Επιθυμούμε να παρακαλέσουμε τους Έλληνες να ψηφίσουν με γνώμονα το μέλλον των παιδιών τους – καθώς επίσης τα κόμματα να πάψουν να είναι έμποροι ψευδών ελπίδων, επιλέγοντας υπεύθυνες, εφικτές λύσεις, με βασικό κριτήριο την Ελλάδα του αύριο
.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1953, η τότε νεαρή δημοκρατία της Γερμανίας υπέγραψε ένα συμβόλαιο με περίπου 20 άλλες χώρες. Οι «εταίροι» της συμφωνίας του Λονδίνου επέτρεψαν στη χώρα που είχε οδηγήσει ολόκληρο τον πλανήτη σε έναν αιματηρό, αποτρόπαιο και εγκληματικό παγκόσμιο πόλεμο, τη διαγραφή του 50% σχεδόν των υποχρεώσεων της – συνδέοντας την εξόφληση των υπολοίπων με «ρήτρα εξαγωγών». Μεταξύ των 20 κρατών που συμφώνησαν τότε ήταν και η Ελλάδα – η οποία ακόμη περιμένει την πληρωμή των κατοχικών δανείων από τη χώρα που βοήθησε, παρά το ότι η οικονομία της τότε ήταν σε άθλια κατάσταση.
Σήμερα, πολλές δεκαετίες αργότερα η Ελλάδα, μέσω της συμπαθέστατης αξιωματικής αντιπολίτευσης, απαιτεί κάτι ανάλογο, από όλες τις πιστώτριες χώρες μέλη της Ευρωζώνης – εξαιρώντας το ΔΝΤ και μη έχοντας τη δυνατότητα να συμπεριλάβει τους ιδιώτες κατόχους των ομολόγων αγγλικού δικαίου, οι οποίοι υπέστησαν ήδη μία διαγραφή στα πλαίσια του PSI και της ανταλλαγής που το ακολούθησε. Δεν επισημαίνει βέβαια ένα σημαντικό γεγονός: πως τότε, το 80% περίπου του δημοσίου χρέους της Γερμανίας ήταν εσωτερικό (λιγότερο από 10% το αντίστοιχο της Ελλάδας σήμερα), ανήκοντας στους Πολίτες και στις επιχειρήσεις της, οι οποίοι έχασαν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των αποταμιεύσεων τους.
Δεν δίνεται επίσης σημασία στο γεγονός ότι η Ελλάδα, εάν υπήρχε η απαιτούμενη πολιτική σταθερότητα, καθώς επίσης εάν δεν προέβαλλε μία επόμενη διαγραφή, θα μπορούσε να δανείζεται ήδη με 2,5% από τις αγορές – με κριτήριο την Ιταλία, η οποία ουσιαστικά έχει ανάλογο δημόσιο χρέος (135% του ΑΕΠ της, το οποίο όμως θα ξεπερνούσε το 170% εάν ελεγχόταν από το ΔΝΤ).
Στην περίπτωση αυτή, δεν θα είχε ασφαλώς την ανάγκη να ανέχεται την ξένη κυβέρνηση των δανειστών που της επιβλήθηκε (Τρόικα), οπότε δεν θα ήταν υποχρεωμένη να συμβιβάζεται με τα μνημόνια – με τα αποτυχημένα οικονομικά προγράμματα δηλαδή, τα οποία την έχουν οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού, μετά από τέσσερα χρόνια εφαρμογής τους.
Τέλος, δεν αναφέρει κανείς πως, με βάση τους πρόσφατους δείκτες πληθωρισμού της Ευρωζώνης που ανακοινώθηκαν (υποχώρηση των τιμών κατά περίπου 0,2% εντός ενός έτους), οι περισσότεροι απαιτούν και περιμένουν από την ΕΚΤ ένα πακέτο ποσοτικής διευκόλυνσης, ανάλογο με αυτό της Fed. Έχουν την άποψη δηλαδή πως η κεντρική τράπεζα, στην επόμενη σύσκεψη της (22 Ιανουαρίου), θα ανακοινώσει την αγορά ομολόγων των χωρών της Ευρωζώνης που έχει ήδη προαναγγείλει – τα οποία, σύμφωνα με μελέτη της ABN Amro, θα είναι από τις χώρες που φαίνονται στο γράφημα που ακολουθεί.
Ειδικότερα, με βάση άρθρο της παραπάνω τράπεζας στην ολλανδική οικονομική εφημερίδα «Het Financieele Dagblad», η ΕΚΤ έχει τρεις κυρίως δυνατότητες: (α) Να αγοράσει ομόλογα, με κριτήριο τη συμμετοχή των εθνικών κεντρικών τραπεζών στο κεφάλαιο της (β) Να αγοράσει ομόλογα, ανάλογα με τα χρέη των κρατών (γ) Να αγοράσει μόνο τα ομόλογα εκείνων των κρατών που διαθέτουν την καλύτερη πιστοληπτική ικανότητα – της Γερμανίας, της Φιλανδίας, της Αυστρίας και της Ολλανδίας.
