.
Φαίνεται πως στο μέλλον τα εθνικιστικά κόμματα θα αντικαταστήσουν την αριστερά, όσον αφορά την υποστήριξη των εργαζομένων – μία κατάσταση που έχει εδραιωθεί στις Η.Π.Α., ενώ θα ακολουθήσουν αρκετές άλλες χώρες, με πρώτο υποψήφιο τη Γαλλία.
.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Ανάλυση
Αριστερή είναι απλοποιημένα εκείνη η πολιτική που υποστηρίζει τους εργαζομένους – με τους μισθούς τους να είναι μεγαλύτεροι από την παραγωγικότητα τους, με τις συντάξεις υψηλότερες από τις κρατήσεις τους, με το κοινωνικό κράτος τουλάχιστον ανάλογο της ισχύος της οικονομίας κοκ. Στην ακραία της μορφή θέλει τους εργαζομένους στην εξουσία και ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων, τασσόμενη υπέρ της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας – ενώ εμπλουτίζεται με πολλά άλλα στοιχεία, όπως είναι η μη ρατσιστική συμπεριφορά, ο διεθνισμός κοκ.
Από την άλλη πλευρά, δεξιά είναι η πολιτική που τάσσεται υπέρ των συμφερόντων των επιχειρήσεων, κυρίως υπέρ της αύξησης των κερδών τους – με τη βοήθεια της διατήρησης των μισθών σε χαμηλά επίπεδα, με μικρότερες εργοδοτικές εισφορές, με λιγότερα δικαιώματα των εργαζομένων, με χαμηλότερη φορολογία κλπ. Στην ακραία της μορφή θέλει να ανήκουν τα πάντα στους ιδιώτες – με το δημόσιο να ασκεί το ρόλο του επιβλέποντα.
Τέλος, κεντρώα πολιτική είναι εκείνη που προσπαθεί να ισορροπήσει τις δύο παραπάνω «εξτρεμιστικές» θέσεις – όπως στο παράδειγμα των επιχειρήσεων, όπου κάποιες πρέπει να ανήκουν στο κράτος, όπως οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές και οι μονοπωλιακά κερδοφόρες, ενώ όλες οι υπόλοιπες στο δημόσιο (μικτή οικονομία) ή σε σχέση με τους μισθούς των εργαζομένων, οι οποίοι πρέπει να συμβαδίζουν με την παραγωγικότητα τους.
Πώς μπορεί όμως να χαρακτηρίσει κανείς μία πολιτική, η οποία δεν εξυπηρετεί ούτε τα συμφέροντα των εργαζομένων, ούτε των επιχειρήσεων, αλλά μόνο του κόμματος και του εαυτού της; Που εκτελεί τις εντολές των δανειστών της χώρας προσποιούμενη ότι διαπραγματεύεται, όπως συμβαίνει με την ελληνική κυβερνώσα αριστερά;
Πολύ δύσκολο να απαντήσει κανείς – αναφέροντας μόνο ότι, εάν η εθνικιστική παράταξη στην Ελλάδα ήταν πιο αποτελεσματική και λιγότερο εξτρεμιστική, όπως στο παράδειγμα της Γαλλίας, θα ήταν ήδη στην εξουσία. Η αιτία είναι το ότι, η πολιτική που δηλώνει ότι θα εφαρμόσει η ελληνική δεξιά εάν ανέλθει στην εξουσία, είναι ελάχιστα διαφορετική από την υφισταμένη – με την έννοια πως θα συνεχίσει να υπακούει στις εντολές των δανειστών, επιβαρύνοντας ίσως με ένα άλλο μείγμα μέτρων λιγότερο τις επιχειρήσεις και περισσότερο τους εργαζομένους.
Η κατάρρευση της αριστεράς
Σε διεθνές τώρα επίπεδο, σύμφωνα με τον P.C.Roberts, η κατάρρευση της αριστεράς ως πραγματικής και αποτελεσματικής πολιτικής δύναμης, ακολούθησε τη σοβιετική κατάρρευση. Οι εργαζόμενοι αντιστέκονταν φυσικά στην εκμετάλλευσή τους πριν από τη δημοσίευση του «Κεφαλαίου» του Μαρξ το 1867. Εν τούτοις, ο Μαρξ κατέστησε την εκμετάλλευση της εργασίας υπόθεση αγώνα, έχοντας με το μέρος του την ιστορία – ενώ η επανάσταση των μπολσεβίκων φάνηκε να τον επιβραβεύει, με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξεως και την ανακήρυξη του σοβιετικού κομμουνισμού.
Οι σοβιετικές πρακτικές τώρα διέψευσαν τις αριστερές ελπίδες και προσδοκίες – αλλά, παρ’ όλα αυτά, υπήρχε ένα σύστημα που μιλούσε εναντίον της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Όταν κατέρρευσε όμως η Σοβιετική Ένωση το 1991, οι νέοι συντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι διακήρυξαν πως η ιστορία επέλεξε τον καπιταλισμό αντί της εργατικής τάξης – επίσης πως η πρόβλεψη του Μαρξ για τον θρίαμβο των «προλετάριων» είχε αποδειχθεί λανθασμένη.
