Η βασίλισσα της νόμιμης φοροδιαφυγής, η Ολλανδία, είναι στον ίδιο βαθμό τουλάχιστον υπεύθυνη με τη Γερμανία, όσον αφορά την προβλεπόμενη διάλυση της Ευρωζώνης – επιμένοντας στην «παραγωγή» πλεονασμάτων, εις βάρος όλων των υπολοίπων
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Εντός της Ευρωζώνης, με αποτελέσματα που επηρεάζουν τόσο την ίδια, όσο και ολόκληρο τον πλανήτη, υπάρχουν μεγάλες φυγόκεντρες δυνάμεις – χώρες δηλαδή που επιμένουν να ζουν εις βάρος των άλλων, «παράγοντας» μεγάλα πλεονάσματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους, παράλληλα με την υιοθέτηση μίας περιοριστικής πολιτικής λιτότητας στο εσωτερικό τους.
Πρόκειται για έναν σύγχρονο μερκαντιλισμό, ο οποίος ακολουθείται ανεύθυνα απέναντι στη διεθνή κοινότητα – αφού όλοι γνωρίζουν πως για να μπορεί να έχει πλεονάσματα μία χώρα, θα πρέπει κάποιες άλλες να έχουν αντίστοιχα ελλείμματα, με αποτέλεσμα να υπερχρεώνονται.
Με απλά λόγια, το παγκόσμιο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών έχει μηδενικό άθροισμα – δεν μπορεί να είναι δηλαδή ούτε πλεονασματικό, ούτε ελλειμματικό, αλλά απολύτως ισορροπημένο. Επομένως, απέναντι στα πλεονάσματα δημιουργούνται αυτόματα ελλείμματα – οπότε μεγάλες ασυμμετρίες, οι οποίες αργά ή γρήγορα οδηγούν σε συγκρούσεις.
Περαιτέρω, όταν οι πλεονασματικές χώρες κατηγορούν τις υπόλοιπες, ενοχοποιώντας τες για τα χρέη που συσσωρεύουν, τότε πρόκειται για μία εξαιρετικά υποκριτική συμπεριφορά – αφού τα χρέη προέρχονται από τα ελλείμματα, τα οποία οι ίδιες προκαλούν, με τη συγκεκριμένη πολιτική τους: με τον μερκαντιλισμό.
Εντός της Ευρωζώνης τώρα, η Γερμανία δεν είναι η μοναδική χώρα που δημιουργεί αυτά τα προβλήματα, τα οποία αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν στη διάλυση της – αλλά, επίσης, η Ολλανδία, τα πλεονάσματα της οποίας είναι ακόμη μεγαλύτερα (γράφημα).
.
*σχετικό άρθρο: “Ευρώ, η ώρα της αλήθειας“.
.
Αν και η Γερμανία λοιπόν συγκεντρώνει όλα τα «πυρά διαμαρτυρίας», ενδεχομένως λόγω του μεγέθους της οικονομίας της, καθώς επίσης του απολύτου αριθμού των εμπορικών πλεονασμάτων της (περί τα 200 δις €), η Ολλανδία δεν υστερεί καθόλου – ενώ συμβάλλει κατά πολύ περισσότερο στη δημιουργία προβλημάτων εντός της Ευρωζώνης, λόγω του ότι θεωρείται η βασίλισσα της νόμιμης φοροδιαφυγής των πολυεθνικών (άρθρο), παρά το ότι έχει τοποθετηθεί σήμερα στο στόχαστρο το Λουξεμβούργο.
Εν τούτοις, η αποκλειστική ενοχοποίηση της Γερμανίας από πολλά κράτη της Ευρωζώνης δεν οφείλεται στα πλεονάσματα της, αλλά στην πολιτική της – με την οποία υποχρεώνει όλες τις χώρες να υιοθετήσουν μία λιτότητα άνευ προηγουμένου, χωρίς να τις βοηθάει να αυξήσουν τις εξαγωγές τους, τουλάχιστον στην ίδια (με το άνοιγμα των αγορών της, καθώς επίσης με την κλιμάκωση της ζήτησης στο εσωτερικό της, μεταξύ άλλων μέσω της αύξησης των αμοιβών των εργαζομένων της).
Το γεγονός αυτό, η μη έντονη ενοχοποίηση δηλαδή της Γερμανίας για τα πλεονάσματα της, αιτιολογείται από το ότι, οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, χωρίς να χρεώνεται κάποιος άλλος. Πως είναι δυνατόν δηλαδή να μην χρεώνονται τα νοικοκυριά της Γερμανίας, για παράδειγμα, αποταμιεύοντας παράλληλα, ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε το δημόσιο της και ταυτόχρονα να αυξάνεται το ΑΕΠ της!
Κανένας δεν φαίνεται να δίνει σημασία στο γεγονός ότι, οι αποταμιεύσεις απαιτούν χρέη στο ίδιο ύψος – επειδή, εάν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε η οικονομία, το ΑΕΠ καλύτερα, παύει να αυξάνεται ή μειώνεται. Όταν λοιπόν δεν χρεώνεται μία χώρα και αποταμιεύει, τότε κάποια άλλα κράτη θα πρέπει να χρεώνονται – για να έχουν ανάπτυξη βασισμένη στις εξαγωγές η Γερμανία, η Ολλανδία, η Ελβετία κοκ., παράγοντας πλεονάσματα στο ισοζύγιο τους.
Εάν βέβαια όλες οι χώρες συμπεριφέρονταν ανάλογα, τότε δεν θα μπορούσε να υπάρχει ανάπτυξη, ούτε πλεονάσματα – γεγονός που σημαίνει πως όταν η Γερμανία επιδιώκει μία συνεχή εξαγωγική ανάπτυξη, παραπονούμενη ταυτόχρονα πως άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, υπερχρεώνονται, απαιτώντας να υιοθετήσουν μία πολιτική λιτότητας, τότε απλά υποκρίνεται.
Επειδή βέβαια όλες οι πλεονασματικές χώρες της Ευρωζώνης γνωρίζουν πως αυτό το παιχνίδι δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον, αφού κάποια στιγμή οι υπερχρεωμένες ελλειμματικές χώρες δεν θα μπορούν να πληρώνουν τα χρέη τους, οπότε θα χάσουν οι ίδιες τις απαιτήσεις τους απέναντι τους, τα χρήματα τους, είναι αδύνατον να μην έχουν προβλέψει την «αποδέσμευση» τους από το ευρώ, κατά το παράδειγμα της Ελβετίας.
Σε μία τέτοια περίπτωση, η ύπαρξη «αποσχιστικών πολιτικών παρατάξεων», αριστερών ή ακροδεξιών, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στη Γαλλία κοκ., μάλλον εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους – ενώ δεν είναι απίθανη η διάσπαση της Ευρωζώνης σε δύο περιοχές, ακριβώς με τη δικαιολογία των «αποσχιστών». Εάν σχεδιάζεται δε κάτι τέτοιο, τότε η Ελλάδα δεν πρέπει να νοιώθει καθόλου ασφαλής – αντίθετα, οφείλει να είναι πάρα πολύ προσεκτική, ειδικά η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές.
