Περαιτέρω, στην ίδια έκθεση του με τον τίτλο «Fiscal Exit: From Strategy to Implementation», ο «διεθνής» οργανισμός, ο οποίος εκτός των άλλων είναι και ένας βασικός πιστωτής της Ελλάδας, με βάση τη σύμβαση οικονομικής «στήριξης» του περασμένου Μαΐου, δεν θεωρεί λύση την «ελεγχόμενη» πτώχευση – σε πλήρη αντίθεση με τη Γερμανία, η οποία επέμενε στην υιοθέτηση μίας τέτοιας διαδικασίας, στα πλαίσια της πρόσφατης συνόδου κορυφής της ΕΕ (αφού έκανε το τεράστιο για την ίδια λάθος, να ανοίξει τις «πύλες» της Ευρωζώνης στο ΔΝΤ).
Όπως τονίζεται δε «έντεχνα» για την περίπτωση της Ελλάδας, «Ακόμη και μια ιστορικά υψηλή μείωση της τιμής των ομολόγων κατά 50%, δεν θα περιόριζε το Ελληνικό πρόβλημα (ελλείμματα κεντρικής κυβέρνησης), παρά μόνο κατά 2,7% – ενώ σε άλλες χώρες, με μικρότερο χρέος, μόνο κατά 0,5%. Αυτό οφείλεται στο ότι, το βασικό πρόβλημα για την αποκλιμάκωση του χρέους δεν είναι οι τόκοι των δανείων (επομένως όχι τα επιτόκια), ειδικά στις ανεπτυγμένες οικονομίες, αλλά η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων, η οποία θα επέτρεπε μια πιο ορθολογική μείωση του χρέους».
Φαίνεται λοιπόν πως το ΔΝΤ έχει την άποψη ότι, η διαγραφή των οφειλών του δημοσίου κατά 50% (haircut), δεν θα προσέφερε πολλά στη χώρα μας, αφού θα εξοικονομούνταν ετήσιοι τόκοι μόνο περί τα 7 δις € – οπότε θα μειωνόταν μόνο αντίστοιχα το έλλειμμα (2,7%). Εάν όμως συμπεριλάβει κανείς στη σκέψη του πως με δημόσιο χρέος ίσο με το 70% του ΑΕΠ (η διαγραφή του 50% των οφειλών μας θα ήταν περίπου 160 δις €, οπότε τα υπόλοιπα θα ισούταν με το 70% ΑΕΠ ύψους 230 δις €), δεν θα επιβαρυνόταν η χώρα μας με τοκογλυφικά επιτόκια και δεν θα έπαιρνε τα καταστροφικά ΔΝΤ-μέτρα, τα οποία
(α) αφενός μεν μας έχουν οδηγήσει σε έναν επικίνδυνο στασιμοπληθωρισμό (ύφεση -4%, με φορολογικό πληθωρισμό 6% και ανεργία που θα φτάσει γρήγορα στο 20%),
(β) αφετέρου δε έχουν «βυθίσει» τους Έλληνες στην απαισιοδοξία, σημαντικότερο «συστατικό» της οποίας είναι η επιδείνωση της ύφεσης («άρνηση» επενδύσεων, μειωμένη παραγωγικότητα των εργαζομένων, μειωμένα φορολογικά έσοδα, παρά την αύξηση των συντελεστών, κοινωνικές αναταραχές κλπ),
τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως θέλει να τα παρουσιάζει το Ταμείο, υπερασπιζόμενο προφανώς τους πιστωτές μας, καθώς επίσης τους εργοδότες του (Καρτέλ).