Επί πλέον, η σοβιετική κατάρρευση ώθησε την κομμουνιστική Κίνα, καθώς επίσης τη σοσιαλιστική Ινδία να αλλάξουν την οικονομική πολιτική τους – ανοίγοντας τις αγορές τους στο ξένο κεφάλαιο. Χωρίς ανταγωνιστή τώρα, ο καπιταλισμός δεν ήταν πλέον αναγκασμένος να συγκρατείται επιτρέποντας την πρόσβαση στην αύξηση του εισοδήματος και του πλούτου σε όλους – με αποτέλεσμα οι καπιταλιστές να αρχίσουν να μαζεύουν τα πάντα για τον εαυτό τους. Πολλές μελέτες δε υπολόγισαν πως τα κέρδη της παραγωγικότητας, τα οποία προηγουμένως οδηγούνταν σε κάποιο βαθμό στην εργατική δύναμη, απομυζούνταν πια αποκλειστικά και μόνο από το μεγάλο πλούτο. Στην περίπτωση της πρωτεύουσας του καπιταλισμού, των Η.Π.Α., η διαδικασία ήταν η εξής:
(α) Η οικονομία εξελίχθηκε σε χρηματοπιστωτική, στο γνωστό «καπιταλισμό καζίνο». Με τον τρόπο αυτό, τον οποίο είχε προαναγγείλει ο Μαρξ στον τρίτο τόμο του «Κεφαλαίου», ο χρηματοπιστωτικός τομέας κατάφερε να διοχετεύσει το διαθέσιμο εισόδημα της τάξης των εργαζομένων στις τράπεζες και από εκεί στις ελίτ – μέσω των δανείων, με τα οποία το 99% του πληθυσμού συμπλήρωνε τα εισοδήματα του.
Η διαδικασία αυτή κορυφώθηκε από την κρίση του 2008, όπου με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στην παγκόσμια ιστορία από τα κάτω προς τα επάνω – μέσω της αύξησης της ρευστότητας, η οποία ήταν όμως στη διάθεση μόνο του 1% του πληθυσμού, καθώς επίσης της διάσωσης των «too big to fail» τραπεζών/επιχειρήσεων με τη βοήθεια των φορολογουμένων Πολιτών που δεν το έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει.
Για παράδειγμα το αμερικανικό δημόσιο χρέος, το οποίο επιβαρύνει κυρίως τις μεσαίες και κατώτερες εισοδηματικές τάξεις που δεν έχουν τη δυνατότητα χρήσης φορολογικών παραδείσων κλπ., διπλασιάστηκε μέσα σε οκτώ περίπου χρόνια – από τα 10 τρις $ στα 20 τρις $, συνεχίζοντας ακόμη και σήμερα την ξέφρενη ανοδική του πορεία (επίσης το ισπανικό, το ιρλανδικό, το γαλλικό κοκ.).
(β) Εγκαινιάστηκε η παγκοσμιοποίηση, μέσω της οποίας εξήχθηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους – αφενός μεν αυξάνοντας τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων (πολυεθνικών), αφετέρου πιέζοντας έντονα προς τα κάτω τις αμοιβές των αμερικανών εργαζομένων, λόγω της έκθεσης τους στο διεθνή μισθολογικό ανταγωνισμό.
Ο ενορχηστρωτής της συγκεκριμένης διαδικασίας ήταν η Wall Street, η οποία έδωσε την εντολή στους βιομηχάνους της χώρας να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στην Κίνα – για να αυξήσουν τα κέρδη τους με τη βοήθεια του πολύ φθηνότερου εργατικού και κανονιστικού (περιβαλλοντικές διατάξεις κλπ.) κόστους.
Εάν δεν το έκαναν, τότε οι μεγάλες τράπεζες θα χρηματοδοτούσαν την επιθετική εξαγορά των επιχειρήσεων τους, οπότε οι νέοι ιδιοκτήτες θα μετέφεραν την παραγωγή στο εξωτερικό, ακολουθώντας τις οδηγίες της Wall Street – ενώ την ίδια εποχή, για να πιεστούν οι βιομηχανίες, οι ισχυρές αλυσίδες καταστημάτων απαίτησαν από τους προμηθευτές τους να χαμηλώσουν τις τιμές των προϊόντων τους σε επίπεδα Κίνας. Έτσι οι Η.Π.Α. εξήγαγαν ουσιαστικά θέσεις εργασίας, εισάγοντας εμπορικά ελλείμματα και αποπληθωρισμό – ο οποίος διατηρούσε τις τιμές των αγαθών και υπηρεσιών χαμηλές.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
