Η ευρωπαϊκή ιδέα έχει υποστεί ένα πολύ μεγάλο πλήγμα – όχι όμως από εκείνη τη στιγμή και μετά που οι Βρετανοί ψήφισαν ΟΧΙ, αλλά πολύ πριν, όταν ξεκίνησε η καταστροφική πολιτική λιτότητας και δολοφονήθηκε η Ελλάδα από τη Γερμανία. Όταν χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αδίστακτα, η καγκελάριος επέβαλλε στις άλλες κυβερνήσεις περικοπές σε όλους τους τομείς, εκβίασε μέσω της ΕΚΤ τις αδύναμες χώρες, καταδίκασε εκατομμύρια νέους ανθρώπους στην ανεργία και εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις στη χρεοκοπία – προς όφελος των γερμανικών τραπεζών, των υπερεθνικών ομίλων και κυρίως της γερμανικής εξαγωγικής βιομηχανίας.
Ακόμη χειρότερα, όταν με μία πρωτοφανή ψυχρότητα κατήργησε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015, για να επιβάλλει την πολιτική της με μία κτηνώδη βία άνευ προηγουμένου – κάτι που προβλημάτισε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Με τον τρόπο αυτό η καγκελάριος προκάλεσε τη δυσπιστία της Ευρώπης – η οποία οδήγησε αφενός μεν στην άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων, αφετέρου στην άρνηση της πλειοψηφίας των Βρετανών να αποδεχθούν τη συμμετοχή τους σε μία καθαρά γερμανική ένωση, με τέτοιου είδους «προδιαγραφές».
Μέχρι στιγμής βέβαια στηρίζεται από τον πλέον αδύναμο στην ιστορία της Γαλλίας πρόεδρο, ο οποίος έχει την ανοησία να θέλει να μιμηθεί το γερμανικό μοντέλο – μεταξύ άλλων την πλήρη κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, τον περιορισμό του κράτους πρόνοιας και τη ραγδαία υποχώρηση της Δημοκρατίας. Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται πως οδηγεί τη χώρα του σε εμφύλιο πόλεμο, εάν όχι στο πρώτο ακροδεξιό καθεστώς στην Ευρώπη – καταστρέφοντας παράλληλα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Από την άλλη πλευρά συντάσσεται ξανά με τη γερμανίδα καγκελάριο, απαιτώντας την άμεση έναρξη των διαπραγματεύσεων για την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ – με την αιτιολογία της ανάγκης καθησυχασμού των αγορών, σαν να ήταν αυτές που κυβερνούν την Ευρώπη! Εν τούτοις, οι διαπραγματεύσεις μπορούν τότε μόνο να ξεκινήσουν, όταν η Βρετανία υποβάλλει το αντίστοιχο αίτημα – κάτι για το οποίο δεν μπορεί να την αναγκάσει κανείς.
Περαιτέρω, θεωρητικά η βρετανική Βουλή μπορεί να αγνοήσει το δημοψήφισμα, αφού οι βουλευτές δεν είναι νομικά δεσμευμένοι να υιοθετήσουν τα αποτελέσματα του. Από την άλλη πλευρά, η Σκωτία φαίνεται πως έχει τη δυνατότητα να εμποδίσει την έξοδο της Βρετανίας, καταθέτοντας βέτο – ενώ ο ηγέτης της καμπάνιας του BREXIT και υποψήφιος για το πρωθυπουργικό αξίωμα (B. Johnson) δεν βλέπει κανένα λόγο βιασύνης.
Όσο για τον πρωθυπουργό (D. Cameron), θέλει να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις ο διάδοχος του – υποβάλλοντας όμως την παραίτηση του για μετά από τρεις μήνες, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν οι διαδικασίες αποχώρησης.
Σε κάθε περίπτωση, εάν η Βρετανία δεν κάνει τίποτα, δεν μπορεί να συμβεί τίποτα – αφού, με βάση την παράγραφο 50 του ευρωπαϊκού συμφώνου, το μέλος που θέλει να εγκαταλείψει την ΕΕ πρέπει να ενημερώσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, τους ηγέτες δηλαδή των άλλων κρατών, για την απόφαση του. Όσο δεν το κάνει, δεν ξεκινούν οι διαδικασίες – είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει η καγκελάριος και ο Γάλλος υποτακτικός της.
Λογικά πάντως η Βρετανία θα καθυστερήσει, αφού το κυβερνών συντηρητικό κόμμα πρέπει να βρει αντικαταστάτη, ενώ ασφαλώς θα θέλει να προετοιμαστεί καλύτερα για τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ – ισχυροποιώντας μέσω της καθυστέρησης τις θέσεις του.
Ολοκληρώνοντας, το βρετανικό δημοψήφισμα θα μπορούσε επίσης να επαναληφθεί, όταν η ΕΕ θα πρότεινε μία έτοιμη συμφωνία στη Βρετανία, μετά από διαπραγματεύσεις – όπου οι Βρετανοί Πολίτες θα καλούνταν να την επικυρώσουν ή όχι, παραμένοντας ή μη μέλος της ΕΕ. Φυσικά κάτι τέτοιο θεωρείται αδιανόητο σήμερα, αλλά κανένας δεν μπορεί να προδιαγράψει το μέλλον – ενώ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αυτόν που θα αναλάβει την ηγεσία των συντηρητικών
Δεν αποκλείονται ούτε οι πρόωρες εκλογές για τον Οκτώβρη όπου, εάν τις κέρδιζαν οι εργατικοί, θα μπορούσαν ίσως να προσπαθήσουν να διατηρήσουν τη Βρετανία στην ΕΕ – πόσο μάλλον αφού διακινδυνεύεται η διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου, λόγω της αντίθετης τοποθέτησης της Σκωτίας, της Β. Ιρλανδίας και του Γιβραλτάρ.
Ως εκ τούτου, όλα είναι ανοιχτά, ενώ αρκετά μπορούν να αλλάξουν ακόμη – από τις γαλλικές εξεγέρσεις, από την ολλανδική ακροδεξιά, από τις αντιδράσεις εναντίον της κ. Merkel, από την αποστροφή των υπολοίπων Ευρωπαίων στην ιδέα μίας γερμανικής ΕΕ κοκ. Μπορεί δε το βρετανικό χρηματιστήριο να σημείωσε πτώση κατά 3%, αλλά το γαλλικό και το ισπανικό έχασαν 12%, ενώ το γερμανικό 7% – οπότε κατανοεί κανείς ότι, οι αγορές θεωρούν πιο επικίνδυνη την ΕΕ από τη Βρετανία. Φυσικά ήταν παράλογες οι αντιδράσεις των αγορών την Παρασκευή, αλλά έτσι συνηθίζουν – επειδή συμπεριφέρονται μανιοκαταθλιπτικά, ενώ πανικοβάλλονται γρήγορα.
