.
Η επανάσταση ως μέσο εξυγίανσης και ανάπτυξης
Εν τούτοις το ερώτημα, γιατί η Κίνα χρειάστηκε τόσες πολλές δεκαετίες για να πλησιάσει ξανά την Ευρώπη, αφού η αφετηρία τους ήταν σχεδόν η ίδια το 1820, δεν απαντάται με την παραπάνω μελέτη – πόσο μάλλον αφού δεν ήταν καθόλου δύσκολο να αντιγράψει τις εφευρέσεις της αγγλικής βιομηχανίας, όπως έκαναν αρκετές άλλες χώρες ή/και την αποικιοκρατική της στρατηγική (η Γερμανία το έκανε, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει μία αποικιοκρατική αυτοκρατορία – κυρίως λόγω μεγάλης έλλειψης γενναιοδωρίας, η οποία την καταδικάζει να κερδίζει όλες τις μάχες, χάνοντας τελικά τον πόλεμο).
Στα πλαίσια αυτά μία άλλη μελέτη (πηγή), επιχειρεί να ερμηνεύσει καλύτερα τους λόγους της απόκλισης αρχικά και της σύγκλισης σήμερα, μεταξύ της Κίνας και της Ευρώπης – επικεντρωνόμενη στους κινεζικούς Θεσμούς, τους οποίους θεωρεί σημαντικότερες αιτίες από ότι την ενέργεια και τις αποικίες.
Η βασική θέση είναι εν προκειμένω το ότι, η ανάπτυξη εμποδίζεται κυρίως από το εσωτερικό της χώρας, παρά από εξωτερικούς παράγοντες – όπως είναι η πρόσληψη σωστά εκπαιδευμένων, ικανών και παραγωγικών ανθρώπων στο γραφειοκρατικό δημόσιο σύστημα, καθώς επίσης η σημασία που δίνει η κυβέρνηση της στη μακροπρόθεσμη πολιτική σταθερότητας.
Με απλά λόγια, σύμφωνα με τη μελέτη, η ύπαρξη λειτουργικών Θεσμών ήταν η αιτία της ανόδου της Κίνας πριν από τη βιομηχανική εποχή – ενώ η διάβρωση των Θεσμών αργότερα οδήγησε στην πτώση της. Εάν πράγματι ισχύει, τότε θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς κάτι ανάλογο για τη χρεοκοπία της Ελλάδας – αφού ασφαλώς ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της πατρίδας μας τις τελευταίες δεκαετίες, εκτός από τη διχόνοια, είναι τα θεσμικά της ελλείμματα (ανάλυση).
Παράλληλα οι ερευνητές τονίζουν τη σημασία του κομμουνιστικού κόμματος, όσον αφορά την εκρηκτική ανάπτυξη της Κίνας τις τελευταίες δεκαετίες – με την έννοια πως ο Μάο (1893-1976) ήταν αυτός που «καθάρισε» τα σημαντικότερα εμπόδια που είχαν τοποθετηθεί από τη δυναστεία των Qing (1644-1911) και τα οποία δεν επέτρεπαν τη μετατροπή της Κίνας σε μία σύγχρονη αναπτυξιακή οικονομία. Εν προκειμένω, το κομμουνιστικό κόμμα μετά το 1949 άλλαξε εκ θεμελίων κυρίως τέσσερα πράγματα:
(α) Προκάλεσε, έσπειρε καλύτερα ενθουσιασμό στον πληθυσμό της χώρας, όσον αφορά τη βιομηχανική της ανάπτυξη.
(β) Διεύρυνε τη βάση προσλήψεων στο δημόσιο, με την είσοδο ικανών στελεχών εκτός των πλαισίων του πελατειακού κράτους που έπαψε να υπάρχει.
(γ) Αύξησε σε μεγάλο βαθμό την παραγωγικότητα του δημοσίου – το οποίο θεώρησε ως το βασικότερο πυλώνα της οικονομικής ανάπτυξης.
(δ) Επέβαλλε σταδιακά μία θετική άποψη/αντίληψη για την παγκοσμιοποίηση – αντιμετωπίζοντας την όχι ως απειλή, αλλά ως μεγάλη ευκαιρία.
Παρά το ότι λοιπόν ξενίζει η ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία η ανάπτυξη της Κίνας οφείλεται στο Μάο, πολύ περισσότερο αφού ουσιαστικά ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, χωρίς τη μεσολάβηση της κομμουνιστικής επανάστασης τα αναπτυξιακά εμπόδια θα είχαν παραμείνει.
Μπορεί να είχαν βέβαια επιτευχθεί τα παραπάνω από ένα οποιοδήποτε άλλο αυταρχικό πολιτικό καθεστώς, αλλά θα ήταν αδύνατον χωρίς μία ανάλογη επανάσταση – με την έννοια πως οι υφιστάμενες δομές ενός συστήματος δεν αλλάζουν σχεδόν ποτέ ειρηνικά. Άλλωστε κάτι ανάλογο συνέβη στην ευρύτερη περιοχή της Κίνας, όταν δημιουργήθηκαν οι ασιατικές τίγρεις – όπου θεωρείται πως η επιτυχία τόσο της Νότιας Κορέας, όσο και της Ταιβάν, ήταν το αποτέλεσμα της ιαπωνικής αποικιοκρατίας.
