.
Οι επιλογές της μεσαίας τάξης
Στα πλαίσια αυτά, η μεσαία τάξη έχει τις εξής τρεις επιλογές: (α) είτε να συνεχίσει να αγωνίζεται για ένα μερίδιο στον πλούτο που συρρικνώνεται συνεχώς, σε ένα διαφθαρμένο σύστημα, (β) είτε να αποχωρήσει (μεταναστεύσει), αναζητώντας αλλού την τύχη της, (γ) είτε να διολισθήσει στην κατώτερη τάξη που έχει τις προϋποθέσεις για τα πλήρη κοινωνικά επιδόματα του κράτους προνοίας.
Η μείωση τώρα του ποσοστού της μεσαίας τάξης είναι η πηγή της αδυναμίας ανάπτυξης, καθώς επίσης της μεγάλης πολιτικής αστάθειας που διαπιστώνεται στη Δύση – σε πλήρη αντίθεση με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπως στο παράδειγμα της Κίνας, στην οποία η άνοδος της μεσαίας τάξης έχει αυξήσει την πολιτική σταθερότητα, με μακροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα για την οικονομία της παρά τα χρέη της.
Στο πρώτο γράφημα στο πλάι φαίνεται η αύξηση των εισοδημάτων του ανώτατου 1% του πληθυσμού σε ορισμένες χώρες – ενώ στο αμέσως επόμενο το ποσοστό του εθνικού εισοδήματος που οδηγήθηκε στο ανώτατο 1% την περίοδο 2008-2012 (πράσινη στήλη), συγκριτικά με το 1980 (μωβ, πατήστε στο γράφημα για μεγέθυνση).
Όπως διαπιστώνεται, οι Η.Π.Α. ευρίσκονται στην κορυφή, οπότε ήταν αυτονόητη η προσπάθεια της μεσαίας τάξης να αυξήσει την πολιτική της επιρροή μέσω του κ. Trump, αφού είχε υποσχεθεί προεκλογικά να τη στηρίξει – πόσο μάλλον όταν η αριστερά στη χώρα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, ενώ φυσικά ποτέ δεν ήταν στις επιλογές της μεσαίας τάξης σε ολόκληρη τη Δύση. Υπενθυμίζουμε εδώ τα εξής λόγια του:
“Το κατεστημένο προστατεύει τον εαυτό του, αλλά όχι τους Πολίτες της χώρας μας. Οι νίκες του δεν ήταν δικές σας νίκες, οι επιτυχίες του δεν ήταν δικές σας επιτυχίες – ενώ, όταν στην πρωτεύουσα μας γιόρταζε το κατεστημένο, υπήρχαν πολύ λίγες αιτίες για να γιορτάζουν οι οικογένειες που προσπαθούσαν αγωνιωδώς να επιβιώσουν σε ολόκληρη τη χώρα μας.
Για πάρα πολλούς από τους αμερικανούς συμπολίτες μας υπάρχει μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Οι μητέρες και τα παιδιά στις πόλεις μας είναι φυλακισμένοι, παγιδευμένοι καλύτερα στη φτώχεια – τα σκουριασμένα εργοστάσια έχουν εξαπλωθεί σαν τάφοι, όπως οι επιτύμβιες στήλες δηλαδή, σε ολόκληρη τη χώρα.
Η μία μετά την άλλη βιομηχανίες έκλεισαν ή εγκατέλειψαν τις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς την παραμικρή σκέψη – όσον αφορά τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων εργατών, οι οποίοι έμειναν πίσω. Ο πλούτος της μεσαίας τάξης μας υφαρπάχθηκε από τα σπίτια της και στη συνέχεια διαμοιράστηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη”.