Βέβαια, το ΔΝΤ θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι, τα μέτρα ελήφθησαν με στόχο την καταπολέμηση των ελλειμμάτων και όχι τη μείωση του δημοσίου χρέους, η οποία σχεδιάζεται να προέλθει από την πώληση (λεηλασία) των κρατικών επιχειρήσεων. Στην περίπτωση αυτή θα απαντούσαμε ότι ευτυχώς στην Ελλάδα, σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες, ένα μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων του δημοσίου τομέα (πάγια περιουσιακά στοιχεία αξίας περί τα 300 δις € επίσης) δεν έχουν αποκρατικοποιηθεί (ή πωληθεί, όσον αφορά τα πάγια), με αποτέλεσμα οι ζημίες τους να επιβαρύνουν το κράτος – αν και πολλές από αυτές έχουν ζημίες (για παράδειγμα οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι οποίες έχουν πολύ χαμηλές τιμές εισιτηρίων, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη), επειδή εξυπηρετούν κοινωνικούς σκοπούς.
Εάν τώρα αποκρατικοποιούνταν μόνο οι κερδοφόρες επιχειρήσεις του δημοσίου (όπως στο παράδειγμα του ΟΤΕ), τότε το μεν χρέος θα μειωνόταν κατά το ποσόν της πώλησης, το δε έλλειμμα θα αυξανόταν κατά το ποσόν των (μη) εισπραττομένων ετησίων μερισμάτων. Αντίθετα, εάν αποκρατικοποιούνταν οι ζημιογόνες επιχειρήσεις, αφενός μεν θα μειωνόταν αυτόματα το έλλειμμα (λόγω της μεταφοράς των ζημιών τους στον ιδιωτικό τομέα, όπως συνέβη με την Ολυμπιακή), αφετέρου τα έσοδα θα περιόριζαν το δημόσιο χρέος.
Και στις δύο περιπτώσεις όμως θα αυξανόταν το ιδιωτικό χρέος, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις δυτικές οικονομίες (Πίνακας Ι).
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό – Προβλέψεις 2010
| Χώρα |
Συνολικό Χρέος* |
Δημόσιο Χρέος** |
Ιδιωτικό Χρέος |
| Ελλάδα |
252% |
128,90 |
123,1% |
| Γερμανία |
285% |
76,70 |
208,3% |
| Ιταλία |
315% |
116,70 |
198,3% |
| Γαλλία |
323% |
82,50 |
240,5% |
| Πορτογαλία |
323% |
84,60 |
238,4% |
| Μ. Βρετανία |
466% |
80,00 |
386,0% |
Πηγή: Συνδυασμός στοιχείων από Κομισιόν, McKinsey Global Institute και μελέτη της Deutsche Bank, σύμφωνα με την οποία το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 123% του ΑΕΠ, ενώ της Πορτογαλίας 239%
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Δημόσιο και ιδιωτικό, εσωτερικό και εξωτερικό
** Πρόβλεψη 2010
Περαιτέρω, στον ιδιωτικό τομέα, σε αντίθεση με το δημόσιο, η αξία των παγίων περιουσιακών στοιχείων προσμετρείται στο ενεργητικό, «μειώνοντας» το παθητικό – οπότε το συγκριτικό με την Ελλάδα συνολικό χρέος άλλων κρατών είναι πρακτικά μεγαλύτερο, από αυτό που φαίνεται στον Πίνακα Ι.
Σε κάθε περίπτωση, ο σωστός δείκτης «οικονομικής ευρωστίας» δεν είναι το δημόσιο χρέος προς τα ΑΕΠ, αλλά το συνολικό χρέος προς το ΑΕΠ – ενώ στο καθορισμό του οφείλουν να λαμβάνονται υπ’ όψιν και τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου (απαιτούνται διεθνώς κρατικοί Ισολογισμοί, αντίστοιχοι με αυτούς των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα). Ανεξάρτητα από αυτά, ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, η μη αποκρατικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων θεωρείται πλέον εύλογη, αφού στη Γερμανία εθνικοποιούνται ήδη ξανά πολλές επιχειρήσεις ηλεκτρικής ενέργειας, οι οποίες στο παρελθόν είχαν πουληθεί σε ιδιώτες.
