Ο RAFAEL CORREA
Στο τέλος του 2006 εξελέγη ο R. Correa στην προεδρία της χώρας, με βασικά χαρακτηριστικά της προεκλογικής του εκστρατείας την υπόσχεση στους Πολίτες να μην υπογράψει τη συμφωνία ελευθέρου εμπορίου με τις Η.Π.Α., την οποία είχε επιβάλλει το ΔΝΤ, καθώς επίσης να ελέγξει λογιστικά και να περιορίσει το εξωτερικό χρέος – το ύψος του οποίου ήταν τότε 10,77 δις $.
Εδώ αναρωτιέται εύλογα κανείς, ποιες ακριβώς δεσμεύσεις απαιτούν οι Έλληνες σήμερα από εκείνα τα κόμματα, τα οποία θέλουν να κυβερνήσουν τη χώρα τους, έτσι ώστε να έχουν τουλάχιστον ήσυχη τη συνείδηση τους, όταν θα τα ψηφίσουν – αν και θεωρούμε ότι, δύσκολα θα επιτραπούν οι εκλογές στη χώρα μας, εάν δεν βεβαιωθεί η σκιώδης κυβέρνηση πως τα δύο κόμματα εξουσίας θα συγκεντρώσουν πάνω από 180 βουλευτικές έδρες.
Συνεχίζοντας στο θέμα μας, σύμφωνα με την επιτροπή λογιστικού ελέγχου του εξωτερικού χρέους (Auditoria), την πρώτη επίσημη κυβερνητική οργάνωση αυτού του είδους παγκοσμίως, την οποία είχε συστήσει ο πρώην υπουργός οικονομικών της χώρας (R.Patino), όφειλαν να ελεγχθούν όλα τα επί μέρους δανειακά συμβόλαια, ένα προς ένα – μεταξύ των οποίων εκείνα με τους διεθνείς κρατικούς πιστωτές, τα οποία είχαν συμφωνηθεί στο κλαμπ του Παρισιού το 2000, όταν έγινε η διαγραφή χρεών και η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των υπολοίπων, καθώς επίσης τα ομόλογα δημοσίου.
Τελικός σκοπός της επιτροπής ήταν μία λεπτομερής ανάλυση του χρέους, από νομικής, από οικονομικής, από κοινωνικής και από περιβαλλοντικής πλευράς. Σύμφωνα δε με τη διαπίστωση της επιτροπής, το 80% του εξωτερικού χρέους είχε συναφθεί για την αναχρηματοδότηση των παλαιών οφειλών του Ισημερινού, ενώ μόλις το 20% για την ανάπτυξη και για τα έργα υποδομής.
Ο R. Correa ανακοίνωσε τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές της χώρας, σε σχέση με την εξόφληση χρέους ύψους 3,9 δις $, αποτελούμενου από ομόλογα του δημοσίου, με λήξη τα έτη 2012, 2015 και 2030. Παράλληλα απείλησε ότι δεν θα πληρωνόταν εκείνα τα χρέη του Ισημερινού, τα οποία θα θεωρούταν παράνομα ή επαχθή από την επιτροπή ελέγχου. Την ίδια σχεδόν εποχή η υπουργός οικονομικών ανακοίνωσε την αναβολή της πληρωμής των τόκων ύψους 30,6 εκ. $ ενός ομολόγου, το οποίο έληγε το 2012 – με κίνδυνο να υπάρξει ρήξη με τη Βενεζουέλα, η οποία είχε εγγυηθεί το χρέος με την έκδοση CDS, ύψους 400 εκ. $.
.
Τελικά, ο Ισημερινός δήλωσε στάση πληρωμών το Δεκέμβρη του 2008, η οποία αφορούσε χρέος ύψους 3,2 δις $ απέναντι στους ιδιώτες πιστωτές (το 80% περίπου των συνολικών οφειλών προς τους ιδιώτες). Ενδιάμεσα (τέλη Δεκεμβρίου), η χρηματοδότηση του κρατικού προϋπολογισμού (έλλειμμα) εξασφαλίσθηκε από το Κρατικό Ινστιτούτο για την εσωτερική σταθερότητα της χώρας (IESS), το οποίο αγόρασε δύο ομόλογα δημοσίου, ύψους 700 εκ. $, με επιτόκιο της τάξης του 6,5%. Αργότερα, το Μάιο του 2009, η χώρα κατάφερε να επαναγοράσει το 91% των κρατικών ομολόγων, τα οποία είχαν «διαμαρτυρηθεί», σε πολύ χαμηλές τιμές, μέσω μίας διεθνούς δημοπρασίας.
Εδώ οφείλει να συμπεράνει κανείς ότι, εάν μία χώρα, η οποία αδυνατεί να εφαρμόσει έστω μία στοιχειώδη κοινωνική πολιτική, λειτουργώντας μόνο για να εξυπηρετεί τους δανειστές της, όπως η Ελλάδα, δεν αποφασίσει την αναβολή (στάση) πληρωμών (επιλέγοντας ουσιαστικά «ένα εξαιρετικά οδυνηρό τέλος στη δοκιμασία της, αντί για μία οδύνη χωρίς τέλος»), είναι αδύνατον να διαπραγματευθεί σωστά με τους πιστωτές της – πόσο μάλλον να μειώσει τα χρέη της (η σιωπή των αμνών βέβαια που επικρατεί στις τάξεις των Ελλήνων, δεν επιτρέπει πολλές ελπίδες για το μέλλον μας).
