(β) Να λειτουργήσει σαν ένα πραγματικά αριστερό κόμμα, το οποίο δεν θα διστάσει να συγκρουσθεί με το σύστημα, «τιμώντας» στο σύνολο τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – να απαιτήσει λοιπόν την ονομαστική διαγραφή του 75% του δημοσίου χρέους, πληρώνοντας το υπόλοιπο με πενταετή περίοδο χάριτος, καθώς επίσης με ρήτρα ανάπτυξης, χωρίς συμβιβασμούς.
Περαιτέρω, να διαθέσει τα εξοικονομούμενα ποσά σε ευρύτατες διαγραφές ιδιωτικών χρεών, σε προγράμματα ανάπτυξης και καταπολέμησης της ανεργίας, στην αύξηση των βασικών μισθών, στις δημόσιες επενδύσεις κατά το μοντέλο του Keynes (άρθρο), στην αναδόμηση του κοινωνικού κράτους κοκ.
Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα αποτελούσε προφανώς ένα εξαιρετικά μεγάλο πλήγμα για το χρηματοπιστωτικό κτήνος – αυτό που ουσιαστικά του αξίζει και που είναι ο μοναδικός ίσως τρόπος, για να ανακοπεί η αχόρταγη πορεία του. Οι ενέργειες αυτές θα έδιναν επί πλέον θάρρος σε πολλές άλλες χώρες, οι οποίες υποφέρουν από το θηρίο, καθώς επίσης από τους αιμοβόρους εντολείς του (ΔΝΤ, αγορές), με ενδεχόμενο αποτέλεσμα να συμμετέχουν στην «ανταρσία» – ελπίζοντας να αναλάβουν οι Πολίτες, μέσω έντιμων πλέον πολιτικών, τη διακυβέρνηση των κρατών τους.
.
.
Θα αποτελούσε επίσης ένα πλήγμα για τη Γερμανία, το οποίο ασφαλώς της αξίζει – ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, από την οποία έχει το θράσος να εξυπηρετεί τα χρέη της απέναντι της, ενώ η ίδια αρνείται να πληρώσει τις τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις που της οφείλει (σύμφωνα με τους ίδιους τους Γερμανούς, όπως συμπεραίνεται από μία παλαιότερη ανάλυση μας).
Όσον αφορά την παραπάνω «ηρωική» διαγραφή του δημοσίου χρέους, σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα, την θεωρούμε πολύ δύσκολη, εάν όχι απίθανη, εφ’ όσον δεν είναι μονομερής – εάν δηλαδή επιδιωχθεί μέσω διαπραγματεύσεων, με την ελπίδα ότι μπορεί να εκβιαστούν οι δανειστές μας (φοβούμενοι εν προκειμένω πως τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας θα διέλυε την Ευρωζώνη, ενώ θα έδινε τη χαριστική βολή στο ήδη βαριά άρρωστο χρηματοπιστωτικό και λοιπό σύστημα του πλανήτη – άρθρο).
Δεν γνωρίζουμε βέβαια εάν η μονομερής διαγραφή του χρέους μίας χώρας «υποθηκευμένης» στους δανειστές της (ομόλογα αγγλικού δικαίου, δρακόντειες δανειακές συμβάσεις, υπογεγραμμένα μνημόνια κλπ.), είναι εφικτή – αν και θεωρούμε μάλλον απίθανη την εκτέλεση των «κατασχέσεων» που θα ακολουθούσαν, εντός των εθνικών συνόρων.
Σε κάθε περίπτωση, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, θα ερχόμαστε σε μία κατά μέτωπο σύγκρουση τουλάχιστον με το χρηματοπιστωτικό κτήνος, καθώς επίσης με τη Γερμανία – ενώ οι Πολίτες των χωρών που μας δάνεισαν δεν θα ήταν καθόλου φιλικοί απέναντι μας (προφανώς με δυσμενή επακόλουθα τόσο για τον τουρισμό, όσο και για τις εξαγωγές μας).
Οι αγορές τότε δεν θα μας δάνειζαν, τα κράτη επίσης όχι, ενώ η Γερμανία θα επέβαλλε πιθανότητα το σταμάτημα της παροχής ρευστότητας εκ μέρους της ΕΚΤ, στις ελληνικές τράπεζες – έχοντας την υποψία ότι είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, εάν δεν υποθέσουμε ότι το εύχεται (για να σταματήσει μία για πάντα την «ελληνική αιμορραγία», η οποία δεν προβλέπεται από την καγκελάριο πως θα «θεραπευθεί» στο εγγύς μέλλον). Αφήνουμε δε εκτός τους γεωπολιτικούς κινδύνους, οι οποίοι τότε θα εκσφενδονίζονταν στα ύψη – επειδή δεν ανήκουν στο δικό μας γνωστικό πεδίο.
Σε μία τέτοια περίπτωση, η χώρα μας θα χρεοκοπούσε και τυπικά – είτε παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης, είτε εκτός. Το αποτέλεσμα θα ήταν κάτι ανάλογο με αυτό που βίωσε η Αργεντινή, πριν ακόμη καταφέρει να εισέλθει σε πορεία ανάπτυξης – άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ, μαζικές εκροές κεφαλαίων και ανθρώπινου δυναμικού, ελλείψεις στην ενέργεια, εξάντληση των φαρμάκων, κλείσιμο νοσοκομείων, αδυναμία πληρωμών μισθών, σοκ του δημοσίου, χρεοκοπίες επιχειρήσεων, κατάρρευση του χρηματιστηρίου, ραγδαία αύξηση της φτώχειας, της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης πλέον κοκ.
