.
Η πατρίδα μας φαίνεται πως είναι τυχερή στην ατυχία της, αφού έχει μία ακόμη ευκαιρία, αν και είναι μάλλον η τελευταία – παρά τα τεράστια λάθη που έκανε στο παρελθόν, τα άθλια πειράματα του ΔΝΤ που βίωσε, καθώς επίσης τις δεκάδες ευκαιρίες που δεν εκμεταλλεύθηκε, ειδικά πριν την επίσημη χρεοκοπία της το 2011.
.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όσον αφορά τους Πολίτες, όταν αναφέρει κανείς πως η μοναδική λύση της χώρας είναι μία κυβέρνηση συνεργασίας όλων των πολιτικών κομμάτων ή, τουλάχιστον, των δύο μεγαλύτερων, έτσι ώστε να σταματήσει επιτέλους η σκυταλοδρομία που έχουν οργανώσει οι δανειστές, εξοργίζονται – λέγοντας πως όλοι οι πολιτικοί είναι ανίκανοι και διεφθαρμένοι, ότι δεν μπορούν να εμπιστευθούν κανέναν, πως πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά για την προδοσία τους, καθώς επίσης για τα ψέματα τους κοκ.
Ο παραλογισμός εν προκειμένω είναι το ότι, νομοτελειακά θα ανέλθει στην εξουσία κάποιο από εκείνα τα κόμματα, τα οποία έχουν κυβερνήσει και αποτύχει προηγουμένως – αφού στο παρελθόν έχουν «παρελάσει» όλα με τη σειρά τους.
Εφόσον λοιπόν οι Έλληνες δεν θέλουν μία κυβέρνηση συνεργασίας όλων των κομμάτων, προτιμούν ένα από αυτά τα κόμματα – γεγονός που κατά τον Αϊνστάιν είναι ο ορισμός της απόλυτης ηλιθιότητας, εφόσον επιλέγεται το ίδιο πείραμα και αναμένονται διαφορετικά αποτελέσματα“.
.
Ανάλυση
Κατ’ αρχήν δεν θεωρούμε σημαντική εξέλιξη για την Ελλάδα την αντικατάσταση της Βασιλείας από την Οικογενειοκρατία, πόσο μάλλον όταν η τελευταία δημιούργησε κα διατήρησε το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος – μία βραδυφλεγή βόμβα δηλαδή στα θεμέλια της οικονομίας μας, η οποία συνεχίζει να υπάρχει, καταστρέφοντας μεθοδικά τις όποιες προσπάθειες εξυγίανσης της.
Όσον αφορά τώρα τη χρεοκοπία μας, η οποία ασφαλώς δεν υπήρχε αντικειμενικός λόγος να συμβεί, ενώ μπορούσε να αποφευχθεί εάν συνειδητοποιούσαμε έγκαιρα τις συνέπειες της, μεταξύ άλλων εάν αποφασίζαμε να μηδενίσουμε το χρέος μας (ανάλυση), επρόκειτο για μία μεγάλη παγίδα – στην οποία δυστυχώς οδηγηθήκαμε χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Ήταν εύκολο άλλωστε για αυτούς που τη δρομολόγησαν, ακριβώς επειδή υπήρχε το πελατειακό κράτος – λόγω του οποίου από το 2005 έως το 2009 το κόστος των μισθών του δημοσίου και των συντάξεων αυξήθηκε κατά 38,6% του ΑΕΠ στα 25 δις € (πηγή).
Πολύ περισσότερο δηλαδή από το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας μας, καθώς επίσης από την παραγωγικότητα των εργαζομένων – με αποτέλεσμα να χάσει εντελώς την ανταγωνιστικότητα της η χώρα μας. Εκτός αυτού ήταν δεδομένη η μη εμπιστοσύνη, η εχθρότητα καλύτερα των Πολιτών προς την Πολιτεία και το αντίθετο – κάτι που θεωρείται ως το μεγαλύτερο ελάττωμα της πατρίδας μας, το οποίο συνεχώς επιδεινώνεται.