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, εάν δεν πάψουν οι Πολίτες της να φοβούνται τη χρεοκοπία, (εντός του ευρώ φυσικά, αφού η δομή του χρέους και το ύψος του δεν επιτρέπουν την έξοδο, χωρίς την κατάρρευση της οικονομίας, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποβάλλει μία χώρα-μέλος), θα είναι πάντοτε θύματα, εκβιαζόμενοι με διάφορα διλήμματα από τους επαγγελματίες εκβιαστές – τους υπαλλήλους δηλαδή των Αγορών και του Καρτέλ.
Σε σχέση δε με το νόμισμα, το παράδειγμα του Ισημερινού, η δολαριοποίηση συγκεκριμένα, τεκμηριώνει το ότι θα μπορούσε η χώρα μας να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό με την υιοθέτηση ενός τρίτου νομίσματος, όπως είχαμε προτείνει έγκαιρα (πριν τη νέα δανειακή σύμβαση, η οποία δυστυχώς μας στέρησε τη δυνατότητα μετατροπής του εξωτερικού χρέους μας σε δραχμές) – με την ανάλυση μας «Ευρωπαϊκή Βαρυχειμωνιά» και το σενάριο του δολαρίου.
Επιστρέφοντας στον Ισημερινό, έχοντας στη συνέχεια απομονωθεί από τις διεθνείς αγορές δανεισμού, κατάφερε να συνάψει το 2011 ένα δάνειο από την Κίνα, ύψους 2 δις $ – ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης του από μόλις 0,4% το 2009 (όπου απείλησε να μην πληρώσει συνολικά δεκατρία διακρατικά επενδυτικά δάνεια, συμπεριλαμβανομένου ενός με τις Η.Π.Α.), αυξήθηκε στο 3,6% το 2010 και στο 5,8% το 2011 (κυρίως λόγω των αυξήσεων των τιμών πετρελαίου). Η σημερινή δε εικόνα της χώρας φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Βασικά μεγέθη του Ισημερινού και της Ελλάδας σε δις $ – 2011 εκτιμήσεις
| Δείκτες |
Ισημερινός |
Ελλάδα |
| Ονομαστικό ΑΕΠ |
65,3 |
290,0 |
| ΑΕΠ κατά αγοραστική αξία (ΡΡΡ) |
124,8 |
285,0 |
| ΑΕΠ κατά κεφαλή σε $ |
8.300 |
27.600 |
| Γεωργία / ΑΕΠ |
6,5% |
3,3% |
| Βιομηχανία / ΑΕΠ |
34,6% |
17,9% |
| Υπηρεσίες / ΑΕΠ |
58,9% |
78,9% |
| Εργαζόμενοι |
4.673.000 |
4.972.000 |
| Ανεργία |
7,5% |
21,0% |
| Δημόσιο χρέος / ΑΕΠ |
25,5% |
*168,0% |
| Έλλειμμα προϋπολογισμού (5,7% / 9,6% ΑΕΠ) |
-3,7 δις $ |
-29,9 δις $ |
| Πληθωρισμός |
4,7% |
2,9% |
| Εμπορικό έλλειμμα |
-0,04 δις $ |
-39,15 δις $ |
| Φόροι και άλλα έσοδα / ΑΕΠ |
28,5% |
39,6% |
* Πριν τη διαγραφή
Πηγή: World Factbook
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ με βάση τον Πίνακα Ι ότι, η αγοραστική αξία του ονομαστικού ΑΕΠ του Ισημερινού (65,3 δις ονομαστικό, 124,8 σε αγοραστική αξία), είναι σχεδόν διπλάσια, από ότι αυτή της Ελλάδας (290 δις ονομαστικό, μόλις 285 δις σε αγοραστική αξία) – γεγονός που οφείλεται στις συγκριτικά υπερβολικά υψηλές τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών στη χώρα μας.
Επίσης τους πολύ υψηλότερους φόρους και άλλα έσοδα του Ελληνικού Δημοσίου, αφού αντιστοιχούν στο 39,6% του ΑΕΠ, όταν στον Ισημερινό είναι μόλις 28,5% του ΑΕΠ – με το έλλειμμα της Ελλάδας να είναι υψηλότερο. Ο ίδιος συντελεστής είναι στη Γερμανία 43,6% του ΑΕΠ – όχι σημαντικά υψηλότερος δηλαδή από την Ελλάδα, η οποία «κατηγορείται» για εκτεταμένη φοροδιαφυγή και παρά το ότι η ανταποδοτικότητα των φόρων στη χώρα μας είναι τουλάχιστον απογοητευτική (μόνο η παιδεία και η υγεία κοστίζει ιδιωτικά στους Έλληνες ένα ποσόν ίσο με το 10% του ΑΕΠ, όταν για τους Γερμανούς είναι σχεδόν μηδενική!).
Τέλος, το χαμηλό ποσοστό με το οποίο συμμετέχει η βιομηχανία στο ΑΕΠ της Ελλάδας, το οποίο τεκμηριώνει την, σε μεγάλο βαθμό, αποβιομηχανοποίηση της – από την οποία προέρχεται και το μεγάλο εμπορικό έλλειμμα, ενώ οφείλεται κυρίως στη δραστηριοποίηση των ξένων εμπορικών πολυεθνικών, οι οποίες εισάγουν τα προϊόντα από τις δικές τους χώρες, στις οποίες τα παράγουν (η επιμονή στην αγορά Ελληνικών προϊόντων είναι πάρα πολύ σημαντική για το μέλλον της χώρας μας).
