Η σχεδιαζόμενη πώληση του ΟΛΘ από το ΤΑΙΠΕΔ επειδή έχει συμπεριληφθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση από τα μνημόνια υποτέλειας, είναι αντεθνική και απόλυτα εξοργιστική – οι μέθοδοι λεηλασίας των εισβολέων
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές, καθώς επίσης οι κερδοφόρες μονοπωλιακές επιχειρήσεις πρέπει να ανήκουν στο δημόσιο – ενώ όλες οι υπόλοιπες στον ιδιωτικό τομέα, έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία, να μην μετατρέπονται οι πολιτικοί σε έμμισθους υπηρέτες της οικονομικής εξουσίας, να μην διακινδυνεύουν τα συμφέροντα της χώρας, να προστατεύονται οι εργαζόμενοι και να εξασφαλίζεται η σωστή λειτουργία του κοινωνικού κράτους.
Στα πλαίσια αυτά, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ανήκει χωρίς καμία αμφιβολία αφενός μεν στις κερδοφόρες (διαθέτοντας αποθεματικά της τάξης των 90 εκ. €, επιτυγχάνοντας ετήσια κέρδη 18,5 εκ. € μετά φόρων – 2012), αφετέρου στις στρατηγικές επιχειρήσεις του δημοσίου – αποτελώντας, μεταξύ άλλων, ιδανικό λιμάνι για πάρα πολλές χώρες των Βαλκανίων (από το 343 π.Χ.) και γενικότερα της Ανατολικής Ευρώπης. Εκτός αυτού, έχει τεράστιες αναπτυξιακές δυνατότητες, από όποια πλευρά και αν το αναλύσει κανείς.
Η σχεδιαζόμενη πώληση του λοιπόν από το ΤΑΙΠΕΔ, απλά και μόνο επειδή έχει δυστυχώς συμπεριληφθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση από τα μνημόνια υποτέλειας, πόσο μάλλον στην εξευτελιστική τιμή που (σκόπιμα, ως συνήθως, για να «σφυγμομετρηθούν» οι αντιδράσεις) διαρρέει (περί τα 200 εκ. €), είναι αντίθετη στα εθνικά μας συμφέροντα και απόλυτα εξοργιστική.
Παράλληλα, δεν συμφωνεί με την πώληση η συντριπτική πλειοψηφία των παραγωγικών και κοινωνικών φορέων της Θεσσαλονίκης, η τοπική αυτοδιοίκηση (δήμαρχος, περιφερειάρχης), η διοίκηση της εταιρείας, οι εργαζόμενοι, οι βουλευτές της περιοχής κοκ. – με τους περισσότερους να προτείνουν την παραχώρηση χρήσεων, όπως με το λιμάνι του Πειραιά και όχι την πώληση της επιχείρησης (ΟΛΘ).
Φυσικά κατηγορούνται οι συνδικαλιστές εργαζόμενοι για πολλά από τα κακά που συμβαίνουν στο λιμάνι – σε κάποιο βαθμό σωστά και δίκαια. Το να πουλάει όμως μία χώρα τη δημόσια περιουσία της, σε εξευτελιστικές τιμές, παρά το ότι είναι κερδοφόρα, με σημαντικές προοπτικές καλυτέρευσης της κερδοφορίας, της, δεν είναι προφανώς η σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος – μοιάζει δε με την έκφραση «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», η οποία χαρακτηρίζει πολλές άλλες «κατ’ εντολή» ενέργειες της κυβέρνησης.
Στο σημείο αυτό, θεωρώντας πολύ πιθανή την αγορά του λιμανιού από κάποιον ενδιάμεσο κερδοσκόπο, ο οποίος θα το πουλήσει ξανά σε υψηλότερη τιμή, όταν οι συνθήκες αλλάξουν (είναι άλλωστε νομοτελειακή η αλλαγή των συνθηκών), είναι σκόπιμο να υπενθυμίσουμε τον τρόπο, με τον οποίο ληστεύουν στην κυριολεξία τα κράτη, οι εντολείς του ΔΝΤ. Ειδικότερα τα εξής:
.
