Το ζητούμενο είναι η διόρθωση των διαστρεβλώσεων σε εθνικό επίπεδο, σε επίπεδο Ευρωζώνης, καθώς επίσης σε παγκόσμιο – υπενθυμίζουμε πως για πρώτη φορά στην μακραίωνη ιστορία της Ελλάδος, υπάρχει πιθανότητα να εξαφανισθεί σαν έθνος
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Σε επίπεδο κρατών (και όχι μόνο) δεν πρέπει κανείς να ζει ούτε πάνω από τις δυνατότητες του, επειδή χρεώνεται και καταστρέφεται, συμπαρασύροντας τους δανειστές του, ούτε κάτω από τις δυνατότητες του – επειδή αναγκάζει τους άλλους να χάσουν τις δουλειές τους, να μείνουν άνεργοι ή/και να χρεωθούν.
Σε επίπεδο επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένου του δημοσίου, δεν πρέπει να αμείβονται οι εργαζόμενοι ούτε περισσότερο από την παραγωγικότητα τους, επειδή τότε η επιχείρηση θα κλείσει, ούτε λιγότερο – λόγω του ότι οι εργαζόμενοι θα πάψουν να παράγουν αυτά που μπορούν, οπότε ξανά θα κλείσει η επιχείρηση”.
.
Άποψη
Πολλές φορές, αντιλαμβανόμαστε ή μας παρουσιάζονται οι συνθήκες που επικρατούν πολύ πιο πολύπλοκες, από ότι είναι στην πραγματικότητα – ενώ «στολίζονται γιορτινά» με φράσεις του τύπου «φταίει ο καπιταλισμός», «η κρίση οφείλεται στους δημοσίους υπαλλήλους», «οι τυφλοί της Ζακύνθου χρεοκόπησαν την Ελλάδα» κοκ.
Τα πράγματα είναι όμως πολύ πιο απλά, αρκεί κανείς να αναφέρεται σε αληθινά, σημαντικά γεγονότα, προσπαθώντας να αποφύγει τη «συναισθηματική ερμηνεία» αυτών που συμβαίνουν.
Ειδικότερα, η Δύση βίωσε μία εποχή ευημερίας μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή λειτούργησε σωστά το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, η αναδιανομή των εισοδημάτων διευκολύνθηκε από την εγκαθίδρυση του κοινωνικού κράτους, οι κυβερνήσεις διαχειρίζονταν χρηστά τα οικονομικά των κρατών, το χρηματοπιστωτικό τέρας ήταν «κλεισμένο στο κλουβί του» (διαχωρισμός επενδυτικών και εμπορικών τραπεζών, απαγόρευση παραγώγων προϊόντων κοκ.), ενώ τα εργατικά συνδικάτα ήταν έντιμα και ισχυρά, επιτυγχάνοντας να διατηρούν τις πραγματικές (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) αμοιβές των εργαζομένων ανάλογες, με την αύξηση της παραγωγικότητας τους.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το ότι, ενώ το μερίδιο του 1% του υψηλότερα αμειβόμενου πληθυσμού στο εθνικό εισόδημα, πριν από το κραχ του 1929, είχε φτάσει στο 19,6%, το 1973 είχε μειωθεί στο 7,8%.
Μετά την επικράτηση όμως του νεοφιλελευθερισμού (από το 1980), τη ριζική «αλλαγή στάσης» του ΔΝΤ, το άνοιγμα του κλουβιού που μας προστάτευε από τις χρηματαγορές, την κατατρόπωση των εργατικών συνδικάτων, την ασύδοτη, ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση κλπ., το ως άνω 1% του πληθυσμού έφτασε ξανά να κατέχει το 18,3% των εθνικών εισοδημάτων (2007).
Ένα ποσοστό δηλαδή ανάλογο του 1929, όπου το σύστημα κατάρρευσε – κυρίως επειδή οι εισοδηματικά ισχυροί δεν μπορούν να καταναλώσουν αυτά που κερδίζουν, τοποθετώντας τα στις χρηματαγορές, με τα αποτελέσματα που πλέον όλοι γνωρίζουμε (φούσκες, κραχ κοκ.).
Από την άλλη πλευρά, οι φτωχοί δεν μπορούν να καταναλώσουν, αγοράζοντας αυτά που χρειάζονται – οπότε μειώνεται η ζήτηση, οι επενδύσεις, ο ρυθμός ανάπτυξης, τα έσοδα του δημοσίου κλπ., ενώ κορυφώνεται η ανεργία.
Σε κάποιες χώρες τώρα της Ευρωζώνης μετά το 2000, κυρίως στη Γερμανία, οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων μειώθηκαν (γράφημα), παρά την αύξηση της παραγωγικότητας τους – οπότε περιορίσθηκε η εσωτερική τους ζήτηση, με αποτέλεσμα να αναγκασθούν οι εταιρείες τους να επεκταθούν στο εξωτερικό, κερδίζοντας εις βάρος των άλλων (μερκαντιλισμός).
.
.
Στο γράφημα, η κόκκινη καμπύλη απεικονίζει την αύξηση της παραγωγικότητας των Γερμανών εργαζομένων ανά ώρα εργασίας, ενώ η μπλε τους καθαρούς μισθούς, σε πραγματικά (αποπληθωρισμένα) μεγέθη – οι οποίοι μειώνονταν συνεχώς έως και το 2009, όπου άρχισαν να αυξάνονται, χωρίς όμως να έχουν φτάσει στα επίπεδα του 2000. Οι αυξήσεις στους μισθούς μετά το 2009 βοήθησαν στη σταθεροποίηση της γερμανικής οικονομίας, όταν οι μειώσεις που απαιτήθηκαν από τις χώρες της περιφέρειας συνέβαλλαν στην ενδυνάμωση της κρίσης χρέους.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