Ειδικότερα, οι ιάπωνες κατακτητές αποδυνάμωσαν εντελώς τους μεγάλους ιδιοκτήτες γης και δρομολόγησαν μία αγροτική μεταρρύθμιση – μέσω της οποίας εξαλείφθηκαν όλα εκείνα τα εμπόδια που δεν επέτρεπαν την ανάπτυξη (πηγή). Εύλογα συμπεραίνεται λοιπόν ότι, η καταστροφή και η εξυγίανση ευρίσκονται πολύ συχνά δίπλα-δίπλα στην παγκόσμια ιστορία – με την έννοια πως εναλλάσσονται μεταξύ τους.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, για να μπορέσει να τα καταφέρει ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α. θα πρέπει να γκρεμίσει τις υφιστάμενες δομές, όπως ο Μάο στο παρελθόν – κάτι που πολύ δύσκολα επιτυγχάνεται ειρηνικά και αναίμακτα. Αυτός ήταν άλλωστε ο βασικός λόγος, για τον οποίο τον επέλεξαν οι Αμερικανοί – είτε συνειδητά, είτε απλά από διαίσθηση (ανάλυση).
Προφανώς κάτι ανάλογο ισχύει για την Ελλάδα η οποία, μπορεί να είναι σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση, με μηδενικές σχεδόν ελπίδες επιστροφής στην ανάπτυξη εάν συνεχίσει να βαδίζει στο δρόμο των μνημονίων που της επιβάλλονται, αλλά έχει τη δυνατότητα να τα καταφέρει – ασφαλώς όχι ειρηνικά, αφού οι υφιστάμενες δομές (θεσμικά ελλείμματα, φορολογικό και επιχειρηματικό πλαίσιο, γραφειοκρατία, πελατειακό κράτος, πολιτική διαφθορά, διαπλοκή κοκ.) είναι τόσο «αρτηριοσκληρωτικές», ώστε μόνο με έναν ριζικό τρόπο καταστρέφονται.
Αυτήν την «επανάσταση», σε συνδυασμό με τη σύγκρουση όσον αφορά τη Γερμανία και τα μνημόνια περίμεναν οι Έλληνες, στηρίζοντας στη συντριπτική τους πλειοψηφία (80%) τον πρωθυπουργό στις αρχές του 2015 – έχοντας δυστυχώς προδοθεί για μία ακόμη φορά, παρά το ότι ψήφισαν θαρραλέα και με κλειστές τράπεζες στο δημοψήφισμα, με αποτέλεσμα να απογοητευθούν πλήρως σκύβοντας ξανά το κεφάλι.
Εκτός αυτού, η αλλαγή που απαιτείται στη χώρα μάλλον δεν πρόκειται να επιτευχθεί από την αξιωματική αντιπολίτευση – αφού δηλώνει προκαταβολικά ότι, θα υποταχθεί πλήρως στη γερμανική τρομοκρατία (ανάλυση), υποσχόμενη πως θα αναλάβει συνειδητά την ιδιοκτησία του προγράμματος και των μνημονίων!
Προφανώς επειδή θεωρεί ότι, δεν υφίσταται πια καμία εναλλακτική επιλογή για τους Έλληνες, εκτός από την ίδια – οπότε δεν υπάρχει λόγος να κρατάει κανένα «φύλλο συκής», αφού θα αναγκασθούν να υποταχθούν αδιαμαρτύρητα, όπως απαιτεί η γερμανική κυβέρνηση και ειδικά ο υπουργός οικονομικών της.
Αυτός είναι ο λόγος πάντως, για τον οποίο «κατηγορούμε» τους Πολίτες ότι, σιωπούν όπως τα πρόβατα πριν από τη σφαγή τους – πως έχουν αποχαυνωθεί συλλογικά και ότι αποτελούν τη μεγάλη ντροπή της Ευρώπης, αφού διστάζουν να απαντήσουν στο δίλημμα «Υποταγή ή χρεοκοπία» που μας θέτουν εκβιαστικά οι απόγονοι του Χίτλερ, παρά το ότι βιώνουν την πιο εφιαλτική όλων των πτωχεύσεων: την κυλιόμενη.
Ο δισταγμός των Ελλήνων βέβαια να απαντήσουν με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια στο γερμανικό δίλημμα «υποταγή και λεηλασία ή πτώχευση και δραχμή» δεν είναι καθόλου παράλογος, επειδή η χρεοκοπία είναι μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία «σοκ και δέους» – η οποία όμως είναι «εκ των ουκ άνευ» σήμερα για την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, αφού χάθηκε ανεκμετάλλευτος τόσο πολύ χρόνος.
Εν τούτοις, η υποταγή θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τα προβλήματα μας, λόγω του ότι η Ελλάδα θα λεηλατηθεί εντελώς και οι Πολίτες της θα εξαθλιωθούν πλήρως – ενώ οι υφιστάμενες αρτηριοσκληρωτικές δομές μάλλον δεν πρόκειται να αλλάξουν, εάν προηγουμένως δεν πτωχεύσει η χώρα και δεν τιμωρηθούν όλοι όσοι συνέβαλλαν στην κατάρρευση της.
Φυσικά μπορεί να κάνουμε λάθος και να μην είναι απαραίτητη ούτε η χρεοκοπία, ούτε η επανάσταση, ούτε κάτι ανάλογα οδυνηρό – αν και η ιστορία διδάσκει ακριβώς το αντίθετο, υπενθυμίζοντας πως ακόμη και η πάμπλουτη Ρωσία το 1998 ακολούθησε τον ίδιο δρόμο (ανάλυση), χωρίς τον οποίο θα είχαν κυριαρχήσει στη χώρα οι εγκληματικές συμμορίες της εποχής του ΔΝΤ.