Στο γράφημα φαίνεται ποια ομόλογα θα έπρεπε να αγοράσει η ΕΚΤ, εάν επικεντρωνόταν στα πενταετή έως δεκαπενταετή, διαθέτοντας 525 δις €, καθώς επίσης εάν ενεργούσε σύμφωνα με την «κλείδα» (ρίσκο) της κατανομής τους – όπου συμπεραίνεται πως θα έπρεπε να αγοράσει λίγο επάνω από το 50% των ελληνικών ομολόγων, κατά 30% γερμανικά, περίπου ανάλογα πορτογαλικά κοκ.
Εάν όλα τα ελληνικά ομόλογα που αγόραζε πάγωναν για κάποιο χρονικό διάστημα, με τα επιτόκια της ΕΚΤ (ή μετατρέπονταν σε ομόλογα μηδενικού τόκου, σε Zero bonds ή σε Evergreen Bonds), κάτι που θεωρείται πολύ πιθανόν, ενώ είναι εφικτό, χωρίς να απαιτείται η έγκριση των κοινοβουλίων 18 κρατών, όπως στην περίπτωση της διαγραφής, τότε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα γινόταν απόλυτα βιώσιμο – με εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα για το μέλλον της χώρας μας, καθώς επίσης στα πλαίσια που μας επιτρέπονται από τις αγορές, χωρίς να οδηγηθούμε σε εξαιρετικά επισφαλείς, επικίνδυνες περιπέτειες.
Υπενθυμίζουμε ότι, τη λύση της εσωτερικής χρηματοδότησης, στην οποία αναφέρεται σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση, την είχαμε προτείνει εμείς τον Οκτώβρη του 2009 (ΕΘΝΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ: Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, η «διττή» τους ωφέλεια και ο ευρύτερος προβληματισμός των τραπεζών, ο οποίος ενδεχομένως θα σημάνει το οριστικό τέλος της «συστημικής» παντοδυναμίας τους, 30/10/2009) – πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση και όταν ήταν ακόμη εφικτό.
Ανάλογα είχαμε προτείνει τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους – όταν τα ομόλογα ήταν στα χέρια των τραπεζών και των τοκογλύφων, ενώ η Ευρωζώνη δεν ήταν σε θέση να μας δημιουργήσει προβλήματα, αναγκάζοντας μας να βγούμε εκούσια από το ευρώ (Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: Η ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών, η «συγκράτηση» των αμοιβών, η εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου, η κερδοφορία των εθνικών επιχειρήσεων, ο περιορισμός των δημοσίων επενδύσεων και οι απαιτήσεις μας από την ΕΕ 30/1/2010) .
Πολύ πριν ακόμη εισβάλλει λοιπόν στην Ελλάδα το ΔΝΤ, έχοντας παράλληλα προειδοποιήσει για τις εγκληματικές μεθόδους του – καθώς επίσης πριν από το καταστροφικό PSI, με το οποίο υποθηκεύθηκε η πατρίδα μας, αδυνατώντας πλέον να μετατρέψει τα εξωτερικά της χρέη, σε δικό της νόμισμα.
Όλες οι λύσεις όμως είναι σε συνάρτηση με το χρονικό σημείο που επιλέγονται, ενώ καμία δεν πρέπει να παίζει στα ζάρια το μέλλον της χώρας – αναλαμβάνοντας παράλογα ρίσκα, με ελάχιστες πιθανότητες να ευοδωθούν. Με δεδομένο δε το ότι, οι συνθήκες σήμερα είναι εντελώς διαφορετικές από το 2009, το 2010 και το 2011, οι λύσεις που πρέπει και μπορούμε να απαιτήσουμε με επιτυχία, δεν είναι οι ίδιες με τότε – οπότε οι σημερινές μας απαιτήσεις πρέπει να είναι υπεύθυνες, ανάλογα διαμορφωμένες, από όλα τα κόμματα που επιζητούν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της Ελλάδας στις 25 Ιανουαρίου.
Οτιδήποτε άλλο θα ήταν πολύ επικίνδυνο και ανεύθυνο, ειδικά μετά από τέσσερα χρόνια τρομακτικής ύφεσης – με την ανεργία στα ύψη, με εντελώς κατεστραμμένο τον παραγωγικό ιστό της χώρας, καθώς επίσης με πλήρως εξαντλημένη τη φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων, οι οποίοι ευρίσκονται πια στα όρια της εξαθλίωσης και της απόγνωσης.
Ολοκληρώνοντας, επιθυμούμε να παρακαλέσουμε θερμά τους Έλληνες να ψηφίσουν, τουλάχιστον αυτή τη φορά συνειδητά, υπεύθυνα, με ανιδιοτέλεια και με γνώμονα το μέλλον των παιδιών τους – καθώς επίσης τα κόμματα να πάψουν να είναι δημαγωγικά, καιροσκοπικά, τυχοδιωκτικά ή «έμποροι ψευδών ελπίδων», επιλέγοντας τις σωστές, υπεύθυνες και εφικτές λύσεις, με κριτήριο την Ελλάδα του αύριο, την Ελλάδα των παιδιών μας.
Φυσικά χωρίς οι Πολίτες να τρομοκρατούνται από κανέναν και από τίποτα, ειδικά από τα γκεμπελικά ΜΜΕ της Γερμανίας – αφού είμαστε απολύτως σίγουροι πως η Ευρώπη θα σεβαστεί τις όποιες επιλογές τους, ενώ η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει την έξοδο καμίας χώρας μέλους της.
.