Εν τούτοις ο κ. Trump δεν φαίνεται πως θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του, ενώ το τεράστιο ύψος των χρεών της χώρας θα επιβαρύνει κάποια στιγμή τη μεσαία τάξη – αφού η κατώτερη δεν έχει καμία δυνατότητα, ενώ η ανώτατη δεν είναι καθόλου διατεθειμένη να το κάνει, έχοντας πολλές δυνατότητες για να το αποφύγει.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται πως το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος των Η.Π.Α. από μόλις 3,084 τρις $ το 1980 (ή 38.552 $ ανά νοικοκυριό ή 79% του μέσου ετησίου εισοδήματος των νοικοκυριών), έφτασε στα 15,4 τρις $ το 2000 (147.560 $ ανά νοικοκυριό, 280% των μέσων ετησίων εισοδημάτων) και εκτοξεύθηκε στα 41,1 τρις $ το 2016 (329.961 $ ανά νοικοκυριό, 584% των μέσων ετησίων εισοδημάτων!).
Έτσι η κατώτερη τάξη θα φτάσει στο 40% του πληθυσμού, μετά στο 50% κοκ. – οπότε κάποια στιγμή δεν θα αποφευχθεί μία αιματηρή κοινωνική εξέγερση τεραστίων διαστάσεων στις Η.Π.Α. Εκτός εάν βέβαια οι ελίτ επιλέξουν έναν παγκόσμιο πόλεμο για να το αποφύγουν, καθώς επίσης για να περιορισθούν τα αστρονομικά χρέη της υπερδύναμης – τα οποία φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να πληρωθούν, όσο και αν ληστευθεί το 99% του πληθυσμού από την κυβέρνηση.
Επίλογος
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι η μεσαία τάξη οδηγείται κυριολεκτικά στο ικρίωμα από κυβερνήσεις που, εφαρμόζοντας την πολιτική των ελίτ, μοιράζουν τη φτώχεια χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για την παραγωγή πλούτου – ενώ φυσικά οι «δανειστές» της χώρας φροντίζουν για τα δικά τους συμφέροντα, λεηλατώντας ότι έχει αξία στη χώρα.
Απορούμε δε με την αφέλεια ενός μεγάλου αριθμού φιλελευθέρων, οι οποίοι κατηγορούν την κυβέρνηση για τις δήθεν λανθασμένες αποφάσεις που λαμβάνει – αφού είναι εντελώς σωστές, με κριτήριο όλα όσα αναφέραμε πιο πάνω. Πόσο μάλλον όταν η κατάρρευση της μεσαίας τάξης ικανοποιεί ενδόμυχα την κατώτερη, ειδικά όταν οι δικές της απώλειες είναι πολύ μικρότερες, με αποτέλεσμα να μην επαναστατεί – ενώ φυσικά η μεσαία δεν έχει συνηθίσει να εξεγείρεται, έχοντας επί πλέον ακόμη αρκετά να χάσει.
Εκτός αυτού, η σκόπιμη τιμωρία της κατεστημένης εγχώριας ελίτ όχι λόγω της διαφθοράς της, αλλά με στόχο τη λεηλασία της από τη νέα εγχώρια ελίτ σε συνεργασία με τη διεθνή, ικανοποιεί παράλληλα τις μάζες (άρτος και θεάματα), οπότε δεν εξεγείρονται – σιωπούν δηλαδή όπως τα πρόβατα και απολαμβάνουν το θέαμα, έχοντας την ψευδαίσθηση πως δεν θα πληρώσουν οι ίδιες.
Στα πλαίσια αυτά πιστεύουμε πως δυστυχώς οι Έλληνες θα εξεγερθούν μόνο όταν είναι πολύ αργά – όπως ακριβώς οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί κοκ. Γνωρίζουμε βέβαια πως όσο πιο πολύ καθυστερεί μία εξέγερση, τόσο πιο αιματηρή είναι – εκτός εάν στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αφελληνισθεί εντελώς η χώρα, μέσω της διαστρέβλωσης της ιστορίας της, της μετανάστευσης των Ελλήνων στο εξωτερικό, της αυξημένης εισροής ξένων στην Ελλάδα κοκ.
Σε μία τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μία πολυπολιτισμικό αποικία, στην οποία φυσικά δεν υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις – αφού το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της θα ανήκει στα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα, τα οποία είναι πολύ πιο εύκολο να ελεγχθούν, ειδικά όταν πρόκειται για πολλές εθνικότητες, χωρίς πολιτισμό και ιστορία.