Οι μέθοδοι των εισβολέων
Είτε εύπιστοι, είτε σε διατεταγμένη υπηρεσία πολιτικοί τάσσονται υπέρ των εισβολέων και δημαγωγούν, ισχυριζόμενοι ότι ωφελούν τους πολίτες – κερδίζοντας με το μέρος τους την κοινή γνώμη, η οποία νομίζει ανόητα πως ωφελείται από τις χαμηλές τιμές
Η «απελευθέρωση των αγορών», την οποία επιβάλλει δικτατορικά το ΔΝΤ στις χώρες που εισβάλλει, σημαίνει απλά το εξής: «Ανοίξτε τα σύνορα σας στους εντολοδόχους μας, για να μπορέσουν να αρπάξουν και να λεηλατήσουν ότι βρουν – ιδιωτικά ακίνητα, δημόσια περιουσιακά στοιχεία, επιχειρήσεις, μερίδια αγοράς κοκ.»
Αυτό γίνεται αφενός μεν με τη βοήθεια της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ, η οποία «φιλοδοξεί» να γίνει ο τοποτηρητής των εισβολέων στη χώρα της, αφετέρου με τη συνδρομή της πολιτικής εξουσίας – η οποία επιβάλλει «νομοθετικά διατάγματα» που δεν απαιτείται η έγκριση τους από τη Βουλή, ενώ διευκολύνει επικοινωνιακά την άλωση της εκάστοτε χώρας.
Η «διασπάθιση» της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), επιτυγχάνεται πολύ απλά, με τη βοήθεια της υπερβολικής φορολόγησης – επίσης με τη συνδρομή των τραπεζών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους τις υποθήκες (άρθρο).
Η μέθοδος επηρεασμού της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να μην αντιδράσει, είναι οι κατηγορίες για φοροδιαφυγή, για διαφθορά ή για οτιδήποτε άλλο ατόμων ή ομάδων του πληθυσμού – στα πλαίσια του «μαζί τα φάγαμε» ή της τοποθέτησης της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης.
Από την άλλη πλευρά, η αφανής ακίνητη περιουσία του δημοσίου εκποιείται με την ίδρυση εταιριών (ΤΑΙΠΕΔ κλπ.), στις οποίες μεταβιβάζονται κρυφά τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Στη συνέχεια, πωλούνται οι μετοχές των εταιρειών αυτών, οπότε δεν γίνεται αντιληπτό σχεδόν τίποτα από τους Πολίτες. Όσον αφορά τις δημόσιες επιχειρήσεις, όπου τα «φιλέτα» είναι οι κοινωφελείς (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ), οι κερδοφόρες μονοπωλιακές (ΟΠΑΠ, ΟΛΘ) και οι στρατηγικές (ΟΤΕ κλπ.), ακολουθείται συνήθως η παρακάτω διαδικασία:
.
(α) Καταγγέλλεται η διαφθορά των συνδικαλιστών και του υπόλοιπου προσωπικού τους, μέσω των διατεταγμένων ΜΜΕ, έτσι ώστε να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη και να μην φέρει αντίρρηση στην εκποίηση τους.
(β) Απολύεται το δήθεν υπεράριθμο ή ακριβό προσωπικό τους – ιδίως αυτοί που αντιδρούν στην όλη διαδικασία. Προσλαμβάνονται είτε οι ίδιοι, είτε καινούργιοι, με τους νέους όμως βασικούς μισθούς «πείνας».
(γ) Εξυγιαίνονται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών και στη συνέχεια πωλούνται «καθαρές» στους εισβολείς – «μισοτιμής» προφανώς, αφού στην υπό κατάληψη χώρα οι τιμές έχουν καταρρεύσει (βλέπε ΑΤΕ, Eurobank κλπ.)
.
Ότι δεν μπορούν να αγοράσουν οι εισβολείς σε τιμές ευκαιρίας, φροντίζουν να το κλείσουν – με τη μέθοδο του damping (σημαίνει ότι, κερδίζω στη δική μου χώρα, οπότε μπορώ να πουλάω κάτω από το κόστος σε μία άλλη, μέχρι να κλείσω τους ανταγωνιστές μου, αυξάνοντας μετά τις τιμές).
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