Συνεχίζοντας, επειδή φυσικά δεν είμαστε μόνοι μας στον πλανήτη, ενώ γνωρίζουμε τις τρομακτικές συνέπειες της διαγραφής χρέους από μία χώρα για το παγκόσμιο σύστημα (όπως, για παράδειγμα, την έκρηξη μίας ασφαλιστικής βόμβας μεγατόνων), κυρίως επειδή θα υιοθετούταν από πάρα πολλές άλλες χώρες, θα θεωρούσαμε ίσως λογικότερη την αναδιάρθρωση (επιμήκυνση) του χρέους, με χαμηλά επιτόκια (1%), με σταθερές, μακροπρόθεσμες δόσεις (άνω των 30 ετών), σε συνδυασμό με σοβαρά μέτρα ανάπτυξης (αύξηση της ανταγωνιστικότητας, άνοιγμα νέων αγορών κλπ). Βέβαια, έχουμε αναφέρει πολλές άλλες λύσεις στο παρελθόν, με ανάλογα κείμενα μας (Η έξοδος από την κρίση, Ο μηδενισμός του χρέους κλπ), έτσι ώστε να τεκμηριώσουμε πως η λύση του «επάρατου μνημονίου» όχι μόνο δεν είναι μονόδρομος, αλλά η χειρότερη όλων.
Ειδικά όμως όσον αφορά την Ευρωζώνη, όπου η Γερμανία λειτουργεί δυστυχώς επεκτατικά, ενώ καμία χώρα-μέλος δεν έχει τη δυνατότητα να τυπώσει χρήματα, όπως για παράδειγμα οι Η.Π.Α., είναι επί πλέον απαραίτητη, στην ενδεχόμενη αναδιάρθρωση (επιμήκυνση με χαμηλά επιτόκια) των χρεών κάποιων χωρών-μελών είτε (α) η δημοσιονομική της ένωση, είτε (β) η «εκδίωξη» της Γερμανίας.
Διαφορετικά, είναι πολύ πιθανόν όλες οι υπερχρεωμένες/μη ανταγωνιστικές χώρες της ζώνης του ευρώ να προβούν σε μία μεγάλη διαγραφή χρεών (αν όχι να τα αρνηθούν εντελώς), ταυτόχρονα με την αναδιάρθρωση των υπολοίπων – σε συνδυασμό με τη μαζική έξοδο τους από την Ευρωζώνη, καθώς επίσης με την αυτόματη μετατροπή των οφειλών τόσο του δημοσίου (υπολοίπων), όσο και του ιδιωτικού τομέα τους, στο νέο νόμισμα. Στην περίπτωση αυτή, το πλήγμα για το «χρηματοπιστωτικό κτήνος» θα ήταν «ακαριαίο» – η μοναδική ίσως λύση των «χρεωστικών» προβλημάτων παγκοσμίως.
Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα, αφού διαθέτει κατά πολύ περισσότερα δημόσια περιουσιακά στοιχεία από όλα τα άλλα δυτικά κράτη, τα οποία δεν προσμετρούνται στο «ενεργητικό» της, αφενός μεν επειδή δεν έχει αποκρατικοποιήσει τις δημόσιες επιχειρήσεις της, αφετέρου επειδή δεν έχει πουλήσει τα πάγια της (η Βρετανία εκποιεί πλέον ακόμη και τα δάση της).
Όταν και εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε το δημόσιο χρέος της θα μειωθεί εντυπωσιακά, ενώ το ιδιωτικό χρέος θα αυξηθεί σε μικρότερο βαθμό – αφού τα πάγια θα προσμετρηθούν στην αξία (ισολογισμό) των ιδιωτικοποιημένων πλέον δημοσίων επιχειρήσεων. Η πώληση όμως των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων θα αυξήσει τα ελλείμματα της χώρας μας, ενώ η πώληση των ζημιογόνων θα τα μειώσει – παράλληλα, θα εκμηδενισθεί ο κοινωνικός ρόλος τους (για παράδειγμα, οι ιδιώτες θα αυξήσουν τα εισιτήρια των συγκοινωνιών, θα ακριβύνουν το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό κλπ), όπως συμβαίνει σε όλα τα άλλα κράτη.