Προφανώς τα έσοδα του δημοσίου θα βυθίζονταν στο ναδίρ (μεταξύ πολλών άλλων, κανένας δεν θα πλήρωνε), το ΑΕΠ επίσης, η εγκληματικότητα θα αυξανόταν, οπότε η χώρα θα βρισκόταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – κάτι που δύσκολα θα επέτρεπε στην κυβέρνηση της να παραμείνει στην εξουσία.
Εάν δεν τα κατάφερνε, τότε θα αναλάμβανε ξανά η σημερινή κυβέρνηση, η οποία τότε θα «εκλιπαρούσε γονατιστή» τους δανειστές, τη Γερμανία, τις αγορές και το ΔΝΤ για βοήθεια, χωρίς όμως να έχει την παραμικρή απαίτηση – ενώ θα δρομολογούταν η ολοκληρωτική λεηλασία του ιδιωτικού και δημοσίου πλούτου της χώρας, με όρους και σε τιμές κάτι περισσότερο από εξευτελιστικές.
Εάν όμως τα κατάφερνε, θα επιλεγόταν ενδεχομένως η εκούσια έξοδος από την ΕΕ, η οποία είναι προϋπόθεση της εγκατάλειψης της Ευρωζώνης – έτσι ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να επαναφέρει τη δραχμή, όπως έχουμε αναλύσει στο κείμενο μας «Η τρόικα, η δραχμή και το ευρώ (β)» – στην τέταρτη σελίδα του).
Σε μία τέτοια περίπτωση, το εθνικό νόμισμα θα ήταν απαραίτητο για να διασωθούν οι τράπεζες, για να εφοδιασθεί με ρευστότητα η Οικονομία, καθώς επίσης για να επανέλθει η όποια κανονικότητα στην καθημερινότητα – αν και θα διαρκούσε ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, με συνέπειες που δεν είναι εύκολο να προβλεφθούν. Στη συνέχεια βέβαια, πάντοτε με κριτήριο την Αργεντινή, η οικονομία θα ανέκαμπτε, ενώ οι αγορές θα ξεχνούσαν το «επεισόδιο» – αντιμετωπίζοντας ίσως μόνο το πρόβλημα του πληθωρισμού.
.
Επίλογος
Με βάση τη μικρή ανάλυση που προηγήθηκε, δεν είμαστε σίγουροι ούτε για το τι είναι σωστό στη δυσμενή θέση που έχουμε δυστυχώς οδηγηθεί, ούτε βέβαια για το τι θα αποφασίσουν τελικά οι Έλληνες, εάν κληθούν να ψηφίσουν.
Δεν γνωρίζουμε επίσης ποιά είναι τα πραγματικά σχέδια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην περίπτωση που θα αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας – ενώ δεν έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε την ποιότητα, την επάρκεια και τις ικανότητες εκείνων των στελεχών της, τα οποία θα αναλάμβαναν να φέρουν εις πέρας μία τόσο δύσκολη αποστολή, όποια από τις δύο παραπάνω «επιλογές» και αν υιοθετούσαν.
Θα θεωρούσαμε βέβαια πολύ πιο ασφαλή για τη χώρα τη συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων, με τη συμφωνία μίας κοινής «γραμμής», όσον αφορά τουλάχιστον την οικονομία, καθώς επίσης τα εθνικά θέματα – τα οποία όμως είναι πολύ δύσκολο να μην «εκτροχιαστούν», εάν δεν στηρίζονται επάνω στα γερά θεμέλια μίας υγιούς οικονομίας που δεν θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή.
Είναι όμως η υποκειμενική μας άποψη, η οποία δεν σημαίνει πως είναι η σωστή – πως δεν έχει εγγενή σφάλματα, τα οποία ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί. Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε απαραίτητη την ειλικρινή, ρεαλιστική ενημέρωση των Ελλήνων, ειδικά εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης – τις προθέσεις της οποίας είναι αδύνατον να γνωρίζουμε, αφού δεν έχει ποτέ μέχρι σήμερα κυβερνήσει.
Ολοκληρώνοντας, είμαστε σίγουροι πως οι Έλληνες δεν φοβούνται απολύτως τίποτα – επομένως ούτε την αριστερά, ούτε την κατά μέτωπο σύγκρουση με το σύστημα. Αυτό όμως που πρέπει να φοβούνται είναι η ασάφεια αυτών που διεκδικούν κάθε φορά την εξουσία – αφού αυτή η ασάφεια, εμπλουτισμένη με άπειρα ψέματα και με κενές υποσχέσεις, έχει οδηγήσει την πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα μας, χωρίς καμία απολύτως αντικειμενική αιτία, στη σημερινή εξαιρετικά επώδυνη και άκρως επικίνδυνη κατάσταση.
.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
Επισκεφθείτε το Blog του συγγραφέα. Πατήστε εδώ.
Βρείτε μας στο Facebook & Twitter:
.
