Η καταστροφική αυτή πολιτική εφαρμόζεται πια μόνο στην Ελλάδα, ίσως επειδή θύμισε το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας – ενώ οι Βρυξέλλες έχουν καταλάβει τη Γενική Γραμματεία Εσόδων, άρα το υπουργείο οικονομικών, τις εφορίες και τα τελωνεία
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Σύμφωνα με υπολογισμούς της Goldman Sachs από το 2012, η Πορτογαλία θα έπρεπε να γίνει φθηνότερη κατά 35%, η Ελλάδα κατά 30%, η Γαλλία και η Ισπανία κατά 20%, ενώ η Ιταλία κατά 15% για να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα τους. Τα ποσοστά αυτά αναδεικνύουν ταυτόχρονα τη φυσιολογική υποτίμηση της ενδεχόμενης υιοθέτησης ενός δικού τους νομίσματος – εάν τελικά διαλυθεί η Ευρωζώνη”.
.
Άρθρο
Το μη συμβατικό όπλο των κεντρικών τραπεζών, το οποίο έχει εδραιώσει τη δικτατορία τους (άρθρο), τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης (QE), διευρύνεται συνεχώς – σχετικά πρόσφατα με την είσοδο της Σουηδίας. Σε απόλυτα νούμερα, η πλέον επιθετική όλων είναι η Fed, η οποία έχει τροφοδοτήσει τις Η.Π.Α. με 3,8 τρις $ από το 2008 – με αποτέλεσμα να πενταπλασιαστεί ο ισολογισμός της, από τα 900 δις $ στα 4,5 τρις $.
Εν τούτοις, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, προηγείται η Τράπεζα της Ιαπωνίας, η οποία αγοράζει ομόλογα της τάξης των 450 δις $ ετησίως – χωρίς να έχει σταματήσει καθόλου, όπως η Fed. Ως εκ τούτου, ο ισολογισμός της έχει φτάσει σε αδιανόητα υψηλά επίπεδα (γράφημα) – με αποτέλεσμα να προβλέπεται κάποια στιγμή ένας ανεξέλεγκτος υπερπληθωρισμός, αφού θα αναγκασθεί να παγώσει την αποπληρωμή ενός μεγάλου μέρους των ομολόγων της χώρας της, μετατρέποντας τα έτσι σε χρήματα.
.
.
Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, οι κεντρικές τράπεζες της υπόλοιπης Δύσης είναι σχεδόν στα ίδια επίπεδα, μεταξύ 20 και 30% του ΑΕΠ – κατά πολύ μικρότερα από αυτά της Ιαπωνίας (BoJ), ο ισολογισμός της οποίας πλησιάζει στο 80%.
Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας (SNB), η οποία έχει πενταπλασιάσει τον ισολογισμό της, στα 573 δις φράγκα – στο 88% του ΑΕΠ της χώρας (650 δις φράγκα).
Η μεγάλη διαφορά της όμως σχετικά με την Ιαπωνία είναι το ότι, η αύξηση δεν οφείλεται στην αγορά ομολόγων του δημοσίου, αλλά στις παρεμβάσεις της στις αγορές συναλλάγματος, ιδίως όσον αφορά το ευρώ, έτσι ώστε να διατηρηθεί χαμηλή η ισοτιμία του φράγκου – μία διαδικασία που σταμάτησε στην αρχή του έτους, με αποτέλεσμα να ανατιμηθεί απότομα το φράγκο, βυθίζοντας την ελβετική οικονομία στην ύφεση.
.
Ο μύθος της επιτυχημένης πολιτικής λιτότητας
Ανεξάρτητα από την παραπάνω πορεία του πλανήτη προς το κραχ, το οποίο θεωρείται πλέον νομοτελειακό (ανάλυση), προκαλεί αληθινή οργή ο τρόπος, με τον οποίο οι υποστηρικτές της λιτότητας και επικριτές της Ελλάδας, υποδεικνύουν την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία ως ένα επιτυχημένο παράδειγμα της εφαρμογής της – ισχυριζόμενοι ότι οι μειώσεις των μισθών, καθώς επίσης των δαπανών του δημοσίου, ήταν αποτελεσματικές σε όλες τις χώρες, εκτός από την Ελλάδα.
Ως αιτία της αποτυχίας της Ελλάδας θεωρείται η ανικανότητα ή/και η ανεπάρκεια όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων της – κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει, όπως επίσης δεν τεκμηριώνεται το ότι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία ευρίσκονται σε καλό δρόμο, σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις του τμηματάρχη του κ. Σόιμπλε.
Ο ίδιος υποστηρίζει εσφαλμένα πως οι τρεις χώρες, υπόδειγμα της επιτυχημένης εφαρμογής της πολιτικής λιτότητας, έχουν εξυγιάνει τα δημοσιονομικά τους, ευρίσκονται σε πορεία ανάπτυξης, ενώ η ανεργία μειώνεται – κάτι που δήθεν συνέβαινε στην Ελλάδα το 2014, έχοντας έκτοτε αντιστραφεί η τάση.
Εν τούτοις, ο Γερμανός δεν αναφέρει ότι η Ελλάδα, μεταξύ των ετών 2009 και 2014 υποχρεώθηκε από την Τρόικα να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες της, εν μέσω ύφεσης, κατά περίπου 30% – αυξάνοντας σε ένα ανάλογο ποσοστό τους φόρους. Ως αποτέλεσμα της εγκληματικής αυτής πολιτικής, το ΑΕΠ της μειώθηκε κατά σχεδόν 27% σωρευτικά – ενώ απλά και μόνο η ύφεση επιβραδύνθηκε κάπως το καλοκαίρι του 2014, λόγω της αύξησης του τουρισμού, έχοντας όμως τελικά ξανά αρνητικό πρόσημο στο τέταρτο τρίμηνο (-0,4%).
