Η βιβλική εισβολή εκατομμυρίων στην Ευρώπη, λόγω της χρήσης των προσφύγων ως όπλο αιχμής από τις δυνάμεις που συγκρούονται στην ήπειρο μας, μόλις ξεκίνησε – με πρώτο μεγάλο πεδίο μάχης την υπό διάλυση Ελλάδα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
«Ασύμμετρος θεωρείται ο πόλεμος που διενεργείται από οργανωμένες μη-συμβατικές ομάδες, βασίζεται στην αναίρεση των κανόνων του Δικαίου, καθώς επίσης του Δικαίου του πολέμου, ενώ χρησιμοποιεί κυρίως χαμηλού σχετικά κόστους όπλα και επιχειρησιακή δράση.
Προκαλεί όμως αποτελέσματα δυσανάλογα μεγάλου (ασύμμετρου) κόστους, στον υπέρτερο αντίπαλο – σε ανθρώπινες ζωές και υλικό, καθώς επίσης σε ψυχολογικό και κοινωνικό κόστος. Κύριος σκοπός του είναι η εξασθένιση, καθώς επίσης η κάμψη της αποφασιστικότητας και της αποτελεσματικής χρήσης των συντελεστών ισχύος του υπέρτερου αντιπάλου.
Στις ασύμμετρες απειλές/συγκρούσεις συγκαταλέγονται ακόμη και οι επιθέσεις ανταρτών, τρομοκρατικών μονάδων ή άλλων οργανωμένων ομάδων που ενστερνίζονται τα ανωτέρω. Οι οντότητες αυτές μπορεί να χρησιμοποιούν από συμβατικά ή αυτοσχέδια όπλα, μέχρι όπλα μαζικής καταστροφής. Ο νομικά ακήρυχτος τώρα πόλεμος, ασύμμετρος ή μη, ο οποίος όμως δεν είναι λιγότερο πραγματικός, αποκαλείται υβριδικός.
Στη μιλιταριστική θεωρία, οι μορφές του υβριδικού πολέμου δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ο μεγάλος Κινέζος θεωρητικός Sun Tzu, συμβούλευε πάντα τους μαθητές του να επιδιώκουν πολέμους που δεν θα χρειαστεί καν να κηρύξουν: αυτούς που κερδίζονται χωρίς μάχη.
Αρκεί δε ένα κέντρο που να συντονίζει μέτρα οικονομικής πολιτικής, κρατικής προπαγάνδας, πράξεων δολιοφθοράς και πολέμου στον κυβερνοχώρο, σε μία μη γραμμική διαδικασία – έτσι ώστε ουδέποτε να μπορεί να αποδειχθεί η πατρότητά τους. H πρακτική δεν είναι βέβαια καινούργια, ενώ οι Ρώσοι την χρεώνουν στο ΝΑΤΟ ήδη από τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας”.
.
Ανάλυση
Όπως διαπιστώνεται πρακτικά, οι γεωπολιτικές συγκρούσεις λαμβάνουν πλέον χώρα με μη στρατιωτικά μέσα – παρά το ότι επικρατεί γενικά η εντύπωση ότι, ο πόλεμος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με μία στρατιωτική σύρραξη. Για παράδειγμα, όταν η Τουρκία κατέρριψε το πολεμικό αεροπλάνο της Ρωσίας, όλοι φοβόντουσαν πως θα ξεκινήσει ο βομβαρδισμός της χώρας από τη ρωσική πολεμική αεροπορία – ειδικά επειδή οι πολίτες της απαιτούσαν εκδίκηση για το θάνατο του πιλότου, διαδηλώνοντας επιθετικά μπροστά από την τουρκική πρεσβεία στη Μόσχα.
Η απάντηση όμως του προέδρου Putin δεν ήταν ο βομβαρδισμός – αλλά η απαγόρευση των εισαγωγών τουρκικών τροφίμων στη χώρα του, των πτήσεων τσάρτερ στις τουριστικές περιοχές της Τουρκίας, των ταξιδιών για διακοπές, καθώς επίσης η κατάργηση της ελευθερίας της βίζας μεταξύ των δύο κρατών.