Μικρή ιστορική αναδρομή
Περαιτέρω η ελληνική τραγωδία ξεκίνησε από τον κ. Κ. Καραμανλή, ο οποίος βρέθηκε αντιμέτωπος με μία σειρά «ασύμμετρων γεγονότων» – όπως ήταν οι τηλεφωνικές υποκλοπές, οι τεράστιες πυρκαγιές, το δήθεν σκάνδαλο της ιεράς μονής, τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του κοκ.
Φυσικά τα δικά του κυβερνητικά σφάλματα, ιδίως σε σχέση με την οικονομική πολιτική που υιοθέτησε, ήταν ανάλογα μεγάλα – όπως οι υπερβολικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων, η πληθώρα των πελατειακών διορισμών στο δημόσιο, η τεχνητή αύξηση του ΑΕΠ με την εγγραφή της παραοικονομίας που διαστρέβλωσε τις στατιστικές κοκ.
Εν τούτοις, το εκλογικό του πρόγραμμα, όσον αφορά το πάγωμα των μισθών, ήταν στη σωστή κατεύθυνση – αντίθετο όμως με τις «δημαγωγικές εξαγγελίες» που αμείβει συνήθως η πλειοψηφία των Πολιτών, οπότε «λογικά» επιλέχθηκε ο κ. Γ. Παπανδρέου.
Με τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό, ο οποίος πολλούς μήνες πριν είχε δρομολογήσει την έλευση του ΔΝΤ (ενώ ήταν ο ηθικός αυτουργός της παραποίησης των ελλειμμάτων, καθώς επίσης του διεθνούς εξευτελισμού της χώρας και των κατοίκων της, με αποτέλεσμα να απομονωθεί από τις αγορές), ξεκίνησε το γνωστό «γαϊτανάκι» των αναλώσιμων κυβερνήσεων της εποχής των μνημονίων – των χρήσιμων σκλάβων, όπου ο ένας πρωθυπουργός αναγκάζεται να δώσει τη σκυτάλη στον άλλο, όταν αντιδράει ή/και παύει να είναι ωφέλιμος στους δανειστές.
Συνεχίζοντας, ο κ. Παπανδρέου είτε κατάλαβε την «προδοσία» του κάποια στιγμή το 2011, είτε συνειδητοποίησε πως είχε φτάσει το τέλος της θητείας του, προσπάθησε να αντιδράσει – αφενός μεν παρακαλώντας τον κ. Σαμαρά να συνεργασθεί μαζί του, αφετέρου ανακοινώνοντας την πρόθεση του να διεξάγει δημοψήφισμα για το PSI. Δυστυχώς όμως το αρνήθηκαν οι Πολίτες του Έθνους που «γέννησε» τη Δημοκρατία (άρθρο) – ενώ χρησιμοποιήθηκε για την ανατροπή του από τον τότε υπουργό οικονομικών του.
Έτσι η Ελλάδα οδηγήθηκε στην επίσημη χρεοκοπία της, όπου έχασε την τελευταία της ευκαιρία να παραμείνει εθνικά ανεξάρτητη – επιστρέφοντας ενδεχομένως στο εθνικό της νόμισμα, χωρίς μεγάλο σχετικά κόστος (ανάλυση). Ακολούθησε η δεύτερη αναλώσιμη κυβέρνηση συνεργασίας, μετά το «διάλειμμα» της τεχνοκρατικής – η οποία υπεξαίρεσε επίσης την εξουσία με ψεύτικες υποσχέσεις και με δημαγωγικές προεκλογικές εξαγγελίες (Ζάππειο Ι, ΙΙ κλπ.) που ποτέ δεν τηρήθηκαν.
Η αλλαγή πορείας
Συνεχίζοντας, όταν ο κ. Σαμαράς συνειδητοποίησε πως είχε έλθει η σειρά του, χάνοντας τις Ευρωεκλογές, άλλαξε στάση – έπαψε δηλαδή να εφαρμόζει κατά γράμμα τα μνημόνια, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις επανόδου της χώρας σε πορεία ανάπτυξης, όπως έχουμε ήδη τεκμηριώσει με την ανάλυση «Το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων».
