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στα κράτη, με τα δάνεια των οποίων επιβαρύνονται οι Πολίτες τους – όταν, ως επί το πλείστον, χρεώνονται για την κάλυψη των καταναλωτικών δαπανών τους (ελλείμματα) και όχι για να διενεργήσουν προσοδοφόρες επενδύσεις.
Οι περισσότεροι λοιπόν, κράτη και ιδιώτες, μετατρέπονται εκούσια σε σκλάβους χρέους – ενώ όταν αποπληρώνουν τα δάνεια τους φροντίζουν έτσι ώστε η ελίτ, η οποία τους έχει οδηγήσει στη μεγάλη παγίδα, να «εγγράφει», να πιστώνεται καλύτερα με τεράστια κέρδη.
Στην κορυφή του συστήματος της σκλαβιάς μέσω του χρέους, ευρίσκεται αναμφίβολα η αμερικανική κεντρική τράπεζα – σκοπός της οποίας είναι η «παραγωγή» όσο το δυνατόν περισσοτέρων χρεών. Πολλοί βέβαια πιστεύουν πως η Fed είναι μία υπηρεσία του κράτους – ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Τράπεζα της Ελλάδας.
Εν τούτοις, πρόκειται για ένα μη εκλεγμένο όργανο του τραπεζικού καρτέλ, το οποίο δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν – αφού ανήκει στις μεγάλες τράπεζες και δεν υποχρεούται να το κάνει (άρθρο). Η αμερικανική κυβέρνηση συμμετέχει με 0% στην κεντρική της τράπεζα, ενώ η ελληνική μόλις με 6%.