Κάτι ανάλογο είχε συμβεί εκ μέρους της Δύσης, όταν η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία, όπου δεν κινήθηκε το ΝΑΤΟ εναντίον της, αλλά της επιβλήθηκαν επίσημα κυρώσεις – ενώ ανεπίσημα κηρύχθηκε ένας αιματηρός χρηματοπιστωτικός πόλεμος με στόχο το νόμισμα και τις εταιρείες της, παράλληλα με τον υπόγειο πόλεμο της ενέργειας (κατάρρευση των τιμών πετρελαίου και φυσικού αερίου). Όπως πολύ σωστά δε είχε αναφέρει ο αμερικανός «αρχιτέκτονας» των κυρώσεων εναντίον του Ιράν, “Η γεωπολιτική είναι ένα παιχνίδι, το οποίο σήμερα παίζεται καλύτερα με χρηματοπιστωτικά και εμπορικά όπλα” (I. Zarate).
Περαιτέρω, αυτό που δημιουργεί την ανάγκη της διεξαγωγής τέτοιων πολέμων, είναι η αλληλεξάρτηση των χωρών μεταξύ τους – η οποία είναι κυρίως το αποτέλεσμα της πτώσης της Σοβιετικής Ένωσης και του ανοίγματος των συνόρων της Κίνας. Έκτοτε η υφήλιος έχει ενωθεί, το ελεύθερο εμπόριο προκάλεσε ανάπτυξη και ευημερία, ο αριθμός των φτωχών περιορίσθηκε, οι διεθνείς επενδύσεις αυξήθηκαν δραματικά, ειδικά εκ μέρους της Δύσης στις αναπτυσσόμενες/αναδυόμενες οικονομίες, η επικοινωνία καλυτέρευσε και η παγκοσμιοποίηση έφτασε μέχρι την τελευταία γωνία του πλανήτη.
Εν τούτοις, η δικτύωση και η αλληλεξάρτηση δεν είχαν ως αποτέλεσμα το τέλος των γεωπολιτικών συγκρούσεων, όπως φαντάζονταν οι αισιόδοξοι. Δυστυχώς, το παιχνίδι συνεχίζεται με νέες μορφές, όπου τα πεδία μάχης των μελλοντικών συγκρούσεων δεν είναι τα χαρακώματα, οι ωκεανοί και ο ουρανός – αλλά το παγκόσμιο εμπόριο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι διεθνείς οργανισμοί, οι πάσης φύσεως κυκλοφοριακές προσβάσεις, το διαδίκτυο και, τέλος, τα μεταναστευτικά κύματα.
Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, το όπλο μαζικής καταστροφής της μετανάστευσης, δεν είμαστε οι μοναδικοί που το διαπιστώνουμε – κρίνοντας από τα δημοσιεύματα των βρετανικών εφημερίδων που κατηγορούν τον πρόεδρο Putin (πηγή), των γερμανικών που ενοχοποιούν επίσης τη Ρωσία (πηγή), από τις δηλώσεις του αμερικανού γερουσιαστή McCain (πηγή), καθώς επίσης από διάφορα βιβλία που έχουν γραφτεί για το θέμα (πηγή).
Φυσικά, η ενοχοποίηση της Ρωσίας για τα πάντα δεν είναι κάτι καινούργιο, ενώ δεν μπορεί να τις θεωρήσει κανείς αντικειμενικές – επειδή οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στο ότι, η χώρα αρνείται να αποδεχθεί την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, καθώς επίσης τα πρότυπα του πολιτισμού της, με τους Πολίτες της πρόθυμους να πληρώσουν το βαρύ τίμημα (άρθρο).
Είναι επίσης γνωστό πως η δυτική ελίτ ετοιμάζεται για πόλεμο, κρίνοντας από τα αποτελέσματα της σύσκεψης ασφαλείας του Μονάχου (άρθρο) – ο οποίος συνήθως ξεκινάει με την πολιτική προπαγάνδα, εναντίον του εκάστοτε εχθρού.