Υπενθυμίζουμε τον Πίνακα ΙΙ από τη συγκεκριμένη ανάλυση, από τον οποίο φαίνονται τα αποτελέσματα των μέτρων συγκεντρωτικά, για ολόκληρη την πενταετία – μέτρα που ήταν καταστροφικά έως και το 2013, ενώ θα ήταν ακόμη περισσότερο, εάν δεν είχε αλλάξει πορεία η κυβέρνηση το 2014.
Πίνακας ΙΙ: Τα μέτρα που λήφθηκαν ως ποσοστά επί του ΑΕΠ 2009
| Έτη/μέτρα | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | Σύνολα |
| (Ι) Αύξηση εσόδων | 4,2 | 4,0 | 2,3 | 1,3 | 0,5 | 12,3 |
| (ΙΙ) Μείωση δαπανών | 4,7 | 3,2 | 2,2 | 3,0 | -0,9 | 12,2 |
| Σύνολα Ι + ΙΙ | 8,9 | 7,2 | 4,5 | 4,3 | -0,4 | 24,5 |
Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg. Τόσο εξοντωτικές περικοπές, ιδίως στα δύο πρώτα χρόνια (8,9% του ΑΕΠ και 7,2%), δεν έχουν γίνει ποτέ και σε κανένα κράτος στην παγκόσμια ιστορία – οπότε στραγγάλισαν κυριολεκτικά την ελληνική οικονομία. Το 2014, με την αλλαγή πολιτικής, δεν λήφθηκε ουσιαστικά κανένα μέτρο – αντίθετα υπήρξε ελάφρυνση της τάξης του -0,4% του ΑΕΠ, οπότε λογικά ακολούθησε η μικρή έστω ανάπτυξη.
.
Όπως συμπεραίνεται από τον Πίνακα IΙ, η μείωση των δαπανών ήταν περίπου ίση με την αύξηση των εσόδων. Ως εκ τούτου, όλα όσα λέγονται περί μη συμμόρφωσης των κυβερνήσεων όσον αφορά τον περιορισμό των δαπανών, καθώς επίσης πως αύξαναν μόνο τους φόρους, είναι απολύτως παραπλανητικά – αποσκοπώντας προφανώς στην ενοχοποίηση των εκάστοτε κυβερνήσεων με τα «λάθη» των δανειστών.
Έχει διαπιστωθεί επίσης ότι, η μείωση της δημόσιας κατανάλωσης ήταν αυτή που επηρέασε πολύ αρνητικά το ΑΕΠ της χώρας, αφού αφαιρέθηκε τριπλάσια ζήτηση σχετικά με την Πορτογαλία – επί πλέον πως ο πολλαπλασιαστής των δαπανών ήταν εκθετικά υψηλότερος από τον αντίστοιχο των εσόδων, όσον αφορά το επίπεδο της ύφεσης.
Έτσι το ΑΕΠ μας μειώθηκε στο -28% το 2013, όπου η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά έλαβε με τη σειρά της πολύ αυστηρά μέτρα κατ’ εντολή των δανειστών – περιοριζόμενο τελικά στο -25,5% για ολόκληρη την πενταετία, λόγω αλλαγής της πολιτικής της το 2014 (αύξηση των δημοσίων δαπανών, μικρότερη αύξηση των φόρων). Άλλοι ερευνητές καταλήγουν σε παρόμοια συμπεράσματα, αν και με διαφορετικές μεθόδους (Wren-Lewis 2015).
Κρίνοντας τώρα από την υπαναχώρηση του κ. Μητσοτάκη στο θέμα του χριστουγεννιάτικου δώρου προς τους συνταξιούχους κατ’ εντολή των δανειστών, με αντάλλαγμα προφανώς το «χρίσμα» του επόμενου υπάρχου-πρωθυπουργού της αποικίας, επί πλέον από τις δηλώσεις και τους συνεργάτες του, εάν τυχόν ανέλθει στην εξουσία θα κάνει ακριβώς τα ίδια λάθη με τον κ. Σαμαρά, εάν όχι περισσότερα – ενώ, όταν το συνειδητοποιήσει ή/και διαισθανθεί πως θα αντικατασταθεί με τη σειρά του, θα αλλάξει επίσης πολιτική, οπότε θα επιταχυνθεί και η δική του ανατροπή.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
